Qara Volqa ikinci dəfə kəndə qayıdanda kolxozun mal – qarasını otaran Şahbazla Hümbət “Qara Güney” deyilən yerdə hərəsi bir hündür təpənin üstündə oturub ətrafa göz qoyurdular
Yüklə 72,44 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Cessi Stuart
131 Cessi Stuart ------------------------------------------ /Amerika/ Məhəbbət Dünən bərk isti olduğundan taxıl zəmisi solmuş, demək olar ki, başdan-başa yamyaşıl görünən sahə, ölgünləşmişdi. Bu vaxt mən atamla çəpərə alınmamış zəminin kənarı ilə gedirdim. İnəklər hər dəfə qayadakı şabalıd ağaclarının arası ilə gəlib, yollarını təzəcə cücərmiş taxıl zəmisindən salırdılar. Onlar tıcğarmış zəmini yeyir, köklərini isə kobud ayaqları altında tapdalayırdılar. Atam taxıl zəmisinin cərgələri arasıyla addımlayırdı. Bob, bizim Koli, atamın qabağıyca gedirdi. Biz qayadakı, başları qurumuş ağacların arasında bir yer dələsinin səsini eşitdik. - Bob, tut onu,- deyə atam itə əmr etdi. Atam əyilib yerdən kökünü yer dələsinin yediyi taxılın saplağı qurumuş zoğunu qaldırdı. Dələlər torpaq nəm olanda , zəmi təzəcə cücərəndə yeri eşib, özlərinə lazım olan buğdanın şirin, yumşaq köklərini yeyirdilər. Bu əsasən yazda, buğda bir qədər böyüyəndə olurdu. Yer dələləri bunu çox xoşlayırdılar. Onlar cərgələri qazır və özlərinə lazım olan yemi tapırdılar. Biz məhv edilmiş taxılın yerinə yenidən buğda dənələri əkməli olurduq. Mən görürdüm ki, atam Bobun arxasınca düşüb yer dələsini axtarır. O, zəmi cərgələrinin üzərindən tullanaraq, qaçmağa başladı. Deyəsən, atam yer dələsini görmüşdü. Mən də açıqlıqda hürən, gah irəli, gah da geri sıçrayan Boba tərəf qaçmağa başladım. Mən qaçdıqca ayağımın altından qopan xırda toz zərrəcikləri xəfif küləyin təsiriylə burularaq, arxamca toz buludu yaradırdı. 132 - Böyük, qara, erkək bir ilandır,- deyə atam məni xəbərdar etdi.- Bob, öldür onu, öldür! Bob ilanın üstünə tullanır, onu dişləyir, sonra yenidən yerə atırdı və növbəti həmləyə hazırlaşırdı. Bob bu yaz iyirmi səkkiz zəhərli ilan öldürmüşdü, buna görə də o, ilanı necə öldürməyi bilirdi. Bob ilanı buraxmaq istəmirdi. O, vaxtı uzadır, amma işini çox məharətlə yerinə yetirirdi. - Gəlin, ilanı öldürməyək,- dedim. – Qara ilan zəhərsiz ilandır. Bu ilanlar sahədən pişiyin tutduğu siçanlardan daha çox siçan tutur. Zəhərli ilanları öldürürlər. Mən görürdüm ki, ilan itlə vuruşmaq istəmir. O, itin pəncəsindən qurtulmaq istəyirdi. Bob isə buna imkan vermirdi. Mən ilanın nə üçün yaxındakı təpəyə tərəf süründüyünə təəccüb etdim. Nəyə görə bu ilanın şabalıd ağaclarından və oradakı qalın kolluqlardan çıxıb buraya gəlməsini aydınlaşdırmağa çalışdım. Əlbəttə, bu çox təəccüblü idi. İlan Bobun növbəti hücumuna cavab olaraq başını qaldırdı. Mən bu vaxt ona diqqətlə baxdım. - Bu, erkək ilan deyil, dişi ilandır. Bir onun boğazındakı ağ zolağa baxın, - deyə mən əlimlə ilanın boğazına işarə etdim. - İlan mənim düşmənimdir, - deyə