Milli Kitabxana
Yüklə 2,79 Mb. Pdf görüntüsü
|
Milli Kitabxana
17 Məktəbin küncündəkı otağın pəncərələrindən işıq gəlirdi. Axşamdan xeyli keçmişdi. Məktəbin qabağındakı bağda baş-başa verən çinar ağacları, qollu- budaqlı armudlar, salxım söyüdlər elə bil mürgüləyirdi. Arabir yarpaqlar astadan xışıldayırdı. Ağacların dibindən axan suyun şırıltısı sanki bu sakitliyə layla çalırdı. Lap uzaqda, kəndin kənarındakı gölməçələrdə qurbağalar quruldaşırdı. İmran pilləkənə yaxınlaşdı. Səs salacağından ehtiyat edərək, asta-asta yuxarı qalxdı. Qapının ağzında dayandı. Pəncərədə kitab oxuyan bir adamın kölgəsi görünürdü. "Evdədir" - deyə İmran öz-özünə pıçıldadı. Əlini qaldırıb qapını döymək istədi. "Birdən mənim gəlişimdən incidi, bəlkə də heç qapını açmaq istəmədi, onda nə olsun? - deyə düşündü. - Deməzmi gecə vaxtı sənin qız xeylağı ilə nə işin ola bilər? Nə cavab verərəm?" O qayıdıb getmək istədi. İçəridən ayaq səsi gəldi. Stul tərpəndi və birdən qapı açıldı. Onlar üzü-üzə gəldilər. Qız qəfildən qarşısına çıxan adamı görəndə diksinib geri çəkildi. qapını örtdü. - Kimdir?
- Mənəm.. Nərgiz müəllimə... qorxmayın. Qız tanış səsə qapını araladı. İçəridən düşən işıq oğlanın üzünü aydınlaşdırdı. - İmran? - O, dərindən nəfəs aldı. - Elə qorxdum ki... - Məndən başqa gecə vaxtı sizin qapınızı kim döyər ki? Nərgiz dinmədi. - Əgər qorxutdumsa, üzr istəyirəm. Mən qapını döymək istəyirdim, özünüz qabağıma çıxdınız. Onlar bir az beləcə dayandılar. Nərgiz bir əli ilə qapının dəstəyindən tutub durmuşdu. Qaranlığı yaran işıq zolağı eyvanın və pilləkəni aydınlaşdrıb, həyətdəki yaşıllığın üstünə sərilmişdi. Xırdaca bocəklər işıqda qaynaşırdı. Ortalıqdakı sükut elə dərin idi ki, arxa sıçrayıb düşən qurbağaların suyu şappıldatması eşidilirdı. Elə bil hər ikisi bir anlığa hər şeyi unudub, gecənin sakitliyini dinlədi. Heç biri cürət edib qabağa düşə bümirdi. Nə İmran dillənir, nə də Nərgiz onu içəri dəvət edirdi. Külək otları, yarpaqları xışıldatdı. Nsrgiz fikirdən ayıldı. - Haradan gəlirsiniz? - İşdən qayıdıram. Gördüm pəncərədən işıq gəlir, dayandım, heç özüm də bilmirəm nə təhər oldusa qapınızın ağzına gəldim.
