______________________________________________________ Poetika.izm
122
məxsus baxışı ilə bu günü dərkə can atır. Müasir incəsənətin proqressiv
cəhəti odur ki, o, psixoloji və mədəni ənənənin sərhədlərindən azad ol-
mağa çalışır. Postmodernist təfəkkür insanın ətraf aləmin konkret mü-
nasibəti və fəaliyyətinin göstəricisidir.
Son illər mədəniyyətin bütün sahələrində arxaik və klassik miflərə
qarşı maraq olduqca aktuallıq qazanıbdır. XX əsrdə ümumən mifopoetik
düşüncəyə psixo-analitik (Z.Freyd), ritual-mifoloji (V.Malinovski, C.Fre-
zer), simvolik (E.Kassiver, M.Eliade), poststruktural (R.Barat, M.Fuko)
və b. yanaşmalar muşahidə olunmuşdur. 1920-ci
illərdən başlayaraq, bədii
mətnlərdə birbaşa və ya dolayı yollarla miflərdən bəhrələnmə var idi.
Azərbaycan ədəbiyyatında Ə.Haqverdiyev "Pəri cadu", H.Cavid "İblis",
"Şeyx Sənan" əsərlərini nümunə göstərmək olar.
Müasir ədəbiyyatda əksərən tarixi rəvayət, mif süjetləri mifoloji
süjet kimi olan mətnlər illüziyalar və reminissensiyalar ilə ətə-cana gəlir.
Beləliklə, XX əsrin bədii mətni öz strukturuna görə mifə bənzəməyə
başlayır. Bu strukturun başlıca göstəriciləri zamanın dövrəviliyi, illüziya
və reallığın qovuşuğundakı oyundur.
Mifoloji bənzərlər, əlaqələndirici obrazlar, allahlar və qəhrəmanlar
ədəbiyyatda adi obrazlar kimi çox işlədilir.
Mifoloji düşüncənin bir çox xüsusiyyətləri kütlə şüurunda, siyasi-
ideoloji sistemlərdə, bədii-poetik fantaziyalardan mühafizə olunur. R.Bart
müasir dünyanı mifoloji süjet üçün geniş sahə adlandırır. İbtidai təfək-
kürün silahına çevrilmiş mif müasir şəraitdə siyasi demonologiyanın alə-
tinə çevrilir. M.Eliade sosializmi yeni dövrün mifi adlandırır. J.Sorel,
R.Nibur, C.Merkus, A.Sovi siyasi miflər haqqında yazıların müəllifidirlər.
XVIII əsrə qədər Avropada Bibliya, Quran, buddizmdən götürül-
müş süjetlərdən bədii əsərlərdə çox istifadə edilirdi. Bu süjetlər yeni
transformasiyalara və interpretasiyaya məruz qalırdı. XIX əsrdə realizm
cərəyanı bədii ədəbiyyatda eləcədə incəsənətin bütün sahələrində aparıcı
cərəyan idi. Realist əsərlərin bədii strukturu sosial-tarixi şəraitin inter-
pretasiyası idi. XX əsrin son onilliklərində baş verən məyusluq, ümid-
sizlik sosiologiyadan imtinaya səbəb oldu. Proses kimi bunu mifologiya-
nın reabilitasiya dövrü adlandırmaq olar.
Beləliklə, tarixi şərait və konkret obrazlar yaratmaqdan imtina edən
ədəbiyyat ilk öncə romanın təhkiyə strukturunda mifologiyaya üz tutur.
XX əsrin yalnız, atılmış, təklənmiş, cəmiyyətdən uzaqlaşdırılan fərdinin
düşdüyü vəziyyəti işıqlandırmaq üçün müəlliflər artıq mifoloji süjetlərə
üz tutur.
XX əsrdə mifoloji təfəkkür poeziyada Eliot, Yets, dramaturgiyada
Anuy, Klodel, Kokdo, Jirodu, Onil, povest və romanda T.Mann, Mora-
viya, Kirş, Brox, Friş, Bulqakov, Markes müəlliflərin yaradıcılığında öz
əksini tapır.
