Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
| 122 məntiqi sonluğuna kimi inkişaf etdirirdim. - Fu! – Romaşin gülürdü. – Deyirəm ki, ağıllısan, ağıllısan, amma səfehsən! Sən məni sevəcəksən, çünki mən artıq sevirəm. Sevgi isə sirayətedicidir. Göyöskürək kimi, - o, uşaq xəstəliyini xatırlatdı. Onun nə dərəcədə ciddi olduğunu anlamaq çətin idi. O, sözün əsil mənasında aktyor idi. Bir vəziyyətdən digərinə asanlıqla ke- çirdi. Həyəcanlanmağa, hiss etməyə, oynamağa, inanmağa hazır idi. Tezliklə bizim çəkilişlərə 17 yaşlı qız qoşuldu. O deyəsən, Ki- yevdən idi. Arıq, solğun olduğundan, ömründə bir dəfə də öpüş- məmiş yeniyetməyə, məktəbliyə oxşayırdı. Amma ilkin təəssürat aldadıcı oldu. Çəkiliş meydançasında qız asanlıqla lüt soyundu və çaya gir- di. Romaşin öz filmində bütün kinematoqrafiya simvollarını: at- ların çimizdirilməsini, çaydakı çılpaq rahibəni, qəbirstanlıqda ya- nan xaçları çəkmək istəyirdi. Onun rejissor fantaziyası simvollar tələb edirdi. Ertəsi gün o, özünə xas manerada elan etdi: - Bax, sən məni sevmirsən, amma Yulka ayağımı öpür. Mən kimin haqqında söhbət getdiyini, ümumiyyətlə Romaşi- nin ayağını kimin və harda öpdüyünü anlamadım. - Yulka, dünən çayda çılpaq çimən. Sən demə, o, teatr institu- tundan kəsilib. Mən ona Moskvada görünməyə kömək etməyə söz vermişəm. Ağlayır, deyir ki, sizə vurulmuşam. Və ayaqlarımı öpür. – O, deformasiyaya uğramış şişlər olan pəncələrini göstər- di. – Mən ona deyirəm ki, Yulka, tfu, murdardır... – o, həyəcanla danışırdı. – O isə sığallayır və öpür. Necə fikirləşirsən? Düz de- yir? – Yenidən bicliklə mənə baxır. Başa düşmürsən ki, özü nə vaxt düz danışır? Çəkilişlər başa çatdıqdan sonra artıq Moskvada Kino evində qarşılaşanda, o mənə dedi: - Mən Yulka ilə evləndim. Sən istəmədin, görürsən... Yeri gəl- mişkən, mən Yulkanın valideynlərindən iyirmi yaş böyüyəm, amma o, məni indiyə kimi sənə qısqanır. Təsəvvür edirsən? – və qəhqəhə çəkir. – Yulka indi hamilədir. Necə bilirsən, məndəndir? Və kədərlə: 123 - Amma təəssüf ki, biz səninlə evlənmədik. Sən heyfsilənmir- sən ki? - Bir buna bax! Biri hamilədir, digərinə isə evlilik təklif edir! Sizin Göy saqqallı kimi arvadlarınızın sayı-hesabı yoxdur. Yeri gəlmişkən, onlar hamısı sağdır? Siz axı onların taleyi haqqında heç vaxt danışmırsınız. - Ay şeytan! Get, yoxsa yenidən sənə aşiq olacağam. Hər halda səndə bir flakondadır. Ərinin bəxti gətirib. O, heç olmasa bunu başa düşür? Mənə doğrudan da Romaşinin bu qədər çox evlənməsinin sə- bəblərini öyrənmək maraqlı idi. Nə üçün ayrılırdı? Axı o əxlaqsız deyildi, amma altı dəfə evlənmişdi! Həm də altıncı dəfə nəvəsi yaşda qıza. O, mənim suallarıma həmişə müxtəlif cür, demək olar ki, “yaradıcılıq”la cavab verirdi. Mən hətta bəzən onu kələkbaz- lıqda günahlandırırdım. Amma mənim bəzi suallarıma inam və qətiyyətlə cavab verirdi. Öz çoxsaylı nikahlarından danışanda, anasının sözlərini təkrar etməyi sevərdi: “Tolya, sən vicdanlı adamsan! Sevdin – evlən!” Boşanmalarından danışarkən isə hətta xəyanətdən yox, darıx- mağından