Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
35 digər fədakar operatorlarımızın Qarabağda və Xocalıda çəkdiyi kadrları beynində canlandırırdı. Ən dözülməzi isə girovluqda olub qayıdanların söhbəti idi. Xatirələri idi. Onlardan biri də Qüdrətovun ruhunu zəbt etmiş Xədicənin xatirələri idi. Bir dəfə yazıçı Sabir Şahtaxtının “Xəzəl oldu Xocalının Xəzəngülü” kitabını vərəqləyəndə diqqətini cəlb etmiş, oxumuşdu. O gündən də hər il bu hadisənin anım mərasimlərində Xədicənin dediklərini insan beyninə yazılmış səs kimi yenidən eşidirdi. Hər dəfə də qulaq asanda sonsuz bir hüznlə səsləndirilmiş bu səs onu məhv edir, qanının axınını birə-beş sürətləndirirdi... Nə qədər əzab çəksə də, qulaq asırdı bu səsə məxfi agent. Həm də məxfi şəkildə qulaq asırdı. Qulaq asırdı, çünki bu onun ruhuna yazılmışdı. Ata bilməzdi, atmazdı da. Daşımalı idi bu səsi. Hər dəfə qulaq asıb əsəbiləşməli, xəcalət çəkməli, düşmənə nifrət etməli, özündən utanmalı, özünü gücü çatdığı qədər qınamalı idi. Çünki illər ötüşsə də, bir vətəndaş kimi təsəlliverici heç nə etməmişdi. İndi də qeyri-ixtiyari olaraq Xədicənin səsinə qulaq asırdı... *** *** *** Mən 1968-ci il dekabr ayının 2-də Xocalı şəhərində anadan olmuşam. Xocalı şəhərini 23 yaşımda tərk etmişəm. Xocalı şəhəri 1992-ci il fevralın 25-dən 26-na keçən gecə saat 11:00-da erməni quldurları tərəfindən mühasirəyə alındı. Yeddi-səkkiz ay idi ki, Xocalıda işıqlar yanmırdı. İşıqları ermənilər kəsmişdi. Düşmənlər tank və zirehli döyüş maşınlarından şəhəri hər tərəfdən atəşə tuturdular. Şəhərdə hərə bir yana qaçırdı. Arvad, uşaq, qoca – hamı çaşbaş qalmışdı. Canlarını qurtarmaq üçün gizlənməyə yer axtarırdılar. Amma mümkün deyildi, hər tərəfdən od yağırdı. Biz də evdən çıxıb qaçmağa başladıq. Qonşumuzda bir oğlan vardı, Milli Ordunun 36 döyüşçüsü idi. O gəlib bizə xəbər verdi ki, ermənilər şəhərə girib. Şəhərdə ağır döyüşlər gedir, gecikmədən meşəyə qaçmalısınız. Həmin gecə o oğlan ermənilərə əsir düşdü. Sonrakı taleyindən isə xəbərimiz olmadı. Bütün ailəmiz birlikdə meşəyə tərəf qaçdıq. Xocalı şəhəri ilə meşə arasında Qar-qar çayı vardı. Şaxtalı qış gecəsində çayı birtəhər keçib meşəyə çatdıq. Ermənilər əvvəlcədən planlaşdırdıqları kimi meşə yolunu da mühasirəyə almışdılar. Bu, biz çıxandan sonra olmuşdu. Onlar şəhərdən çıxa bilməyənləri meşədə əsir götürür, öldürürdülər. Biz meşədə üç gün, üç gecə yol getdik. Ermənilər bizi meşədə əsir götürdülər. Bizi birinci dəfə girov götürəndə anamın ürəyi elə yerindəcə partladı, orada öldü. Ermənilər iki nəfər idi. Hərbi forma geyinmiş ermənilər yekəqarın, saqqallı, dağ ayısını xatırladırdılar. Üst- başlarından gələn içki və siqaretlə qarışmış tər iyi əsl üfunət idi. Bizi