ed
ərkən ovcunun içini yüngülcə onun kürəyinə, sinəsinə
toxundura-toxundura bel
ə bir ovsun oxuyur:
Ey ür
ək, qayıt ürək,
Ay qayıtdı, sən də qayıt,
Gün qayıtdı, sən də qayıt,
At başıtək altın ürək,
Qoyun başıtək gümüş ürək,
Yerini tap, yerini tap!
Sağaltmasam, mənə yazıq,
Sağalmasan, sənə yazıq,
M
ənim əlim deyil
Ayişə, Fatimə anaların əlidir [130, s.135].
Y.V.Ç
əmənzəminli “çillə kəsilərkən” oxunan sözləri
(“H
əzrət Süleyman eşqinə, cin qızı Mərcan hökmünə, bəni-
ad
əmdən, bəni-heyvandan, cindən, şəyatindən, axar sudan,
köklü ağacdan, dibli qayadan, yeddi yolun ayrıcından – hər
k
əsin çilləsinə düşmüsənsə, çilləni kəsdim”) əsas götürərək
yanlış olaraq çillənin “arilərə qarşı gələ bilən bəlaları dəf etmək
üçün qurulmuş bir ayin” olduğunu, bəlanın isə samilərdən
g
əldiyini vurğulayır [6, s.87-88].
Y.V.Ç
əmənzəminli axır ki, hər şeyin zərdüştiliklə bağlı
olmadığını anlayır. Yuxarıdakı sözləri izah etməyə cəhd
göst
ərən tədqiqatçı çaşıb qalır: “Burada anlaşılmaz bir nöqtə
var ki, o da axar su, köklü ağac, dibli qaya və yolayrıcının işə
qarışdırılmasıdır”, yəni niyə onlar “cinlər və şəyatinlər
c
ərgəsinə qoşulmuşdur”. Y.V.Çəmənzəminli bu adətin, özünün
d
ə bilmədiyi “bir çox təsirlərə düşüb pozulduğunu göstərir” [6,
s.88].
129
Əslində Y.V.Çəmənzəminlinin axar suyun, köklü ağacın,
dibli qayanın, yol ayrıcının şər qüvvələrin sırasında olmasına
çaşmasının əsas səbəbi onun türklərdən, türk mifologiyasından,
ən əsası isə türk şamanizmindən uzaq olmasıdır. Əgər bütün
bunlarla maraqlansaydı, görərdi ki, su (çay) axarı, ağacın
kökl
əri, qayanın (dağın ətəyi) dibi, yolayrıcı (gedər-gəlməz)
şamanizmdə Erlikin (İrlikin, Yerlikin) yeraltı qaranlıq
dünyasına aiddir. Dilimizdəki “səni görüm çay aşağı axasan”
qarğışı da qarşı tərəfə ölüm arzulamaq, yəni onun Erlikin
dünyasına getməsini istəmək deməkdir. Axır çərşənbədə səhər
tezd
ən axar suyun üzərindən tullanmaq da şər qüvvələri
çaşdırmaq, aldatmaq məqsədi güdür, yəni bu adam artıq
yoxdur. Onunla işiniz olmasın! Unudun!..
Şamanizmdə ağacın zirvəsi Göyün, gövdəsi orta qat olan
dünyamızın, kökləri isə Erlikin yeraltı aləminin rəmzidir.
D
ağın, qayanın zirvəsi Göyü, dibi, ətəyi isə yeraltı qaranlıq
dünyanı əks etdirir.Yolayrıcı, nağıllarımızda da olduğu kimi,
əsasən, gedər-gəlməzlə, yəni şər qüvvələrin yerləşdiyi Erlikin
qaranlıq yeraltı dünyası ilə bağlıdır.
Ad
ətən, zəif adam haqqında deyirlər: “elə bil çilləyə
düşüb”, “elə bil çillədən çıxıb”, “elə bil çillə çıxardıb”.
Türkm
ənlər çillə kəsmək ayininə “kırk çillədən
çıkarmak”, uşağın qırx saçına isə “çillə saç”, ya da “qalpak”
deyirl
ər. Eyni inamın izlərinə qaqauz, kırımtatar… kimi türk
boylarında da rast gəlirik. Türkmənlər nəzərdən, gözdəymədən,
pis niyy
ətli adamlardan qorumaq məqsədilə körpənin qoluna
üz
ərində ağ xal olan qara, ya da göy rəngli “qozmoncuk”, ya da
“k
əramətli ağac” hesab olunan “daqdan” (dağdağan – G.Y.)
ağacının budağından hazırlanmış muncuq taxırlar. Eyni adət
Az
ərbaycanda da geniş yayılmışdır.
