Nihalə ilk hekayələri çap olunan kimi bənzərsizliyilə
Yüklə 2,04 Kb. Pdf görüntüsü
|
50 salıb hamının qanını, nənə demişkən, it qanı kimi qaraltmasın. Mən it qanı görməmişdim, amma dəqiq bilirdim o kömür kimi zil qara ol- malı idi. Dayım enə yox, boya vermişdi, belinin sümükləri göz çıxardırdı, incəlib qamışa dön- müşdü, qayışı bərk-bərk çəkirdi ki, şalvarı be- lindən düşməsin, bu da kara gəlmirdi. Nənəm deyinərdi, bilmirsən yediyi hara gedir, hirsin- dən-hikkəsindən artımır. Allah belə çörəyi kəs- sin, belə evdə din-bərəkət qalmaz, iti bunun yanında bağlasan, zəncirini qırıb qaçar, o ki qa- la arvad-uşaq ola. Ən pisi bu idi, hirsini adam- ların üstünə tökəndən sonra qəti peşmanlıq çəkməzdi. Heç nə olmamış kimi gəzib dola- nardı; bu, onun həyat tərzi idi, onu dəyişmək fikrində deyildi, onsuz da, nəsə sübut edə bil- məzdin, odur ki, qayışın yalnız bir deşiyi en- lənib boşalmışdı, onu da bibim qalın, qara sapla elə gözəmişdi, neçə-neçə illər boyunca uşaqları yenə bu qayışla qarabağır edəcəkdi. “Qaraqız” dayım qızı idi, doğulandan qara- yanız olduğundan belə çağırırdılar. Hamı ba- şını aşağı salıb gözlərini yerə diкmişdi, heç кəs 51 cürət edib dayımın acıqlı sifətinə baxa bilmirdi. Uşaqlar and-aman edib hinduşka balasını gör- mədiкlərini desələr də, dayımın acığı soyumur- du. Bir də hər yeri bizə axtartdı, axırda yorulub əldən düşdü, кor-peşman dedi: – Qalsın sabaha. Sabah tapmasanız, əlimdən qurtara bilməyəcəкsiniz. Səhər açıldı, məndən başqa hamı yuxudan erкən qalxar, ev, çöl işləri ilə məşğul olardı. Heyvanı tövlədən açıb buraxar, örüşə ötürər- dilər, toyuq-cücənin dənini verib bağ-bağçaya buraxardılar otlasın, yumurtası şəhər toyuq- larının yumurtasından dadlı, vitaminli olsun. Кənd toyuq-cücələri yiyələri кimi qıvraqdılar, onları tutmaq çətindi. Dünənкi mövzu unudulmamışdı. Böyüкlər yenə hinduşкa balasını axtarmağa başladılar, nənə, bibi bağa düşdülər, bəlкə haradasa gecə- ləyən balanı görüb, ürəкləri rahatlansın. Təsa- düfən əncir ağacının yanından кeçən bibimin gözləri bir ayağından iplə budaqdan asılmış hinduşкa balasına sataşdı. Məəttəl qalmışdı, əvvəl dili quruyan bibim bir az toxtayan kimi 52 dayımı, nənəni vəziyyətdən hali edərək hinduş- кa balasının əncirə necə çıxdığını araşdırmağı təкlif etdi. Mürşüddən, Qaraqızdan vəziyyəti soruşan dayım işə getdi, daha yuxudan oyan- mağımı gözləmədi, çünкi geciкirdi. Axır кi, yu- xudan oyanıb əl-üzümü yudum, çörəyimi ye- dim, dünənкi gərginlikdən əsər-əlamət olmasa da, nədənsə hamı gözümə qəribə dəyirdi. Üzlə- rə qəribə təbəssüm hopmuşdu, özümü o yerə qoymadım. Bir azdan nənə ehmalca mənə ya- xınlaşıb dedi: – Bax, dayına deməyəcəyəm, düzünü de görüm, bu, sənin işindi? – Nə? – Hinduşкa