Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
| 118 nənib. Bu gün bizə lazım olan necə, nəyə söykənib yaşamağa davam etməyi bilməkdir. N.Topuridze “Sovetskiy ekran” №13, 1990-cı il Haqqında söhbət açılan filmi Anatoli Vladimiroviç 1989-cu ildə çəkməyə başlayıb. Biz xarici ezamiyyətdən yenicə qayıtmış- dıq. Kinoya geri dönməyə hazırlaşmırdım. Mənim xaricdə yaşa- maq təcrübəm,təhsilim vardı, iki yeni dil - fransız və çex dillərini bilirdim. Tamamilə başqa iş haqqında düşünürdüm. Və birdən “Mosfilm”dən dəvət. Deməliyəm ki, tam alınmamış kinematoqraf keçmişim məni rahat buraxmırdı. Anatoli Vladimiroviçi mən əlbəttə ki, tanıyır- dım, sevirdim və ona heyran idim. Onun güllələnən çar rolunda oynadığı filmə, Elem Klimovun populyar “Can vermə” filminə hamı baxmışdı. O, sonralar II Nikolay haqqında başqa bir filmə çəkilmiş Oleq Yankovskidən daha çox, heyrətamiz dərəcədə II Nikolaya bənzəyirdi. Anatoli Vladimiroviç ÜİDKİ-nin professoru idi. Bizim tanışlı- ğımız anında o, subay idi. Qadın gözəlliyinin böyük bilicisi olan Romaşinin tərcümeyi-halındakı beş nikah qətiyyən təsadüfi fakt deyildi. Onunla görüşə ağappaq geyimdə getdim – hətta ayaqlarımda da ağ rəngli, yüngül yay uzunboğazları vardı. O vaxt çox az adam belə geyinirdi. Bunlar təsadüfi, tələsik alınmamışdı, seçilmiş, ide- al səviyyədə mənə yaraşan geyim əşyaları idi. Və mənim “Mosfil- m”də görünməyim həqiqətən effektli alındı. Otağa daxil olanda Anatoli Vladimiroviç söylədi: - Necə də təmizdir! Sanki Moskva üçün deyil! Venesiyalıya ox- şayır! Gözləri mavi, saçları kürən! Mənim gur və uzun kürən saçlarım vardı. O vaxt saçlarımı yu- yanda hənadan istifadə etməyi xoşlayırdım. Bax, bu İran hənası möcüzələr yaradırdı. Mənim saçlarımda Süleyman şahın saqqalı kimi parlaq sarı-qırmızı misdəki 38 rəng çaları oynayırdı. Mən öz qüvvəmi hiss edirdim və kişi həyəcanını duymaqdan xoşallanır- dım. Ani rəğbət və meylinin yaranmasından aydın idi ki, Mariya rolunu mənə etibar edəcək. 119 Anatoli Vladimiroviç inanılmaz dərəcədə tez aşiq ola bilirdi. Həm də bunu sadəlövhcəsinə nümayiş etdirərərək. Ondan iki dəfə gənc olsam da, onu az qala uşaq kimi qəbul edirdim. Çə- kilişlərdən sonra tez-tez kimsə moldavan şərabı gətirirdi (axı çə- kilişlər Moldovada aparılırdı) və aktyorların əyləncə məclisləri başlayırdı. - Sən nə üçün ərdəsən? – xumarlanmış Romaşin soruşurdu. – Bir kişi ilə bu qədər yaşamaq olar? – qəzəblə məni məzəmmət edirdi. - Anatoli Vladimoroviç, bax siz beş dəfə evlənmisiniz. Nədir, elə yaxşıdır? – özümü doğrultmağa çalışırdım. - Bəli, - tərəddüd etmədən təsdiqləyirdi. – Həzərə al ki, arvad- larımdan biri ilə iki dəfə evlənmişəm. Həm də rəsmi qaydada. – Sanki tanrını şahidliyə çağırırmış kimi, barmağını yuxarı qal- dırırdı. - Mənim isə kişiləri şarf kimi dəyişmədən, hər gün özümdə və ərimdə yeni-yeni nələrisə kəşf etmək xoşuma gəlir, - deyə təkid edirdim. - Ona görə ki, sən özündən uyduran və oyunbazsan. Hamı belə edə bilmir. Yaxşı, Alyoşan səni bezdirəndə, yanıma qaçar- san, - bədxahlıqla əlavə