Ġradə Əlili Mənim sevgi
Yüklə 2,6 Kb. Pdf görüntüsü
|
qurtarmır ki, qurtarmır. Sevdam ağlayır içimdə, həsrətimin boynu bükülü qaldı. Fəryadım sinəmi dəldi, dağladı, bəsin deyilmi?! Doymursan, məni incitməkdən, doymursan?! Əl çək məndən, qəm, əlini çək! Qoy əlçatmaz, vüsalsız xəyallarım məni ağuĢuna alsın aparsın, bəlkə təskinliyimi onda taparam. Əl çək məndən, əlini çək, amandı! Ġradəm də verdiyin əzabların qarĢısında acizləĢir, zəifləyir. Taqətim qalmır bir söz söyləməyə. Acizəm sənin qarĢında, aciz... Yumuram gözlərimi sənin verdiyin ağrılarına-acılarına, qəlbimin qəribliyinə, o dəm yaĢlı didələrimdə ümid iĢığı azalır, dünya gözlərimdə kiçilir, kiçilir. Sonda sənin ilə qalıram. UzaqlaĢmaq istəyirəm səndən. Uzaqlara, lap uzaqlara getmək istəyirəm. Sən orada da varsan, orada da! Yalvarıram qəm, məndən əlini çək! UNUDA BĠLMĠRƏM GünəĢin qürub çağıdır... Darıxıram. Nə üçün belə darıxıram? Ürəyimlə bacarmıram! Daha onu anmayacağam, daha sevməyəcəyəm, daha onun üçün qəlbimə qubar dolu bir hiss yükünün yaxınlaĢmasına izn verməyəcəyəm! Axıtdığım göz yaĢlarıma heyfim gəlir axı! O damlalar ürəyimin nurudur, közüdür, məlhəmidir, təskinliyidir. Yox, ürəyimlə bacara bilmirəm, o məni dinləmir. Axı, mən səni niyə unuda bilmirəm, ay mənim taleyimə çıxan talesiz məhəbbətim?! Unuda bilmirəm məcnun sevdalı, yanğılı söhbətini, həyəcanla çırpınan, xoĢ hisslərimizi riqqətə gətirən, kövrək duyğularımıza qol-qanad verən özümüz üçün kiçik bir sehirli aləm sandığımız o görüĢ yerini, həzin pıçıltı ilə söylədiyin “gözlərini çox sevəcəyəm, çünki məni sənə sevdirən, o qara gözlərin olub” kəlmələrini. Unuda bilmirəm! ĠnanmıĢdım vəfana, sədaqətinə. Amma... Kədər sevgimin qapısını lap tez tanıdı. TanımıĢdı kədər mənim taleyimi, bütün dərdlərini, acı sarsıntılarını qəlbimə dol-durmuĢdu. Yaralı ov kimi çırpınan, büllur ĢüĢə kimi qırılan qəlbimi yükləmiĢdi ələm ilə, hüzn ilə. Etibar ummuĢdum sənintək vəfasızdan. Vəfasız etibarsızlığın sındırdı məni, kövrək duyğularımı yerlə yeksan etdi. Hərarəti azalmayan yanan qəlbim sanmıĢdım, nəvaziĢinlə çırpınan ürəyimin döyüntüsü bilmiĢdim səni. Ay duyğularımızda fəsilləri vaxtsız dəyiĢdirənim mənim, sevgini özüm bilmiĢdim, özüm. Ən çıxılmaz anlarımda, tənhalığımda duyğularıma, fikirlərimə səni təsəlli bilib məhəbbətinin oduna isinmiĢdim, ovunmuĢdum. Qəlbim qəlbindən hərarət ummuĢdu. Hətta gözlərimə ayna qarĢısında sənin gözlərinlə, ehtiras dolu baxıĢlarla baxırdım. Təəssüf!... Həyatım üçün bir anlıq gözqamaĢdırıcı ilğım olduğunu kaĢ o vaxt duya biləydim!!! GünəĢin qürub çağıdır. Yalqızam görüĢ yerimizdə. Tənha bitən, vaxtsız açan boynubükük bənövĢə kimi. Yoxluğunu hiss edirəm, artıq mənim yox, baĢqasının sevdalı duyğususan! Sənsizilik bütün vücudumu əsdirir, sənsızlikdə əzilirəm! Ağlayıram! Nigaran, qəmli gözlərimin həsrət dolu leysan yağıĢını saxlaya bilmirəm. Unuda