Sona Vəliyeva İŞIĞa gedən yol roman Bakı – 2016
Yüklə 3,5 Mb. Pdf görüntüsü
|
154 üçün kifayət qədər soyuq idi. Amma havanın təravətindən baharın gəlişi hiss olunurdu. Gələn həftə ilk çərşənbə qeyd olunacaqdı. Həsən bəy uşaqlıqdan Novruz bayramını çox sevirdi, onun gəlişini səbirsizliklə gözləyirdi. “Bu il mütləq çalışıb kəndə getmək lazımdır. Anamın gözü, bilirəm, yolda qalacaq”. Novruz bayramı haqqında düşünə-düşünə “Metropol”un ya nına gəlib çıxdığını hiss etmədi. Möhkəm acmışdı, həmişəki yeməkxanaya üz tutdu. Yarpaq dolmasının turşməzə iyi adamın ağzını sulandırırdı. Sakit görünüşlü, gənc xidmətçi Həsən bəyə yaxınlaşdı. – Bəy, xoş gəldiniz! Necəsiniz? Nə sifariş etmək istərdiniz? Şəki ləhcəsi ilə danışan cavan oğlan zəngin menyunu təqdim edib: – Öncə istəyirsiniz yeni hazırlanan yeməkləri sayım, bəlkə, xoşunuza gələn oldu. – Yox, zəhmət olmasa, sən mənə ətri ağzımı sulandıran yarpaq dolması gətir, qatıqla olsun. – Nə zəhmət, Həsən bəy? Siz əmr edin! – Sən mənim adımı haradan bilirsən? – Sizi burada tək mən yox, çoxu tanıyır. Sizin qəza idarəsindəki xidmətiniz haqqında bütün camaat danışır. “Çox pis, demək, mənim fəaliyyətim yuxarıları da rahatsız etməyə başlayıb. Yəqin ki, mən tezliklə bu işimdən də ayrılmalı olacam”.
O, yeməyini iştahayla yedi. Bu gün kefi də kök idi, həm erməninin “dərsini vermişdi”, həm də neçə-neçə həmyerlisinə idarədə kömək göstərmişdi. Evə çatan kimi Veraya məktub yazmaq haqqında düşündü. Həm də Meçnikovun son məqalələrini ona göndərməyi Veradan xahiş edəcəkdi. Həsən bəy qala qapısından İçərişəhərə girəndə ətrafdakı içərişəhərlilər həmişə onu hörmət-izzətlə qarşılayırdılar. – Axşamınız xeyir olsun! – Salaməleyküm, Həsən bəy, necəsiniz? Həsən bəyi yenə də yaxın qohum, köhnə dost kimi qarşıladılar. 155 Amma o, qarşıdakı dükanın böyründə çırpılıb qırılan kerosin lam- pasının şüşələrini, qoçu Əhmədin divara dirəyib nəsə tələb edən dükançını görəndə özünü saxlaya bilmədi, əsəbiləşərək irəli yeridi: – Əhməd qonşu, nə olub? Nə istəyirsən bu tifildən? – Lampa şüşələrini məndən alıb satır, amma pulumu vermir, cənab məmur, ürəyinə başqa şey gəlməsin, bu adamları başlı- başına buraxsan, çox əməllərdən çıxarlar. – Burax onu, Əhməd, burax! Pulu yubatmağın üstündə insanı belə qısnamazlar, hələ sındırdığın malları demirəm, bəs onları kimin ayağına yazaq? – Əlbəttə ki, bu satıcının! – Yox, əvvəl hesablamaq lazımdır nə qədər mal vermisən, nə qədər alacağın var. Kimdən almısan, haradan gətirmisən, maya dəyəri nədir. Sən neçəyə vermisən, bu adam sənə nə zaman və nə qədər pul verməyi boynuna götürüb? Qoçu Əhməd heç nəyə cavab verə bilmədi: – Mən heç nə bilmirəm, sabah gəlib pulumu aparacam. Ya da heç gəlməyəcəm, elə özü pulu gətirməsə, dükandan