Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
160 boğulacaq, o ala gözlərindən şəffaf bulaq suyu kimi axacaqdı yaşlar... Nəqarəti dəfələrlə təkrarlayacaqdı... Apardı ... sellər... Saranı... Bir ala... gözlü ... balanı... Bunlar yadıma düşdükcə kövrəlmişdim, başımı enli sinəsinə qoyub ağlamaq üçün Ramilimi hələ bu qədər arzulama mışdım. Bu səhnəni gözlərimin önündə canlandırıb elə hönkürdüm ki, Qarabağ dağları belə lərzəyə gəldi. Girov düşəndən bu cür ürəkdən ağlamamışdım. Bu cür ürəyim əsməmişdi. Ağlamağın ən yandırıcı, ən təlatümlüsü idi bu. Bəzən adam özü də bilmədən ağlamaq naminə ağlayır. Məhz ağlamalı olduğu üçün ağlayır. Amma bu gün öz-özümə elə ağlamışdım ki, elə bil bütün içimdəkiləri yaş edib gözümdən axıtmışdım. Turş dadı verən göz yaşlarım sanki zəhər idi. Hərdən dodaqlarıma dəyən göz yaşlarımın belə halına acıyır, yazığım gəlirdi... Artıq musiqi səsi də dayanmışdı. Vaskanyanın həmişəki kimi erməni ləhcəsi ilə: “Qancıq, nə vaxt duracaqsan? Təzə gəlinlər kimi nə nazlanırsan?”-deyib qapını tələsik açıb təpiklə itələməsi məni məndən ayırdı... Bu, bir də fransızla tanışlığımda məni silkələyəcəkdi... 161 23. O gecəki əməliyyat – Ayağa qalx! – qaranlıq otaqda ayaq üstə dayanan adamın hökmedici səsi eşidildi. Bu, Tahir idi – leytenant Tahir Qurbanov. Bir aya yaxın apardığı axtarışdan sonra, nəhayət ki, axtardığı adamı tapa bilmişdi. Gecənin səssiz qaranlığında diqqəti çəkməmək üçün xüsusi qara geyim və yumşaq idman ayaqqabılarından istifadə edərək rahat şəkildə bu həyətə girə bilmişdi. – Sən kimsən? Məndən nə istəyirsən?! – yerdə yataq paltarında əlləri bağlı vəziyyətdə uzatdığı adamın zarıltılı səsi eşidildi. Yaşı 40-45 arası olan bu adamın ləhcəsindəki rus üslubu yuxulu vəziyyətində açıq-aşkar hiss olunurdu. – Aleksey, mən çox sual verən adamları sevmirəm! – Tahir əlindəki yapışqanlı parçanı onun ağzına yapışdırıb cəld hərəkətlə yaxasından tutaraq ayağa qaldırdı: – Gedirik, cəld ol! Vaxtım yoxdur. Həmin adam onun əlində çırpınmağa başladı. Hiss olunurdu ki, Tahir onu qapıya tərəf çəkdikcə başı ilə qonşu otağı göstərib nə isə demək istəyir. Leytenant bilirdi ki, həmin otaqda Alekseyin anası Motya qalır. Odur ki, qapıdan çıxartmaq üzrə olduğu adamın qulağına pıçıldadı: 162 – İstəyirsən ananı da aparaq, tək qalıb darıxmasın. Bu sözlər gecənin qaranlığında o qədər vahiməli səsləndi ki, Aleksey udqunub gözlərini bərəltdi. Köhnə həyət evinin paslı darvazasının cırıltısı eşidildi. Bu darvazadan çox həbsxana barmaqlıqlarına bənzəyirdi. Tahir özü ilə apardığı adamı tələsdirərək yaxınlıqda saxladığı maşınına tərəf getməsini bildirdi. Gəncənin köhnə məhəllələr adlanan kiçik hissəsindəki bu həyət evindən gələn qəribə qoxu küçəyə çıxmalarına baxmayaraq hələ də dözülməz təsirini itirməmişdi. Yaxınlıqdakı köhnə uçuq daxmadan gələn donuz səsləri bu vəziyyəti sona qədər tamamlayırdı. Heyvanlar hənirtini eşidib oyanmış, indi də sanki öz dillərində üzrxahlıq edirdilər. Motyanın bu həyatda oğlundan sonra ən çox sevdiyi varlıqları olan bu xoşagəlməz heyvanlar müsəlman adət- ənənələrinə görə bəyənilməsə də, qadın uzun illərdir ki, onları saxlayır, artırır və qulluq etməkdən də bezmirdi. İndi köməksiz olduğu üçün heyvanların peyini həyətin kənarlarına 163 qədər gəlib çıxaraq burun göynədən üfunət qoxusu yaradırdı. Hətta arvadın gəlir mənbəyi olan həyətdə əkdiyi güllərin gözəl qoxusu da bu peyinin iyinə qarışaraq itib getmişdi. Bəlkə də, belə bir natəmiz həyətdə becərildiklərinə görə bütün tülpanlar etiraz olaraq öz sahiblərini gözəl qoxularından məhrum etmişdilər. Hər gün bu həyətdən gül-çiçək almağa gələn adamların sayı da get-gedə azalır, qoca qarı isə bundan məyus halda işəyaramaz oğluna və sevimli donuzlarına baxıb köks ötürməkdən daha da tükənirdi. Sonuna yaxınlaşmaqda olan gecənin səhərini isə o tək qarşılayacaqdı... Alekseysiz... Yəqin ki, oyanarkən oğlunun yoxa çıxdığını görəndə heç sevimli donuzları da onun köməyinə çata bilməyəcəkdi. Əvvəllər narkoman oğlunun son illərdə əyyaşlığa qurşanması onu nə qədər bezdirirdisə, sabah açılanda oğlunu evdə görməyəndə daha çox məyus olacaqdı... Hər gün onu söyüb lənətlədiyinə görə min dəfə peşmançılıq hissi keçirəcəkdi... Axı o da ana idi. Qərib məmləkətdə kimsəsiz keçən ömrünün yetmiş ilini haqlamışdı bu qadın... *** *** *** – Cənab mayor, mən iki-üç saata Bakıya çataram. Harada görüşəcəyik? – səhərə yaxın çalınan telefon zəngində Tahirin yorğun səsi eşidildi. – Sənin evində - telefonun o biri tərəfindən Qüdrətovun qəti fikri eşidildi. O, Bakı kəndlərindən birində yerləşən həmin gizli görüş yerini nəzərdə tuturdu. Bura Tahirin əlavə evi olduğu üçün onlardan başqa heç kəs evin ünvanını bilmirdi. Hətta Salah və Zaur da bu evin varlığından xəbərsiz idilər. Qüdrətov qısa telefon danışığını bitirib həyətə düşdü. İmkan tapıb ənənəsinə uyğun olaraq təmiz havada bir az vaxt keçirmək istəyirdi. Çünki bir azdan yenə də gecədən yatan insanlar ayılacaq, maşınlar işə düşəcək, küçələrdə səs səsə Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|