edirdi. - Bəs əgər bezdirməsə? - Sən bu gözəlliklə bir neçə müxtəlif həyat yaşaya bilərdin. Ümumiyyətlə, aktyor aləmi həyəcanlar, ehtiraslar, aşiqliklər, ayrılıq ağrıları, ümidlər, onların sarsılması ilə doludur. Peşənin mahiyyəti belədir. Hisslər palitrası nə qədər zəngindirsə, bu təc- rübənin aşkar edilməsi bir o qədər maraqlı olur. Əlbəttə, bir şərtlə ki, sən yalnız intriqalar dəstinə deyil, həm də istedada maliksən. Anatoli Vladimiroviç məni rola asanca təsdiq etdi. Öz taleyimi sınağa çəkməmək üçün, mən təxirə salmadan Anatoli Vladimiro- viçi öz ərimlə tanış etdim. - Yaramaz qız, bilirəm, bilirəm bunu nə üçün etdin. Eybi yox- dur. Mənim də belə xoşuma gəlir, - çox tez bir zamanda təsəlli tapdı. Mən çox razı idim ki, münasibətlərimizi dostluq məcrasına salmışdım. Biz Alekseylə Romaşinin Vspolnı döngəsindəki bala- ca mənzilinə getdikdə diqqət yetirdik ki, mənzildə necə gözəl me- 120 bellər qoyulub, bəzi yerlərdə isə onlar elə bil ki, bura doldurulub. O, yüksək maaşlı aktyor idi və böyük həvəslə antikvar mebel alırdı. Bu, onun çox böyük ehtirasına çevrilmişdi. Mən də belə mebeli sevirdim. Öz mebellərini Anatoli Vladimiroviçə köhnə rus məktəbini təmsil edən və ölüm astanasında olan aktyorlar ucuz qiymətə satır və yaxud bağışılayırdılar. Həmin aktyorlar sonuncu çarı xatırlayırdılar. Romaşini çarla oxşarlığına və istedadlı oyu- nuna görə sevir və keçmiş həyatlarına dair hədiyyələri ona verir- dilər. Mənim köhnə mebelə olan sevgimi bildiyindən, mənim rə- yimə, xüsusilə də ezamiyyətlərdən gətirdiyimiz kitab və kataloq- lara çox etibar edirdi. Biz onunla saatlarla ağacların xüsusiyyətləri və həyatı barə- də danışa bilərdik. Əllərimizlə köhnə əşyaları elə sığallayırdıq ki, sanki onlar canlıdır. Bir-birimizə sonradan aydınlaşdığı kimi, müxtəlif vaxtlarda həyatımızdan keçmiş, artıq vəfat edən, yaxud mühacirətə gedən insanlar haqqında əhvalatlar danışırdıq. - Yox! Bax nəyə görə sən ərindən ayrılmırsan? –Anatoli Vladi- miroviç insanı gözlənilmədən təəccübləndirə bilərdi. – Sən artıq neçə ildir ərdəsən? – Özü də cavab verirdi: - Ona görə də bəsdir! Səninlə mənə çox maraqlıdır. - Gəl sevək - gözlənilmədən təklif edə bilərdi. – Gəl! Mən yox- lamaq istəyirəm ki, hər şey bir flakonda ola bilərmi, - o, etimadla və məftunedici tərzdə dərdini bölüşürdü. – Yoxsa öləcəm və bil- məyəcəm. Mən axı çox yaşamayaçağam. Sən conra öz Alyoşana qayıda bilərsən. Ninka, gəl yoxlayaq. - Müsibətə bax. Elə dilə tutursunuz ki, çox inandırıcı olmaq üçün ölümü də bura qatırsınız, - əsəbiliklə ona deyirdim. - Yox, mən doğrudan da çox yaşamayacağam. Ölümüm də dəhşətli olacaq. Mən yuxuda özümü dəhşətli tərzdə ölən gör- müşəm, - və onun mavi gözləri yaşla dolurdu. - İlahi! Sevməyi təklif edir və ölümdən kədərlənir. Siz necə in- sansınız? - Məhz belə! Sən beləsini sevmirsən! Axmaq deyilsən ki? Yeri gəlmişkən, mən əminəm ki, - yaltaqcasına davam edirdi, - sən məni sevəcəksən. - Bəli, olan kimi, o... onda... o dəqiqə sevəcəyəm! – mövzunu Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|