max
Eynshteyn tomonidan 1905- yilda yaratilgan (22.1) formula va undan kelib chiqadigan muhim fundamental qonunlar ko‘p o‘tmay A. Eynshteynni Nobel mukofotiga sazovor etdi.
(22.1) formuladagi
h = 6,6·10
–34 J·s — Plank taklif etgan doimiy.
Eynshteyn fikricha, elektron olgan butun energiya unga yorug‘lik tomonidan ma’lum
hv porsiya — yorug‘lik kvaniti sifatida keltiriladi va uni elektron butunlay „yutadi“. Yutilgan energiya kattaligi yorug‘lik chastotasiga bog‘liq bo‘ladi. Demak, elektron energiyani tashqaridan oladi ( modda atomlaridan emas) va elektron energiyasi moddaning tabiatiga deyarli bog‘liq bo‘lmaydi. Ikkinchidan, kvant enegiyasi elektronlarning energiyasidan ko‘p
marta katta va shu sababli, jism temperaturasining o‘zgarishi fotoelektronlar energiyasiga juda kam ta’sir ko‘rsatishi kerak. Haqiqatan ham, temperaturaning fotoelektrik effektga zaif ta’siri mavjudligini oxirgi yillarda o‘tkazilgan tajribalar tasdiqlaydi. Eynshteyn nazariyasidan to‘yinish fototokining yorug‘lik oqimiga proporsional bo‘lishini tushuntirish qiyin emas. Òajribalarda
shular aniqlandiki, yorug‘lik oqimi ortishi bilan sirtga tushayotgan kvantlar soni ortib, ajralib chiqayotgan elektronlar soni ham ortib boradi. Biroq kvantlarning ayrim qismi o‘z energiyalarini
elektronlarga beradi, qolgan qismi moddaning qizishiga sarflanadi. Eynshteyn nazariyasi 1916- yilda Milliken tajribalarida, keyinroq 1928- yilda
P.I. Lukirskiy tomonidan o‘tkazilgan tajribalarda to‘la tasdiqlandi.
Bu ikkala tajriba asosida fotoelektronlar energiyasining yorug‘lik chastotasiga chiziqli bog‘langanligi va shu bog‘lanishdan
h Plank
100
2 max
0
hosil bo‘ladi. Demak, yorug‘lik chastotasini tajribadan aniqlasak,
chiqish ishi A ni hisoblash mumkin. Òajribalar orqali (22.2) ifodaning to‘g‘riligi tasdiqlandi. Shunday qilib,
metallni v0 chastotaga teng yoki undan kichik chastotali yorug‘lik bilan yoritsak, eletkronlar metalldan chiqmaydi.
v0 —
fotoeffekt uchun chegaraviy