Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
397
Xəstəni palataya keçirdilər. Bir xeyli də gözlədik. Sabir əmi mənə: – Ananı da götür get evinizə, uşaqlar da təkdir, – dedi. Ax‐ şamdan içdiyi arağın qoxusu gəlirdi, – “Yeyib‐içdiklərini bu‐ runlarından gətirdim, gör bir nə işə saldım bunları”. Çox çək‐ çevirdən sonra aşağı düşdük, könülsüz taksiyə oturub anamla evə yollandıq. Anamgilə çatanda gözlərimə inanmadım. Cavid və Mahir həyətdə yüyrük düzəltmişdilər. Ünziləni yüyrükdə yellədir, onun balaca barmaqlarına lağ edib gülüşürdülər. Durna əyninə xalat geyib qaz plitəsinin üstündə yemək bişirirdi. Bizi görcək tələsik anamın boynuna sarıldı. İlk dillənən anam oldu: – Bağışla, qızım, imam övladıymışsan, qarğışım özümü tutdu. Səni çox alçaltdım, keç günahımdan. İstədim oğlumu qaytaram, ancaq az qaldı ki, tamam itirəm. Şükür balamı mənə qaytaran Allaha. Mənim yerim artıq cəhənnəmdir. Bircə siz haqqınızı halal edin. Xoşbəxt olun balalarım... Anam ikimizin də boynunu qucaqlayıb başlarımızı sinə‐ sində birləşdirdi. Gözlərindən yaş axırdı. Araya söz qatıb bu kədərli səhnəni pozmaq istədim: – Sən kimnən gəldin, nə tez gəldin? – Durnadan soruşdum. – Anamdan ötrü burnumun ucu göynəyirdi. Səsi elə təlaş‐ lıydı ki, Dilbərlə taksi tutub gəldik, – Dilbər də az aşın duzu deyildi ha, dili, ilanı yuvasından çıxarar. – Bəs Dilbər hanı, ananı tək qoydunuz evdə? – Hə. Dilbər evin dalında palazları çırpır. Bir neçə dəqiqə sonra kolbasa‐yumurta qızartmasının qo‐ xusu otağı bürüdü. Hamı süfrə arxasına keçdi. Anamla Durna‐ nın barışması bayaqkı qəzanı az qala tam unutdurmuşdu. İndi ən sevimli insanların əhatəsindəydim və anladım ki, bu süfrə‐
398
nin, bu ocağın başçısı mənəm. Mənim də başıma yığacağım in‐ sanlar var və bunlar, məsuliyyətini daşıdığım əzizlərimdir. Bunlarla birlikdə yeyilən soğan‐çörək də bal dadırmış...
Baysalın qəza ilə adam vurması bir müddət yeyib‐içdiyi‐ mizin duzunu qaçırdı. Cavid xəstəxanada təxminən bir ay yatdı. Sağ olsunlar, şikayətçi olmadılar – polislər necə dedilərsə, eləcə də izahat yazdılar. Baysalın sürdüyü maşının sahibinə bir qədər “cərimə” yazdılar, Baysalın isə sürücülük vəsiqəsini “aldılar”. Bütün xərcləri Sabir tək çəkdi. Məhkəmə işində isə Yaşarın böyük köməkliyi dəydi – yaxşı əlaqələri varmış... Afət, qəza xəbərini aldığımız axşam mənə Durna və Zəh‐ ranın arasındakı mübahisələri açıb olduğu kimi danışdı. Bunu indiyədək məndən gizlətdiyinə görə Afəti ilk dəfə çox ciddi acı‐ ladım. Gecə səhərədək ilan vurmuş adam kimi yerimdə dönüb durdum. Gecəyarısı mansarddakı ofisimin arxa otağına qalxdım. Siqareti siqaretə calamışdım. Zəhraya haqq qazandırırdım. Səhvlərimi aydınca görür və dərk edirdim. Özüm də istəmədən ailəmin bütövlüyü xatirinə başqasının ailəsini dağıdırmışam, bir ananı doğma oğlundan “ayırırmışam”. Necə olub ki, mən bunun fərqinə varmamışdım. Bəli, hər kəs öz evinin yaraşığıdır. Özgə evin ən şirin naxışıyla öz evimin bəzəyini tamamlamaq istəmiş‐ dim. Və bunu acımadan eləmişdim. Yaxşı deyiblər, “Gülü dərsən sənin olar, dərməsən hamının” – mən başqasına məxsus bir gülü xaincəsinə dərmişdim. Demək, xoşbəxtliyimi başqa bir ananın göz yaşları, övlad nisgili üzərində qururmuşam. Mən belə dar‐ düşüncəli olmamalıydım... Demək qızım məndən ağıllıymış. Heç mənim məsləhətimi, razılığımı da almadan qayınanasının yanına
399
getməklə məndən nə qədər düşüncəli olduğunu sübut etmişdi. Qocalmışam, şən həyat gözlərimi bağlayıbmış. Yox dostum, artıq səhnədən getmək vaxtındır, bir az da qalsan, səhnədən əl çək‐ məyən müğənnilər kimi ya mikrofon əlindən düşəcək, ya da səni pomidor‐yumurta yağışına tutacaqlar. Atam yadıma düşdü. “Atacan, bilsən bu saat sənə nə qədər ehtiyacım var? Axı sən bu cür səhvlərə yol verməyə qoymazdın məni... Bağışla məni, atacan, öz övladımın xoşbəxt güzaranı üçün, başqasının oğlunu xoş rəftarımla, əzizləmə ilə əlindən alıbmışam. İndi isə az qala həm qızımı, həm də oğlum qədər sevdiyim kürəkənimi itirəcəkdim. Ax oğul, bircə sən tez gəlsəy‐ din çəkilərdim bir kənd‐kəsəyə, ömrümü sakit guşədə başa vurardım”. Saata baxdım, indi Kiprdə saat 1.30‐dur. Kənanı yığdım, dərsləri normasında gedirdi. Üç aya universiteti bitirib vətənə qayıdacaqdı. Özümə gələ bilmirdim, hətta Kənanla da‐ nışmağım da hirsimi soyutmadı. Çox firavan yaşamağımız Bay‐ salı bizim ailəyə cəlb etmişdi, doğma evlərində isə onu böyük oğul qayğıları, ailə başçısı olmaq kimi çətin vəzifə gözləyirdi. O isə bu yükü çiyninə götürməyə görünür özünü hələ hazır hesab etmirdi və ya bilmədən bu yükdən qaçırdı. Zəhra bacı tamamilə haqlıdır. Sadəcə, ana üsyanını bir qədər qabarıq biruzə verməyə bilərdi, lakin ona da haqq qazandırmaq olar, axı söhbət onun doğma övladından gedir... Bu mənim başıma gəlsəydi, nəinki maşını, soyuducunu əzər, hətta evi rəqibimin başına uçurar‐ dım. Yaxşı ki, hər şeyi Durna ilə Zəhranın özləri dinc yoluna qoymağa bacardılar. Mən isə heç vaxt bu məsələnin üstünü vurmadım, sanki bundan heç xəbərim də yox imiş... * * *
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|