Növbəti kitabını yazmağa hazırlaşan müəllif iş həyatında uğurlar qazanmış bir
Uğurun sirri uşaqlıq illərində gizlənir
Yüklə 0,63 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Birinci yuxu - Ölüm satan uşaq
Uğurun sirri uşaqlıq illərində gizlənir
Adətən uğurun və ya uğursuzluğun sirri uşaqlıq illərində gizlənir. Uşaqlıq xatirələrimizdən bəzisini sevə-sevə yadımıza salırıq, bəzilərini isə bilə-bilə görməzdən gəlirik. Məhz görməzdən gəldiyimiz xatirələr “qaranlıq mağaralarımızda gizlənmiş canavarlarla” doludur.
Toğrulla söhbətimizə kitabım üçün vacib hesab etdiyim sualdan başlamaq istədim: “Uşaqlıq illərinizi yada salanda beyninizdə hansı xatirəniz canlanır?”.
Bir qədər fikrə gedib əlini yanağına apardı və heç tərəddüd etmədən dedi:
- Anamın vurduğu silləni xatırlayıram. -
-
Məktəbdə rəngli təbaşir satıb pul qazandığımı öyrəndiyi üçün. O, bu cür işlərlə məşğul olmağımı istəmirdi. Başqa valideynlərin ailəmizin vəziyyəti ilə bağlı pis düşünmələrini istəmirdi. Rəngli təbaşirləri rəsm müsabiqəsində qazanmışdım. Ağlıma gələn ilk şey bu təbaşirləri satmaq olmuşdu. Məktəbdə oxuyan bütün uşaqlar şəkil çəkmək üçün onlardan istifadə edirdi. Tələbat böyük idi. Mənim isə bir qutu təbaşirim var idi. (Toğrul bir qədər fasilə etdi.) Ailəmizin vəziyyəti çox çətin idi. Qardaşımla mən məktəbə gələn digər uşaqlar kimi deyildik. Bunu hiss edirdim. Onlar kimi geyinmirdik. Onlar kimi məktəb yeməkxanasında rahat otura bilmirdik. Hələ də yadımdadır, başqa masada oturub bulka yeyən uşaqlara baxırdım. “Niyə onlar yeyə bilir, mən isə baxmaqla yetinirəm”, - deyə öz-özümdən soruşurdum. Bulkanı öz pulumla alıb yeyə biləcəyim günü tez-tez xəyal edirdim. Toğrul qəflətən gülməyə başladı. Onun nə üçün güldüyünü anlamağa çalışdım:
- Deyəsən, yadınıza nəsə düşüb. -
nəhayət ki, bulka yeyə bilmişdim. Sevincim çox çəkməmişdi. İştahla yediyim bulkanı anamdan yediyim sillə əvəzləmişdi. Bilmirdim ki, valideynlərim günün sonunda təbaşirləri satdığımı öyrənib məni danlayacaqlar. Anam məktəbdə müəllimə işləyirdi. Məktəbdə söz-söhbət olmasın deyə, məcbur etdi ki, bütün pulları uşaqlara qaytarım. Kiçik yaşımdan anladım ki, valideynlərim nə etdiyimi bilsələr, rahatlıqla pul qazana bilməyəcəyəm. Növbəti satışlarımı valideynlərimin ruhu incimədən etdim. -
Atanız bu barədə nə düşünürdü? -
Atam?!... Toğrul fikrə getdi. Hər bir oğul üçün ən vacibi atanın gözündəki tərəzidir. Bu tərəziyə ayaq uydurmaq və sabit qala bilmək əksər hallarda mümkünsüz görünür. Ataların bizimlə fəxr edə bilməsi üçün bəzən bir ömür bəs etmir.
