Ş U Ş A
Azərbaycan xalqının musiqi beşiyi, daha doğrusu, konser
vatoriyası sayılan Şuşanın Ermənistan tərəfindən işğalı daş
nakların çoxdankı məkrli planının tərkib hissəsinə daxil idi.
XIX əsrin əvvəllərinə kimi Qarabağda, o cümlədən, Şuşada
yaşayan əhalinin əksəriyyəti azəri türkləri olmuşdur. Rusiya
ilə Qarabağ xanlığı arasında 4 may 1805-ci ildə imzalanmış
Kürəkçay müqaviləsi ilə rus imperiyasının tərkibinə daxil edi
lən Qarabağ ərazilərinin xristianlaşdırılması siyasətinin əsası
qoyulmuşdur. Bölgədə alban mənşəli xristian əhalinin erməni-
ləşmə prosesinin və bununla da onların burada sayının artması
1828-ci ildə Qacarlarla (İranla) Türkmənçay və 1829-cu ildə
isə Osmanlı Türkiyəsi ilə imzalanan Ədirnə müqavilələrindən
sonraya təsadüf edir.
1921-ci ildə Şuşa yeni yaradılmış Dağlıq Qarabağ Muxtar
Vilayətinin mərkəzi kimi müəyyənləşdirilmişdir. Lakin bu qə
rar iki ildən sonra dəyişdirilərək, DQMV-nin mərkəzi statusu
Xankəndiyə verilmişdir. Bunun da əsas səbəbi, təbii ki, er
mənilərin azərbaycanlılara qarşı apardıqları məkrli siyasətin
Şuşada reallaşdırılmasına şərait yaradılmaması idi. Beləliklə,
Şuşa 170 ildən də artıq bir müddətə daşıdığı statusdan məh
rum edilmişdir. Bu, az imiş kimi, Şuşaya daha ağrılı bir möhür
vurulmuşdu. Bu da onun hətta rayon statusundan məhrum
edilməsi idi. 1963-cü il yanvarın 4-də Şuşa inzibati rayon kimi
ləğv edilərək Xankəndinin (Stepanakert) tərkibinə qatılmışdır.
Yalnız N.S.Xruşşovun hakimiyyətdən
uzaqlaşdırılmasından
sonra, daha doğrusu, 1965-ci il yanvarın 6-da Şuşanın rayon
statusu yenidən özünə qaytarılmışdır.
Şuşanın yenidən dirçəlməsi və özünə qayıtması, misilsiz gö
zəlliyinin bərpası ulu öndər Heydər Əliyevin Azərbaycana bi
rinci şəxs kimi rəhbərlik etməyə başladığı tarixi dönəmlərdən
başlamışdır. 1977-ci ilin avqust ayında Azərbaycan SSR Na
387
zirlər Sovetinin «Şuşa şəhərinin tarixi hissəsini tarix-memarlıq
qoruğu elan etmək haqqında» qərarı ilə Şuşanın təkcə siması,
hüsnü gözəlləşməmişdir, onun istirahət və turizm mərkəzinə
çevrilməsində də adıçəkilən qərarın mühüm rolu olmuşdur.
Şuşanın işğalına aparan yol Meşəlidən, Kərkicahandan, Ma-
Iıbəylidən, Quşçulardan, Xocalıdan... keçirdi. 1992-ci il ma
yın 8-də Şuşa işğal edildi. Bu işğal zamanı 480 nəfər şəhid,
600 nəfər əlil oldu, 552 körpə, uşaq yetim qaldı, 22 min nəfər
şuşalı doğma yurd-yuvasından məcburi köçkünə çevrildi, 68
soydaşımızın taleyindən indiyə kimi xəbər yoxdur.
Ərazisi - 289 kv.km
Əhalisinin sayı - 41.165 nəfər
İnzibati mərkəzi - Şuşa şəhəridir
Yaşayış məskənləri - 33, o cümlədən:
Malıbəyli, Yuxarı Quşçular, Aşağı Quşçular, Xəlfəli, Dükan
lar, Zamanpəyəsi, Şüşülü, Mirzələr, Qaybalı, Laçınlar, Şırlan
Çaykənd, Paşalar, Məmişlər, Xanalılar, İmamqulular, Əmillər,
Səfixanlar, Xanlıq-pəyə, Allahqulular, Böyük Qala dərəsi, Ki
çik Qala dərəsi, Salatınkənd, Göytala, Onverst, Turşsu, Zarıslı,
Nəbilər kənd və qəsəbələri.