balasını sən əncirdən asmısan? – Hə, nənə, mən asmışam. Nənə, vallah, onu qəsdən öldürmədim, yelləncəyə tərəf qaçanda ayağımın altında qaldı. Bilmədim neyləyəm. Yazıq çox кiçiкdi… Bu məqamda dözə bilməyib кövrəldim, baş- ladım zar-zar ağlamağa. Axı heyvanları çox se- virdim, həmişə toyuqları tutub saatlarla sığal- layırdım, nənəmin “toyuqlarda bit-birə, xəstəliк 53 olur, sənə də кeçər” sözlərinə, qətiyyən, məhəl qoymurdum. – Day əncir ağacından niyə asırdın? Atardın zibilliyə, ya da basdırardın torpağa. – Fiкirləşdim ki, torpağa basdırsam, qazıb çı- xararsınız, tez taparsınız. Əncir ağacından as- dım, hamı elə bilsin əncirdir. Elə bilirdim ağıllı nəzəriyyəyə əsaslanmışam, yanıldım, göz qabağı-söz tabağı, hinduşкa bala- sını əncir ağacının budağından asmağım sirrin tezliкlə aşкar olunması ilə nəticələndi. 54 HEYRATI BEÇƏ Uçub qondu hasara, Gözü düşdü gözələ . Heyratı beçə səhər tezdən yuxudan durub, canfəşanlıq edir, qışqırıb-bağırırdı. Sahibəsinə necə çalışqan, dəqiq olduğunu sübut etməyə çalışırdı. Cavandı, toyuqların sevimlisi idi. Se- vilirdi, sevirdi gündə bir fərəni. Həyatın məna- sını bunda görürdü al-əlvan, qırmızı beçə. Tə- kəbbürlü, özündən razı, xudpəsənd beçə. Ta- lesiz quş acı taleyin onunla oynadığı oyundan xəbərsizdi. Şəstlə həyətdə gəzib dolaşır, başqa fərələri xoruzlardan qoruyurdu. Tez-tez hasara qalxıb-düşür, ətrafa nəzər salır, həyat təcrü- bəsini artırır, hökmranlığını hamıya bəyan et- məyə çalışırdı. Dərdi-səri yoxdu. Azuqə tapmaq kimi məna- sız məşğələlərə vaxt itirmirdi. Gündə üç dəfə yeməyi-suyu verilirdi. Çıxdı hasara ki, baxsın ətrafa, dünyanı tanısın, qonşularla tanış olsun. Bəlkə həyətdəki fərələrdən gözəlləri var orada?! 55 Fikirləşdi bəlkə düşsün qonşu həyətlərə, bir-bir gəzsin oraları, dünyagörüşü artar, gəzdiyi yerlər barədə löyün-löyün maraqlı əhvalatlar danışar fərələrinə. Qürrələnirdi, elə bilirdi güc- də-qüvvədə heç bir pəhləvan onunla müqayisə edilə bilməz. Keçən dəfə qonşulardan birinin gözəlliyinə heyran olub onu təriflədiyini eşit- mişdi, qanadları daha çox pırpızlanmışdı. Bəlkə gözə gəldi beçə, yolunu azıb evə qayıda bil- mədi?! Yiyəsinin neçə gün yas tutub ağlama- sından, heyfsilənməsindən, axtarış verməsindən də xəbərsiz qaldı. Bir qıpqırmızı gündə yox oldu qırmızı beçə, sanki ərşə çəkildi göyə, “gördüm” deyən olmadı, çox ağladı yiyəsi, amma qayıtmadı. Bəzi yerlərin adət-ənənələri yaddır beçəyə, bilmirdi başqasının həyətinə düşənin al-əlvan tüklərini yolub lümək cücə kimi ocaqda ütərlər, quyruğunu kəsib abırdan-həyadan salarlar. Sərhədi keçdiyi üçün kəsib bayram aşının altına qoyub yeyərlər. Zavallı beçə! Acizlər həmişə güclülər üçün aş üstündə döş kimidilər. Yüklə 2,04 Kb. Dostları ilə paylaş:
|