130
Artıq qeyd etdiyimiz kimi, ilin ən uzun, ən qaranlıq
gec
əsi, Böyük Çillənin girdiyi gecə olan 21 dekabrdan 22
dekabra keç
ən gecəyə Azərbaycanda Çillə gecəsi də deyirlər.
Bu gec
ədə insanlar yatmır, bir yerə yığışıb söhbətləşir, alqış
(“
alqış” sözü türk xalqlarında həm də “dua”, “xeyir-dua”
anlamını verir – G.Y.) edirlər ki, qış qarlı olsun. Qarlı qış həm
d
ə bol taxıl, tərəvəz, mer-meyvə deməkdir. O vaxtlar nə radio
vardı, nə televizor, nə də ki, indiki internet oyunları. Elə bu
s
əbəbdən də gənclər müxtəlif əyləncələr təşkil edir, qızlar
ayrıca bir otaqda mahnı oxuyur, rəqs edir, tapmaca, yanıltmac,
deyişmə-bayatılar deyir, arabir də əllərini uzadıb qovurğa,
qovut, yer-
yemiş atırdılar ağızlarına. Çillə girən günə
saxladıqları qarpızı dilimləyib hər kəsə verirdilər. Bu yerdə
Ə.Cəfərzadənin bir xatirəsi maraq doğurur: “Yadıma düşür ki,
atam, xüsusi toxunma z
ənbilvari asqılarda Novruzqabağı ilaxır
ç
ərşənbə, bayram axşamı bişən toyuqplovun yanında
yeyilm
əkçün mütləq süneyvaz, bilərcin yemişləri saxlar və
süfr
ədə təntənəylə kəsərdi. Hərəyə bir dilim verərdi”:
Qovub
qışı, ayazı,
K
əsdik çillə qarpızı.
Allah yetirsin ruzı
El qalmasın tamarzı [5, s.161-162].
Buradan görürük ki, Az
ərbaycanda qarpızı, yemişi tək
Çill
ə gecəsi deyil, həm də İlaxır çərşənbədə kəsirmişlər. Amma
g
ətirilən folklore nümunəsində söhbət Çillə qarpızından
gedir… Qışın, ayazın qovulması isə Kiçik Çillənin çıxmasına
işarədir…
131
Çill
ə gecəsinə hazırlıqlar arasında başlıca yeri nişanlı
oğlu, ya qızı olan ailələrin hazırlığı tutur. Belə ki, oğlan evi
nişanlı qıza “çilləlik” adlanan hədiyyə hazırlayır, xonçalara
qıza, ata-anasına, bacı-qardaşlarına, yaxın qohum-əqrəbalarına
alınmış hədiyyələr, qarpız, yer-yemiş, şirniyyat qoyur.
Böyük Çill
ənin gəlişi ilə keçirilən şadyanalığın, bol
süfr
ənin, kəsilən qarpızın, qovunun magik xarakter daşıdığı
m
əlumdur. İnsanlar qışı ruh yüksəkliyilə, dolu süfrə ilə
qarşılayırlar ki, qış ağır keçməsin, insanlar, mal-qara aclıqdan,
soyuqdan
əziyyət çəkməsin. Ertəsi gün Günəşin qələbəsi
bayram edilir. H
ər kəs Günəşi, onun şüalarını xatırladan qarpız,
qovun dilimi yem
əklə sanki onun istisini uzun, soyuq, şaxtalı
qış günlərində canlarında daşıyır, xəstəlikdən, azar-bezardan
uzaq olacaqlarını düşünürlər… Tədqiqatçılardan B.Abdulla ilə
T.Babayev
ə görə, “Böyük Çillənin ən məşhur ayini… səməni
göy
ərtmək və ondan halva bişirməkdir”. Amma bunun nə
d
ərəcədə həqiqətə uyğun olması mübahisə doğura bilər. Belə
çıxır ki, insanlar Böyük Çillədə də, Xıdır Nəbi bayramında da,
Novruzda da s
əməni göyərdirmiş?!! Bu bayramların da
dekabrın 21-nə, fevralın 20-ə, martın 21-nə düşdüyünü nəzər
alsaq, bel
ə çıxır ki, xalq bütün qışı səməni cücərtməklə məşğul
imiş…
Bel
əcə, Böyük Çillə girir. Qarı çox olsa da, şaxtası,
çovğunu o qədər də insanlara əziyyət vermir. Bir də ki, camaat
qış tədarükünü görüb, hələ ki, taxçalar, boxçalar, çuvallar,
sandıqlar, ambarlar, samanlıqlar doludur. Yeməyə ərzaqları,
yandırmağa odunları var.
Əslində 21 dekabrdan 22 dekabra keçən gecənin, 22
dekabr gününün xalqın həyatında iki önəmli yeri var. Bu, həm
qışın ilk günü (Çillə gecəsinin keçirilməsi məhz bu günlə
132
Dostları ilə paylaş: |