- Atam o qədər işləyirdi ki, nəyisə düşünməyə belə vaxtı qalmırdı. Həm universitetdə dərs deyirdi, həm də dülgərlik edirdi. Hər gün evə gətirdiyi iri taxta parçalarını xatırlayıram. Sifarişləri çox olanda onların bir hissəsini elə universitet otaqlarındaca çatdırmağa çalışırdı. Bütün bunları edirdi ki, evdə yeməyimiz olsun. Təhsilimiz. Tərbiyəmiz. Sağlam qidalanmağımız. Bu üç səbəb onu dayanmayan mexanizmə çevirmişdi. Qazandığı pul ilə özünə ayaqqabı almağa belə qıymırdı. Ayaqqabısındakı deşiyi görəndə pis olurdum. Bir dəfə yağışlı havada ayağı su olmasın deyə, ayaqqabının içinə salafan qoymuşdu. O zaman söz vermişdim ki, işləyib ona bir cüt yeni ayaqqabı alacağam. Toğrul xatirələrini danışdıqca atasını və anasını çətin günlərdən keçərkən təsəvvür etməyin acısını yaşayırdı:
“Valideynlərim inanırdılar ki, bizə onların həyatından fərqli həyatı yaşamaq nəsib olacaq. Onlar qardaşımla məni gözəl, qayğısız günlərə hazırlayırdılar. Çox sevinirəm ki, həm atam, həm də anam indiki vəziyyətimi görə bilirlər”.
Növbəti sualımı soruşacaqdım ki, Toğrulun telefonuna zəng gəldi. Danışığından anladım ki, görüşümüz yarımçıq qalacaq.
“Məni üzrlü hesab edin, təcili işim çıxdı. Söhbətimizə bazar ertəsi davam edərik, həm də komandamızı daha yaxından tanımış olarsınız”, - dedi.
Onunla birlikdə binadan çıxdıq. Yenə bir taksinin qapısı açıldı və ilk görüşümüzün pərdəsi başladığı səhnə ilə bağlandı. Axşam evə gələndə çox yorulmuşdum. Çarpayıya uzanıb Toğrulun ilk görüşümüzdə mənə danışdıqlarını düşündüm. Onun uşaqlığını beynimdə canlandırmağa çalışdım. Birdən yadıma Alamo qalasının şəkli düşdü. Qarışıq fikirlər içərisində hiss etmədən yuxuya getdim.
Birinci yuxu - Ölüm satan uşaq
insanlar oturub yeyə bilər” - P.E
Gecə saat 00:24 Partlayış səsinə oyandım.
Gözlərimi açanda əlimlə başımı tutub yerə uzanmışdım. Ətrafımda qala daşlarını və əlində tüfəng tutan əsgərləri gördüm. Anlamadığım dildə qışqıran əsgərlərin sözləri ilə güllə səsləri bir-birinə qarışmışdı. Tək deyildim. Yanımda biri dayanmışdı. Qalaya hücum edən əsgərlərdən fərqlənirdi. Əyninə toxunma jaket, cins şalvar və ağ idman ayaqqabısı geyinmişdi. Uzun və qıvrım saçları olan bu adamın başı qan içində idi. Hər iki əlində tutduğu tapançalardan atəş açaraq məni hücum edən əsgərlərdən qorumağa çalışırdı. Yerdən qalxıb qorxu və tərəddüd içində soruşdum:
- Biz haradayıq? -
-
Bəs sən kimsən? -
Mənə diqqətlə bax! Səncə, kimə oxşayıram? (Gülməyə başladı.) Adımı bütün dünya tanıyır. İnsanlar mənə Don Pablo deyir. Mən Pablo Emilio Eskobar Qaviriyayam. Kolumbiya dövlətinə və qrinqolara qan udduran Medellin kralıyam. -
-
Həyatın işlərini məndən soruşma. (Əlini yuxarıya qaldırıb dedi.) Yəqin ki, göydəki səninlə danışmaq istəyir. Bunları düşünmə. Qalanın ən yuxarı hissəsinə gedək. Orada səni bir neçə nəfər gözləyir. -
-
Sən qeyri-adi insanlar axtarırdın. Bu qalaya tarixə düşmüş 100 nəfər sığınıb. Onların hər biri səninlə ayrıca danışacaq. Tələs! Pablo atəş aça-aça bizi qala divarlarından sağ-salamat uzaqlaşdıra bilmişdi. Qalanın yuxarı hissəsinə çıxanda atışma dayanmışdı. Pablo mənimlə yuxarıya qalxa-qalxa söhbətinə qaldığı yerdən davam etdi:
-
Bazar günü gənc oğlanla müsahibənizə qulaq asırdıq. Söhbətləşdiyin gəncin anası məktəbdə təbaşir satdığına görə ona sillə vurmuşdu. Sizi dinləyəndə öz doğma anam yadıma düşdü. Qazandığım ilk pulları görəndə mənə bir söz deməmişdi. Əksinə, tərifləmişdi. Yadımdadır ki, məktəbdən qayıdıb idman Yüklə 0,63 Mb. Dostları ilə paylaş:
|