21
rəhbərliyinin qəti mövqeyi bu razılaşdırılmış planı həyata keçirilməsinə mane oldu.
Azərbaycanın kommunist rəhbəri M.C.Bağırovun məsələyə münasibəti və cavabı
birmənalı oldu. Moskvaya göndərilən cavab məktubunda bildirilirdi ki, erməniləri
iddialarının təmin edilməsi mümkün deyil, bu ərazi qədim zamanlardan
Azərbaycanın tərkibində olmuşdur. M.C.Bağırov digər tərəfdən əsaslandırılmış
iddialar irəli sürərək, Şuşa istisna olmaqla Dağlıq Qarabağın Ermənistana
verilməsinə şərti olaraq razılaşır bunun müqabilində isə qədimdən Azərbaycana
məxsus olan və "sovetləşmə" dövründə Ermənistana verilmiş Vedi, Qarabağlar və
Əzizbəyov rayonlarının, Gürcüstana verilmiş Borçalı mahalının Rusiyaya
verilmiş Dərbənd və Qasımkənd rayonlarının Azərbaycana qaytarılması tələblərini
qoyur. Azərbaycan rəhbərliyinin bu cür,
qətiyyətli və əsaslandırılmış mövqeyindən
sonra Moskva geri çəkilməli, Ermənistan isə fikrindən daşınmalı oldu. Bu
hadisəni Azərbaycanın müdafiə taktikasının uğuru kimi dəyərləndirmək olar. Lakin
sonrakı hadisələr göstərdi ki, yalnız müdafiə taktikası ilə ciddi nəticələrə nail
olmaq, xüsusilə də işğalçı və ilhaqçı niyyətlərin qarşısını almaq mümkün deyildir.
Ermənilər hücum taktikasından tam yararlanaraq əsassız Qarabağ iddialarının
ödənilməməsindən özlərini incik tərəf kimi göstərdilər və dərhal digər istiqamətdə-
indiki Ermənistan deyilən Qərbi Azərbaycan ərazilərindən Azərbaycan türklərinin
kütləvi surətdə deportasiya edilməsi, "türksüz Ermənistan" yaradılması
istiqamətində ciddi nəticələr əldə etdilər. Ermənilər Sovet imperiyasının
tərkibində "Ermənistan" deyilən qurum yaranan gündən bu xətti həyata keçirməyə
çalışırdılar. İkinci dünya müharibəsindən sonra, xüsusilə də "soyuq müharibə"
dövründə Moskva xaricdən müxtəlif millətlərin nümayəndələrinin yaşamaq üçün
ölkəyə gəlməsinə önəm verir, bu prosesdən guya sosializm sisteminin
üstünlüyünün təbliğ olunması üçün istifadə edirdi. Ermənilər bu məqamdan istifadə
edərək guya xaricdən çoxlu sayda erməninin Ermənistana gəlmək istəməsi
və onların yerləşdirilməsi üçün ərazilərin kifayət etməməsi və bunun üçün də
oradan azərbaycanlıların çıxarılıb Azərbaycana göndərilməsinin zəruriliyi
haqda Moskva rəhbərliyi qarşısında məsələ qaldırdılar. Moskva dərhal bu planla
razılaşdı və 1947-1953-cü illər ərzində 150 mindən artıq azərbaycanlı əsrlərlə
yaşadıqları yurdlarından deportasiya edildilər. Deportasiya edilən azərbaycanlıların
yerinə xaricdən 90 mindən artıq erməni köçürüldü. Bununla "Ermənistan" deyilən
ərazilərdə ermənilərin sayının əsasən kənardan köçürülmə ilə artırılması ənənəsi
davam etdirilirdi. Köçürülən ermənilərin əksəriyyəti şəhərlərdə məskunlaşdılar,
azərbaycanlıların zorla çıxarıldığı kəndlərin isə xeyli hissəsi boş qaldı. Əsas
məqsəd xaricdən gələn ermənilər üçün yer hazırlamaq deyil, azərbaycanlıları
oradan çıxarmaq idi. Bu proses Sovet imperiyası dövründə müxtəlif adlar altında
davam etdirilmişdir. Ermənilər paralel şəkildə "Ermənistan" deyilən ərazilərdən
azərbaycanlıları çıxarır və Dağlıq Qarabağla bağlı əsassız idialarını reallaşdırmağa
22
çalışırdılar. 1960-cı illərin əvvəllərində Sovet imperiyası və Türkiyə arasında
münasibətlər kəskinləşdi, Moskva geniş antitürk təbliğat kampaniyasına başladı.
