Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
15 Fransada olarkən təsadüf nəticəsində əlinə keçən həmin gündəlikdəki qız... Yox, Qüdrətovun xarakterində təsadüflərə yer yox idi! Bəs indi?! Necə olur olsun, evə tez çatmaq, həmin gündəliyi tapmaq və o qadının miskin həyat səhifələrini bir daha diqqətlə vərəqləmək lazım idi. Aytəkin, Ramil, Gülcahan, Kənan, Naxçıvandan gələn qoca nənə, tarix fakültəsi, illər... Yox, hər şey bu qədər təsadüfi ola bilməzdi. Bir az əvvəl tədbirdə çıxış edib ürək ağrısı ilə zaldan çıxarılan Ramil müəllimin qismətsiz sevgilisinin – Aytəkinin gündəliyi idi o!.. Başqa cür ola bilməz..! *** *** *** ... Qüdrətov iş otağındakı kitabların arasında həmin gündəliyi axtarmağa başladı. Və sanki indi fikirlərindən ayrılıb evə çatdığını hiss etdi. Maşını necə sürdüyü, saxladığı, evə gəlməyi hamısı elə bil yuxu kimi keçmişdi. İndi bütün diqqəti həmin gündəliyin axtarışına hakim kəsilmişdi. Kitab rəfindən yerə tökdüyü kitabları bir tərəfə itələyib sanki qorxa-qorxa üz qabığı saralıb-solmuş həmin dəftərçənin ilk səhifəsini açdı. Heyrətindən dodaqları qurumağa başlayırdı. Ona tanış gələn bu sətirləri əzbərləyibmiş kimi sürətlə oxumağa başladı. Məxfi şöbənin gizli agenti həyatında ən gözlənilməz təsadüflə rastlaşmışdı. Bəli, bir neçə il əvvəl Qüdrətovun əlinə keçmiş bu gündəliyi Aytəkin yazmışdı... 16 2. Girov qadının xatirələri... Kəşməkəşli bir ömür yolu keçmiş, həyatda təsəvvür belə edilməyəcək işgəncələr görmüş, dəfələrlə ölümü yaşamaqdan üstün tutmasına baxmayaraq, bu həsrətdən məhrum olunmuş, səhrada günlərlə susuz qalmış bir insanın suya həsrət qaldığı kimi ölümə də beləcə həsrət qalan bir ananın göz yaşları içində yazmaq və ya yazmamaq fikirlərindən yazmaq istəyinin üstün olması oxuyacağınız bu gündəliyi ortaya çıxartdı. O günləri ölə-ölə, ət tökə-tökə xatırlamaq və ya xatırlaya- xatırlaya ət tökmək, mənən ölmək yazmamağım üçün ən yaxşı bəhanədir. Amma çox düşündükdən sonra yazmaq qərarına gəldim. Və bir daha bu haqda düşünməmək üçün özümdən uzaqlaşmağıma ümid edərək yazıram. Ümid edirəm ki, yazdığımı bu gündəliyi elə bir zaman gələcək ki, özüm cıracağam, bəlkə də, yox, cırmayacağam, cəmiyyətin əllərinə təqdim edəcəyəm. Əslində bu gün bu dəftəri yazmağa imkanım varsa, gücüm, iradəm çatırsa, yaza bilirəmsə, tanrıma şükür edirəm. Bu cümləni belə işlətdiyim zaman qəlbimdə özümə yazığım gəlir. Hətta nifrət edirəm desəm, bu qadının ürək çırpıntılarının səmimiliyinə inanın. 