Microsoft Word ?Ziz? C?F?Rzad?docx
Yüklə 3,13 Mb. Pdf görüntüsü
|
__________________Milli Kitabxana_________________ 42
əgər o bilsəydi ki, bir onun ölümü ilə Tərlan bütün bəlalardan xilas olar, düşünmədən ölümü qəbul edərdi. Onu qorxudan şey təkcə, sevdiyinin, Tərlanın rüsvay ola biləcəyi idi!.. O özünü düşünmürdü... Ona nə olacaqdı ki... Amma Tərlan, aman Allah, Qapaqlı onun başına nələr gətirə bilər?!. Tərlanı at döşünə qatıb Qapaqlının qulluğuna qaytararlar. Zaman, istəmədiyinə evləndirər, Tərlanın dilini də, yotunu da kəsər Qapaqlı!.. Sona Özünü düşünmürdü. O razı olmazdı ki, sevdiyi gənc çəngi ilə qoşulub getsin... Tay-tuş, el-camaat arasında xəcil olsun... O sevirdi, onu dərin bir məhəbbətlə sevirdi... Başqaları ona salam vermək istəmədiyi halda, Tərlan onu özünə arvad, şərən halal etmək, ana görmək istəyirdi, bütün bunlar onun yuxuda belə görə bilməyəcəyi səadət idi. Amma ürəyi elə hey vird edirdi: "Yox, yox, razı olmaram ki, xəcil olsun, çəngiyə qoşulub getsin..." Bu sözü elə bir etiqad və inamla təkrarlayırdı ki, sanki bu "çəngi" onun özü deyil, qatı-qanlı bir düşməni idi... Sonanın gözlərində bir an cavan şair Seyid canlandı, o da bu "çə- gini" sevir, ona incə-incə qəzəllər qoşur, onu "periter soltanı" adlandırırdı, amma ona bu şairin sənətini sevmişdi, o heç bir vəchlə Tərlanı məftun olduğu həmin qəzəlləri qoşan şairə də dəyişməzdi... Lakin gəncin sadə xəyallarındakı əfsun Sonanı elə almışdı ki, o bu axan çayın qabağını saxlaya bilmir, bəlkə də heç istəmirdi... -
Nə bilim, ağa Tərlan necə deyərlər: "Avazın yaxşı gəlir, oxuduğun Quran olsa..." Təki arzuların baş futeydi... Tərlan sevinclə qızın əlindən tutdu, o bu sozləri razılıq kimi qəbul eləmişdi: - Sən mənə inanırsanmı, Sona, de, inanırsanmı? Bu təmas Sonanın ürəyinə işlədi: -İnanıram amma çifayda...
- Təki sən mənə inan! Möhlət ver, Sona! Ay qız, mən də qoy bir işimi hazırlayım. Sonra sənə xəbər elərem, deyərəm, gün xoşlatdırram, cıxarıq Allah qoysa... - Bəs elin-günün, bəs əməllərin, arzuların? Bəs aqibətin? - Nə danışırsan, ay qız, təki sən yanımda ol! Dünyada heç nə gözümə görünməz, Sona! Ağadan xahiş eləmişəm ki, mənim üçün bir qəzəl qoşsun, hayıf özüm qoşa bilmirəm, sənə elə sözlər deyərdim ki... Onda ürəyinə heç nə gəlməzdi... Al, gör necədir? Elə bil ürəyimin içindəymiş... Sona Tərlanın Seyid Əzimlə dostluğunu bilirdi, indi "ağa" sözünü gəncin ağzından eşitcək söhbətin kimdən getdiyini anladı, gülümsədi.
__________________Milli Kitabxana_________________ 43
Sona şairin qəzəllərinin çoxunu əzbər bilir, Mahmud ağanın məclislərində rəqs edərkən gənc Seyid Əzimin ona necə göz qoyduğunu da görürdü. Sona, hətta, şairin onu bir az sevdiyini də duymuşdu. Amma hər bir qəzəlini Necəfquludan da əvvəl əzbərlədiyi bu incə şairlə, seyid-peyğəmbər övladı ilə öz arasında elə böyük bir fərq görünürdü ki, xəyalından daha başqa bir şey keçmirdi. O, yalnız Seyid Əzimin şirin, ürəklərə işləyən qəzəllərinə heyran idi... Bir az aralıda isə Nisənin hənirtisi gəlirdi. O Şirvanda təzə dəb düşmüş bir havanı zümzümə edirdi:
Sabab olar, qazlar gələr, Dörd bir yanı tozlar gələr, Tamaşana qızlar gələr Dur get, oğlan, sabah oldu, Yandı bağrım, kabab oldu. Mənim canım sənə qurban, Sənin canın həlak oldu.