atam dişini qıcıdı. – Mən ilana nifrət edirəm. Bob, öldür onu! Götür, bu ilanı, istədiyin kimi əylən! Bob atamın əmrinə itaət etdi. Mən istəmirdim ki, it ilanın bu yaraşıqlı boğazından tutsun. Onun boğazı günəş şüası altında gözəl görünürdü. Bob onun ağ zolaqlı boynundan tutdu. Qəlbimdə Boba nifrət etdim. Bob ilanı dişləri arasında sıxaraq, onu öküz qamçısı kimi havada yellədi. Bu zaman ilanın burulmuş boğazından qan axmağa başladı. Nəsə yumru, şar kim bir şey ayaqlarıma toxundu. Bob ilanı ağzından yerə atdı. Mən ayaqlarıma toxunan şeyə baxmaq istədim. Bu ilanın yumurtaları idi. Bob bu yumurtaları ilanın bədənindən salmışdı. O, yumurtaları təpədəki qumluqda qoymaq niyyətində imiş, çünki günəş şüası oranı daha tez isidirdi və yumurtadan balaların çıxmasını daha 133 da asanlaşdırırdı. Bob ilanı qan içərisində qıvrıldığı yaşıllıqdan götürüb quru yerə atdı. Onun bədəni yerdə hələ də ağrıdan qıvrılırdı. O, oda atılmış yaş ot kimi yığılıb-açılırdı. Bob bu zaman öz qəddarlığını bir neçə dəfə təkrar etdi. O, ilanın zəifləmiş bədənini yenidən qamarladı. Bob indi onu ayaqqabı bağı kimi havada fırladırdı. Sonra it ilanın dəlik- deşik olmuş qanlı bədənini qumun üzərinə atdı. Onun bədəni son dəfə xəfif küləyin yarpağı tərpətdiyi kimi azca tərpəndi və sakitcə torpağa sərildi. İlanın ətrafını xırda qan gölməçəsi bürüdü. - Yumurtalara baxmaq istəyirsən?- atam dilləndi. Biz otuz yeddi yumurta sanadıq. Mən onlardan birini götürüb, ovcumda ona baxdım. Bir az bundan əvvəl onun daxilində həyat var idi. Bəli, bu yetişməmiş toxum idi. Daha oradan bala çıxmayacaqdı. Yerin hərarəti onu ana qədər isidə bilməzdi. Əlimdəki yumurta bildirçin yumurtası böyüklükdə olardı. Onun qabığı nazik, amma möhkəm idi. - Yaxşı, Bob. Yəqin başa düşdün ki, bu ilan niyə səninlə döyüşmək istəmirmiş, - dedim. – Həyat belədir. Hətta, insanlar arasında da güclülər zəifləri didir, məhv edir. İt ilanı öldürür, ilan quşları məhv edir, quşlar kəpənəkləri tutur. İnsan isə hər şeyi zəbt edir. O, hətta öldürməyi özü üçün əyləncə sayır. Bob ağır- ağır nəfəs alırdı. O, bizim qabağımızca evə tərəf gedirdi.Onun dili ağzından bayıra çıxmışdı, görünür bərk yorulmuşdu. Bobun qalın tükləri onun istiliyini daha da artırır, dili isə elə bil çirkaba toxunub və ağ köpük axırdı. Nə atam danışırdı, nə də mən. Hər ikimiz susurduq. Mən hələ də ölmüş ilan haqqında düşünürdüm. Günəş şabalıd ağacları arxasında batmaqda idi. Torağay oxuyurdu. Ancaq artıq gec idi. Qırmızı axşam buludları təpədəki otlağımız üzərində hərəkət edirdi. Atam cığırın yanında ayaq saxladı. Külək onun qara saçlarını qarışdırırdı. Atamın sifəti belə bir mavi küləkli gündə qızarmışdı.Onun gözləri qürub edən günəşə tərəf baxıdrı. “Atam ilana nifrət edir” deyə mən düşünürdüm. Yadıma qadınların doğum zamanı necə əziyyətlər çəkdikləri düşdü. Mən onların öz körpələrini xilas etmək üçün necə Yüklə 72,44 Kb. Dostları ilə paylaş:
|