ənənəsinə, dininə döndüyü bir vaxtda şamanizm də dirçəl-
dilir, onun müs
əlman, xristian, buddist türklər arasında
yaşayan izləri araşdırılır, Ə.İnan, Ə.Cəfəroğlu kimi
aliml
ərin müsəlman türklərdə (Azərbaycan, Türkiyə)
şamanizmin yaşayan izlərinə həsr olunmuş məqalələri
yenid
ən çap olunur.
Araşdırmalar göstərir ki, şamanizm uzun zaman
İslam dini ilə iç-içə yaşadığından bu gün bir çox şaman
inamları, ayinləri İslam pərdəsi altında xalqın həyatında
ön
əmli yer tutur. Beləliklə də, türk-İslam dünyasında
“
mistik İslam” deyilən yeni, özünəməxsus bir məfhum
meydana g
əlmişdir. Bu gün pirlərə, ocaqlara, ağaclara,
daşlara, müqəddəslərin qəbirlərinə tapınma, al-əlvan
ipl
ərin bağlanması, belə yerlərdə qurbanların kəsilməsi,
gec
ələr dırnağın tutulmasının, saçın kəsilməsinin, qapının
önün
ə qaynar suyun tökülməsinin, şər qarışan vaxt
yatmağın, həmin vaxt uşağın adı ilə çağrılmasının qadağan
olunması, oğlan uşaqları tez-tez ölən ailələrdə onlara qız
paltarı geyindirilməsi, qulağının deşilib sırğa taxılması…
kimi ad
ətlər, «özündən yeylərə», «əyələrə» inamlar
birbaşa şamanizmlə bağlıdır. Elmdə şaman adı ilə qəbul
olunan şəxslərin müxtəlif xalqlarda müxtəlif cür
adlandırıldıqları kimi (kam, xam, çam, oyun, porxan,
baksı, gözüaçıq, gəzəryi…), ayin zamanı onların istifadə
etdikl
əri alətlər də müxtəlifdir (dəf, saz, qamçı, əsa,
yelpik, dombra…).
M
əlumdur ki, nəinki bir xalqın, hətta bir kəndin belə
öz ad
ət-ənənəsi var. Buna görə də tədqiqat obyekti kimi
seçil
ən türk xalqlarının mərasimlərinin ümumi mənzərəsi
verilir. Uzun ill
ər Azərbaycan folkloru, etnoqrafiyası adı
117
altında müxtəlif etnik qruplara mənsub xalqların mənəvi
v
ə maddi mədəniyyət nümunələri, adət-ənənələri,
m
ərasimləri toplanmışdır. Bu da türk xalqları ilə
müqayis
ədə bir sıra çətinliklər törədir. Bunun nəticəsidir
ki, günümüzd
ə “Səddə”, “Kövsəc”, “Barsema vaça”,
“Az
ərkan” kimi türkə yad bayramlar, mərasimlər
“bizimki”
adı ilə təbliğ olunur… [30]
Araşdırmalar göstərdi ki, türk xalqlarının yayıldığı
geniş ərazilərdə mövsüm mərasimləri azacıq fərqlərlə
keçirils
ə də, özək, ana xətt, mahiyyət dəyişilməz olaraq
qalır. Bu da ortaq keçmişdən, animist dünya görüşünün
üstünlük t
əşkil etməsindən, eyni etnik kökə bağlılıqdan
doğam məsələlərdir. Təbii ki, fərqlər də var. Bu fərqləri
yaradan s
əbəblərin başında din dursa da, ictimai-siyasi
v
əziyyət, ticarət əlaqələri, yeraltı və yerüsnü sərvətlərin
mövcudluğu, əhatəsində yaşadıqları xaqların təsiri və s. də
az rol oynamır. Sovet dövrü türk məsələsi arxa planda
olduğundan, İranla, farslarla, zərdüştiliklə bağlı bir çox
bayram v
ə ayinlər irandilli etnik və etnoqrafik qrupların
nümay
əndələri olan ziyalılar tərəfindən elmə daxil
edilmiş, təbliğ olunmuşdur. Təəssüf ki, artıq kimin kim
olduğu bəlli olan vaxtda belə sovet dövrü yazılanlar
t
əkrarlanır…
118
GÜNƏŞİN DİRİLMƏSİ
YENİ İLİN BAŞLANĞICI KİMİ
Daim t
əbiətlə sıx bağlı, “şıltaqlıqlarından” asılı olan
türkl
ər onun oyanmasını, canlanmasını xüsusi həyəcanla
izl
əyirdilər. Əgər çillələr, Günəşin doğması mərasimi ayrı-ayrı
xalqlarda cüzi zaman d
əyişikliyini nəzərə almasaq, eyni xalqın
mövsüm m
ərasimləri sırasında sabit yer tutursa, əkin, biçin,
m
əhsul bayramı haqqında bunu demək olmur. Bol məhsulun
alınması onun əkilmə zamanından asılıdır, yəni əkin vaxtının
düzgün seçilm
əsi çox vacibdir. Bəs babalarımız həmin vaxtı
nec
ə müəyyənləşdirirdilər? Əlbəttə ki, bu yolda onlar
sınamalardan, inamlardan geniş istifadə edirdilər.