144
____________________Milli Kitabxana_____________________ 145
Nərgizin üzünə kölgə düşdüyündən, İmran onun sifətindəki ifadəni görə bilmirdi. Həyəcandan ürəyi döyünən İmran əlini cibinə salıb papiros qutusunu axtardı. - Keçin içəri, qapının ağzında niyə durubsunuz, - deyə Nərgiz tərəddüdlə təklif etdi. - Deyəsən, gecdir axı, sizi narahat eləmərəmmi? - Gələn qonağı geri qaytarmazlar. Gərək gəlməyəydiniz, gəlibsiniz, içəri keçin. İmran yüngül nəfəs aldı, papiros qutusunu cibino qoyub içəri keçdi. Nərgiz qapını örtüb stul çəkdi. - Əyləşin. O, yarımçıq qoyduğu kitabı götürdü. Pilətənin üstündəki çaydanı yerə qoydu. Çay süzdü, yenə də nə isə axtarmağa başladı. İmran onun bir ev sahibi kimi əl- ayağa düşdüyünü, qonağını razı salmağa çalışdığını görüb: - Zəhmət çəkməyin, heç nə lazım deyil, - dedi. - Siz mənim evimə birinci dəfə gəlirsiniz, hörmət eləmək borcumdur. Ancaq günah özünüzdədir. Vaxtsız gələn qonaq kisəsindən yeyər. - Mən ki qonaq deyiləm. İmran qurtum-qurtum çay içir, Nərgiz müəllimə gözaltı onu süzürdü. Hiss olunurdu ki, hər ikisi sıxılır, danışmağa söz tapa bilmir. İçəri isti olmasa da, İmran tez-tez tərini silirdi. Nərgiz müəllimənin sifəti alışıb-yanırdı. O nə isə hiss edirdi və bundan qorxurdu. Əslinə baxsan, o çoxdan, elə İmranla birinci dəfə eyvanda görüşən andan qorxurdu. Nərgiz o vaxtdan öz hissləri ilə mübarizə aparırdı. İndi də narahat idi. İmran da həyəcanlanırdı. Neçə vaxtdan bori ürəyində coşan hissləri açıb deməyə cəsarəti çatmırdı. Ancaq onu hiss edirdi ki, susmaq mümkün deyil. Madam gəlib, gərək söz açsın. Nəhayət o: - Heç
yaxşı iş görmədiniz, Nərgiz müəllimə, - deyə, tarlada yarımçıq qalan söhbəti yenidən başladı, - mən sizi belə bilmirdim. Qız heç nə anlamırmış kimi soruşdu: - Nə olub ki? - Gərək bizdən köçməyəydiniz. Mən heç... Anamın qəlbinə toxunmayaydınız. O sizi çox istəyir. Lap çox istəyir. - Bilirəm... O mənə analıq eləyib... - Bəs niyə ona axira qədər övladlıq eləmədiniz? ____________________Milli Kitabxana_____________________ 146
Nərgiz müəllimənin ürəyi daha da narahat oldu. - İmran... Mən gec-tez sizdən köçməli idim. Həmişəlik orada qala bilməzdim ki? - Həmişəlik qala bilməzdiniz? - İmran onun sözünü təkrar etdi. - Niyə qala bilməzdiniz? - Heç
elə şey olarmı? - Istəsəniz olar. Sizdən asılıdır... - İmran daha nə isə dedi, ancaq Nərgiz eşitmədi. Onun qulaqları uğuldadı. Otaq başına hərləndi. O, əllərini yanaqlarına apardı. İmran isə hey ona baxır, inadla cavab gozləyirdi. Birdən Nərgizi titrətmə götürdü, dodaqları səyridi. Özünü saxlamaq istədisə də, bacarmadı. Hıçqırıq onu boğdu. Başını stola söykədi. Saçları çiynindən sürüşüb aşağı sallandı. İmran çaşıb qalmışdı. Qarşısında hıçqırıb ağlayan qıza nə deyəcəyini, onu necə sakitləşdirəcəyini bilmirdi. "Ona nə oldu, nə üçün belə edir?" - deyə düşündü və titrək əlləri ilə Nərgizin saçlarını geri elədi. Onun başını yuxarı qaldırıb dıqqətlə üzünə baxdı. Qızın gözləri yaşla dolu idi. Burun pərələri səyriyirdi. Nazik dodaqları azca aralanmışdı. O, körpə kimi hıçqırırdı. - Nərgiz... Axı sizə nə oldu? - İmran, yalvarıram, çıxın gedin, bu saat məndən heç nə soruşmayın. - Axı niyə? - Bilmirəm... Heç nə bilmirəm, xahiş eləyirəm çıxın gedin... - Mən heç yana gedən deyiləm! Qız İmranın səsindəki qətiyyəti hiss etdi. Özünü toxtatdı. Qızarmış gözlərini İmranın üzünə dikib uzun-uzadı baxdı. Onun baxışlarındakı məlulluq və iztirab İmranı sarsıtdısa da, heç nə soruşmadı. Nəhayət, Nərgiz dilləndi: - İmran, axı sən məni tanımırsan. - O heç özü də hiss etmədən İmrana "sən" dedi. - Bilmirsən kiməm, nə yuvanın quşuyam... - Nərgiz... - Sözümə qulaq as! Yaxşı tanımadığın bir qıza könül bağlamağı sənə məsləbət görmürəm. - Bunlar artıq sözlərdir, Nərgiz. - Yox, İmran, bu, ömür-gün sevdasıdır. Əgər sən məni yaxşı tanısan, fikrindən əl çəkərsən. - Heç
vaxt! Yüklə 2,79 Mb. Dostları ilə paylaş:
|