Qız elə bil gəncləri qaralayıb onlar üçün oxuyurdu, mahnı onları bir-birinə daha da yaxınlaşdırır, dərdlərinə tərcüman imiş kimi onların əllərini bir-birinə birləşdirir, qəlblərindən xəbər verirdi. İki aşiqin vəziyyətindən, qəlbindən keçən təlatümlərdən bixəbər qız isə ağzına zoğal ata-ata oxuyurdu:
Sabah olar atlar gələr, Dörd bir yanı tozlar gələr, Tamaşana yadlar gələr Dur get, oğlan, sabah oldu, Yandı bağrım kabab oldu. Mənim canım sənə qurban, Sənin canın həlak oldu.
Birdən Nisənin səsi xırp kəsildi, mahnı boğazında qırıldı, dalı gəlmədi... Sona gəncin ona uzatdığı vərəqi aldı. Incə bir təbəssüm dolaşan dodaqları tərpəndi, şair, gənc dostunun dililə deyirdi:
Yüz sərvi-xuraman ola, könlüm səni istər. Yüz baği-gülüstan ola, könlüm səni istər. Yüz zöhrəcəbin, mahliqa, mehri dilara,
__________________Milli Kitabxana_________________ 44
Yüz min mehi-taban ola, könlüm səni istər. Ey xublərin şahı, könlüdür sənə talib, Aləm hamı xuban ola, könlüm səni istər.
Qəzəl bitdi. Tərlan dedi: -
Ağa əvvəl söz verdi, mənə bir qəzəl yaza, ona deməmişdim kiminçün, amma özü o saatca başa düşdü, dedi, sənə elə bir qəzəl yazım ki,ceyranın kim olsa da, oxuyandan sonra səndən ürkməsin, üzülməsin yaxandan, nə desən, ləbbeyk desin. Hayıf ki, özü oxuya bilməyəcək. Dedim: özü oxuya bilir, dedi: "Adə, sən gör nə xoşbəxt adamsan ki,istəklin oxumaq bilir? İndiki zəmanəmizdə bu böyuk nemətdi, bizim hec kişilərimiz əməlli oxuya bilmir..." Mən doğrudan da xoşbəxtəm,Sona, mənim Sonam. Gənc bu sözlərlə yenidən Sonanın əllərindən tutdu. Qəfil tappıltı səsi hər ikisini ürkütdü, qaranəfəs gələn Nisə idi; pörtmüşdü, qorxudan əsirdi, dili dolaşa-dolaşa dedi:- Meşədə yad adam var. Əvvəl at kişnərtisi eşitdim, elə bildim yoldan ötəndi, sonra hənirti də duydum, qaraltısın da gördüm, deyəsən bizi güdürlər... Mahnını qıran bu imiş... Sonanın şirin xəyalları, qəfil pozulan yuxu kimi dağılıb getdi, yerində real həyat, qorxu qaldı, bu dəfə özü gəncin əllərinə sarıldı: -
yerdə görən olmasın. Gənc tələsik: -
Gənc, sevdıyi qızdan ümid dolu inam və fərəhlə ayrıldı, "Gələcəyəm, Sona, mütləq..." dodaqlarına bəxtiyar bir təbəssüm qonmuşdu, amma bilmirdi ki, amansız tale ona nə hazırlayır. Təkcə kiminsə onları görüb qaçmaqlarına mane ola biləcəyindən narahat idi. Görən isə olmuşdu. Həm də çoxdan: başqaları heç, amma bu gün Molla Qurbanqulunun onlara rast gəlməsi lap təsadüfən oldu. Bir neçə gün idi ki, molla kəndə getmişdi. Mollanı orada vəfat etmiş bir tanışın malını tərəkə eləmək üçün çağırmışdılar. Kənddən xeyli qazancla qayıdan Qurbanqulu, yaman yorulmuşdu. Vərəsələr arasında malı təqsim etməyə xeyli vaxt getmiş və kişi bundan bərk əziyyət çəkmişdi. Uzun yolun zəhmətindən dincini almaq üçün özünü meşəyə verdi. Atdan enib heyvanı yancidar elədi və ota buraxdı. Özü isə çayın sahilinə enib əl-ayağını
Yüklə 3,13 Mb. Dostları ilə paylaş:
|