Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
157 edilməsi mənim heysiyyatımı bu qədər tapdalamamışdı. Həmin gün elə bil mənə güc gəlmişdi. Mən içkili halda olan Vaskanyana güc gəldim. Onu ruhumun gücü ilə itələdim. Səndələyən Vaskanyan bundan məmnun halda yenidən hücuma keçdi. Heç nəyi düşünmədən onunla əlbəyaxa olmuşdum. Artıq xasiyyətinə bələd olduğum bu alçağı yaxşı tanıyırdım, mən hirsləndikcə, o, ehtiraslanırdı. Amma bu mənim heç vecimə deyildi. Mən, sadəcə, onun məni zor gücünə də olsa, əldə edəcəyini bildiyim halda, əsəbimi gizlədə bilmir, köhnə rus maqnitofonuna doğru getməyə çalışırdım. O isə məni var gücü ilə çarpayıya yıxmaq istəyirdi. Müsiqinin səsi isə sanki mənim halıma ağlayırdı. Çarəsiz tapdalanan Azərbaycan heysiyyatını, şərəfini, namusunu görüb ağlayırdı. Birinci dəfə idi ki, mən ona qalib gəldim. Ona qadın əli ilə türk şilləsi vurmağa nail oldum. Bu şillə çox sərt idi. Bir anlıq duruxmasından istifadə edib maqintofonu götürə bildim və var gücümlə səs qutusunu yerə çırpdım. O an özümü qəhrəman kimi hiss etmişdim. Hikkəmdən əllərim əsirdi. Məqsədimə nail olduğum üçün içimdəki intiqam hissinə təşəkkür də etmişdim. Milli mənliyimin təntənəli qələbəsi idi... Ondan sonra onun nə etməsi məni heç maraqlandırmadı da. Hələ də məndə vətən, millət, qeyrətinin yaşaması məni sevindirmişdi. Özümü ölümə məhkum şərəfsiz hesab etdiyim günlərin hamısına qalib gəlmişdim. Hələ də bu qeyrət hissinin məni tərk etməməsi məni ümidləndirmişdi... Axı mən elə düşünürdüm, mənim kimi övlad nəinki vətənə, heç vətənin zibilliklərinə də lazım deyil. Amma yox, daxilimdə yatan mənliyin təntənəsi məni çox ruhlandırmışdı. Bir anlıq özümü Ramilə lazımlı bir insan hiss etmişdim. Ramilin bu cür vətənpərvər qızla fəxr edəcəyini dəqiq bilirdim. Axı hələ də mən ona xəyanət etməmişdim. Bəli, buna dəqiq əmin idim, mən xəyanətkar deyildim. Nə dünyalar qədər sevdiyim 158 Ramilimə qarşı, nə də başı bəlalı Vətənimə qarşı... Xəyanət anlayışının cismani deyil, mənəvi məsələ olduğunu hamı yaxşı bilir. Buna xəyanət adı vermək mümkün deyildi. Amma qadın ləkələndisə, istər xəyanət olsun, istərsə də zorla ləkələnsin, heç bir fərqi yox idi. Bunu başa düşmək üçün gərək kişilər xeyli dərin düşüncəli olmalı idi. Düzdür, sevgimin tüğyan etdiyi vaxtlardakı kimi Ramillə evlənəcəyimiz, uşaqlarımız olacağını planlaşdıra bilməzdim. Amma bütün bunları Ramilə danışıb qollarında can vermək üçün hələ də ümidlərlə yaşayırdım. Ölən ümidlərlə... Musiqinin beşiyi olan qədim Şuşa şəhərində belə bir xalq musiqisini dinləmək mənə bir məlhəm idi. Amma o musiqiyə işğal altında olan bir Azərbaycan torpağında, girovluqda qulaq asmaq başqa bir tragediya idi... Xan əminin sümükləri sızıldayırdı indi. Pənahəli xan qəbrində yata