202
MEYXANA
(
MÜXƏMMƏS
)
Mən necə bəs sevməyim, ey can, səni?
Anan doğub bir gözəl canan səni.
Bir söylə, qız, hurimisən, mələksən?
Qönçəsindən açmış tazə çiçəksən.
Sən sinəmdə döyünən tək ürəksən.
Mən necə bəs sevməyim, ey can, səni?
Anan doğub bir gözəl canan səni?!.
-- Bir utansan yaxĢı olar yaĢından,
Cin tökülür sənin bu göz-qaĢından.
Zəhləm gedir cındır üstü-baĢından.
Mən heç zaman sevəmmərəm qan səni,
YaxĢı olar yaĢından utan səni.
Danışığıvun sahmanı yox, səhli yox.
Bu dünyanın mənim tək eşq əhli yox.
Yaşın, axı, məhəbbətə dəxli yox.
Mən necə bəs sevməyim, ey can, səni?
Gözüm görür huriyi-qılman səni...
-- Ağızında sən gör bir neçə diĢin var?
Can yerinə, baba, quru leĢin var.
Nə pul-paran, nə də karlı iĢin var.
Mən heç zaman sevəmmərəm qan səni,
Allah edib puldan, paradan səni.
Üzündə, şux, neçə qara xalın var?
Dodağında necə qaymaq, balın var.
Nə məstanə, qayibanə halın var.
203
Mən necə bəs sevməyim, ey can, səni?
Anan doğub “yedinni” canan səni.
-Xalım ilə olmasın heç bir iĢin,
Səkkiz yazır səhər tezdən yeriĢin.
Ağlın varsa, yaxĢı-yaxĢı bir düĢün:
Mən heç zaman sevəmmərəm qan səni,
Tutar topa əhli-müsəlman səni.
8 dedin, mən 8-də durmuşam.
Sağlığuva 800 qram vurmuşam.
Qız, səninçin ayağımı yormuşam,
Mən necə bəs sevməyim, ey can, səni?
Mənim üçün yetirib dövran səni.
-- Gəl olmayan ağlını sən baĢa yığ,
Ayrı ünvan, ayrı-ayrı yoldayıq.
Sən sərxoĢsan, mənsə tamamən ayıq.
Mən heç zaman sevəmmərəm qan səni,
Kimsə sevməz, anla, a xulqan, səni.
Bir az ədəb-ərkanından çıxırsan,
Bu aləmə yuxarıdan baxırsan.
Mən içmişəm, bəs, sən niyə axırsan?
Mən necə bəs sevməyim, ey can, səni?
Zülfü kəmənd, qaşları kaman, səni?..
--Zülfüm ilə sənin iĢin olmasın.
Baxıb mənə ürəyin də dolmasın.
Bət-bənizin yarpaq kimi solmasın,
Mən heç zaman sevəmmərəm qan səni,
204
Sevməyə də yoxdu heç imkan səni.
Səni mənə tale özü tuş edib.
İşvələrin ağlımı bihuş edib.
Acı tənən könlümü meyxoş edib.
Mən necə bəs sevməyim, ey can, səni?
Qorxutmasın bu eşq, həyəcan səni.
-Mənlə, qoca, gəl çox alay çıxarma.
Polis çağırram, bax, atarlar dama.
Bircə dəfə deyərlər ki, adama:
Mən heç zaman sevəmmərəm qan səni,
Eyləmərəm qəlbimə mehman səni.
İynən olsam, gözündən mən itmərəm.
Kölgən olsam, yanından heç getmərəm.
Ölsəm, bəlkə, onda kama yetmərəm,
Mən necə bəs sevməyim, ey can, səni?
Qoymaram heç gözümdən bir an səni.
--Bilmirəm mən sən nə bezar adamsan?
Qoca yaĢlı, bir ixtiyar adamsan...
Görürəm ki, tamam bekar adamsan,
Mən heç zaman sevəmmərəm qan səni,
Götüzzürrəm, vallah, aradan səni!!
Mən ömrümü yaxşı-yaman sürmüşəm,
Bu dünyanın hər sifətin görmüşəm.
Gül üzümü ayağıva sərmişəm:
Mən necə bəs sevməyim, ey can, səni?!
Heç qoymaram könlü pərişan səni.
205
--Görürəm ki, əl çəkməklə aran yox.
Bir vəzifən, nə də pulun-paran yox.
Məndən özgə nə də dərdə çaran yox,
Amma, baba, sevəmmərəm qan səni.
Edib ürcah bu gün haradan səni?
Məndən ötrü ölən xeyli xanım var.
Bu aləmdə şöhrətim var, şanım var...
Pulum yoxdu—yara qurban canım var:
Mən necə bəs sevməyim, ey can, səni?
Qaşı hilal, gözləri mərcan səni?!
--KiĢi odu, ciblərində pul olsun.
Pulu yoxdu, gedib onda qul olsun!
Tayını tap: kasıb olsun, dul olsun.
Mən heç zaman sevəmmərəm qan səni,
Aç qulağını, eĢit, a nadan, səni!
Sən bilməzsən kəc fələyin gərdişin.
Puldu ancaq ürəyində bəynişin.
Gül hüsnünün qiymətini bir düşün:
Nöş istərsən sevməyim, ey can, səni?
Sevsə bülbül, sevər gülüstan səni...
-Mətləb üstə iĢarəylə gəlirsən.
Bu gərdiĢdən, bəlkə, nəsə bilirsən...
Görürəm ki, dərdimdən də ölürsən:
Vallah, billah, sevəmmərəm qan səni.
Necə yola verim mehriban səni?!
Dostları ilə paylaş: |
