Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- 21. Şahid danışır
148 21. Şahid danışır – Adın nədir? – Mənə Həsrət deyirlər, Həsrət, Həsrət... – dilənçi adını bir neçə dəfə təkrar edib yersiz gülməyə başladı. Gözləri bağlı olduğu üçün qarşısındakının – ona sual verənin kim olduğunu görə bilmirdi. Hiss edirdi ki, tanış olmayan bir adamdır. Bəlkə də, tanışlarının azlığından idi ki, indi bunu çox yaxşı müəyyən edə bilmişdi. – Özün haqqında danışarsan mənə?! – Qüdrətov danışıq tərzini dəyişdi. Deyəsən, bu oğlanla dil tapmaq, doğrudan da, asan olmayacaqdı. Tahirə tərəf baxdı. Onun işarəsindən başa düşdü ki, oğlan bu gün çox qorxduğuna görə sudurqa keçirib. Hətta dili də qatlanıb. Amma xoşbəxtlikdən sürücü vaxtında yardım göstərə bilmişdi. – Siz kimsiniz? Məni öldürəcəksiniz? Öldürün, öldürün, onsuz da mən anamın yanına getmək istəyirdim, öldürün məni, nə durmusuz?! Tez olun! – dilənçi dəli kimi qışqırmağa başladı. Ayaqlarını o qədər qüvvətlə yerə çırpdı ki, oturduğu stul tab gətirməyib yerə aşdı. Özü də əli-ayağı bağlı halda yerə yıxıldı. – Buna sakitləşdirici gətir, ayaqlarını da aç ki, rahat otursun – Qüdrətov köməkçisinə göstəriş verdi. – Oldu! 149 *** *** *** Təxminən on beş dəqiqə sonra Qüdrətov yenidən həmin otağa qayıtdı. Bu müddə ərzində Həsrət sakitləşib özünə gəlmiş, Qüdrətov isə həyətə düşüb siqaret çəkərək olanları götür-qoy etməyə vaxt tapmışdı. İndi dilənçi oğlanı daha sakit şəkildə dindirməyi və tez bir zamanda məqsədinə çatmağı düşünürdü. Vaxt itirmək lazım deyildi. Sabaha həm özünün, həm də Tahirin vacib işləri var idi. Əgər köməkçisi Gəncədəki adamın izinə düşə bilərdisə, deməli, Qüdrətov böyük bir səddi aşmış olacaqdı. Amma hələlik ona şahidlik edəcək yeganə canlı varlıq bu dilənçi oğlan idi. Stulu onun bərabərində qoyub lap yaxınında əyləşdi. Tərəddüd etmədən növbəti dəfə daha təmkinlə onu danışdırmağa başladı: – Görürsən, biz sənə yardım etdik. Səni öldürmək istəmirik. Sən bizə kömək etməlisən, Həsrət! – Mənim kimim-kimsəm yoxdur. Heç imkanım da yoxdur. Axı mən sizə necə kömək edə bilərəm?! Bir anam var idi, o da ölüb getdi, yazıq... – dilənçi oğlan bunu deyəndə bayaqkından çox fərqli görünürdü. Əgər bayaq yersiz halda qışqırıb ağlayırdısa, indi anasının öldüyü barəsində danışanda normal insanlara xas olan tərzdə kədərlənib, kövrəldi. Qüdrətov əlini onun çiyninə qoydu: – Narahat olma, biz sənə kömək edəcəyik! – Hamı elə bilir ki, mən dəliyəm. Düzdür, imkanım yoxdur, heç kim də məni işə götürmür. Mən də dilənməyə məcbur qalıram. Amma mən dəli deyiləm. Hərdən belə oluram... – Necə?! – Bayaqkı kimi... Özümü ələ ala bilmirəm. Anam yazıq deyirdi ki, məni bu vəziyyətə kökü kəsilmiş ermənilər qoyub. Mən hələ doğulmamışdan anam müharibədə girov düşüb. Ona işgəncələr veriblər, mən də belə olmuşam... 