140
yəni iki kateqoriyadan ibarət olmasını qeyd edərkən, əsasən bu
barədə Şardenin əsərində olan məlumata istinad etmişlər (78, 413;
103, 53).
Səfəvi dövlətinin hərbi təşkilatı haqqında
XVI-XVII yüzillik-
lərin Avropa ədəbiyyatında yerli qaynaqlara nisbətən daha ətraflı və
həm də elmi əhəmiyyətli məlumatlar vardır. Avropalı müəlliflərdən
Şarden Səfəvi ordusunun baş komandirinin sipahsalar hərbi rütbəsi
daşıdığını bildirərək yazır ki, bir qayda olaraq Azərbaycan xanı,
yaxud hakimi sipahsalar olur, ancaq bu hərbi vəzifə müharibə dövrü
üçün nəzərdə tutulur və müharibə başa çatdıqda onun da müddəti
bitir, dərhal istefası qəbul edilirdi (112, c.3., 1202; 104, 581; 96,
91). Müharibələr zamanı bir qayda olaraq Səfəvi silahlı qüvvə-
lərinin baş komandanı hərbi vəzifəsinə Azərbaycan vilayətinin
hakimi təyin olunurdu (89, 26). Və Şahın şəxsi qvardiyası istisna
olmaqla, bütün qoşun növləri onun sərəncamına verilirdi. Ancaq
Tavernye qoşun haqqında məlumatlarında
onun qorçular, qulamlar
və tüfəngçilərə bölündüyünü bildirməklə səhvə yol vermişdir (104,
583). Ona görə ki, bu dövrdə Şardenin yazdığı kimi, ordu dövlət və
Şah qoşunundan ibarət iki hissəyə bölünürdü. Vilayət hakimlərinin
alayları, qorçular dövlət, qulamlar, tüfəngçilər,
topçular isə Şah
qoşunu hesab olunurdu. Birinci qoşun növünün bütün xərcləri
dövlət və ikincininki isə Şahın öz şəxsi mədaxili hesabına ödənilirdi
(112, c.3., 191).
«Dövlət» qoşunu, keçmiş zamanların qalığı olub, onların
maaşı «divani məmalik»dən asılı olan və bəylərbəyilər tərəfindən
idarə edilən torpaqların gəliri hesabına verilirdi. Onlar da iki qismə
bölünürdü.
Yerli hakimlər daimi hərbi dəstə (süvari) saxlayırdılar ki,
«Təzkirət əl-müluk»da onlar mülazim adlanır (103, 53,54) və
xidmət etdikləri yerlər, sayları haqqında aşağıdakı müfəssəl siyahı
vardır (132, 72-86):
Azərbaycan
vilayəti
-
11439.
Çuxur-Səd
-
4287.
Qarabağ
- 6084.
Şirvan
-
5756.
141
Herat
-
5968.
Məşhəd-i müqəddəs
-
5445.
Qəndəhar -
1785.
Mərv
-
3352.
Astrabad
- 2453.
Darolmərz
(Gilan)
-
2525.
Kirman
-
İraq
-
Qələmrov (Həmədan)
- 2947.
Kürdüstan -
1400.
Luristan
- 411.
Kuhgiluyə
(Fars) -
5905.
Ərəbistan -
150
Cəmi 59.907.
«Təzkirət əl-müluk»da vilayət hakimlərinə tabe olan daimi
Türk-Qızılbaş qoşunu haqqındakı məlumatlar üzrə V.Minorskinin
apardığı hesablamalara görə onların ümumi sayının 58.289 nəfər və
İ.P.Petruşevski isə 59.496 nəfərdən ibarət olduğunu göstərmişdir
(103, 53; 181, 144). 1617-1624-cü illərdə Qızılbaş dövlətində olan
Pyetro della Valleyə görə isə Qızılbaş əsgəri heyəti 70.000 nəfər
olub, onlardan 50.000 nəfər hərbi xidmətdə olduqları üçün dövlət-
dən məvacib alırdılar. Ancaq 20.000 nəfər
isə ticarət və əkinçiliklə
məşğul olur və dövlət onlara məvacib vermirdi (86, 348). Səyyaha
görə Qızılbaşlar 32 tayfadan ibarət olub, bu tayfaların hər birinin
sayı 10-12.000 nəfərə çatır və bir çox tayfanın isə əhalisinin sayı
500 nəfərdən çox deyildir (86, 349). Pyetronun şəxsi müşahidələri-
nə görə Türk-Qızılbaşların on altı eli sol və on altı eli isə sağ qol eli
adlanır.
