Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
80 sürətilə əlim havaya qalxdı və sillənin cingiltili səsi dəhlizdə uğultulu əks-səda verdi. Heç kim, özüm də nəyisə başa düş- məyə macal tapmamış. - Mən sizə nifrət edirəm. Bilirsiniz nəyə görə, - astaca pıçıl- dadım. Başa düşürdüm ki, bu sondur. Həmin saniyədə mənim hələ başlanmamış karyeramın üstündən xətt çəkildi. Onun ağırlığı üstümə çökdü və elə bir hiss vardı ki, sanki məni ayaqlayıblar. Bədənim sanki boşaldı, elə bil həcmi dəyişdi, ayrıldı və başqa həyatla yaşamağa başladı. Bu bədən birtəhər yolu keçdi, trolley- busa çatdı. Beynimdə isə ancaq döyəclənirdi: “Ola bilməz, ola bilməz, ola bilməz”. Başa düşmürdüm ki, necə bu dahi, əfsanəvi insan məndən – məktəbi yenicə bitirmiş uşaqdan, sadəlövh qızdan belə xırda qisas ala bilər. “Ola bilməz” – demək olar ki, hündürdən hönkürdüm. Trolleybusda gedən insanlar heyrətlə mənə tərəf döndülər. İki dəqiqədən sonra dayanacaq idi. Mən trolleybusdan düşdüm və uzun müddət piyada getdim. Həyatımda ilk dəfə olaraq heç nə haqqında düşünmürdüm. Başımda da bədənimdəki kimi boşluq vardı. Mən yola baxma- dan gedirdim. Çox getdim. Yolun kənarı ilə gedirdim, hansısa maşınlar dayanır, hansısa insanlar məni mənzil başına çatdır- mağı təklif edirdilər. Amma mənim üzümdəki ifadəni görən kimi, çox tez sürüb gedirdilər. Mən parklardan, məktəb həyətlərindən, mikrorayonlardan, binaların qarşısında əyləşmiş qarıların yanından keçib getdim. Çay boyunca, körpülərdən, dəmiryol keçidlərindən keçdim. Mən şəhəri tanımadan gedirdim. Məni ancaq qaranlıq dayandırdı. Gördüm ki, Çistoprudnıy bulvarında öz alaqapımızın qar- şısında dayanmışam. Mərtəbəmizə qalxdım, qapını açıb, otağı- ma girdim və elə paltarlı-paltarlı çarpayıma yıxıldım. Ancaq yay ayaqqabılarımı çıxartdım. Mən demək olar ki, iki sutka yatdım. Hərdən yuxudan dur- duqda, gözümü açmadan su içir və yenidən yuxuya gedirdim. Bu sanki letargiya yuxusu idi. Mən nə ona kimi, nə də ondan sonra belə yatmışam. Yalnız cümə axşamı gecəsi şüurum real dünyaya qayıtdı. Baxış isə çərşənbə axşamı olmuşdu. Mən ümumi dəhlizə çıxdım. O vaxt kommunal mənzildə iki otaq kirayə tutmuşdum. Məni gördükdə qonşum qorxdu və əlini yellədi: - İlahi, Nina?! Biz elə bilirdik ki, sən çəkilişə getmisən. Biz hamımız sənin qapını döyürdük. Sənə “Mosfilm”dən zəng edirdilər. Budur, mən telefonu yazmışam. Nə olsun ki, zəng ediblər? Çaydanı yenicə qoymuşdum ki, telefon zəng etdi. - Gəl, yəqin sənədir! Sevinəcəklər, - qonşu gülümsədi. - Mən yemək istəyirəm, - dedim. - Mən dedim axı, - səni. Evdədir, evdədir, indi gəlir! – Qon- şu eyni zamanda həm mənimlə, həm də telefondakı adamla danışırdı. – Ninoçka, dəstəyi götür. Orada necə sevindilər. Mən ayaqlarımı güclə sürüyərək, giriş qapısının yaxınlığın- da asılmış telefonun yanına sürünə-sürünə getdim. - Bəli? Kimdir? - Nina, qulaq as – zəif, naməlum qadın səsi söylədi. – Biz hamımız burada birtəhər olmuşuq. Biz sənə zəng edirdik. Qu- laq as, afərin sənə. Biz elə edə bilmədik. Sən bizim hamımızın qisasını aldın. Mən dəstəyi asdım və həvəssiz düşündüm: “Amma Tanrı doğrudan da mənim istəyimi yerinə yetirdi”. 