təhqir etdikdən, üstümüzdəki qiymətli əşyaları götürdükdən sonra: “Onsuz da meşədə donub öləcəksiniz”,- deyib getdilər. Onlar gedəndən sonra biz anamın meyidi başına yığışdıq. Sanki bayaqdan anamızın ölümü yaddan çıxmışdı. Anamı qoyub gedə bilməzdik. Soyuqdan və yorğunluqdan anamı özümüzlə apara da bilmirdik. Bir gecə anamın yanında qaldıq. Soyuqdan bir-birimizə qısınmış, nəfəslərimizlə əllərimizi qızışdırır, göz yaşlarının yanaqlarında donmaması üçün uşaqların üzlərini ovuşdururduq. Səhərə yaxın ocaq yandıra bildik. Amma, kaş, ki bu ocağı yandırmaya idik. On altı yaşlı bacım Lətafət özünü oda atıb öldürdü. Atam anam və bacımın dərdi ilə yaşaya bilmədi. Digər tərəfdən də kişilik qüruru onu yeyib dağıdırdı. Çünki atam daima bizim yanımızda olub, heç bir problemə yenilməyimizə imkan verməmişdi. Həmişə qeyrətli türk kişisi kimi şərəf və ləyaqətimizi qorumuşdu. İndi isə o, çarəsiz, əliyalın, əlacsız idi. Bu vəziyyətdən çıxmağımız üçün heç bir 37 yol tapa bilmirdi. Bu səbəbdən onun da ürəyi partladı. Gözlərini kimsəsiz meşədə əbədi olaraq yumdu. Üç bacı, üç uşaqla meşədə tək-tənha qaldıq. Həm yuxusuzluq, həm soyuq, həm olduğunu bilirdik. Amma uşaqlara görə harasa getməli idik. Oturub erməniləri gözləyə bilməzdik. Gəlib bir kəndin qırağına çıxdıq, buranı tanımırdıq. Bir az dincəlmək üçün oturmaqla yuxunun bizi aparması bir olmuşdu. Səhər ayılanda gördük ki, erməni qəbiristanlığının yanındayıq. Böyük bacım dedi ki, tez olun oyanın, yolu səhv gəlmişik. Buradan qaçmalıyıq. Bu dəm üç-dörd erməninin bizə tərəf gəldiyini gördük. Qaçmaq istədiyimizi gördükdə atəş açdılar. Onlar Azərbaycan dilində danışırdılar. Erməni olduqlarına əvvəlcə inanmadıq. Bizi tutub bir otağa apardılar. Bacımın qızının qulağında sırğa var idi. Ermənilərdən biri bıçağı çıxardaraq qızın qulağını kəsmək istəyirdi ki, bacım tez sırğanı çıxardıb ona verdi. Onlardan başqa birisi bizim kimlərdən olduğumuzu soruşdu. “Şofer Həsənin uşaqlarıyıq” deyəndə həmin erməni atamı tanıdı. Amma sonra da dedi ki, heç ümidlənməyin. Dəxli nədir, hamınız türksünüz. Bizi Ağdama gətirdilər. Xəstəxanaya yerləşdirdilər. Ayılandan sonra gördüm... Ayaqlarımın ikisini də kəsmişdilər... *** *** *** Heç vaxt hislərə qapılmağı sevməyən Qüdrətov özündən asılı olmayaraq necə olurdusa, hərdən bu duyğunu da yaşayırdı. Sanki Qüdrətov vacib bir işi araşdırdığını indicə xatırladı. Dəftəri yenidən açıb oxumaq istəyərkən özünə çay süzməyi də unutmadı. Həmişəki kimi yenə təmkinlə çayı süzüb masanın üzərinə qoyduqdan sonra yerini rahatladı. Nə qədər yorğun olmasına baxmayaraq, o, heç vaxt uzana-uzana, nəyəsə söykənə-söykənə, dirsəklənə-dirsəklənə kitab Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|