150 – Anan nə vaxt rəhmətə gedib? – On bir il olacaq... Mənim onda səkkiz yaşım var idi. – Həsrət, danışa bilərsən həmin illəri? Ananın dediklərindən yadında nə qalıbsa hamısını. Elə bunu danışsan, bizə kömək etmiş olacaqsan. – Mən onda uşaq idim. Çox az şey yadımda qalıb. Amma nə yadımdadırsa hamısını danışaram. Siz də anamın məzarını tapmaq üçün mənə kömək edin. Xahiş edirəm... – Əmin ol ki, sənə onun dəfn olunduğu yeri göstərəcəm. Bir yerdə gedəcəyik, – Qüdrətov dilənçi oğlanı arxayın etdi. Əslində dilənçi oğlanın tapılmasında vasitəçilik edən Həsrəti saxlamış həmin qoca qarının qızı oğlanın anası Şərqiyənin harada dəfn olunduğunu ona göstərmişdi. O, indi bunu düşünüb ürəklə söz verdi. *** *** *** O vaxt biz anamla Goranboydakı uşaq evində qalırdıq. Burada bizim kimi çoxlu məcburi köçkünlər toplaşmışdı. Xocalıdan olanlar da var idi, digər yerlərdən olanlar da. Hamının güzəranı pis idi. Darısqal otaqlarda on nəfərə qədər adam yaşayırdı. Neçə-neçə qohum-qonşu bir otaqda qalırdı. Amma bizim qohumlardan heç kim qalmadığına görə tanımadığımız adamlarla qalırdıq. Deyəsən, onlar Şuşadan idilər. Hamı bir-birinə kömək etməyə çalışırdı ki, beləcə ağır günləri çətinliklə də olsa, başa vursunlar. Mən məktəbə gec getdim. Doqquz yaşım olanda Xırdı nənə məni qaldığımız yerin yaxınlığında açılan dərslərə yazdırdı. Onda anam bir il idi ki, rəhmətə getmişdi. Mən onsuz çox darıxırdım. Anam öləndən sonra məni Xırdı nənə saxlayırdı. Mənə çox kömək edirdi. O, Şuşadan idi. Sonralar bildim ki, mənim atam Xocalıdan olsa da, anam Şuşadan imiş 151 və anam can üstündə olarkən Xırdı nənəyə yalvarıb mənə baxmağı vəsiyyət edibmiş. Yazıq anam... Təxminən iki il sonra Xırdı nənə də rəhmətə getdi və mən tamamilə kimsəsiz qaldım. Doğrudur, onun qızı var idi. Amma o, hansısa rayona gəlin köçmüşdü. Mən ilk günlər onu axtarmaq istəsəm də, yerini tapa bilmədim. Uşaq evində məskunlaşmış qonşularımız isə onu tapmaqda mənə kömək etmirdilər. Hərə bir bəhanə ilə məni azdırırdı. İndi onları da qınamıram. Problemləri, dərdləri o qədər idi ki... Mənim himayədarım da rəhmətə gedəndən sonra mən qaldığımız yerdən qaçmaq qərarına gəldim. Bilmirəm, buna qaçmaq demək olar, ya yox?.. Əslində, mənə sahib çıxacaq, “getmə, qal” deyən bir kəs də yox idi. Hərənin başı özünə qarışmışdı. Əksinə, qalmaqla kiminsə yerini dar etmiş olurdum. Xırdı nənə öləndən on gün sonra gecənin birində evdən çıxıb Bakıya getmək qərarı ilə yola düşdüm. Adını eşitdiyim paytaxt şəhərimizə getmək, oranın insanları ilə eyni yerdə yaşamaq, eyni havanı udmaq, onların içdiyi sudan içmək mənə yuxu qədər əlçatmaz görünürdü. Axı Bakını görməmişdim. Bəlkə də, nə vaxtsa orada olmuşdum, tamam kiçik yaşlarımda. Bakıya getmək üçün yola düşəndən iki gün sonra oraya çatdım. Yol maşınlarına yalvar-yaxar edib, nəhayət ki, birtəhər şəhərə gəlib çıxdım. Nə yaşım var idi ki?! On yaşı yenicə tamam olan, oxumağı-yazmağı bacarmayan kimsəsiz yeniyetmə kimin nəyinə lazım idi axı?! İndi saymağı və adımı yazmağı bacarıramsa da, buna görə anama minnətdaram. Yazıq arvad xəstə canı ilə başıma sığal çəkə-çəkə öyrətmişdi bunları mənə. Mən də uşaq şıltaqlığı ilə hər dəfə onun dərslərindən qaçır və saatlarla meşədə gəzib dolanırdım. Bir dəfə saymağı öyrənmək istəmədiyim üçün bərk əsəbiləşmişdi. Mən də uşaqlığıma salıb fürsət tapan kimi meşəyə qaçdım. Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|