Ġradə Əlili Mənim sevgi
Yüklə 2,6 Kb. Pdf görüntüsü
|
“Axtarma məni, axtarma” dedin, elə söylədin ki, ruhun belə incimədi. Axı nə üçün də inciyəydi? Axı nəyə görə qəlbin qəhərlənsin, könlün alovlansın, kirpiklərin nəmlənsin, gözlərin kövrəlsin, köksündə ürəyin qərar tutmasın?! Sən elə o sözü bax beləcə də söyləməli idin: “Axtarma məni, daha gərəyim deyilsən! Bir gül idin artıq ətrindən doymuĢam”. Söylədiyin o kəlmən ilə iradəmi sanki yuxudan ayıltdın, yuxudan. Qəhər içində oyandım. Qaranlıqda iĢıq yolu tapa bilməyən əlacsız bir insan kimi özümü tək gördüm, tək! Hisslərimə payız gəliĢinlə gələcəkdinsə, məni niyə özünə tanıtdın, niyə? Odlu sevən ürək vermiĢdim sənə, heyf, sən onu sevə bilmədin, sənin gərəyin olmadı! Heyf, bir qızılgül idim sənin üçün, pardaqlanıb çiçək açmıĢdım, ətrimi duya bilmədin. Qollu-budaqlı ağac idim, kölgəsində dincəlmədin, varlığı məhəbbətdən yoğrulan köks idim, sən qucağına sığınmadın. MƏNƏ ELƏ GƏLĠRDĠ KĠ Ġçimdə o qədər qaranlıq var idi, mənə elə gəlirdi ki, onların hamısını iĢıqlandırmıĢdın sən. Çırpınan ürəyimi sakitləĢdirməyə çalıĢıram, özümdən asılı olmayaraq, təmkinimi, dözümümü cilovlaya bilmirəm. Sənə qədər düĢünmüĢdüm küsgün, dağlanan qəlbim bir daha sevdalanmaz, qəlb evimə gedən yollar bağlı qalar keçilməz olar. Taleyin hökmünə bir bax! Nəsib etdi yeni sevda, yeni görüĢ. Amma oxĢar sevgi, oxĢar sevda. Tanrım bütün qəmləri sən demə mənə əmanət edibmiĢ, bütün qəmləri. Üzüldüm. Dağı dağ üstündən çəkənim! Ağrılar, acılar içərisində sarsılan ürəyim fəryad edir – bu haraydır sənə, haray, eĢidirsənmi?! Məni sarsıdanım, günahkarım mənim. Aydınlıq dünyamı qaraltmağa, xoĢ günümü əzaba döndərməyə sənin nə haqqın var, söylə?! Məni ağlatmağa, göynətməyə sənin nə haqqın var, bir din, danıĢ, niyə susursan, niyə?! Axı nə danıĢasan! Mənim kimi sinəndə qəlbin də dara çəkilib kaman kimi dillənməyib ki! Könlün yaralı deyil ki, kədər vurğunun olmayıb ki, qəmlənəndə qəmin səni dünyadan ayrı salmayıb ki?! Axı mənim çəkdiyim əzabların acısı sənin üçün yaddır, yad! Taleyim məni çox sınağa çəkdi. Ağrılar içində yaĢadığım yetər, bəsdir! Bəsdir, son qoyuram bəxtimə düĢən tale sınaqlarına, son qoyuram; iradəmi, gücümü toplayıram ki, səni unudam, sənin kimi etinasız, soyuq olam. Aman Allah, bacarmıram, qəhər məni boğur, nəfəsim daralır, heç olmasa, bir dəfə də olsa, sənin buz kimi səsini isti dodaqlarından soyuq söhbətini eĢitmək ehtirası ilə alovlanıram, yanıram. ÖyrəĢmiĢəm sənə artıq, öyrəĢmiĢəm! Bu nə əzabdır, ya Rəbbi, bu nə əzab?... Niyə çıxdın uğuruma, söylə, niyə, niyə məni məndən aldın, mən artıq özüm deyiləm, sən olmuĢam, sən! Korun-korun sozalıram, baxıĢlarım yanır, təzəli-köhnəli dərdlərim közərir içimdə, vüsalım yorğun düĢür. Qəlbimin köz tutmuĢ yarası qanayır. Axı neyləmiĢdim sənə mən? Niyə küskün ürəyimin könlünü almırsan? Heç kama çatmadım! Dəniz kimi coĢub çağladım, buludlar kimi dolub boĢaldım. Puç oldu sənə olan gümanım. Həsrətindən artıq soyudum, sənə