23
Qarabağ müharibəsinin başlanması
Ermənilər Sovet imperiyasında ciddi dəyişikliklərin olacağını hiss edərək
bir sıra hazırlıq işlərinə başladılar. 1984-1985-ci illərdə Cənubi Qafqazın tarixini
saxtalaşdıran bəzi məqalələr və kitablar çap olundu, "elmi" konfranslar keçirildi.
Ermənilər təbliğat işinin genişləndirməklə guya Cənubi Qafqazda yerli əhali
olduqlarını, həmçinin bir sıra ərazilərə iddialarını əsaslandırmağa çalışırdılar. Bir
sıra erməni təşkilatları "erməni məsələsi”nə diqqəti cəlb etmək üçün 1985-ci ildə
uydurma "genosid"in 70 illiyini geniş miqyasda qeyd etməyə cəhd göstərdilər.
Lakin Moskva rəhbərliyi Türkiyə ilə münasibətlərin korlanacağından ehtiyat
edərək bu hay-küylü tədbirlərin yalnız Ermənistanda keçirilməsinə icazə verdi.
Ermənilər bu tədbirlərə xaricdən çoxlu sayda qonaqlar dəvət etməklə xeyli yalançı
təbliğat işi apara bildilər. M.Qorbaçovun 1985-ci ildə Moskvada hakimiyyətə
gəlməsi, onun açıq ermənipərəst mövqeyi və ortaya atdığı "yenidənqurma
prosesləri" ermənilərin işğalçı niyyətləri üçün geniş imkanlar yaratdı. "Qarabağ
komitəsi" Ermənistanda, onun şöbəsi olan "Krunk" təşkilatı isə Dağlıq Qarabağda
leqal fəaliyyətə başladı, Azərbaycana qarşı işğalçı və ilhaqçı tələblər açıq şəkildə
səsləndirildi. İrəvandan Dağlıq Qarabağa gələn emissarlar təbliğat və təşkilat
işlərini genişləndirdilər. 1987-ci il noyabrın 16-da M.Qorbaçovun müşaviri, erməni
akademiki A.Aqanbekyan Parisdə "İnterkontinental" otelində jurnalistlər
qarşısında çıxış edərək bildirdi: "Mən şad olardım ki, Dağlıq Qarabağı Ermənistana
qaytarsınlar.
Mən iqtisadçı kimi hesab edirəm ki, onlar Azərbaycandan daha çox
Ermənistanla bağlıdırlar. Mən artıq bununla bağlı təklif vermişəm və ümid edirəm
ki, bu ideya həyata keçiriliəcəkdir". Bu bəyanat Qarabağ üzərinə bütün dünya
ermənilərinin hücumu üçün ilk rəsmi siqnal oldu. A.Aqanbekyanın açıqlaması
ermənilər tərəfindən Moskva rəhbərliyinin rəsmi mövqeyi kimi qəbul olundu və
onların geniş fəaliyyət üçün əl-qolunu açdı.
1987-ci ilin ikinci yarısından başlayaraq azərbaycanlılar Ermənistan və
Dağlıq Qarabağda açıq şəkildə sıxışdırılır və çıxıb getməyə məcbur edilirdilər. Bu
proses yerli erməni icra və milis (polis) orqanları, qeyri-formal silahlı dəstələr
tərəfindən həyata keçirilirdi. Müqavimət göstərməyə cəhd edən dinc əhali döyülür
və yaxud öldürülürdü. Daim ölüm təhlükəsi qarşısında qalan azərbaycanlılar
tədricən öz yurdlarını tərk edərək Azərbaycana pənah gətirirdilər. Dörd min
nəfərlik ilk böyük qaçqın dəstəsi Ermənistanın Quqark rayonundan 1988-ci ilin
əvvəlində gəldi. Bu Ermənistan rəhbərliyi tərəfindən həyata keçirilən "etnik
təmizləmə" siyasətinin başlanğıcı idi. "Etnik təmizləmə" siyasəti ilə
azərbaycanlılar 1918-1920-ci və daha sonrakı illərdə Azərbaycanın Ermənistana
24
bağışaldığı tarixi ərazilərindən zorla çıxarılırdılar. Ermənilər "etnik təmizləmə" ilə
yanaşı ilk siyasi addımlarını da atdılar. 1988-ci ilin yanvar-fevral aylarında
Xankəndində və İrəvanda Dağlıq Qarabağı Azərbaycandan ayrılması tələbləri
ilə toplantı və mitinqlər başladı. 1988-ci il fevralın 13-də Xankəndinin mərkəzi
Lenin meydanında ermənilərin ilk mitinqi keçirildi. Fevralın 20-də isə Dağlıq
Qarabağ
muxtariyyətinin rəhbərliyi bu ərazinin Ermənistanın tabeçiliyinə keçməsi
xahişi ilə Azərbaycan rəhbərliyinə rəsmi müraciət göndərdi. Bunun ardınca isə
silahlı basqınlar və qarşıdurmalar təşkil edildi. Sonra, fevralın 22-də erməni
silahlıları Dağlıq Qarabağın Əsgəran şəhərində dinc aksiya keçirən Azərbaycan
türklərini güllə-boran etdilər, 2 nəfər gənc öldürüldü, 19 nəfər yaralandı. Bu qanlı
hadisələr Ermənistandan gələn emissarlar tərəfindən törədildi və ermənilərin silahlı
münaqişədə maraqlı olduqlarını nümayiş etdirdilər.
