Sonuncu Fateh indd
Yüklə 12,92 Mb. Pdf görüntüsü
|
106 S O N U N C U FAT E H Yolda bir neçə dəfə qarşıdan gələn atlılarla rast- laşdılar. Vacib iş dalınca gedən tanış adamlar kimi əl edib salamlaşdılar. Kimin ağlına gələrdi ki, bunlar əsirlikdən qaçanlardır, hara və niyə belə tələsirlər. Yol Ay işığında son dərəcə aydın görünürdü. Üs tə - lik, Yeddiqardaş ulduzlar da nurunu onlardan əsir- gəmirdi – bütün parlaqlıqları ilə alışıb-yanırdılar. Yay gecəsi olsa da, hava sərin, hətta bir qədər soyuq idi. Fikirləşirdilər ki, görəsən, indi bu əhvalatdan sonra Buxarada hadisələr necə cərəyan edəcək və yaxud Məşhəddə, Dərəgözdə onları nə gözləyir?.. * * *
Buxarada, deməli, Buxaralı Qəmbər gecəyarısı evə gəlib, təbii ki, qulların otaqda olub-olmamalarına bax- mayacaqdı. Çünki Zöhrə onlar gedən kimi qapını ar- xalarınca bağlayacaqdı ki, atası gələndə heç nədən şüb - hələnmədən yıxılıb yatsın... Beləcə, Buxaralı Qəmbər bir də səhər ayılıb həyətə çıxacaqdı, nərdivanın hasarın dibində yerə aşdığını görüb şübhələnəcəkdi. Gəlib qul- ların qapısını döyəcəkdi. Cavab gəlməyəndə, hirslənib özü var gücü ilə qapıları taybatay açacaqdı. Amma içəridə heç kimi görməyəndə, quruyub qalacaqdı, son ra haray-həşir sala-sala şişman arvadına tərəf qaçacaqdı. Buxaralı Qəmbər evdəkilərdən qapı bağlı ola-ola qulların necə qaçıb getdiyini soruşanda, bəlkə Zöhrə, ya da bacılarından hansısa hasarı göstərəcəkdi. Doğ- rudur, hasarı nərdivanla aşmaq özü də təhlükəli idi, həm hasar çox hündür idi, həm də yoldan keçənlər təsadüfən görə bilərdi.
107 N A D İ R Ş A H Ə F Ş A R Buxaralı Qəmbər hirslə bağıracaqdı: – Yox, onlar bu hündürlükdə hasardan aşa bil- məzlər! Bu zaman Buxaralı Qəmbərin şişman arvadının gözləri Zöhrənin üzünə dikiləcəkdi: – Sənin gözlərin niyə belə qızarıb? – Mən…mən… – deyə geri çəkilən Zöhrə günah- karcasına kəkələyəcəkdi. Qulların qaçmasında Zöhrənin barmağı olduğu- nu düşünmək yəqin ki, atasına çox ağır gələcəkdi. …Buxaralı Qəmbər ağıllı və qətiyyətli adam idi. Daha evdə arvad-uşağını sorğu-sual eləməyib özünü yaxın qohumunun – şəhər valisinin yanına çatdıracaq- dı. Orada əhvalatı danışıb, xeyli müzakirə edəndən sonra belə qərara gələcəkdilər ki, qaçan qulların dal- larınca dörd-beş atlı göndərsinlər. Buxaralı Qəmbərə təsəlli verib, bir neçə zirək atlı tapıb, göndərmək qə - rarına gələnə kimi, yəqin ki, bir xeyli vaxt ötəcəkdi. Çünki hərənin bir işi vardı və ən azı, bir gecədən son- ra arxadan gedib qaçanlara çatmaq müşkül məsələ idi. Axır ki, axtarış üçün dörd-beş atlı yola çıxacaqdı… Bu fikirlər atının yalmanına yatıb, gah çapa-çapa, gah da yorğalama yol gedən Nadirin qəlbindən keçirdi... * * *
