Microsoft Word ?Ziz? C?F?Rzad?docx
Yüklə 5,27 Mb. Pdf görüntüsü
|
359
Baş qoyum dizin üstə, İl yatsam incimərəm. Cigir-cigir, cigir-cigir. Sənə qurban yazıq canım... Mahnının incə, eyni zamanda oynaq ahəngi ürəyə yatımlı, kasamasçının səsi də xoş idi. Odur ki, bir neçə nəfər dayanıb kişiyə tamaşa edir, uşaqlar da dalınca düşüb gedirdilər. Ağa xoş avazla oxunan təzə mahnıya bir xeyli qulaq verdi və cavanın ahəngdar hərəkətlərini, rəqqas yerişini xeyli izlədi, sonra da Cin Cavadın dəstəsinə yaxınlaşdı. Dostunun səsini hələ heç onun üzünü görməmişdən əvvəl eşitdi. Cavad deyirdi: Gəldik cahana ləzzət alaq molla qoymadı, İçdi, yedi... yenə də qarnı doymadı... -Ha... ha... ha... -Ə, yavaş gülün, eşidən olar... -Cavadı qoyasan elə mollaya, dərvişə sataşa... Amma heç bir demir ki, onlardakı vardan, dövlətdən bir mənim də olaydı... -Yəqin paxıllıqdan sataşır olara, əlinə düşmür, deyir iylənib... -Sö-ləsən, meyitüvü görüm, kəlləpaçanın da dili-ağzı var, Allahın lal heyvanı da ac qalmaz. Cavadın əlinə keçsə, yeməz?.. -Lap lüm-lüm udar... -Budu ha... Ağa gəldi... Seyid adamdı, onda olar, Ağa, əlim aşağıdı, üç-dörd günlüyə mənə bir beş manat əlborcu ver... - deyə Cavad Ağanı qarşıladı. Şair, Cavadın onu qəsdən dilləndirmək istədiyini anlayırdı. Nə Cavada pul lazım idi, nə də lazım olsaydı da onu Ağadan istəməzdi, varidatına bələd idi. Odur ki, Seyid Əzim onu görən kimi zarafatlaşmalarını yarımçıq kəsib cəld, böyük bir ədəb və hörmətlə salam verənlərin salamını aldı. "Cavad daşının" bir tərəfındə onun üçün hazırlanan yerə keçdi. Cavanlardan birisi nimdaş çuxasını çıxarıb Seyid Əzimin altına salmaq istədisə də şair, razılıq vermədi: -Yox, sağ ol, oğul, yaza, günə baxma, hava hələm soyuqdu, soyuqlarsan... -Sən də soyuq daş üstündə oturub və basir qazanarsan. -Canın sağ olsun, gedərəm, əttarın yanına, deyər get bir çimdik kükürdü kərə yağında ərit, yax göy çadraya, yapışdır yaraya...
360
-Ha... ha... ha... dərmanın hazırmış ki... -Bəs necə bilirsən, aadə... -Sən mənə "aadə" deyə-deyə məni yaman günə qoydun, aadə?! - deyən Cavadın gözlərində minlərlə cin oynayırdı. Şair dostuna sataşmaq üçün zarafatı qəsdən uzatdı: -Aadə, mən haçan sənə "aadə"demişəm, aadə? Məhz şirvanlılara, şamaxılılara xas olan bu ifadə hamıya tanış idi; odur ki, yığılanlar uğunub getdilər. Cavad yenidən dilləndi: -Hə, yaxşı, bə mənə əlborcu verməknən necəsən, Ağa, cəddüvə təsəddüq olum, cavab vermədin axı... Seyid bir an duruxdu və Cavadın cavabını farsca indicə dodaqlarına gələn bir qəzəlindəki bu beytlə verdi: Mən Hüseyni-əsr həstəm, simu zər abi-Fərat, Guiya mən abra dər Kərbəla qəm gərdəəm'. Cavad, şairin sözlərini yığılanlara başa salandan sonra yenə də dinc durmadı: -Ağa, dedi, - pənah pərdə tutana, nə olar, onda bir məsləhət ver,görüm bu başıbəlalı beş manatı hardan tapım? Seyid Əzim nədənsə qəlbinə çökməyə başlayan kədəri udub, dostunun cavabında dilləndi: -Nə məsləhət eləyim, Cavad? Bizlərdə deyillər ki, "keçəl çarə bilsə, öz başına elər". Hamı güldü, şair isə sözünə davam etdi: -Ərəblər də deyərlər ki, "la təşvərü mən leysə fı beyti dəqiqün".Yeni, evində bir ilin'un azuqəsi olmayan adamla məsləhətləşmə! Bizim dilcən yəni o adam kişi deyil ki, öz ruzusunu tədarük eləməyib,təndürüst eləməyib. O day özgəyə nə məsləhət verəcək? Mənim də evimdə ruzi necə deyərlər o söz... Ruzi atlı, mən piyada... Yenə də gülüşən oldu, amma bir çoxu bu dərdi yaxşı başa düşürdü, çünki özləri də eyni vəziyyətdə idilər... Cavad nə düşündüsə birdən dedi: -Aga evdən təzə çıxmısan? -Yox çoxdan, necə ki...