Ermənilər bu vəziyyətdən istifadə edərək qondarma "erməni genosidi" məsələsini
ortaya atdılar və Dağlıq Qarabağa yenidən iddia irəli sürdülər. O vaxt Kreml
rəhbərliyinə daxil olan mahir intriqa ustası A.Mikoyan həmtayfalarına xidmət
göstərmək məqsədilə Dağlıq Qarabağın Ermənistana birləşdirilməsi haqda
məsələ qaldırdı. Sovet rəhbərliyi bu təklifin imperiya üçün təhlükə yaradacağından,
digər yerlərdə də ərazi məsələlərinin ortaya çıxacağından ehtiyat edərək
A.Mikoyana rədd cavabı verdi. Kreml rəhbəri N.Xruşşov ermənilərin məkrli
niyyətlərinə işarə vuraraq, əgər Dağlıq Qarabağ Erməniləri Ermənistana qovuşmaq
istəyirlərsə, onlara dərhal 12 min yük maşını ayırmağa hazıram", -demişdi.
Ermənilər 1965-ci ildə 45 min nəfərin imzaladığı müraciəti Moskvaya
göndərərək yenə Dağlıq Qarabağın Ermənistana birləşdirilməsini xahiş
etdilər. Həmin ərəfədə emissarlar İrəvandan Xankəndinə gələrək təbliğat aparır,
imza toplamağa cəhd edirdilər. Emissarların bütün səylərinə baxmayaraq Qarabağ
ermənilərinin əksəriyyəti imza verməkdən imtina etdilər. Moskvaya göndərilən
imzalar əsasən Ermənistan deyilən ərazilərdə yaşayan ermənilərə məxsus idi.
Moskva rəhbərliyi bu müraciətə heç bir reaksiya vermədi. Ermənilər eyni
zamanda Dağlıq Qarabağda milli zəmində qarşıdurma törətməyə cəhd göstərdilər.
Ermənilərin Dağlıq Qarabağ iddialarından fərqli olaraq qondarma "erməni
genosidi" kampaniyası sovet rəhbərliyi tərəfindən dəstəkləndi. Ermənilər ilk dəfə
bu tarixi Sovet imperiyasının müxtəlif yerlərində, o cümlədən İrəvanda geniş
şəkildə qeyd etdilər. Bu gün də davam etdirilən "genosid kampaniyası"nın
başlanğıcı məhz 1965-ci ildə uydurma hadisələrin 50 illiyi münasibəti ilə
Moskva rəhbərliyi tərəfindən qoyuldu. Düzdür, Moskva bu məsələyə o dövrdə bir
qədər şübhə ilə yanaşırdı. Bəlkə də ermənilərin bu çürük ideyanı bu qədər dartıb
uzadacaqları Sovet rəhbərliyinin heç ağlına da gəlmirdi.
1977-1978-ci illərdə mərkəzdə və yerlərdə konstitusiyalar dəyişdirilərkən
ermənilər yenidən Dağlıq Qarabağ məsələsini qaldırdılar, lakin cəhdləri yenə də
heç bir nəticə vermədi. Bütün dövrlərdə Dağlıq Qarabağın Ermənistana verilməsi
absurd bir ideya kimi qəbul olunmuş və rədd edilmişdir. Lakin ermənilər bütün
vasitələrdən istifadə edir, bəzən xırda nəticələrə nail olurdular. 1981-ci ilin iyun
ayında Moskvanın təzyiqi ilə Dağlıq Qarabağa fərqli status verildi. Yeni qəbul
olunmuş əsasnaməyə görə yerli orqanlara bir sıra imtiyazlar verildi. Bu imtiyazlar
vilayətin mərkəzdən asılılığını bir qədər azaldırdı. Məsələnin müəmmalı tərəfi
ondan ibarət idi ki, bu yeni status sovet imperiyasının onlarla muxtar qurumundan
yalnız Dağlıq Qarabağa verilirdi.