olan istəyimdən doydum, vallah, doydum. Bəs niyə səni qəlbimdən, düĢüncələrimdən silə bilmirəm, niyə? Ya Rəbbim, ürək ağlaya-ağlaya göz gülərmiĢ, ürək ələmdə ikən gülən gözlərin acı damcıları qəlbə sızarmıĢ, qəlbə axarmıĢ; sən mənim sevincimə ortaq kədərim, hicranıma günah oldun. Payızı çox sevirdim. Lap çox. Özün bilirsən nə üçün! Çünki səni mənə payız bağıĢlamıĢdı, payız. Ġndi də payızdır. Həm sevgimin payızı, həm ömrümün, taleyimin payızı, həm də dünyanın payızı; səni payızda da itirirəm. Payız səni məndən alıb. Gözümün yaĢına, qəlbimin ahına, uzanan əllərimə baxmadan səni zorla qoparır, ayırır məndən, ayırır. Sənə tapındığı üçün gözlərimi danlayıram, ancaq gözlərimi!... ÜRƏKSĠZƏ ÜRƏK VERĠB AĞLAMA Gecdir daha, çox gec. Bu yolun yolçuluğundan geriyə dönmək çox gec. YaĢaya bilmərəm səni sevmədən, anlayırsanmı? Hicranından bimar oldum, illər xəstəsinə döndüm, soldum, solğun çiçəklərə bənzədim. Qurudu, çatladı dodaqlarım, yandı bağrım, göynədi içim, göynədi ürəyim. Soyuqluğun yandırdı məni, elə yandırdı ki, taqətim yox söz söyləməyə, addım belə atmağa. Həyatıma gəliĢini heç gözləmədiyim kimi, bax beləcə gediĢini də gözləmirdim. Heç ağlıma da gətirmirdim! Ağlıma belə gətirmirdim donuq baxıĢını, soyuq gözlərini, buz dodaqlarını, hissiz ürəyinin unutqanlığını. Gözlərimin hərarəti ilə ürəyimi də oğurladın, elə ilk görüĢdə. Belə deyildin onda! Məni isti nəfəsinlə, məhəbbətinlə çox əzizlərdin. Belə deyildin onda! Ġndi isə söyləyirsən, tənhalıq mənə hər Ģeydən əzizdir, əzizim, könlüm təkcə tənhalığa vurğundur, tənhalığa. Sənin o sözün mənə ömrümün sona çatdığı anı xatırlatdı, qəlbimi, ürəyimi yandırdı. Saçlarına həsrət qalan əllərimi yandırdı!... Bəlkə də söyləməzdin, könül evimi viran qoymazdın. Mənim qəlbimin istəyini soyuq ruzgarlara yoldaĢ etməzdin. Yox, sən onu etməzdin, etməzdin! Nə qədər çalıĢıram, nə qədər düĢünürəm ki, sənə nifrət edim, səndən uzaqlaĢım, olmur ki, olmur. Niyə belə bağlanmıĢam sənə, ay mənim taleyimə düĢən bəxtsiz məhəbbətim. Bir dəqiqəliyə unutmaq istəyirəm səni, susmuĢ telefona baxa-baxa xəyalım məni sənə aparır, istəmədən sənin telefon nömrəni yığıram. Telefondan təmkinsizliyə ağır zərbə olan donuq səsini eĢidirəm: “Hə, yenə sənmisən?” Bizi Yaradana səndən Ģikayət edirəm. Səbr istəyirəm, güc istəyirəm, səni unutmaq üçün kömək istəyirəm. Ey vəfasız, sevgini sədəqə istəmirəm, səndən istilik umuram, ancaq istilik. Ay ismi-pünhanım, belə soyuq olub yandırıb-yaxacaqdınsa, niyə özünü qəlbimə bu qədər yaxın buraxdın, yaxın? Axı, sonda tənha qoydun, arzularıma, istəklərimə, saf niyyətimə ölüm kabusu bəxĢ etdin. Nə biləydim, ürəyin yox imiĢ, məhəbbətin tükənibmiĢ? Bütün həyat sənin üçün adicə bir oyun imiĢ. Bu oyunda alçadılmıĢ hisslərim oyunçu oldu, oyunçu... Ağlama gözlərim, ağlama, sənə ürəyim daha çox yanır. Axı, sən hardan biləydin ki, görüb, sevib-seçdiyin ala gözlün səni heç vaxt sevməyib... O, ürəksizmiĢ, ürəksiz! Yüklə 2,6 Kb. Dostları ilə paylaş:
|