2 0 2
Q LO B A LLA ŞM A V Ə M Ə D Ə N İ M Ü X T Ə L İF L İK
papalar hər vəchlə dəstəkləyirdilər. 1066-cı ildə papalıq
İngiltərənin fəthi üçün də Vilhelmə xeyir-dua və bayraq
təqdim etdi. Səlib yürüşləri konsepsiyası üç ideyanı-
xristian kral, xristian cəngavər və xristian mömin-
ziyarətçi özündə birləşdirirdi. Buradan görünür ki, xaç
yürüşlərinin məntiqi onu dəstəkləyənləri Qüdsə doğru
cəzb edirdi. Uğur qazanmağın əsas səbəbi müsəlmanlar
arasında mövcud olan ixtilaflar idi. 1169-cu ildə Misir və
Suriyanı öz hakimiyyəti altında birləşdirən Səlahəddin
tarix səhnəsinə çıxdı, 1187-ci ildə Qüdsü fəth etdi. 3-cü
və 4-cü Səlib yürüşləri zamanı müvəqqəti uğurlara
baxmayaraq, Yerusəlimin qaytarılması cəhdi xristianlığın
səylərinin tam iflası ilə nəticələndi.
Bütün bu hadisələr nəticəsində Avropa bütövlükdə
müsəlman dünyasının qüdrətini aydın təsəvvür etməyə
başladı. Digər tərəfdə Avropada belə hesab edirdilər ki,
müsəlmanlar
dünyanın
“yarısını”
fəth
etmişlər.
“Müsəlmanlarla bilavasitə tanış olanlar, onların mədəni
üstünlüyünü, dinlərinə müdrikcəsinə əminliyini adi gözlə
belə duyur, hiss edirdilər, hətta belə hesab edirdilər ki,
ərəblərin coğrafi və maddi baxımdan rifahla yaşaması,
onlara ilahi rəğbət bəslənməsindən xəbər verir”.1
Şərqin din, mədəniyyət və sivilizasiyasının elmi,
tədqiqi Avropada uzun tarixə malikdir. Şərq tarixi ilə
bahəm, Şərq mədəniyyəti də avropalıların diqqət
mərkəzində ona görə yer tutmuşdu ki, müqayisəli təhlil
nəticəsində onlar bir tərəfdən özlərini “gendən” görə
bilir, digər tərəfdən də özlərindən “bənzərsiz” cəhətlərə
malik üsul, tərz və elementləri əxz edirdilər. “Avro
palıların axtarışda olan ruhları, şərqli ruhunun intəhasız
zirvəsinə boylanırdı. Bu Şərq dünyasının ecazkar və
əsrarəngsizliyi, həyatımızı mənalandıran gözəllik və
müdrikliyinə ehtiyacdan doğan və dünya qədər qədim
1 У.Монтгомери - Уотт, П.Какиа. Мусульманская Испания. М
1976. с.58.
Fəsil П. Q loballaşm a və m ədəniyyətlərin dialoqu
203
olan bir hissin təzahürü idi”.1
Şərqin, o cümlədən islamın klassik təhlilini Avropada
əksər tədqiqatçılar tərəfindən yalnız “qızıl keçmişi heç
vaxt təkrar olunmayacaq mədəniyyət, incəsənət və
memarlıq şedevrlərinə, bəşəriyyətin gələcəyi üçün
əhəmiyyətini itirməyəcək, keçilmiş bir fenomen kimi,
dinamika və inkişafdan məhrum bir mədəniyyət kimi
qənaətlərə
gəlmək
məqsədinə
xidmət
edirdi.
İslamşünaslıq sahəsində klassik tədqiqatlar, islamın statik,
donuq deyil, inkişafda olan mənzərəsini görməyə imkan
verən mövqedən “akademik distansiya”da durmağı üstün
tutur, siyasi-ideoloji kolonial idarəçilik praktikası da belə
mövqeyi dəstəkləyir və ona tənqidi yanaşmanı qeyri-
mümkün edirdi.
Bu vəziyyət islamşünaslıq, şərqşünaslıq və s. elmlərlə
bahəm mədəniyyətşünaslığa dair elmlər sisteminin
formalaşdığı XX əsrin əvvəllərinə qədər davam etdi.
İslamın uzun əsrlər təhrif edilmiş obrazım, “avrosentrizm”
yanaşma nə qədər “həvəslə” və ciddi-cəhdlə davam
etdirsə də, cəmiyyət haqqında elmlər qarşısında duran
tələblər baxımından onların səbatsızlığı, yanlış elmi
metod kimi təhrif olunmuş nəticələrə gətirib çıxarması
aydın oldu. Klassik tədqiqatlarda Şərq və İslama dair əldə
edilmiş nəticələr, ədalətli, yaxud da ədalətsiz mövqelər
öz-özlüyündə tarixilik baxımından nə qədər dəyərli olsa
da və bizdə rəğbət hissi doğursa da, XX əsrdə Şərqə bu
cür yanaşma metodunun taleyi həll olundu.
Avropanın ictimai şüurunda islamm yeni, mahiyyətinə
müvafiq olan obrazı, XX əsrdə dünyanı bürüyən sistemli
qlobal böhranların tədqiqi prosesində, Şərq ruhu,
mənəviyyatı və onun təməl və özəklərindən ən qüdrətlisi
olan islamın nüfiız və rolunun dərk olunmasına müvafiq
olaraq çox çətinliklə də olsa, yüksələn xətlə bu gün də
davam edir.
1 Восток-Запад. Исследования. Переводы. Публикации. M, 1982.
