Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
19 köçmüşdük. Təzə ev olduğu üçün işıqların tez-tez sönməsi, qazların kəsilməsi evi qızmağa qoymurdu. Bu qış nənəm də bizdə idi xoşbəxtlikdən. Amma, sən demə, Naxçıvandan olan nənəmin bizdə olması əslində bədbəxtlikdən imiş. Bir də ki nənəm bizə qışda qalmaq üçün gəlməmişdi, yayı qalıb qayıtmalı idi. Atam şəhid olandan sonra bizi başsız qoymaq istəmirdi. Amma ermənilərin Qarabağa hücumunun şiddətlənməsi nəticəsində Xocalı neçə ay idi ki, mühasirədə idi. Bunun üçün də nənəmin dayımgilin yanına qayıtması müşkül məsələyə çevrilmişdi. Havanın soyuqluğundan şikayətlənəndə arvad tez-tez bizə öz kəndlərinin soyuğunu misal çəkirdi - “bala, siz hələ nə görmüsünüz, Naxçıvanda “tu” deyirsən, göydə donur”. Bu söz də 6 yaşlı qardaşım Kənanın ağzına düşmüşdü. Çölə çıxırdı, içəri girirdi “tu deyiysən, göydə donuy, ee, nənə”,-deyirdi. Bizim gülüşməyimiz isə nənəmi acıqlandırırdı, hətta uşaq kimi küsürdü də: “Qoy yollar açılsın, gedəcəyəm, bir də buralara gəlməyəcəyəm. Rəhmətlik kişi deyirdi axı, allah bizi uşaqların umidinə qoymasın”. Anam birtəhər könlünü alırdı. Hər şey də tez yadından çıxırdı. Nənəm bir kitab idi sanki. Hər yadıma düşəndə elə hey ondan danışmaq istəyirəm. O sıxıntılı günlərdə, hər an qaçmağa hazır olduğumuz bir zamanda, atəş səslərinin bizi müşayiət etdiyi bir vaxtda, qorxumuzdan zirzəmi məqsədilə tikilmiş birinci mərtəbə adlandırdığımız balaca, həyətə baxan, kiçik pəncərəsi olan, nənəmin “əldamı” adlandırdığı, əslində isə mətbəx funksiyası daşıyan otağa sığışdığımız ərəfədə evimizi şənləndirən bir nənəm, bir də qardaşım Kənan idi. Yəqin ki, bu da nənəmin dünyagörmüş bir qoca olması, qardaşımın isə uşaq olub ağlı kəsməməsi səbəbindən idi. Məhz bunlar bizi qorxudan, təhlükənin ciddilyindən uzaqlaşmağa kömək edirdi. 20 Anamın müharibənin ilk günlərində döyüşdə şəhid olan atamdan sonra heç eyni açılmazdı. Gözlərində bir kədər var idi. Həmişə əlləri qoynunda oturar, bizi seyr edər, elə bilərdik bizə baxır, amma bir şey soruşanda diksinərək hövlnak yuxudan duran adamlar kimi, “-hə, nə olub, nə deyirsiz?”- deyərdi. Eşqin nə olduğunu başa düşmədiyi üçün qardaşımdan başqa, hamımız anamın halını anlayırdıq. Çünki atamla anam bir-birlərini sevib evlənmişdilər. Ona görə də bu ayrılıq anama ağır gəlirdi. Üstəlik o, Naxçıvan kimi ənənələrə bağlı olan bir yerdən ata-anasına qarşı çıxaraq atamla evlənmişdi. Hətta nənəm deyir ki, babam bir dəfə hirslənib demişdi ki, əgər Soltanla evlənib, Xocalıya getsən səni qızlıqdan çıxaracağam. Ailəmizin ilk övladı 8 ildən sonra olmasına baxmayaraq, onlar bir-birlərindən sarmaşıq kimi yapışmışlar. Bunun üçün də anam sevginin də, həsrətin də nə olduğunu yaxşı bilirdi. Hətta mənə elə gəlirdi ki, anam kimi heç kim həsrət çəkə bilməz. Onun həsrət çəkən gözlərində həmişə bir ümid var idi. Həmişə bu həsrətin vüsalla bitəcəyindən xəbər verirdi. Bəlkə də, anam həsrət çəkəndə xoş günlərini xatırlayıb sevgi ilə kədəri o qara gözlərində birləşdirirdi, qovuşdururdu. Onun üçün də həsrət anama belə qəşəng yaraşırdı... Al ələ darağı dara saçları, Tökülüb gedirlər hara saçları, Xınayla boyanmış qara saçları, Xəlvətcə ağardı, anam bilmədən, Anam da qocaldı, zaman bilmədən. Son zamanlar da camaat arasında gəzən şayiələr onu yaman narahat edirdi. Tez-tez dili ilə dodağı arasında, “görəsən, bu işlərin axırı necə olacaq? Bizə sahib çıxan olacaqmı? Allah, sən özün kömək ol! Bu qızları sağ-salamat burdan çıxarım, Əshabul-kəfdə bir qurban kəsəcəyəm”,- deyərdi. 