Növbəti kitabını yazmağa hazırlaşan müəllif iş həyatında uğurlar qazanmış bir
Yüklə 0,63 Mb. Pdf görüntüsü
|
atəş açıb yüksək səslə qışqırırdı: “Mən Pablo Emilio Eskobar Qaviriyayam! Bu adı unutmayın! Bütün dünya bu adı tanıyır!”. Bunlar onun dediyi son sözlər oldu.
Əsgərlərin gözünə görünməmək üçün tez otağa daxil olub qapını bağladım. Qapının iri və möhkəm olması içimdə müvəqqəti rahatlıq yaratdı. Otağın düz mərkəzinə böyük şəkil qoyulmuşdu. Axı bu, necə ola bilərdi?! İsanın Emmausda şam yeməyini təsvir edən məşhur şəkil gözümün qarşısında idi. Otağın divarlarından 8 müxtəlif şəkil də asılmışdı. Onları dünyanın ən məşhur və ən orijinal saxtakarı çəkmişdi. Bu tabloları gördüyümə inana bilmirdim.
Şam yeməyini təsvir edən şəklə yaxınlaşdım. Bir qədər fikrə getdim. “Bu şəkillərin Alamo qalasında nə işi var?”, - deyə fikirləşdim. Düşüncələrimə o qədər qapılmışdım ki, arxamda dayanan insanın fərqinə varmadım. O, bir az da yaxınıma gəlib pıçıldadı: “Deyəsən, şəkillərim diqqətini çəkib”.
Donub qalmışdım. O, qarşımda dayanmışdı. Adam: “1947-ci ildə bütün dünya bu şəkilləri və məni müzakirə edirdi. Bu əsərlər mənim üçün həm utanc, həm də fəxarət səbəbidir”, - deyib məni silkələməyə başladı. O qədər silkələdi ki, anidən yuxudan ayıldım.
Fəsil 2
“Unutmayın ki, siz etməsəniz, sizin yerinizə bunu mütləq başqa biri edəcək. Həyat gözləyənləri sevmir. Edənləri sevir.” Növbəti dəfə ofisə gələndə çox fərqli ab-hava vardı. Burada qızğın iş gedirdi. Ofisin dəhlizi yenicə gətirilmiş avadanlıq və parçalarla dolu idi. Daxil olduğum ilk otaqda iki nəfər işləyirdi. Otaqda oyuncaqlar üçün nəzərdə tutulmuş müxtəlif aksessuarlar yığılmışdı. Hazır olan oyuncaqlar üçün xüsusi rəf qoyulmuşdu. Bu qeyri-adi oyuncaqlar sürreal və sevimli heyvanlara bənzəyirdi. Uşaqlıqda anamın işlədiyi oyuncaq fabrikinə tez-tez getdiyim üçün belə oyuncaqların keyfiyyətini və qiymətini təxmin edə bilirdim. Toğrul işçiləri ilə salamlaşıb məni onlara təqdim etdi. Sonra mənə tərəf dönüb soruşdu:
- Necədir? Oyuncaqlar barədə nə düşünürsünüz? -
Cavabımdan sonra Toğrul onların hazırlanma prosesi ilə bağlı detalları izah etməyə başladı. Sən demə, oyuncaqların bir çoxunun skeletini və qəlibini özü hazırlayıbmış. “Bu layihəyə hobbi olaraq başlamışdım. Sonradan biznesə çevirdim”, - dedi. İşçilərin fikirlərini yayındırmamaq üçün Toğrulun şəxsi otağına keçdik. Oyuncaq qutularının üstündə “Nafantano” yazılmışdı. Bu sözün mənasını öyrənmək istədim:
-
“Nafantano” nə deməkdir? -
Bu söz ailə adlarımızın ilk hissələrinin cəmidir. Həyat yoldaşım, oğlum və mən birlikdə “Nafantano” olduq. Başqa adları da yoxladıq, amma nədənsə bu, daha çox xoşumuza gəldi. -
Ümumiyyətlə, ideya, dizayn və konsept olaraq çox gözəl düşünmüsünüz. Toğrul sözlərimdən sonra fikrə getdi, daha sonra söhbətə qaldığı yerdən davam etdi: - Əslində, bu oyuncağın ideyasını başqa ölkədə yaşayan gənc və istedadlı bir rəssamda görmüşdüm. Onun şəkilləri və əl işləri ilə tanış olanda çox həyəcanlanmışdım. Hazırladığı konseptlərdən birini sifariş etmişdim. Sifarişim gələndə çox məyus olmuşdum. Çünki daha artığını gözləyirdim. “Mən oyuncağın daha yaxşısını hazırlayıb, bu işi daha böyük biznesə çevirə bilərəm”, - deyə düşündüm. Həmin rəssama birlikdə işləməyi təklif etdim. O isə təklifimi rədd etdi.