с.79.
204
Q LO BA LLA ŞM A VƏ M Ə D Ə N İ M Ü X T Ə L İFL İK
“Qərbdə çoxları, o cümlədən prezident V.Klinton və
C.Buş da belə hesab edirlər ki, ziddiyyət və qarşıdurma
ümumiyyətlə İslam və Qərb arasında deyil, barışmaz
İslam ekstremistləri və terrorçuları arasındadır. Tarixin on
dörd əsri isə bunun əksini deyir. İslam və xristianlığın
münasibətləri çox gərgin olmuşdur. Biri o birinə “özgə”
kimi baxıb. Qərbin hakimiyyət, torpaq və insan qəlbləri
uğrunda mübarizəsində bu din ən başlıca rəqib
olmuşdur”.1
İslam aləmində daim yüksələn “demoqrafik part
layış”, mövzusu da İslama bəslənən qərəzli münasibət
tərəfdarlarının çox sevdiyi mövzudur. “Məhəmməd böyük
hesab fərqi ilə qalib gəlir. Xristianlıqla müqayisədə bu din
həm də artımın yüksəkliyi hesabına genişlənir. Dünyada
xristianların faizlə götürülən sayı XX əsrin 80-ci illərində
ən yüksək nöqtəyə - 30%-ə çatmışdı. Hazırda azalma,
enmə prosesi gedir. Əsrlərin qovuşuğundakı müsəl
manların 20%-lik nisbəti hədsiz artım hesabına 2025-ci
ildə 30-%-ə bərabər olacaqdır”.2
Müasir Qərbdə və Avropada “islam dirçəlişi”, “islam
intibahının həqiqi səbəblərini anlamaq səyləri bizə elə
gəlir ki, yenə də siyasi-ideoloji, geopolitik təsəvvürlərin
təzyiqinə məruz qalır. İslam haqda yanlış stereotiplər
ictimai elmə bu intibahın təbii, həyati, mənəvi mahiyyət
amillərinə bələd olmağa maneə kimi ortada durur.
“İslam intibahı” sözünü əsərində böyük hərflərlə
göstərən müəllif qeyd edir ki, oxucular buna təəccüblənə
bilərlər. Sonra o izahat verir ki, belə fərqli yazılan
anlayışlarla bəşər tarixində müstəsna dərəcədə vacib
hadisələri ifadə edirlər. Bu hadisələr ən azı bəşəriyyətin
beşdən ikisini özünə cəlb edir. “İslam intibahı” da
Amerika, Fransa inqilabı, Rusiya inqilabı, yaxud Qərbdə
protestant Reformasiyası adlı hadisələrdən az əhəmiyyətli
1 C.Хантингтон. Столкновение цивилизаций, c.327.
2 Yenə orada, s.90.
Fəsil II. Q loballaşm a və m əd ən iy y ətlərin dialoqu
205
olmadığı üçün, onlar kimi böyük hərflərlə yazılır.”1
Yuxarıda adı çəkilən S.Xantinqton yazır ki, İslamın
intibahında siyasi təzahürlər hardasa marksizmlə - öz
müqəddəs mətnlərində ideal cəmiyyətə, fundamental
dəyişikliklərə səy göstərdiyinə, millətçiliyə və milli
dövlət ideyasını xüsusi vurğulamadığına görə səsləşir. Bu
proses mövcud böhran və rüşvətxorluq təzahürlərinə
cavab olaraq daha kamil və pak yaşam tərzinə dair öz
dininin tələblərini reallaşdırmağa cəhd edir. Bu yalnız
mədəni və dini deyil, həm də siyasi prosesdir.
Digər müəllif yazır ki, XX əsrin sonunda İslam
intibahının təsirinə biganə qalmaq, XVI əsrin sonunda
Refonnasiyanın Avropa siyasətinə necə təsir etdiyinə
biganə qalmaq deməkdir. Onların fərqi yalnız ondadır ki,
Reformasiya yalnız Şimali Avropa ilə məhdudlaşdısa,
İslam intibahı simvolu, əqidə və inancları, qurumları
Mərakeşdən İndoneziyaya, Nigeriyadan Qazaxıstana qə
dər bir milyarddan çox adamı özünə cəlb edir. İslamlaşma
əvvəlcə dini-mədəni müstəvidə gedir, sonra ictimai və
siyasi sferaya keçir.”2
Ədalət naminə qeyd edək ki, avrosentrizm nüm a
yəndələrinin, o cümlədən M.Veberin Şərq dinlərinin
müasirlik, inkişaf və modernləşmə prosesində yararsızlığı,
bu dinlərin siyasi və iqtisadi reformalara qabil olmaması
kimi və s. konsepsiyalar fonunda indicə misal gətirdiyimiz
müəlliflərin fikirlərinin tamamilə əksini sübut edir.
Sadəcə müasir Qərbdə də İslam obrazının onun həqiqi
simasının ifadəsi olmaqdan uzaqlığı problemi əlbəttə
aydındır. Biz arzu edərdik ki, bir yanlışlığın yerinə digər
yanlışlıq gəlməsin. İslamın modernləşmə və ya inkişafa
qabil olmaq əzəməti və qüdrəti yalnız demoqrafik
səbəblərə və ya "Marksizmə bənzəməsi”(?!) ilə izah
1 John. Esposito. The Islamic threat: Myth or Reality. N.Y., 1992,
P-12.
2 W.Richard. The Culture of Islamic Movement // Foreign Afbairs.
1993, №72.
Dostları ilə paylaş: |