Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
137 20. Tayqulaq Andranik – Ay Aytəkin, sən bilərsən, bu Andranik kimdir ki? Tarix oxumusan, məni başa sal görüm. – Ermənilərin tarixi qəhrəmanıdır. XX əsrin əvvəlində yaşayıb. Samirənin bu sualına məcburən belə qısaca cavab verdim. Heç danışmaq istəmirdim. Bu gün Gülcahan yaman yadıma düşmüşdü. Onun yaşadığını Vaskanyan desə də, inanmırdım. Əslində, onun haqqında Vaskanyandan soruşmurdum, amma o məni ram etmək üçün Gülcahanın yaşadığını, dostlarından birinin yanında qaldığını deyirdi. Hətta ona müqavimət göstərməyim üçün yatağına atdığı zaman Gülcahanın daha qabiliyyətli olduğunu söyləyir və iyrənccəsinə gülürdü. Mənim müqavimət göstərməyim onu cuşa gətirirdi elə bil. Mən nifrətimdən onu cırmaqlayır, döyür, üzünə tüpürür, cəhdlərinin qarşısını almağa çalışırdım. O da qışqırır, bağırırdı. Amma o, bundan zövq alırdı, ehtirası artırdı, getdikcə daha çox qışqırmağımı istəyirdi. Qarşılığında döyür, əllərimi çarpayıya bağlayır, ölüm anının bir addımlığında boğazımı buraxır, taqətdən düşdüyünü hiss edirdim. O, işini bitirirdi... 138 Mən sonralar bildim ki, mənim çılğınlığım, mübarizə aparmaq istəyim onu daha da ehtiraslandırır. Bunu bir dəfə Samirəyə danışmışdım. O da məni öyrətmişdir ki, artıq bizimki bizdən keçib. Sən heç bir müqavimət göstərmə, gör nə günə düşəcək, o alçaq. Amma bunu bacarmırdım. İmkanım da olmurdu ki, ondan qisas alım. Artıq Gülcahanı da yaddan çıxara, unuda bilərdim, sadəcə ondan qisasımı alım, bu, mənim üçün dünyaya bərabər idi. Dünən axşam da o yadıma salmışdı. Demişdi ki, hə, nə deyirsən, Gülcahanın ermənilərə necə kef verdiyini görmək istəyirsən? Əlbəttə, görmək istəyirdim, kef verdiyini yox, Gülcahanı görmək istəyirdim. Amma qürurum imkan vermirdi ki, bunu ona deyim. Özümü yenilməz göstərməyə məcbur edirdim. Yazıq bacım, axı o uşaq idi... İndi də o yadıma düşmüşdü. Dünənki işgəncələrdən sonra Gülcahan elə hey yadıma düşürdü. 139 Dünənki hər şey: Vaskanyanın məni üç erməni dostuna təklif etdiyi də, gecənin yarısına qədər qollarımdan çarpayıya bağlanmağım da, əyyaş dığaların yıxılıb yatana qədər məndən istifadə etmələri də, gecənin bir yarısı Vaskanyanın məni təpikləyə-təpikəyə binamıza gətirməsi də, Andranikin şərəfinə məni alçaltmaları da yadımdan çıxmışdı. Sadəcə, “istəyirsən Gülcahanın ermənilərə necə kef verdiyini göstərim sənə” ifadəsi qulaqlarımdan getmirdi. Ən dəhşəti isə Həyatın başına gətirilənlər idi. Onun başına gətirilən mənim və ya Samirənin də başına gətirilə bilərdi. Amma bizi xilas edən Həyatın bizdən qəşəng olması idi. Tiqranın avçarkası ilə cinsi əlaqədə hansımızın olmasını müəyyənləşdirmək üçün əyyaşlar əvvəlcə püşk atdılar, amma sonra o itə ən gözəl kimdir onu təqdim etməliyik deyib Həyatı seçdilər. Buna ad verə bilmirəm... Sadəcə dəhşət, vahimə, faciə, iyrənclik, üfunət, şərəfsizlik, vicdansızlıq daha nə qədər bu tip söz var idisə, bu səhnəyə vermək olardı... Həyat hər şeyi içində çəkirdi... gələndən heç nə demirdi... deməyə bir şey də yox idi. Sadəcə bir-birimizə baxır, ağlayırdıq.... Gözlərimizdən axan yaş damcılarını əkib cücərtmə imkanı olsa idi, bitən bu ağacın bütün gördüklərimizi və çəkdiklərimizi əks etdirəcəyinə heç şübhəm yoxdur. Samirə isə, deyəsən, hər şeyi unutmuşdu. Amma o planlı qız idi. Deyirdi sən bax, onların başına nə oyun açacağam. Nə deyirlər, edəcəyəm. Onsuz da zorla elətdirirlər. Amma fürsət tapan kimi qisasımı alacağam. Almadan ölə bilmərəm. İndi də bu Andranikin kimliyi onu narahat edirdi. Çünki onun adı tez-tez çəkilir, qisasını türklərdən alırıq deyirdilər. Təhsilli olmadığından əlavə, məlumatı az olan bir qız idi bu Samirə. 140 -Aytəkin, bu Andranikə bizimkilər nə edib? Əslində nə ediblərsə az ediblər, amma bunları belə dəli edən nədir? Çiynimdən vuraraq xəyallardan zorla ayırdı məni. -Nə dedin? -Deyirəm bu Andranikə bizimkilər nə edib? -Düzdür, nə universitetdə, nə də məktəbdə Andranik haqqında heç nə keçmirdilər. Amma canlı tarix kitabı olan nənəm “adıbatmış” haqqında çox danışırdı bizə. Rəhmətlik də hər dəfə onun adının yerinə adıbatmış deyirdi. Samirənin israrla soruşması məni o hadisələri danışmağa məcbur etdi. 1918-ci il erməni-müsəlman davası zamanı bu adıbatmış ətrafına çoxlu erməni toplayıb Ağrıda, Naxçıvanda, Zəngəzurda müsəlman qanı içirdi. Arvad, uşaq, qoca, cavan bilmir, türk olan hər kəsi öldürürdü. O zaman da vəziyyət qarışıq idi. Türkiyədə də kəndlərə qəfildən girir, kütləvi şəkildə camaatı qırırdı. Nəinki türkləri, Türkiyədə yaşayan kürdləri də kütləvi şəkildə qırmış, kanallara doldurtdurmuşdu. O adıbatmış öz dəstəsi ilə Naxçıvanın kiçik kəndlərinə də girir, həmin işgəncələri onlara da yaşadırdı. Erməni birləşmələri gəlib Nehrəmə yaxınlaşır. Bu nehrəmlilər də tamam başqa adamlardı elə bil. Elə qorxmaz, elə mərd camaatdır ki, dediklərini edən, polad kimi əyilməz adamlardı. Əslində bu nehrəmli adı gələndə nənəmin gözləri işıldayırdı. Elə fəxrlə danışırdı ki, bu nehrəmlilərdən, adam bu kəndin camaatı ilə fəxr edirdi. Nənəmin atası nehrəmli idi. Nənəm Naxçıvan şəhərində böyüyüb boya-başa çatmışdı. Atası öləndən sonra kənd ilə əlaqələri zəifləmişdi. Hər il məhərrəmlikdə hökmən Seyid Əqil Ağanın qəbri yerləşdiyi imamzadəyə Aşura mərasiminə gedərdi. Hətta onun fikrincə, nehrəmlilər çox savadlı və ağıllı adamlar idi. Nənəmin özünə görə dindar, bizə görə mövhümatçı olması da, elə nehrəmlilərə bağlılığından idi. Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|