göyərmə yaradır. Adam öləndən sonra bu olmur. Atropin göz
qabağını böyüdür-bu da istifadə olunan metodlardan biridir. Əlbəttə
bütün vasitələr yaxşıdır, əsas məsələ odur ki, səhvə yol
verilməsin-təəssüf ki, bu cür səhvlərə hələ də rast gəlinir. İngiltərədə
portativ kardioqrafdan istifadə olunur-ondan ilk dəfə istifadə
olunanda 23 yaşlı qızın hələ ölmədiyi aydınlaşmışdır. 1964-cü ildə
Nyu-York xəstəxanasında “meyidi” həkim yaranda o cərrah bıçağı
dəyən
kimi
yerindən
sıçramış
və
cərrahı
boğmağa
başlamışdır-cərrahın səhvi onun həyatı bahasına başa gəlmişdir-o
boğulmaqdan yox,şokdan ölmüşdür. Biz minlərlə məlum faktlardan
bir neçəsini sadaladıq-bu cür faktların təsvirinə Platonun
“Dialoq”unda, Plineyin “Təbii tarix”ində, Plutarxın “Müqayi-səli
həyat təsviri”ndə və digər mənbələrdə rast gəlmək olar. Bunları
deməklə ölüm anlayışının necə də mürəkkəb olduğunu göstərmək
istədim. Bu mürəkkəblik haqqında başqa planda olan faktlar da
danışır. Əgər bioloqun nöqteyi-nəzərindən ölüm probleminə
yanaşsaq, o həyatdan ayrılmazdır. Məsələ ölümün həyatın ardınca
gəlməsində deyil,məsələ ölümün həyatın özünü təmin etməsindədir.
Ən bariz nümunə dərimizin hüceyrələri ,onun üz təbəqəsidir. Dərinin
üst hüceyrələri ölü olur. Bu yanparlaq kristallardır,bir-birinə nazik
piy qatlan ilə birləşmişdir. Bu hüceyrələr keratinlə dolmuşdur. Onlar
müəyyən vaxt ölürlər,sonra dəri onları atır və onların yerinə
başqaları gəlir. Bütün bunlar planlı prosesdir,həyat naminə fasiləsiz
canvermə prosesidir. Bu ölü hüceyrələr onun altında olan nazik
toxumaları qoruyur. Bu cür müdafiə zəruridir,belə ki,həqiqi canlı
hüceyrələr bilavasitə hava ilə toxunmaya tab gətirmirlər. Kristal
hüceyrə toxumaları canlı hüceyrələrdən yaranınonlar tədricən
dərinin üstünə sıxışdırılır və burada onlar canlı yox,ölmüş
vəziyyətdə öz vəzifələrini yerinə yetirirlər. Bu ölü vəziyyətində belə
onlar bütün canlı orqanizm üçün həyati əhəmiyyət kəsb edən
funksiyalar yerinə yetirir. Bəs onda ölümü necə başa düşək?
Funksional planda o həyatın bir
8
hissəsidir-bu belədir? Yeri gəlmişkən,bu hüceyrələr hər hansı
uyğunsuzluq və ya çatışmamazlıq səbəbindən ölmürlər. Onlar özləri
özlərini öldürürlər ki,cansız vəziyyətə keçməklə orqanizmin öz
həyat funksiyasım yerinə yetirməsini təmin etsinlər. Hüceyrə dərinin
üstünə çıxana qədər onda öz funksiyasını yerinə yetirməyə hazırlıq
başinır-qabıq hazırlığı başlanır. Bunun üçün hüceyrə özünə zəhər
hazırlayır-bu fıbroz kerafınidir. Beləcə bütün hüceyrə qəmi təbəqə
ilə örtülür
Beləliklə həyatı ölümdən keçilməz maneə ilə ayımıaq
çətindir. Əgər bu hüceyrələr ölüdürsə onda alim bioloqların sözləri
ilə de.sək:”bizim bədənimiz həqiqi mənada ölümlə örtülüdür.” Biz
gün ərzində yarım milyondan çox ölmüş hüceyrə atırıq. Əslində
bizdə görünən hər şey -ölüdür. Həyat bu ölü təbəqənin arxasında
gizlənmişdir-bu cür nəticə xoşagəlməzdir. Bəlkə ona görə də ölümə
bu cür tərif verməkdən imtina edək və belə hesab edək ki,biz qismən
yox, tam canlıyıq,sağıq. Hüceyrələrin nümunəsindən gördük ki,can
vermə,ölüm.həyatın ayrılmaz hissəsidir. Bu yalnız dərinin
