Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- ÖZ İMTİYAZLARINI VER BURA, ALÇAQ!
| Mən hətta xahiş edirəm: “Bir şey fikirləş, heç olmasa uydur!” “Nə uydurum axı?” – cavab verir. Necə kütbeyindirlər! Ancaq pul haqqında uydururlar, onu da bacarıqsızlıqla. Kostya bu qəzəbli monoloqu ilə öz yaşıdları olan qızlara hökm çıxarırdı. Başa düşürdüm ki, onun yaradıcı naturası inkişaf istəyir, ona yeni bilgi, yeni təcrübə verəcək, məsləhət göstərəcək birisi- ni axtarır. Bir sözlə, onun mənəvi, yaradıcı və insan kimi inki- şafına səbəb olacaq birinin axtarışındadır. Bunu qadınlardan almağa nail ola bilmədikdən sonra, bir- cinsli sevgiyə üstünlük vermişdi. Elə bir aləmə ki, orada eh- tiraslar gurlayır, rollar yenidən düzülür, fantaziyalar coşur. Orada onlar özlərinə yeni adlar verirlər: buradakı Mahmud yeni dünyada Marsel, buradakı Vanya, orada Jandır. Bu, onları həyəcanlandırır, darıxdırıcı gündəlik həyatlarına qeyri-adilik gətirir. Bu qayda ilə onlar Anatoli Romaşinin bir neçə il əvvəl haqqında danışdığı darıxqanlığı aradan qaldırırlar. Lakin Anatoli Vladimiroviç qadın dünyasını öz ətrafında dəyişməyə cəhd edən, qadınların inkişafına təsir göstərməyə və yardım etməyə çalışan kişi idi. O, Piqmalion kimi, özünün heyran olduğu və ilham aldığı Qalateyasını yaratmaq istəyirdi. Gənc qızla evlənməsi də görünür, özünə ideal yaratmaq istə- yində axırıncı cəhd idi. Bilmirəm, o buna nail ola bildimi. Çünki aşiqlik hissi olmadan yaşaya bilməyən Anatoli Vladimiroviçin həyatına 17 yaşlı Yulya daxil olduqdan sonra bizim dostcasına ünsiyyətimizə son qoyuldu. * * * P.S. Anatoli Vladimiroviçin ölümü dəhşətli oldu. Bağında kəsdiyi ağac üstünə düşərək, onu əzmişdi. 127 SOV. İKP MK DÖVRÜNÜN UYDURULMAMIŞ ƏHVALATLARI ÖZ İMTİYAZLARINI VER BURA, ALÇAQ! 1991-ci ilin avqustunda Lubyanka meydanında qəzəbli və demokratiya həsrətində olan insan kütləsi qanlı Feliksin, Fe- liks Dzejinskinin heykəlini iplərlə sararaq postamentdən yıx- dı. Kütlənin digər hissəsi isə “MK-nı ələ keçirək” bağırtısı ilə nizamsız cərgələrlə qonşuluqdakı Köhnə meydana axışdı. Mən öz çəkiliş qrupumla Lubyankada qaldım. Bura çox maraqlı idi. Böyük sayda tele, foto və kinokameralar vardı. İn- sanlar həyəcanla danışırdılar. Gah burda, gah orda improvizə edilmiş mitinqlər keçirilirdi. Yıxılan heykəlin və alqışlayan kütlənin kadrları bütün aparıcı teleşirkətlərin arxivlərində var. Həmin kadrları qalib gəlmiş demokratiyanın və SSRİ-nin sonunun rəmzi kimi dəfələrlə göstəriblər. Elə həmin vaxtda MK binasında nələr baş verdiyi barədə bizə bir neçə il sonra Alekseylə birlikdə beynəlxalq şöbədə ça- lışmış, Çin iqtisadiyyatı və tarixi üzrə mütəxəssis danışıb. Onun söhbətini bütövlükdə verirəm: “O vaxt mən Moskvada idim. Məzuniyyətə getməyə ma- cal tapmamışdım. Baxıram ki, xəbərlərdə axşam Dzerjinskinin heykəlini yıxmağa hazırlaşdıqları haqda danışırlar. Mən işə getməyi, öz kitablarımı və Çinlə əlaqədar məlumat kitabçala- rını götürməyi qərara aldım. Məlum deyil, onlar daha nələri yıxmaq fikrinə düşəcəklər. İşə gəlirəm və üçüncü alaqapıdan içəri girirəm. İlk baxışdan hər şey qaydasındadır, milis girişdə buraxılış vəsiqəsini yoxla- yır. Amma dəhlizlərdə adam azdır – hər halda məzuniyyət döv- rüdür. Açarı götürdüm. Beşinci mərtəbəyə, öz otağıma qalxı- ram. Otururam: kitabları, məqalə tikililərini saf-çürük edirəm, nəyi götürüb-götürməmək haqqında düşünürəm. Başım o qə- dər qarışır ki, iki çanta doldurduğumun fərqinə varmıram. 128 Kabinet bürkülü və tozlu idi – çoxdan yığışdırmamışdılar. Havanı təmizləmək məqsədilə pəncərəni açmaq qərarına gəl- dim. Açan kimi səs-küy hiss etdim, sanki insanlar nəyisə bölə bilmirlər. Mən pəncərə altlığının üstünə çıxdım ki, küçəni görə bilim. Orada isə... Ay ana! Camaat toplaşmışdı! Mitinq edənlər nəsə çığırır, əllərilə binanı, hətta mənə elə gəldi ki, düz məni göstərirlər. Düşündüm ki, yenə Lenin dövründəki kimi, poçtu, teleqrafı, telefonu ələ keçirməyə gəliblər. Çan- taları qamarlayıb, aşağı cumdum. Qərara aldım ki, mərkə- zi alaqapıdan meydana yox, arxa çıxışdan dalana çıxım. Elə küçəyə addım atmışdım ki, nəhəng gövdəli, pırtlaşıq saçlı bi- risi möhkəmcə çiynimdən yapışdı və sakit səslə mırıldadı: - Hə, alçaq, bilirdim ki, kimsə arxa çıxışdan qaçacaq. Ver bura, çantaları! Xalqın malını talayırsınız, nə var burada: pul- lar, MK kolbasası? Mən divara qısıldım – birdən dalaşmağa başlayar. Və de- yirəm: - Orada kitablar var. Çin kitabları. - Nə uydurursan, hansı kitablar? Nə Çin kitabları? İmtiyaz- lı yaramaz! Çantaların ağzını cıraraq, mənim bütün sevimli kitablarımı birbaşa asfaltın üstünə tökdü. - Həqiqətən də kitablardır... – Çantaları silkələyir, silkələ- yirdi. – Nədir, dəlisən? Bəs Kreml kolbasaları, sosislər hanı? – düz üzümə bağırdı. - Mən aliməm, beynəlxalq şöbənin məsləhətçisiyəm, - küçənin ortasından kitablarımı yığa-yığa, onu başa salmağa çalışıram. - Hə, məsləhət verib, qurtardın. Sənin MK-nı bağlayacaq- lar, imtiyazlarına da son qoyulacaq, - kişi bu dəfə artıq müla- yimliklə deyirdi. Yenidən məyus halda xəstəyə baxan kimi mənə baxdı.” Bunları danışarkən beynəlxalq şöbənin keçmiş əməkda- şı dazlaşmağa başlamış başını sağa-sola fırladırdı, sanki hər dəqiqə həmin nəhəng və pırtlaşıq saçlı kişinin peyda olmasını və yenidən sorğu-suala başlamasını gözləyirdi. Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|