Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
42 *** *** *** Evimizdəki hadisələr çox sürətlə baş verdi. Həmişə üsyankarlığımla, haqqımı tələb etməyimlə tanınmağıma baxmayaraq, heç nə edə bilmədim bu dəfə. Sadəcə hər şeyə mat-məəttəl qalmışdım. Sanki bir kabus görmüşdüm. Gülcahanın qışqırtısı, yalvarışı belə mənə təsir etməmişdi. Sanki bunlar olmalıymış, mənsə seyr etməliymişəm. Mən bir də o vaxt özümə gəldim ki, bütün bu hadisəni törədən iki erməni zabiti qapıdakı daha üç əsgəri çağıraraq evi axtarmağı əmr etdi. İkisi evi axtarmaqla məşğul olduğu halda zabitlərdən biri bizi – mənimlə bacımı göstərərək ona erməni dilində nəsə tapşırıq verdi. Mimikasından hiss etdim ki, bizi harasa aparmalarını tapşırdı. Məni göstərərək nəsə xüsusi bir tapşırıq verdi. Mən sonralar bu leytenantı tez-tez görəcəyimi ağlıma belə gətirməzdim. Hələ də kiminsə bizi xilas edəcəyinə ümid edirdim. Bunun üçün də erməninin bizi aparmasına heç bir etiraz edə bilmirdim. Taleyin hökmünə boyun əymiş, razılaşmışdım. Gözlərimdən yaş belə axmırdı. Cansız müqəvva kimi idim. Amma Gülcahan ağlayır, gah anam, gah da al qan içində yatan Kənan tərəfə qaçırdı. Zabitlər isə hərbi kəmərlərini bağlaya-bağlaya harınlamış adamlar kimi gülür, gördükləri işdən sonra sanki rahatlamış, yüngülləşmişdilər. Məni göstərən zabitdən yaşca böyük görünən ucaboy, ermənilərə xas əyri buruna, yekə qarına sahib olan zabit Gülcahanın hərəkətlərinə əsəbiləşirdi. Hətta bir dəfə onu vurmaq üçün avtomatı hazır vəziyyətə gətirdi. 43 Amma digər zabit yenə ermənicə ona nəsə dedi, o da ucadan gülərək avtomatı aşağı saldı. Əsgər bizi qabağına qatıb evimizdən çıxardı. Gülcahan çıxmağa dirənsə də, erməni əsgərləri onu silahın ucu ilə vuraraq qapıdan çölə atdılar. Mən artıq bacıma dəstək olacağımı, mənə onun ehtiyacı olduğunu indi dərk etdim. Pilləkənlərdən ağzı üstə düşən Gülcahanı qaldırdım. Bağrıma basdım. Bizi beləcə təzə-təzə doğmalaşdığımız, hər küncünə yenicə alışdığımız evimizdən, həyətimizdən sürüyərək apardılar. Başı açıq, ayaqyalın... O gecə sanki tanrı da üzünü bizdən çevirmişdi. Nəinki bizdən, təbiətdən də üzünü çevirmişdi allah. Bizi aparan əsgər Azərbaycan dilini bilirdi. Onun üçün də tez-tez “sizə bu da azdı, hələ bir dayanın gorün Safaryan sizin başınıza nə gətirəcək. Yaxşı ki gözəlliyiniz var, yoxsa sizi də burada cəhənnəmə göndərərdik. Gərək, siz o müsəlman allahınıza şükür edəsiniz”. Bu sözləri eşidəndə birinci dəfə idi ki, gözəl olmağımın mənə bu cür yardım edəcəyini gördüm. O gözəlliklə ki bir zamanlar fəxr edirdim, həmin anda nifrət etdim bu gözəlliyə. Həmin gözəlliyə ki, doğrudan da, zaman gəldikdə məni xilas edəcəkdi... 