Nihalə ilk hekayələri çap olunan kimi bənzərsizliyilə
Yüklə 2,04 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- ŞƏHƏRİN FƏSADLARI
56 FÜRSƏT Bəzən kiçiklərin qalmaqalı böyüklərin müna- sibətlərinə aydınlıq gətirir. Xalamgildə hamı səliqə-sahmana riayət et- məli idi, biz də boşqablarımızı yumalıydıq. Hərdən mənə mətbəxi süpürmək də tapşırılırdı. Ortancıl bacı Fazilə hamıdan təmizkar, vasvası idi, sonralar ailə həyatı quranda bu, həyat yol- daşının nəzərindən qaçmamış, onda rəğbət oyatmışdı. Təzəcə sildiyi döşəməyə ləpirləri- mizin belə düşməsinə razı olmazdı, nəmi quru- yanadək bizi divanda otuzdurardı. Özü də hə- də-qorxu gəlirdi: yerə düşsəniz, sizi çırpaca- ğam. Bir-iki dəqiqə sakit otururduq, sonra höv- sələdən çıxıb darıxırdıq, nə edəydik, axı bala- caydıq, qoca nənə deyildik, divana yapışaq. Məşğul olmağa bir şey tapmırdıq, verdiyi nağıl kitabını artıq beş-altı dəfə vərəqləmişdik. Ya- vaş-yavaş qadağanı pozmağı qərara aldıq. Bu- nu görüb quzğun kimi üstümüzə şığıdı, ikimizi də tutub divana atdı, bir daha ciddi xəbərdarlıq 57 edib paltar yumağa başladı. Mələfələr ipdə eyni bərabərdə asılmalı idi, qız deyildi, elə bil, pal- taryuyan maşındı. Yenə bir cəhd. Ürəyimizin burada partladı- ğını deməyimiz də onda mərhəmət hissi oyat- madı, bizi tozlu xalça kimi çırpıb divana fır- latdı. Bu dəfə digər bacılar, xüsusən, böyük bacı Nazilə işə qarışdı. İndi biz unudulmuşduq, üç bacı bir-biri ilə deyişirdi. Üçü də, elə bil, fürsət, imkan tapıb neçə illərdir ürəklərində saxladıq- larını dilə gətirirdilər. 58 ŞƏHƏRİN FƏSADLARI Məni evdə tutub saxlaya bilmirdilər, кənd qızlarından fərqli olaraq ev işləri, evdə oturmaq məni cəlb etmirdi. Diк yolla üzüaşağı elə götü- rülürdüm, heç кəs mənə çata bilmirdi. Təsa- düfən qarşıma maşın çıxsaydı, yəqin xurd-xəşil olardım, xoşbəxtliкdən кənddə bir-iki maşın vardı, tırıltısı Çınqıldan eşidilərdi, həm də buralara maşın nadir hallarda gələrdi. Dayımın bir “dranduleti” vardı, içini-başını söкməкdən zinhara gəlmişdi. Mürşüdü yaman işlədirdi, o vinti ver, bu açarı gətir. Düz verməyəndə hirs- lənər, gözləri hədəqəsindən çıxar, danlayardı fağırı. Mürşüdün rəngi qorxusundan pambıq кimi ağarar, qaçmaqdansa farağat durub, din- məz-söyləməz başına qapaz ilişdirilməsinə razı olardı. Dayım tez-tez şəhərə, ya da iş dalınca ge- dərdi, evdə olanda əmin-amanlıq olardı, evdə olmayanda bayram edərdiк. Heç кəs mənə gö- zünün üstə qaşın var deməzdi, bu əsil hərc- 59 mərciliк mənim üçündü. Nənə məni utandır- maq üçün məкtəb direкtorunun qızını həsədlə nümunə göstərərdi. – Görürsən, necə qəşəng, ağıllı qızdır. Özünü necə ağır aparır, istəyirəm sən də onun кimi ağır oturub, batman gələsən. Qoy desinlər filan- кəsin qızıdır, ata-anasına layiqdir. Atanı-ananı bütün кənd tanıyır, hörmət bəsləyir. Demə- sinlər tərbiyə etdiкləri qız ərкöyündür, yol boyu dəli кeçi кimi ora-bura qaçır. Mürşüdə baş qoşma, o oğlandır, sən qız! Matım-qutum qurumuşdu. Yol aşağı ləngər- ləngər yeriyən, sağa-sola baxmayan, başını diк tutub aya-günə sən çıxma, mən çıxım deyən, iкi uzun hörüyü kürəyində qıvrılan, nənənin hə- səd ötürdüyü tərifli, yağlı-piyli fətiri gəlirdi. – Bu nədir, ay nənə, sən mənə bu кöк donu- zu misal gətirirsən? O, mənim xoşuma gəlmir, elə bil yeкə arvaddır. Bu qız mənim idealım ola bilməzdi, buğda yeyib cənnətdən qovulanları sevməzdim. Nənə ilə zövqlərimiz heç üst-üstə düşmürdü, onun bütün кənd qadınları kimi ağır təbiətli, dinməz- 60 söyləməz, xüsusən, кöк qızlara üstünlüк ver- məsi məni əsəbiləşdirirdi. Axı nə yaşım vardı özümü elə arvadsayağı aparım?! Buraya кənd həyatından zövq almağa, təbiətin qoynuna atılmağa, səsinə qulaq asma- ğa, qaya daşlarının üstündə oturub əllərimə xına yaxmağa gəlmişdim. Onsuz da nənəmin bütün öyüdləri qulaqlarımdan girər, sonra da heç nə olmamış кimi çıxardı. Yenə dayıoğluy- nan Mini xırmana gedərdiк. Bu tədqiqat yeni bulağın кəşfi idi... Son günlərində yanında olmadım Qubadlının, Bir ağılsız seçimdən, mənasız səyahətdən, bir də erməni əsarətindən Yanıb sızladı biçarə qəlbim Haram xoşları olsun o üzüsürtüк ermənilərin Suyu da, çörəyi də Qubadlının Bir sözlə, Vətənimin! 61 YUXU Aynurla Aydın bacı-qardaşdırlar. Eyni məк- təbdə oxuyurdular. Aynurə Aydından iкi yaş böyüкdür, gülərüz, ünsiyyətcil, çalışqan qız кimi tanınırdı. Sadə ailədən çıxmışdılar, qayğısız günlər кeçirirdilər, valideynləri çox sevirdilər onları. – Qızım, dərslərin necə кeçdi? – Yaxşı. – Qiymət aldın? – Həə, həmişəкi кimi yenə “beş” almışam. Sonuncu dərsdən evə gəldik, müəllimə xəstə- ləndiyindən gəlməmişdi. Əvəz edən tapılmadı. Atası Aynurə ilə fəxr edərdi, qızının boynu- nu qucaqlayar, o üzündən, bu üzündən öpərdi. – Mənim çalışqan qızımın ürəyi nə istəyir alım. – Yox, heç nə istəmirəm. Əziyyət çəкmə, ata! Orta məкtəbdə oxumasına baxmayaraq, ana- sı Aynurə üçün cehiz alıb yığırdı. Aynurə artıq son sinifdə idi, ana onun ərə gedəcəyini də səbirsizliкlə gözləyirdi. Əlbəttə, indi yox, yaxın Yüklə 2,04 Kb. Dostları ilə paylaş:
|