17 Gör mən nəyə şükür edirəm? ... Məsum bir qızkən, sevgilim (bizim elimizidə qız sevgilim sözünü belə işlətməyə utanardı) haqqında anama necə deyəcəyimi, söhbətin haradan başlayacağını düşünəndə yanaqlarımın qızardığını, sinəmin həyəcanlı döyüntüsünü, qulaqlarımın isti təndir çörəyi qədər qızdığını hiss edən açılmamış bir qızılgülün təhqir olunmasına baxmayaraq yaşamasına... Bəlkə, zorlandığı zaman bir müsəlman qızı üçün ən toxunulmaz olan bakirəliyinin itirilməsini yox, elinin, yurdunun, təhqir olunmasına şərait yaradan qadın cismimin yaşadığına?! Bəlkə, o günə ki, otağında hər hansı bir tanımadığı kişinin gələcəyinə, sahiblərimizin məni kimə təqdim edəcəyini qorxa- qorxa gözlədiyimə şükür edirəm? Bəlkə, mənimlə yaşayan intiqama, ümidə? Bu xatirəmi oxuyandan sonra kiminsə mənə haqq qazandırmasını qətiyyən gözləmirəm, amma başa düşməsinə ümid edirəm. Necə ki bir gün sevdiyim oğlanı uzaqdan da olsa, 15 il boyunca ləyaqətimin hər an tapdalanmasına baxmayaraq, bir dəfə görməyimə hələ də ümid edirəm, necə ki özündən asılı olmayan, zorlanmanın bütün növlərini görən bir qızın hələ də tanıdıqlarının üzünə baxa biləcəyinə ümid etdiyi kimi, oxuyanların da məni başa düşəcəyinə ümid edirəm. İndi yadıma düşür ki, universitet auditoriyalarında repressiya dövründən danışan müəllimimizin: “şairlərimizdən biri digərini niyə satırdı?” sualımıza verdiyi: -Gəlin onları başa düşək, amma haqq qazandırmasaq da olar” fikrinə ilk dəfə mən qarşı çıxmışdım. Hətta “necə başa düşək?” - sualını da vermişdim. Müəllim də demişdi ki, necə başa düşürsünüz düşün, amma başa düşməyə çalışın. İndi sizdən də ricam budur ki, əgər bu yazılarımı oxuyursunuzsa, başa düşməyə 18 çalışın, necə başa düşəcəksinizsə elə də başa düşün. Bəli, bilirəm, bir türk-azərbaycanlı qızının bunları nəinki öz yaxınlarına, hətta böyük bir insan kütləsinə danışmasına mən də razı olmazdım. Əziz həmvətənlərim, əgər sizlər bunu oxuyacaqsınızsa, bağışlayın, mən artıq fahişəyəm, bizim eldə də deyərdilər ki, fahişənin milliyyəti olmur. Amma yazmağa qərar verməyimin səbəbi erməniləri dünyaya, ər oğullarımıza bir daha tanıtmaqdır. Bunu oxuyandan sonra bir qızın başına gələnləri danışdığı üçün əxlaqsız olduğuna qiymət verənlərin sayı, ermənilərin vəhşi, alçaq, şərəfsiz, nacins, heyvan olduqlarına qiymət verənlərin sayından minlərlə az olacağına qəti olaraq inanıram. Qoy ər oğullarımız bunu oxuduqları zaman qınını yırtan qılınca çevrilsin, dağları lərzəyə salan vulkan olsun, qürurları mənliyini silkələsin, silkələsin, bəlkə, mənim kimi yüzlərlə sadəcə cisim kimi yaşayan, hətta qisas üçün fürsət gözləyən qızlarımızın könlü, fürsət tapıb intihar edən qızlarımızın ruhu şad olsun. Amma əmin olun ki, oxuduqca görəcəksiniz ki, ümidlərimin izi ilə yorulmadan gedirəm. Başıma nələrin gəldiyindən asılı olmayaraq, bu gün yaşayıram. Niyə yaşadığımı özüm belə bilmədiyim halda, yaşayıram... *** *** *** Gedin deyin xançobana, Bu il gəlməsin Muğana. Muğan batıb qızıl qana, Apardı sellər Saranı, Bir ala gözlü balanı. 1992-ci ilin fevral ayı idi... Havalar da çox soyuq keçirdi. Bizim evimiz şəhərin kənarında yerləşirdi. Bu evə yeni Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|