bilmirəm! Səni unuda bilmirəm, özüm də bilmirəm nəyə görə, nə üçün!... Bizim üçün qəribsəmiĢ o görüĢ yerinə son dəfə sönük ruhumla nəzər salıram və sonsuz fəryad tufanının ömürlük oldu-ğunu anlayıram! YOLLAR CəfakeĢim, həmdəmim yollar, sirdaĢım yollar, məni mənə qaytaran, məni ənsizləĢdirən yollar, səni məndən ayıran, uzaq-laĢdıran, sənsizləĢdirən yollar. Yollar, nə deyim sizə: Sizin köksünüzdə neçə-neçə kədər aparan, qüssə gəzdirən könüllər, sevən, sevgisilə qəlbi çırpınan, döyünən insanlar keçib gedir. Siz bunların Ģahidisiniz. Yollar, kimə ayrılıq, kimə vüsal, kimə hicran veririsiniz. Mənim isə tale payıma ayrılıq qismət etdiniz. Ayrılıq, sonu görünməyən, bilinməyən heçlik... Ġnandım... Sevdim... Yanıldım... Ayrıldım!!! Ayrılığa səbəb nifrətim oldu. Deyirlər, məhəbbətdən nifrətə bir addımlıq yoldur. Bu yolu keçmək sevdamın nəsibi oldu. Məhəbbət ülvi hissdir, inkar etmək olmaz. Məhəbbəti ucuz edən, dayazlaĢdıran, onunla oyuncaq kimi oynayıb atanlardır, bu ülvi hissi heç bir maneəyə dəyiĢmək olmaz. Bunu sevən ürək yaxĢı duyur, yaxĢı bilir. Lakin, sevən qəlbinin səsinə qulaq asmayanlar, sonda tənha, sevgisiz, duyğusuz qalırlar. Bilirəm, sənsizlik mənə çətin olacaq. Suya təĢnə torpaq kimi, nəvaziĢə həsrət könül kimi, iĢığa həsrət zülmətdə olan göz kimi, alovlanmağa can atan köz kimi... Təskinliyimi, tənha qaldıqda qubar dolu gözlərimdən axan göz yaĢlarımda axtarıram, hey axtarıram. Nəsibim nə olacaq, bu mənə bəlli deyildir. Həmdəmim yollar. CəfakeĢım yollar. Məni səndən ayıran yollar, sənsizləĢdirən yollar. AXTARMA MƏNĠ DEDĠN Elə soyuq, elə sakit, elə təmkinlə söylədin ki, “Axtarma məni, axtarma”. Söylədiyin bu sözü səndən gözləyirdim də, gözləmirdim də. Səni sevəndə də tərəddüd içərisində idim. Aydınlıqla qaranlıq arasında idim. Nə sənə “əlvida” deyə bilirdim, nə də səndən uzaqlaĢmaq istəyirdim. Sənin baxıĢlarından da bir Ģey anlaya bilmirdim. Ancaq duymuĢdum mənimlə etinasiz söhbətlərindən. Məhəbbətimdən doyduğunu büruzə verməsən də duymuĢdum. Axı, sevən ürək həssas olar! Ürəyimə dammıĢdı elə ayrılacağımız günün yaxınlaĢmasının payıza təsadüf etməsi. Elə də oldu. Kədərimin tüğyan etdiyi, dərdlərimlə tənhalığımda baĢ-baĢa qaldığım bir payız səhərində qarĢıma çıxdın. Çıxıdın və acılarımı damla- damla unutdurmağa mənə dayaq oldun. Amma... Sonda... Axı hardan biləydim, acılarımın dərd yükünə sən öz soyuqluğunla yeni bir ağrı verəcəksən. Bu ağrı mənə o acılarımdan da artıq dəhĢət olacaqdır, daha dəhĢət! Axı, hardan biləydim ki, sən beləymiĢsən, sən belə! “Axtarma məni, axtarma” dedin. Ġnandım da söylədiyin bu sözə, inanmadım da, üzümə çırpılan qara taleli, ağzı qıfıllı qapılara bənzədi sənin söylədiyin bu söz. Ġnamım inancıma zülmət gətirdi, rəzil etdi məni, itirdim, həmiĢəlik itirdim inamımı. Ġlahi, bundan sonra inamsızmı yaĢayacağam, inamsızmı? Yüklə 2,6 Kb. Dostları ilə paylaş:
|