361
-Heç, dedim bir əvvəl Əlmuxtarın pitisindən adama bir bardağ buyurtduraq, sonra sənə bir allahı sözüm də var idi... Seyyid gülümsədi, başa düşdü ki, Cavad onunla tək qalmaq istəyir, amma özünü o yerə qoymadı: -Dostum Cavad, Nəvayi rəhmətlik buyurub ki, istəyirsən səhhətin olsun, az ye, istəyirsən sözünün kəsəri olsun az de. -Hə, deyirəm axı. Neyşə bəs bu şirvanlılar xurma xörəkdi? Yeddi adama Nanəli budaqda beş yumurtanın soyutmasın yeyərlər, özü də and içərlər ki, "söləsən, meyitüvü görüm nıx deyincən yemişəm". Yenə də qəhqəhə qopdu. -Sizə məlumdur ki, mən məşriq-zəminin bir çox tanınmış şəxsiyyətləri ilə dostluq eləyirəm, onlarla yazışıram. Onların içərisində elələri var ki, heç üzünü görməmişəm. Qiyabi yazışıram. Məktublaşıram. Belə qiyabi dostlarımdan birisi də Mərənddə yaşayan mərsiyə şairi Molla Süleyman idi. Yaxşı yadımdadır; bir dəfə İran səyahətlərimdən birində yolum Mərəndə düşdü. Burada bir neçə gün dincəlmək, nəhayət ki, Molla Süleyman dostum ilə görüşüb danışmaq istəyirdim. Şəhərə gecə yandan ötəndə varid olduq. Kişini axtarıb tapmağı səhərə qoydum. Heç kəsi narahat etmək istəmirdim. Karvansaraya düşdüm.Gecə yorğun-arğın idim deyə çox şirin yatmışdım. Səhər yuxudan oyananda gördüm ki, "lat-lüt, ya qərib imam Riza" qalmışam. Bütün şeylərim oğurlanıb. Yəni əslində nəyim də var ki, bir üst geyimdən başqa. Alt paltarımda necə vardımsa, eləcə də hücrədən çayxanaya endim.Çayxananın yarımqaranlıq bir guşəsində oturub vəziyyətimi düşünürdüm. Öz-özümü həm danlayırdım, həm də görkəmimə gülürdüm. Gözləyirdim görüm işin içindən necə çıxacam. Molla Süleymanı tapıb ondan,ya başqasından necə yardım istəyəcəm. Elə bir o qədər keçməmişdi ki, çayxana dolmağa başladı. Məhərrəm ayının əvvəli idi. Birdən içəri bir molla girdi. Çayçı şagirdi mollanı görən kimi, hörmətlə ona taxt üstündə yer göstərdi, döşəkçə saldı. Molla çayxana sahibi və müştərilərlə salamlaşıb əyləşdi. Görünür buralarda nüfuzlu adammış. Bir azacıq keçməmiş, müştərilərdən biri dedi: -Molla, gəlsənə bir mərsiyə deyəsən... savabdı. Elə boş-bekar oturmuşuq. Allaha da xoş gedər, bəndəyə də... Molla etiraz eləmədi. Boğazını arıtlayıb mərsiyəyə başladı. Babət də səsi var idi. Mərsiyəni eşidən kimi bildim ki, bu elə mənim üzünü görmədiyim dostum Molla Süleymanın mərsiyəsidir. Hələ bəlkə oxu
Yüklə 5,27 Mb. Dostları ilə paylaş:
|