Çünki satışlardan özünü dolandıracaq qədər qazanırdı. Daha çox qazana bilərdi, amma istəmədi.
-
Belə çıxır ki, onun ideyasını mənimsəmisiniz. -
İdeya gözəl ola bilər, amma onu böyütmək və real biznesə çevirmək sürət və bacarıq tələb edir. O rəssamda ideya var idi. Məndə isə sürət və bacarıq. -
-
Düşünmə və icraetmə sürətini. Əgər bu iki sürət yoxdursa, insan daim uduzur. O rəssam da uduzdu. İdeyanı düşünən 1 dollar, icra edən 10 dollar, satan 100 dollar qazanır. Ona 50 dollar qazanmaq şansını yaratdım. Di gəl ki, qəbul etmədi. Fikrə getdiyimi görüb gülümsəyərək soruşdu:
-
Siz də məni ideya oğrusu hesab edirsiniz? -
Nə gizlədim, belə düşünürəm. -
Gəlin sizə sual verim. Bu gün dünyada tanıdığınız hansı iri şirkət başqa bir şirkətin ideyalarını mənimsəmədən rəqabətə tab gətirə bilir? Stiv Cobs və Bill Qeyts kimilər mələk olsaydılar, dünyada heç bir innovasiya olmazdı. “Kseroks” şirkəti hər ikisinin qurbanına çevrildi. Yəqin ki, Stivin bir gün qəzəblə Billin ofisinə girib, onu “Macintosh” əməliyyat sistemini mənimsəməkdə ittiham etdiyini bilirsiniz. Qeyts, sizcə, ona həmin an nə cavab vermişdi? “Səndən fərqim yoxdur. Vaxtı ilə ikimiz də böyük bağçası olan qonşunun bağına girib meyvə oğurlayan uşaqlarıq”. Bax, belə! -
-
Belə izah edim. İdeyanın sahibləri çox gözəl planlar qura bilər və ya müsbət düşüncələrə qapıla bilərlər. Amma reallığa gəlincə, onlar öz ideyalarını sürətli və effektiv şəkildə icra etmirlər. Biz iş adamlarıyıq. Romantikaya qapılmırıq. İş qururuq və həmin işi böyüdürük. Böyütdüyümüz iş isə nəticədə hər kəsə xeyir gətirir. -
-
Onlar da nəticədə qazanırlar, çünki kağız üzərində olan ideyanın nəhəng bir işə çevrildiyinin şahidi olurlar. Bir də ki, bunu onların əvəzinə peşəkarlar edir. -
Belə çıxır ki, iş adamlarının etdiyi işə “yaxşılıq etmək” deməliyik. (İstehza ilə güldüm.) -
restoran açmış iki qardaşdan danışım. Bu iki qardaş sürücü işləyə-işləyə pul yığır və müştəriyə effektiv qulluq mexanizmini kəşf edir. Elə bir konsept düşünün ki, insanlara az qalsın 1 dəqiqə ərzində yemək verir və bu yemək çox ucuz başa gəlir. Əlbəttə ki, unikal ideyadır. Bir müddət sonra müştərilər bu ideyanı sevməyə başlayırlar. Təbii ki, tez və ucuz başa gələn hamburgerlərdən danışıram. Bir gün
Yüklə 0,63 Mb. Dostları ilə paylaş:
|