Fevralın 28-də isə İrəvan və Moskvanın xüsusi xidmət orqanları
tərəfindən Sumqayıtda qanlı hadisələr törədildi. Ermənistanın tanınmış siyasi
xadimlərindən Paruyr Ayrikyan da etiraf edirdi ki, "Sumqayıt hadisələri Moskva
tərəfindən təşkil olunmuşdu". Bu hadisələrin Moskva tərəfindən törədilməsini
SSRİ Dövlət Təhlükəsizlik Komitəsinin o vaxtkı sədri N.Kryuçkov da etiraf
etmişdir. Bakının 30 km-də yerləşən Sumqayıt şəhəri təsadüfən seçilməmişdi.
Həmin ərəfədə Ermənistandan zorla çıxarılmış 41 mindən artıq Azərbaycan
türklərinin əksəriyyəti məhz Sumqayıtda məskunlaşmışdı və ermənilərin onlara
qarşı törətdikləri vəhşiliklərə görə qəzəb içərisində idilər. Hələ Sovet dövründə də
"ölü zona" adlandırılan şəhərin yerli əhalisi də yoxsulluq və səfalət ucbatından
radikal addımlar atmağa meylli idi. Ona görə də burada geniş miqyaslı iğtişaşlar
törətmək mümkün oldu. Bir gün davam edən ixtişaşlar nəticəsində erməni evləri
dağıdıldı, onlarla adam yaralandı, 32 nəfər, o cümlədən, 26 erməni, 5 Azərbaycan
türkü, 1 ləzgi öldürüldü. İstintaq materiallarında ixtişaşlara Azərbaycan türkü
Əhməd Əhmədov və erməni Eduard Qriqoryanın rəhbərlik etdikləri bildirilirdi.
Erməninin bu hadisələrə başçılıq etməsi hər şeyə aydınlıq gətirir. O da
məlumdur ki, öldürülən ermənilərin, demək olar ki, hamısı erməni terror fondlarına
pul keçirməkdən imtina edənlər idi. Bəzi faktlara müraciət etməyə ehtiyac
vardır. Zərərçəkmiş Sumqayıt sakini L.Meclumyan bildirirdi ki, "Qriqoryan mənim
mənzilimə daxil oldu, sındırdığı stulun ayaqları ilə xəstə anama zərbə endirdi, bu
vaxt mən bir neçə dəfə müqavimət göstərməyə çalışdım, ancaq qadın olduğuma
görə gücüm çatmadı, o, məni yerə yıxaraq, istədiyini etməyə başladı". Hadisələrdə
iştirak etmiş Nəcəfov soyadlı bir gənc isə istintaqa bildirirdi ki, "Qriqoryan
tərəfindən təşkil olunmuş dəstə Emma adlı erməni qadının 512 saylı evinə soxuldu,
dərhal onu lüt soyundurdular və Edik Qriqoryan onu bu vəziyyətdə küçəyə
çıxartmağı təklif etdi, sonra onun iştirakı ilə Emma vəhşicəsinə öldürüldü". İstintaq
materiallarının başqa bir yerində göstərilir ki, "E.Qriqoryan öz dəstəsi ilə birinci