21 Yazıq anam neyləsin? Gündə bir xəbər gəlirdi, hərə bir şey deyirdi: Biri deyirdi,- Xocalını satıblar. Biri deyirdi,- Ordumuz mühasirəni yarmaq üzrədir. Biri deyirdi,- Bakıda elə bilirlər artıq Xocalı işğal olunub. Biri deyirdi,- Ruslar yenidən gəlir. Bu söhbətlərdə sanki bir ümid var idi, özümüzü təsəlli edəcək nəsə axtarırdıq. Onun üçün də anam və nənəm hey bu barədə düşünürdü. Bir tərəfdən ölüm qorxusu, bir tərəfdən havanın kəskin soyuqluğu, bir tərəfdən də ərzaq qıtlığı hamı kimi bizim də başsız ailəmizi yumaq kimi bir yerə yığmışdı. Doğrusu, bütün qəsəbə bizim kimi idi. Məndən kiçik bacım Gülcahan isə 13 yaşına təzəcə girmişdi. Bizim nə düşündüyümüzdən asılı olmayaraq, o güzgünün qabağından çəkilmir, sarışın uzun saçlarını darayır, sığal çəkir, göz-gözə vurub biz görməyəndə öz əndamına baxırdı. Düzü, çox qəşəng idi. Yaraşığı göz oxşayırdı. Atam həmişə bizə deyirdi ki, ananıza heç oxşamamısınız. Bu gözəlliyi kimdən almısınız bilmirəm. Bizi tərifləməsi xoşumuza gəlsə də, anamızı müdafiəyə keçərək, -nə olub ki, anamıza, deyərdik. Bəzən bu xor halında çıxardı. Amma Gülcahan, doğrudan da, çox gözəl idi. Gözəlliyi ilə bərabər cazibədarlığı da var idi. Amma çox heyf... Mən isə bilmirdim, altı aydır üzünü görmədiyim Ramili düşünüm, yoxsa anama təsəlli verim, darıxmaması üçün nənəmlə söhbət edim, ya Kənanla oynayım. Düzdür, anam ailənin bütün yükünü çiynində daşıyırdı, amma bu, yorulmuş bir adamın ayaqlarını sürüyərək yeriməsinə bənzəyirdi. Hər şeyə rəğmən getməli idi, amma çiynindəki yükü yerə qoymadan, dayanmadan getməli idi. Mənsə anamın yanında ona kömək etməyə gücü çatmayan, nə isə etmək istəyən bir 22 susuz köməkçi idim. Mən anamla getməli idim, ona kömək etməli idim. Amma fikrim mənimlə deyildi. Ruhum tez-tez məndən uzaqlaşırdı. Müharibənin nə olduğunu bilsəm də, bundan ağır olacağını ağılıma gətirmədən Ramili düşünürdüm. Heç atamı, deyəsən, xatırlamırdım da. Ramil sanki mənim ikinci mənim olmuşdu. Axı o, mərdliyinə, qüruruna və əsl Azərbaycan kişisinə layiq xüsusiyyətlərinə görə rəhmətlik atama çox bənzəyirdi... Neçə ay idi ki, ondan nə məktub ala bilirdim, nə də danışa bilirdim. Qəlbimi gizlin- gizlin saxladığım şəklinə baxmaqla, bir də axırıncı məktubu ilə ovudurdum. O şəkli də anamdan gizlətmək üçün qoymadığım palaz altı, yük altı, şkaf üstü, kitab arası qalmamışdı. Sanki bizi, bu eli, Xocalını elə Ramil qurtaracaqdı. Onu bir dəfə görsə idim, hadisələri danışsa idim, hökmən bizə köməyə gələcəkdi, məncə... Amma çox gözlədim... Gecələr silah səsləri ilə yuxuya gedir, səhərlər Ramillə söhbətlə ayılırdım. Hər dəfə yadıma düşəndə həyəcanlanır, ilk dəfə əlimdən tutmasını, qəfildən yanağımdan öpüb “səni sevirəm” deməsini və bu hərəkətindən necə qızardığını unuda bilmirəm. Həmin gün mən də çox həyəcanlanmışdım, amma o, o qədər abırlı oğlan idi ki, onun utanması, sanki böyük bir qəbahət işləməsi kimi özünü aparması mənim qəlbimin titrəyişinin, yanağımın al laləyə dönməsinin qarşısını aldı. Həmin gün bir birimizə heç nə demədən ayrılmışdıq. Sanki böyük günah işlətmişdik. Günahkarın kim olduğunu da bilmirdik. Mən yataqxanaya çatana qədər əlimi yanağımdan çəkməmişdim. Elə bilirdim hamı mənə baxır, onlar məni görüblər. İndi kimsə nəsə deyəcək. Sabahı gün məni kitabxanada tapması, söhbət etmək üçün yanımda oturmaq istəməsi, kitabxanaçı qadının da onun başqa yerdə oturmasını tələb etməsi, bu həngamədə kiçik bir məktub yazıb dünənki Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|