83 GENERAL XLUDOV VƏ FARS QIZI Elə görüşlər olur ki, insanın ən mühüm məsələlər haqda təsəvvürlərini dəyişir. Sən kim olmalısan, necə olmalısan və bu həyatda nə etməlisən? Bu sualları cavablandıran görüşün baş verəcəyi meridianı əvvəlcədən hesablamaq mümkün deyil. Amma yer kürəsi sanki bu anda sənin taleyinə doğru fırlanmaqdadır. Mənim həyatımda belə bir görüş Vladislav Dvorjetski ilə olub. Əminəm ki, Mixail Bulqakovun “Qaçış” pyesi əsasında çəkilmiş filmə baxmayan yoxdur. Və bu filmin tamaşaçısı adamları edam edən general rolunu oynayan Dvorjetski- ni heç vaxt unuda bilməz. Biz bu filmə o qədər baxmışdıq ki. “Qırmızı”ların ölkəsinə uduzan və tapdalanan “ağ”lar haqqında bütün təsəvvürləri alt-üst edən zadəgan Xludov soxulur. O, öz ölkəsinin elə bir dramının, faciəsinin daşı- yıcısıdır ki, uzun-uzadı şərhlərə ehtiyac yoxdur. Hündür, arıq qamətli, çuxura düşmüş, az qala sifətinin yarısı boyda olan gözlər. İnsanın bu adama necə rəhmi gəlməyə bilər? Və heç kimi onun ekranda “qırmızı”ların, yəni “bizimki”lərin qanını tökməsi, tamamilə başqa, düşmən düşərgəsindən ol- ması narahat etmirdi. Biz o vaxt məhz Xludovun sayəsində valideynlərimizin öz valideynlərilə pıçıltı ilə müzakirə et- dikləri faciədən xəbər tutduq. İstər “Müqəddəs Lukanın qayıdışı”, istər “Solyaris”, istərsə də “Sannikovun torpağı” olsun, ya da hər hansı bir başqa film – Dvorjetskinin həmin filmdə görünməsi onu ha- disəyə çevirirdi. Elə onun özü də bir hadisə idi. Omskda mama həkimi işləyib. Sonra isə elə oradaca uşaq teatrında. Daha sonra paytaxta gəlib və çətinliklə Moskvaya öyrəşib. Çox filmlərə çəkilsə də, nə mənzili, nə də pulu var- dı. Uşaqlarını, əsl ailə dramını qoyub gəlmişdi və bu barədə danışmağı sevmirdi. Onusa sevirdilər. Qadınları cəlb etmək 84 üçün yaramayan xarici görünüşü, dazlaşmış kəlləsi, solğun rəngi, xəstəhal arıqlığı ilə o, heç kəsi məftun etməyə çalış- masa da. Lakin yer kürəsinin quru hissəsinin altıda birini tutan SSRİ adlı ölkənin qadınları ona heyran idilər. O cəmi 39 yaşında dünyanı tərk etdi. Onun ölümündən cəmi il yarım əvvəl qarşılaşdıq. O vaxt onun cəmi 37 yaşı olsa da, çox qoca görünürdü. Qoca demək azdır! Dazbaş, qədim allah Savaof! Mənim o zaman çəkildiyim film “Uzaq meridianda görüş” adlanırdı. Çəkilişlər Moskva yaxınlığın- da, Çernoqolovkada keçirilirdi. Məhz orada Vladislav Vats- lavoviç mənim qapımı döyən tale oldu. Amma hər şey barədə ardıcıllıqla. “Çili epopeyam” kədərli sonluqla başa çatsa da, “Mosfilm”də məni “xarici qız”, “özgə planetdən gələn” ampluasında görürdülər. 1976-cı ildə “Belarusfilm” studiyası Mitçell Uilsonun romanı əsasında “Uzaq meridianda görüş” teleserialını çəkəndə məni amerikalı Evelin roluna təsdiq etdilər. Sovet İttifaqında Uilson tərəqqipərvər müəllif kimi qə- bul edilirdi. O, 1975-ci il Helsinki sazişlərinin ruhuna uy- ğun olaraq Amerika və sovet nüvə alimlərini düşmən kimi deyil, həmkar kimi göstərirdi. Bəsit və o qədər də maraq- lı olmayan romanın süjeti əsasında yazılmış ssenaridə so- vet-Amerika əməkdaşlığına böyük yer verilmişdi. Fizik Ni- kols Rennet SSRİ-yə gəlir. Burada onu bir sıra ciddi elmi, həm də əxlaqi problemlərin həlli, başlıcası isə qarşılaşacağı böyük məhəbbəti gözləyir. Sovet kinosunda ilk dəfə olaraq müasir amerikalı obrazı bu qədər humanist və müsbət idi. Filmdə Vasili Lanovoy, Janna Bolotova oynayırdılar, Rennet roluna isə Vladislav Dvorjetski dəvət olunmuşdu. Bu təsadüf deyildi. Uilson öz qəhrəmanını belə təsvir edir- di: “O, öz hesablamalarından ayrılanda və stulun arxasına söykənəndə, onun arıq və üzgün siması elə ciddiliklə nəfəs alır, elə qəm və ağrı ilə dolu olurdu ki, sanki, o, gülüm- səməyi bacarmır. Lakin elə ki, gülürdü, bu heyrətamiz gü- lüşdə kədərin bütün izləri itir və o, nadinc oğlan uşağına oxşayırdı”. Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|