Şəhərdə azərbaycanlılara məxsus mədəniyyət və tarixi abi
dələr yerlə yeksan edilib, məşhur Üzeyir bəyin, Natəvanın və
Xan Şuşinskinin heykəlləri güllələnib. İşğal nəticəsində Şuşa
dakı bir sıra tarixi-mədəniyyət abidələri də düşmən tərəfindən
talan edilib. Xan mağarası, Qaxal mağarası, şəhər qalası da
daxil olmaqla bütövlükdə 279 dini, tarixi və mədəni abidə
erməni quldurlarının əlindədir. Ermənilər Azərbaycana məx
sus olan bir çox abidənin məhv edilməsinə və ya onların er-
məniləşdirilməsinə çalışırlar. Həmçinin 7 məktəbəqədər uşaq
müəssisəsi, 22 ümumtəhsil məktəbi, 79 mədəni-maarif ocağı,
mədəni-maarif və kənd təsərrüfatı texnikumları, 8 mədəniyyət
evi, 14 klub, 20 kitabxana, 2 kinoteatr, 3 muzey, Şərq Musiqi
Alətləri Fabriki, 79 sənaye və kənd təsərrüfatı obyekti tamami
lə dağıdılıb.
388
Quşçular-Malıbəyli
Ermənilərin dağıdıb əhalisini soyqırımına məruz qoydu
ğu Azərbaycan kəndlərinin içərisində Quşçular və Malıbəyli
kəndləri də yaşadıqları ağrı-acılarla, dəhşətlərlə yadda qalıb
dır. Şuşanın yaxınlığında, Xocavənd-Şuşa yolunun üstündə
strateji bir nöqtədə yerləşən bu kəndləri məhv etmək, yer
üzündən silmək erməni vəhşilərinin çoxdankı niyyətləri idi.
Qarabağa yerləşdikləri ilk gündən bu istiqamətdə çalışan er
mənilərə tarixin müxtəlif dövrlərində layiqli cavab verilmiş,
«arzuları» həmişə ürəklərində qalmışdı. 1992-ci ilin 10 fevra
lında hələ bərkiməmiş bir ölkənin içərisində növbəti dəfə qan
lı terror hadisələri ilə baş qaldıran erməni vandalları həmişə
xeyirdə-şərdə bir-birinin yanında olan hər iki kəndi - Quşçular
və Malıbəyli kəndlərini yandırıb kül etdilər. İşğal nəticəsində
aralarında qoca, qadın, uşaq olmaqla 42 nəfər amansızlıqla
qətlə yetirildi.
LAÇIN
Laçın dağları ilə birlikdə 1992-ci il may ayının 18-dən Er
mənistanın işğalı altındadır. Təcavüzkar, terrorçu, quldur er
mənilər bu zirvəni «koridor» adlandırmaqda, «Dağlıq Qarabağ
problemi»ni sülh danışıqları vasitəsilə aradan qaldırmağa ça
lışan beynəlxalq təşkilatlar isə «Laçın koridoru»nun «eninin-
uzununun» ölçülərini «dartıb uzatmaq» niyyətində olan daş
nakların «insan haqlarını» qorumaqdadır. Laçının şimalında
Kəlbəcər, şərqində Xocalı, Şuşa və Xocavənd, cənubunda
Qubadlı yerləşir. Qərbdən «qonşusu» olan mənfur ermənilə
rin illərlə gizli şəkildə apardığı işğalçılıq siyasəti nəticəsində
təcavüzün qurbanı olan Laçın və onun əlçatmaz zirvələri za
manın sərt sınaqlarına dözməli olub.
Ermənilər həmin zirvəni ələ keçirməklə nəinki Azərbayca
nın dağlıq hissəsinə, bütövlükdə Qarabağımıza və ətrafındakı
389