Bəzən yol aydın seçiləndə Nadir dayanır, bir daha göyə baxır, fikirləşir, beynində nəyisə ölçüb-biçirdi. Nabələd olduğu yollar da çox tez-tez gah kəsişir, gah da ayrılırdı. Belə olanda, onlar kənara çəkilib dincə- lir, atlar da otlayıb tərlərini soyudurdular. Bəzən də
108 S O N U N C U FAT E H elə olurdu ki, əsas yoldan sapdıqlarını hiss edib, yenə geri qayıdırdılar... Əmirqulu bir gözü hey ulduzlarda olan dostuna baxıb dedi: – Deməli, o vaxt bizi bu yolla əsir aparanda sən ulduzlara da baxırmışsan. Deməli, hələ o vaxt əmin imişsən ki, bu yolu hökmən qayıdıb gələcəyik. Nadir dedi: – Bəs necə... Əgər mən nə vaxtsa bu yolu qayıdaca- ğıma inanmasaydım, onda, ürəyim partlayardı. Amma məni, sadəcə, ləngidib saxlayan rəhmətlik anam idi. – Bəs, atları necə aldın? Pulu-paranı hardan tap- dın? – deyə Əmirqulu soruşdu. – Neynirsən, çox bilsən, tez qocalarsan. Düzünə qalsa, qoy deyim. Buxarada bir ev çapmışdım… Əmirqulu güldü: – Zarafat eləmə... Axtarıb bizi tapar, dərimizə sa- man təpərdilər. Kim bilir, bəlkə də tutub asardılar. Birdən Nadir nə düşündüsə, dönüb geri boylandı və var gücü ilə qışqırdı: – Ehehey, Buxara, mən də Çingiz xan kimi sənin külünü göyə sovuracağam, göyə! Çöl uğultulu idi. Külək vıy-vıy vıyıldayırdı və üç cavan üç qərib xəyal kimi Məşriqdən Məğribə doğru çapırdılar. Nadir dedi: – Bizim qazancımız bu gecə gəldiyimiz yoldur. Səhər açılır. İndi bir azdan xəbər tutub, mütləq arxa- mızca gələcəklər. Amma bu boyda məsafəni qət etmək onlar üçün asan olmayacaq… 109 N A D İ R Ş A H Ə F Ş A R – Yox, daha bizə çatmazlar. Axı, biz də çapırıq. Dayanıb onları gözləmirik ki.. – Nadir eşitsin deyə Əmirqulu, az qala, bu sözləri qışqıra-qışqıra dedi. Çünki külək bərkimişdi. – Yox, çata bilməyəcəklər, – Nadir də başını ona tərəf uzadıb cavab verdi. Külək onların sözlərini ağızlarından alıb, Buxara- ya sarı aparırdı... Sübh çağı adamları hələ də yatıb şirin-şirin yuxu alan bir kəndin yaxınından keçdilər. İtlər elə bil ki, hənir alıb hürüşdülər. Karvan yolu bəzən kəndlərin lap içindən keçirdi. Belə vaxtda onlar sakitcə yorta- yorta gedirdilər ki, şübhələnən olmasın. Səhərçağı yəhər şəkilli bir dağın ətəyində dayan- dılar. Əmirqulu atların yüyənini ağacla yerə bərkit- mə yi təklif etsə də, Nadir: – Olmaz, – dedi. – Ayaqları- nı cidarlasaq yaxşıdır. Həm otlayarlar, həm də uzağa gedə bilməzlər. Yüyənlərini yerə bərkitsək, otlaya bilməyəcəklər. Belə də etdilər. Sonra yaşıl otun üstünə uzanaraq, yəhərləri yastıq edib, şirin-şirin yatdılar. * * *
Səhər açılmışdı. Dağların üstündə görünən günəş indicə dünyanı nura qərq edəcəkdi. Yuxu hədsiz dərəcədə şirin idi. Atlar otlaya-otlaya arabir fınxırır, bu zaman Nadir diksinib vahimə içində dikəlir, amma harda olduqlarını xatırlayıb yenə başını yəhərə qoyub yuxuya gedirdi. Onların uzanıb gözlərinin yuxusunu aldıqları vaxt hələ Buxaralı Qəmbər əhvalatdan xəbərsiz idi. Yüklə 12,92 Mb. Dostları ilə paylaş:
|