44 5. Gündəliyin tapıldığı gün... Vaxtın necə ötdüyünü hiss etmədən əlindəki dəftəri sonuna qədər oxuyub qurtardığını sanki indi hiss edən Qüdrətov telefonun displeyini işıqlandırıb saata baxdı. Bir azdan altı olacaqdı. Deməli, gecədən səhərə qədər olan şirin yuxudan cəmi iki saat vaxtı qalırdı. Amma nə beynindəki fikirlərdən ayrılıb yata bilirdi, nə də ki, fikirlərini bir-birinə calayıb onu daxildən narahat edən şübhələrinin izinə düşə bilirdi. Yorğun halda yalnız indi xatırlaya bildi ki, bu dəftəri artıq ikinci dəfə oxuyur. İlk dəfə dəftər əlinə keçəndə və bir də indi. Aytəkin adlı girov qızın yazdığı bu dəftərin ayrı-ayrı səhifələrini isə təcrübəli əməliyyatçı ayrı-ayrı vaxtlarda bir- neçə dəfə oxumuşdu. Xocalının on doqquz illiyi ilə bağlı həmin tədbirdən sonra isə bu dəftərdə yazılanlar onu hansısa müəmmalı bir hadisənin aşkara çıxarılmasına sürükləyirdi. Özü də bunu hiss edirdi. Getdikcə daha çox şübhələnir və öz hislərinə inanmağa çalışırdı. İndi yorğun vəziyyətində isə nədənsə özünü qınamağa başladı. Kimlərsə ümidlərinin izi ilə azad həyata can ataraq sevdiyinə qovuşmaq istədiyi halda, Qüdrətov öz şübhələrinin izi ilə çarpışırdı. Məgər bu yaxşı idimi?! Əlbəttə! O ən doğru olanı düşünürdü həmişəki kimi. 45 Dövlətinin mənafeyi və təhlükəsizliyi naminə ən adi hadisələrdə ayıq-sayıq olmaq onun taleyinə yazılmışdı. Bu, onun müqəddəs borcu idi. Bir az əvvəl oxuyub bitirərək stolun üstünü qoyduğu xatirə dəftərini yenə də açdı. Sonuncu səhifələrini açaraq yenicə oxuduğu sətirlərə bir daha nəzər saldı. Bütün diqqəti ilə həmin müəmmalı sətirlərə hakim kəsilmişdi. Aytəkinin öz dəftərçəsinin sonunda yazdığı həmin səhifələr mayor Qüdrətovu həmin universitet müəllimi Ramil haqqında daha dərindən düşünməyə vadar edirdi. Təcrübəli əməliyyatçı əvvəlki şöbədə olanda rəisi general-mayor Kamil Əzimovdan çox tapşırıqlar almışdı. Bu tapşırıqlar çətinliyinə və kəskinliyinə görə bir-birinə çox bənzəyirdi. Məxfi şöbəyə gələndən sonra isə sanki bu tapşırıqların sayı azalmışdı. İndi Qüdrətovun əvvəlkindən daha çox vaxtı olurdu. İndi də belə bir şübhələrə qalib gələrək məsələnin əsl tərəfini açıb göstərmək üçün hər şeyə hazır idi. Əgər o yanılmırdısa, deməli, Ermənistanın planı ilə göndərilmiş xain qüvvə Bakıda hansısa mühüm tapşırığı yerinə yetirməli idi. Bu isə miqyasından asılı olmayaraq dövlətimiz üçün təhlükəli ola bilərdi. Oxuduqlarına inanmaq Qüdrətov üçün bir insan kimi çox çətin idi. Dəftərdəkilərdən belə bir nəticə çıxartmaq olardı ki, Aytəkin bunu edə bilməzdi, etməzdi də. Axı o, azərbaycanlı idi, vətəndaş idi, doğma Azərbaycanının bir parçasını –Ramili sevirdi... O, buna necə razı ola bilərdi?! Bu kiçik dəftərdən onun ağıllı qız olduğunu da öyrənmişdi. Başqa bir yol da tapa bilərdi, yaşamaq və yaşatmaq üçün. Qüdrətov hiss etdi ki, artıq çox yorulub. Düşünməsi üçün həmişə yardımçı olan çay da indi öz təsirini itirmişdi. Odur ki, otağın işığını söndürüb siqaret yandıraraq həyətə düşdü. Bir az açıq havada gəzişərək tez də qayıdıb yatmaq qərarındaydı. Amma necə oldusa, Aytəkinin dəftərini ona verən Fransadakı restoran gözətçisi həmin qoca Vasya yadına düşdü. Yuxusuz Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|