gileylənirdi. - Mənim qadınlara sevgimə rəğmən, onlarla başa düşürsən, az şey haqqında danışmaq olardı. Faktiki olaraq, bu mənasız əy- ləncədir, çünki onun nə deyəcəyini, yaxud edəcəyini əvvəlcədən bilirsən. Əgər onun haqqında və ya onun əvəzindən xəyala qapıl- masan, tez darıxacaqsan. Bax sən ilk və yeganə qadınsan ki, sə- ninlə darıxmıram, halbuki mənim yaşım çoxdur! Başa düşürsən, BEYİN – KİŞİNİN EROGEN ZONASIDIR! Bu sarsıdıcı kəşf Anatoli Vladimiroviçin ölümündən bir çox illər sonra məni valeh etdi. Bunun təsdiqini mən gözlənilmədən tanınmış Moskva bərbər-stilistindən, onlar özlərini belə adlandı- rırlar, aldım. Anadangəlmə malik olduğu zövqü, fantaziyası, yaradıcılığını inkişaf etdirmək meyli onu uzaq – çox uzaq əyalətdən Moskvaya gətirmişdi. İlk dəfə onu görəndə, forumdakı Roma patrisisinə oxşatmış- dım: sarışın, qısa kəsilmiş saçları yüngül dalğalarla yığılmışdı. Kaliqula kimi. Nazik qaytanla düyün vurduğu açıq rəngli xirqə 124 geyinmiş, qırxılmış ayaqlarında dəri qayışları və qızılı toqqası olan, dizinin altında bağladığı səndəl vardı. Belə səndəllər satış- da yox idi. Kostya deyirdi ki, bunu o, dostu ilə birlikdə yaradıb. Mənə elə gəlirdi ki, çəkiliş meydançasına düşmüşəm. Hər yer- də işıq zəiflədilmişdi, boğuq musiqi səsi gəlirdi. Bir sözlə, aydın idi: fantaziyalı stilist magiyası. Ümumiyyətlə, sözsüz də başa dü- şülürdü ki, bu ağbəniz gözəl oğlan həmişəlik qadın sevgisi üçün itirilib. Münasibətlərimiz asanlıqla alındı, o, mənə özü haqqında çox danışırdı. Saşlarımı uzun-uzadı darayırdı. Niyə belə uzun müd- dət daradığını soruşduqda, dedi: - Mən bunu çox tez də edə bilərəm, amma sizinlə söhbətləş- mək çox maraqlıdır. Onun necə işləməsi çox xoşuma gəlirdi, deməliyəm ki, heç kim və heç vaxt əyalətdən olan Kostyanın saçlarımla elədiyini təkrarlaya bilməyib. Bir dəfə yenidən yanına gəldikdə, onu çarpayının yanında di- vara vurulan xalçadan tikilmiş ətəkdə gördüm. Bu cür ceyranlı, marallı və saçaqlı xalçalar uzaq, köhnə illərdə kommunal mənzil- lərdə və yataqxanalarda asılırdı. Bunlar sovet “qobelen”ləri idi. Sonralar onları zövqsüzlük və əyalətçilik rəmzləri kimi atdılar. Lakin sosartın bu əsərini Kostyanın əynində görəndə sadəcə ola- raq, heyranlığımı gizlədə bilmədim. - Kostya, bunu düşünən və tikən adama alqışlarımı çatdır, - dedim. - Oy, Nina, çox sağ ol, bunu mən etmişəm. Beləsini daha kim düşünə bilər? - Mən isə elə bildim ki, arvadın. Sənin barmağında üzük var. Yeri gəlmişkən, sən evlisən? - Burada necə evlənmək olar! – o, lətifədəki kimi cavab verdi. – Onlar hamısı özlərini ləyaqətli sayırlar! Amma nəyə layiqdir- lər? Elə bilirlər ki... layiq olmaq asandır. Qəlbləri isə bom-boşdur. Hələ üstəlik kütbeyindirlər! Müasir qızlar ancaq sənin pul qabına vurulurlar, mənsə öz biznesimi qurmalıyam. Üstəlik, onlarla bir yerdə olanda adam darıxır. Bax, sən bu yaxınlarda mənə öz yuxu- nu danışdın, mən sanki kinoya baxırdım – maraqlıdır. Onlar isə heç maraqlı əhvalat da uydura bilmirlər. Kədərli, hüznlüdürlər. Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|