bilmirdi. Axı torpaqlarımızın bu cür alçaqların əlinə keçməsinə dövlət necə şərait yaradırdı? Niyə bir əncam çəkilmirdi? Ax vətən!.. Başın bəlalar içindədir. Həmişə müstəqil olma ərəfəsində bu Odlar diyarı nələr görür, nələr yaşayırdı. Mənim timsalımda vətənin taleyini rahatca görmək olardı.... Şuşanın işğalından sonra Vaskanyanın rütbəsi də yüksəlmişdi. O, indi polkovnik olmuşdu. Şuşadakı batalyona rəhbərlik edirdi. O, bura gələndə məni Samirədən ayırıb özü ilə gətirmişdi. Samirə isə Əsgəranda qalmışdı. Müharibədən heç bir xətər görməyən bir evdə qalırdı. Rus arvadı ilə hələ 90- cı ildə ayrıldığından tək yaşayırdı. Əgər məni nəzərə almasa idik. Həyətə isə erməni əsgərləri nəzarət edirdi. Rusiyada hərbi məktəb bitirən bu alçaq hərdən deyirdi ki, böyük Ermənistanı qurandan sonra xaricə gedəcək. Fransada yaxşı dostları olduğunu dəfələrlə görmüşdüm. Bir neçə ay idi ki, məni hər gün Gülcahanla görüşdürəcəyini deyirdi. Mən də bu ümidlə bir gün bunun baş tutacağına inanırdım. Onunla yaxşı 159 rəftar etməyə çalışır, hərdən özümü məcbur edirdim ki, onun gözünə girim, Gülcahanı girovluqdan xilas edim. Hələ ki, bu baş tutmurdu... O alçaq mənə tez-tez dolma bişirtdirir, iştahla yeyirdi. Evdən gedəndə isə məni içində təkcə bir çarpayısı olan otağa qatıb, qapını da bağlayırdı. Bu, bir azərbaycanlı evi idi. Evin quruluşu, evdə olan əşyalar bunu deyirdi. İndi də bu musiqi. Elə bilirdim ki, indi anam bizi səsləyəcək: “Ay qız, Aytəkin, Gültəkin, gün batdı axı, nə vaxt duracaqsınız?” Anam Gülcahanı belə adlandırıdı. Hətta Gülcahana bu adı qoyanda narazılığını da bildirmişdi. Demişdi ki, Aytəkin, Gültəkin bir- birinə çox uyur. Bu cür seçim Azərbaycanda məşhur idi. Adlar qoyulanda bir-birinə qafiyə olana daha çox üstünlük verirdilər. Amma atamın anasının adı Gülcahan olduğu üçün o, israrla bu adın üstündə durmuşdu. Əslində, heç mübahisə də etməmişdilər. Sadəcə, atam anamın narazılığını hiss etmiş, narahat olduğu üçün onun qəlbini ələ almağa çalışmışdı. Anam qadın olduğu üçün etiraz etmək hüququ yox idi. Sadəcə qəlbində yaşada bilərdi. Axı o, azərbaycanlı idi... Axı o ərini sevir, ona hörmət edirdi. Etməli idi də, çünki bu anamın qadınlıq borcu idi. Şərqdə belə idi. Ailə mədəniyyəti bu cür formalaşmışdı Azərbaycanda. Ona görə də Avropalı kişilər Azərbaycan-türk qadını alanda özlərini kişi kimi hiss edirdilər. Düyünü tökdüm qazana, Qaldı uzana- uzana. Qismətmiş qəbir qazana... Musiqinin bu yerində anam gözlərimin qarşısına gəldi, toy-düyün üçün uzun illərdən bəri atamdan gizlin yığdığı cehizlər yadıma düşdü. İndi anam sağ olsaydı, bizi yadına salıb ağlayacaqdı, hönkürəcəkdi... Bəlkə, elə bu mahnını da oxuyacaqdı. Oxuduqca qəhərdən sözlər qırılacaq, səsi Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|