______________________________________________________ Poetika.izm
123
Yaşadığımız dövrün ən çox tanınan yazarları ya Latın Amerikası
ölkələrinin müəllifləri, ya da onların davamçılarıdır. Bu, o müəlliflərdir
ki, hələ də ənənəvi cəmiyyətlə və ya folklor mədəniyyəti ilə təmasda
yaşayırlar. Həmin müəlliflərin yaradıcılığında bu harmoniya gözlənildi-
yindən əsərləri də bədii təsir gücünə görə seçilir, həm də müasirliyi ilə
uğur qazanır.
Azərbaycan ədəbiyyatında mifoloji strukturların əlamətlərini K.Ab-
dullanın pyeslərində izləmək olur. Müəllifin 2002-ci ildə işıq üzü görən
"Kədərli seçmələr" kitabındakı "Şah İsmayıl və yaxud Hamı səni sevənlər
burdadı...", "Casus" və "Beyrək" pyeslərində neomifoloji düşüncə üstün-
lük təşkil edir.
"Şah İsmayıl..." pyesində illüziya və reallıq iç-içə verilir, tarixi şəx-
siyyət – Şah İsmayıl Xətainin obrazı əsərdə şair və hökmdar olaraq iki
qola bölünür. Yuxarıda söylədiyimiz kimi, neomifoloji düşüncə mifoloji
oxşarları qarşılaşdırır. Pyesdə təkcə Şah İsmayıl obrazı deyil, digər ob-
razların da dünəni və bu günü var. Professor-Lələ, professorun qızı –
Taclı xanım,
həkim-vəzir, usta-qorçu qarşılığı əsər boyu davam edir.
Mif üçün xarakterik cəhətlərdən biri də subyekt və obyektin eyni-
ləşdirilməsidir. Mifoloji obrazda substansionallıq payı olsa da, o, real
varlıq kimi qavranılır. İnsan onu əhatə edən ətraf aləmin psixoloji ma-
hiyyəti və dəyərini onun obyektiv məziyyətindən ayırd edə bilməyəndə,
təbiət hadisələrini canlı varlıqlar kimi təsəvvür edir. "Elə bil qorxa-qorxa"
pyesində karvanbaşının ətrafında baş verən hadisələr də neomifoloji dü-
şüncənin məhsuludur.
Mifik düşüncə mistik mahiyyətlidir. O özündə diaxronik (keçmiş
haqqında rəvayət) və sinxronik (bu gün gələcəyə münasibət) aspektlərini
birləşdirir. Beləliklə də mifin köməyi ilə keçmiş bu gün və gələcəklə qo-
vuşur. Bu isə nəsillər arasındakı mənəvi əlaqənin qorunmasını təmin edir.
Ənənəvi dünyagörüşünün əsasında mifoloji dünyaduyumu dayanır.
Milli ədəbiyyatın təməlində milli mifoloji sistem durur. Müasir ədəbiyyat
da ənənə və postmodernizmin sintezindən yaranır. Ənənə fərd və kollek-
tiv arasındakı mümkün fərqi aradan qaldırır. Canlı ənənə şəxsiyyətin tam-
lığı və bütövlüyünü təmin edən şərtlərdəndir. Odur ki, ənənənin itirilməsi
(və ya pozulması) dedikdə sadəcə hansısa mərasim, ya da ayinin icra
olunmaması nəzərdə tutulmur. Əsas məsələ şəxsiyyət problemidir.
Müasir cəmiyyətin ənənəyə münasibəti formal xarakter daşıyır, çün-
ki burada birinci sırada ənənənin formasına, üslubuna və estetikasına ma-
raq üstünlük təşkil edir. Bu təmayüllər daha çox kütlə mədəniyyəti tim-
salında, keçmiş irsə münasibətdə özünü göstərir. Bu isə əksərən dizayn və
rekvizit şəklində çatdırılır. Belə olan halda ənənənin yerini onun kari-
katurası alır, həqiqi və canlı ənənə isə ikinci dərəcəli detal kimi görülür.
Son nəticədə isə ənənənin stilistikası pozulur. Yaşadığımız dövrdə ənənə