hüceyrələrinə aid deyildir. Yeni hüceyrələr canlı orqanizmdə
fasiləsiz olaraq yaramr. Yaşlı orqanizmdə onlar nə qədər
ölürlərsə,bir o qədər də yaramrlar-beləcə orqanizm fasiləsiz olaraq
yeniləşir. Bütün bunlar planlı gedir, hüceyrənin ölümü
arzuolunmaz.faciəli bir şey deyildir. Əksinə onların ölməməsi
faciədir-deməli ölüm həyatın normal inkişafını təmin edir. Ola bilsin
bütün bunlar heyvanlarda daha aydın müşahidə olunur. Müəyyən
edilmişdir ki, quşlarda qanad o vaxt inkişaf edir ki,rüşeymdəki
inkişaf edən qanadın xüsusi lət (heyvan dərisinin altındakı pərdə)
hüceyrəsi müəyyən olunmuş vaxtda ölür. Bu başqa hüceyrələrin
inkişal'ı üçün şərait yaradır və uçma əzələlərini yaradır-burada da
həyatın tam fəaliyyətinə ölüm vasitəsilə çatılır. Qurbağalarda da
buna oxşar vəziyyətdir. Çömçəquyruğun uzun əzələli,qüvvətli
quyruğu var. Təqribən on dörd həftədən sonra cavan qurbağa quruya
atılmağa hazırlaşanda onların quyruğu yox olur-onu çömçəquyruğun
özü
yeyir. Bunun üçün onun daxilində xüsusi hərəkətli hüceyrə var və
0
daxildən lazımsız quyruğu yeyir. Beləcə həyat özü-özünü məhv edir
ki,orqanizm bütöv kimi yaşasın.
Təbiət həyat və ölüm problemini ayrıca götürülmüş
orqanizm (insan,quş,qurbağa) çərçivəsində beləcə həll edir. Bu
problemi bütöv canlı varlıq həddində də beləcə həll edir. Canlı həyat
elə qurulmuşdur ki, həyat həyatla qidalanır,yəni həyatı ölüm
müdafiə edir-canlılar kollektivinin tarazlığı beləcə təmin olunur.
Əgər bu prinsip fəaliyyət göstərməsə onda dünyanı hamıdan sürətlə
çoxalan orqanizm işğal edərdi. Onda iki günün içində Yerin bütün
üst qatı böyük bakteriya təbəqəsi ilə örtülərdi. Bəsitlər,birhüceyrəli
heyvanlar qırx günə,milçəklər isə dörd ilə bütün Yer üzünü
bürüyərdi. Siçovullar sürətli artımları ilə səkkiz ilə Yer kürəsini
başına götürərdi. Bitkilərlə də bu vəziyyət yaranardı-on bir ilə yonca
bütün Yer kürəsini örtərdi. Ancaq bütün bunlar baş vermir-bu
ölümün həyatı tarazlaşdırması hesabına baş verir. Alim-bioloqlar
həyat və ölüm probleminin müasir tədqiqatları əsasında belə qərara
gəlmişlər ki,bu vəziyyətlər arasında kəskin fərq yoxdur-yalnız bəzi
aralıq vəziyyət var ki,bunu da onlar “qota” adlandırırlar. Bundan
əlavə əgər problemə ciddi elmi yanaşsaq onda yalnız iki
vəziyyət-həyat və qota var. Alim-bioloq Uotson yazır;”Nə qədər
ki,materiya üzvi burulğanın heç olmasa ən zəif səsini belə saxlayırsa
o vaxt həyat davam edir. Burulğan birdəfəlik sakitləşəndə-vaxtın
keçməsi və ya təcrid olunma nəticəsində- həyat qotaya keçir.
Orqanizm onu təşkil edən hüceyrələrə qədər parçalana bilər.,ancaq
bununla belə həyatı saxlaya bilər,ancaq təcrid olunan vahidlər öz
xarakterik xüsusiyyətlərini itirəndə həyatın mütəşəkkilliyi öz yerini
qota qeyri- mütəşəkkilliyinə verir. Həyat və qotalarm vəziyyəti
hardasa kəsişir:onların hər ikisi fasiləsizliyə məxsusdur,intellektin
mürəkkəbliyindən hər bir molekulun nisbi sadəliyinə tərəf yönəlir.
Ölüm bizim inam və ya texnologiyanın səviyyəsinə əsasən bu
fasiləsizlik şkalasında irəli-geri sürüşən əqrəbdir. Ölüm lap çoxdan
bir çox
10
Dostları ilə paylaş: |