Müharibədə, səfərdə, divanxanada on altı el Şahın sağında
və on altı el isə solunda dayanırdı (86, 347). XVII əsrin əvvəllərində
naməlum müəllif tərəfindən yazılmış «Qızılbaşlar tarixi» adlı əsərdə
(32) Səfəvi dövlət idarəçilik sistemində Şamlı, Rumlu, Ağacəri,
Bayramlı, Əkrəmi, Ördəkli, Qaracarlı, Ağqoyunlu türkman tayfaları
(Bayandur, Mosullu, Pornak, Şeyxavənd, Çəpni, Bayat və Bozcalı,
Ərəbgirli, Xınıslı, Təkəli, Qaraqoyunlu türkman tayfaları (Alpout,
Baharlı, Cəyirli, Qaramanlı, Sədli, Hacılı, Bayburtlu, Varsaq,
142
Evoğlu, Qaracadağlı) sağ tərəf (cinah) və Ustaclı, Zülqədər, Əfşar,
Qacar sol tərəf tayfaları kimi şərh olunmuşdur. Oruc bəy Bayat da
32 Qızılbaş-Türk el və oba adını sıra ilə qeyd etmişdir: Ustaclı,
Şamlı, Afşar, Türkman, Bayat, Təkəli, Harmandalı, Zülqədərli,
Qacar, Qaramanlı, Bayburdlu, İspirli, Oryat, Çavuşlu (Ustaclı
obası), Asayışlı (Ustaclı obası), Cəmişgəzəkli, Sarısolaklı (Ustaclı),
Qarabacaklı, Baharlı, Qoyunerili (?), Qırıklı (Afşar obası), Bozcalı,
Hacıfakihli, Həmzəli, Solaklı-
Mahmudlu, Qaraçomaqlı,
Qaraqoyunlu, Qözü Böyüklü (Ustaclı obası), Peykli (?), İnallı
(Şamlı obası) və Kuhgiluyalı (165, 31; 67, 160) I Şah Abbasın
zamanında Səfəvi məmləkətində olan Pyetro della Valle bu 32 el və
obanın on altısının sağ qolu, on altısının da sol qolu təşkil etdiyini
yazır (86, 347).
İsgəndər bəy Münşi «Tarix-i alamara-yi Abbasi» adlı əsərində
Qızılbaş ordusunun özbəklərə qarşı müharibədə Əndxodu tutmasını,
I Şah Abbasın yeni savaş üçün hazırlıq tədbirləri görülməsi
haqqında buyruq verməsini təsvir edərkən türk dilində «qarovul-
çərxçi, qol və sağ və sol» ifadəsini işlədir (80, 624). Burada qədim
türklərin «sağ və sol» adlanan iki siyasi bölümündən ibarət etno-
siyasi idarəçilik sisteminin izləri müşahidə edilir.
Bu idarəçilik
sistemi ilk dəfə hunların başçısı Mete tərəfindən miladdan öncə III
əsrdə yaradılmışdır. Bu idarəçilik ənənəsi irsən oğuzlara keçmişdir.
Rəşidəddin yazır ki, Oğuzun altı oğlu və onların da hər birinin dörd
oğlu vardı. Oğuz qoşunun sağ və solunu onlara verdi və 24 ünsürlü
etno-siyasi idarəçilik sistemi yaradıldı. Oğuzun qurduğu el (dövlət)
onun 24 nəvəsi arasında bölünüb, onların hər birinin rütbəsi, adı,
ləqəbi, nişanı və onqonu müəyyən edilmişdi (101, 78-80). Pyetro
yazır ki, hər bir qızılbaş azad,
yəni sərbəst olub, istədiyi vaxt öz
maaşına göz yuma, yaxud xidməti yerini dəyişə bilərdi. Ancaq
müharibə vaxtı başçıya, yəni maaş verənə sözsüz tabe olmalı və
hərbi qanun-qaydada əməl etməyə borclu idilər. Əsgərlərin hər
birinin illik maaşı 5 tüməndən az olmurdu ki, bu yaxşı at almağa və
bir il dolanışığa tam çatırdı. Qoşunun komanda heyəti və məmur-
ların maddi durumu daha yaxşı olub,
onlar xidmət dərəcəsinə görə
məvacib alırdılar. Orduda elə adlı-sanlı adamlar vardı ki, onların