əlini üzsün, – deyib, Əhməd çıxıb getdi. Dükançı ağlayırdı: – Həsən bəy, vallah, billah yalan deyir. Mənim ona bu qədər verəcəyim yoxdur. Aylığını istəyir, mən də bu ay heç nə satmamışam. – Sənə lampaları o verməyib? – Yox, Həsən bəy, onu tanımırsınız, qoçu Əhməddir də, öz “qoçu payı”nı istəyir. – Mən onunla danışaram, yığışdır sınan mallarını. – Həsən bəy, onun Allahı yoxdur. Pulu verə bilməsəm, gecəylə dükanımı yandıracaq. – Dedim, mən danışaram onunla. Həsən bəy qanıqara halda mənzilinə yön aldı: “Cahil insan, sənə məxsus olmayanı qorxuyla, hədəylə mənimsəsən də halal olmadığını düşündünmü? Aldığın pulun, döydüyün adamların göz yaşları, evindəki ac-yalavac uşaqlarının ah-naləsi səni necə rahat buraxa bilər?!” 156 O, qapısını açmaq istəyəndə ev sahibilə rastlaşdı. – Axşamınız xeyir, müəllim! Necəsiniz? Bu gün elə bil dilxorsunuz, nə olub belə? – Heç… Sizin xırdavatçı dükanın sahibinin mallarını qoçu Əhməd qırıb-dağıdıb. Nədir, nədir aylığını yubadıb. Belə haqsızlıq, belə ədalətsizlik olar? Başa salıram ki, səni bu qədər incidirsə, polisə, məhkəməyə müraciət et. Başını yolub, üzünü cırır, deyir aman-aman, nəslimi bir gecədə yox edər bu “qoçu”. Nə isə… Sizin rəhmətliyin uşaqları necədir? Sahibkarlarla kimsə danışdımı? Əgər məsələ uşaqların xeyrinə həll olunmasa, mən hər zaman sizə kömək etməyə hazıram. – Yox, ay oğul, sabah yox, o biri gün rəhmətliyin qırxıdır. Bütün mədən fəhlələri, briqada başçıları da gələcək. Hələ, heç bir xəbər yoxdur. – Siz sahibkarla özünüz danışın. Əgər razı olmasa, onda nə edəcəyimizə qərar verərik. – Məni onun yanına heç zaman buraxmazlar. Yasa gələn qohumu isə bilirsinizmi mənə nə dedi? Hərənin bir qisməti var, onunku da bura qədərmiş, yəni “bizlik heç nə yoxdur”. “Qırxı” yola verək, sonra görək nə edirik. Allah səni qorusun, ay oğul, sən bu qədər insanların dərdinə şərik olursan. Tanrı yanında məqamın uca olsun! Həsən bəy içəri keçib rahatlanıb özünə gələndən sonra Veraya yazacağı məktub haqqında düşündü. Bayramlarda təbrik teleqramı göndərməsinə baxmayaraq, indiyə qədər Veraya məktub yazmamışdı. Amma bütün bayramlarda ona təbrik göndərirdi. Məktuba düşünmədən belə başladı: “Salam, əziz Vera, necəsən? Sergey Mixayloviç necədir? Bu müddətdə məktub yazmadığım üçün məni qınama. Sadəcə, gözləyirdim bütün işlər lazımi qaydaya düşsün, sonra onlar haqqında sənə yazım. Günlər elə tez gəlib keçdi, bütün hadisələr sanki dünən baş vermişdi Nə işlə məşğul olursan? Yaradıcılığında hansı yeniliklər var? Mən bu qısa dövrdə ikinci iş yerim olan Bakı Qəza İdarəsində çalışıram. Soruşa bilərsən, təbiətşünas hara, pasport-masa rəisi hara? Harada işləməyimdən asılı olmayaraq insanlara kömək Yüklə 3,5 Mb. Dostları ilə paylaş:
|