Sibir tatarlarının əkinçiliklə məşğul olan bəzi qrupları, o
cüml
ədən də Omsk vilayətinin Bolşereçensk («Böyük çay»)
rayonunda yaşayan tar tatarları yaz əkin işlərinin başlanacağı
günü t
əyin etmək məqsədilə ev qazının birinci, ikinci, üçüncü
yumurtalarını çəkirdilər. Əgər birinci yumurta sonrakılardan
ağır gəlirdisə, əkin erkən olmalı idi. Əgər ikinci yumurta ağır
olardısa, əkinə gec başlamaq lazım gəlirdi. Sonuncu
yumurtanın ağır gəlməsi isə yazın gec gələcəyindən, deməli,
əkinə daha gec başlanılacağından xəbər verirdi [130, s.126].
Müşahidəçi
babalarımız
səma cismlərinin
yerd
əyişməsini, gecə ilə gündüzün vaxtının uzanıb qısalmasını,
t
əbiətdə baş verən digər dəyişiklikləri illərlə, əsrlərlə sınaqdan
çıxararaq inamları mərasimlər, ayinlər şəklində günümüzə
miras qoyublar. T
əbii ki, babalarımız sadəcə seyrci olmamış,
bacardıqları qədər bu, ya da digər təbiət hadisəsinə öz
119
münasib
ətlərini bildirmiş, bir çox hallarda onlara təsir
göst
ərməyə də çalışmışlar. Bu təsir kəsilən qurbanlar, verilən
paylar, hay-
küy, tamaşalar… şəklində olmuş, yəni hər şeyin
hami ruhu, yiy
əsi olduğunu düşünən ulularımız yeri gələndə
xarakterl
ərinə, çəkilərinə görə bu yiyələrin könlünü xoş etməyi,
yeri g
ələndə hədə-qorxu gəlməyi, yeri gələndə kədərlənməyi,
yeri g
ələndə kinayəylə, istehzayla yanaşmağı da bacarmışlar…
Bu gün astronomiya elminin, onunla bağlı texniki vasitələrin
inkişaf etdiyi bir vaxtda xalqın dilində söylənilən kosmoqonik
mifl
ərin, rəvayətlərin, sınamaların, inamların nə qədər əsaslı
olduğu bir daha ortaya çıxır…
İlin ən uzun, ən qaranlıq gecəsi, yəni dekabrın 21-dən 22-
ə keçən gecə dünya xalqlarının əksəriyyəti tərəfindən ayrı-ayrı
adlar altında qeyd olunur. Niderlandda bu gün Müqəddəs
Tomas günü, Çind
ə Dunçcitsze bayramı, slavyan mifolojisində
Karaçun, Az
ərbaycanda Böyük Çillənin gəlişi (Çillə gecəsi),
İranda isə Şəb-i Yelda (Yelda gecəsi) kimi qeyd olunur...
Onu da qeyd ed
ək ki, Karaçun slavyan xalqlarında qış
Gün
əşinə, Qara Allaha, ölüm, qaranlıq, zülmət, yeraltı qaranlıq
dünyanın hökümdarı Erlikə, İrlikə verilən addır. Karaçunun
türk sözü olduğu mübahisəsizdir. Ancaq slavyan mifolojisində
özün
ə bu qədər dərin yer etməsi bir çox “türkoyed”lər
t
ərəfindən onun yanlış izahına cəhdlə nəticələnir. Sözün
etimologiyasının
düzgün
izah
edilməməsinin
əsas
s
əbəblərindən biri də ukraynalıların, polyakların, slovakların,
serbl
ərin, rusların, belarusların… miflərində Karaçunun bir-
birin
ə zidd funksiyası, roludur. Bir tərəfdən qış Günəşini
özünd
ə əks etdirən Karaçun, digər tərəfdən qaranlıq dünyanın,
ölümün, zülm
ətin rəmzi kimi meydana çıxır. İnama görə,
h
əmin gün ölüm, yeraltı dünyanın hökümdarı olan Karaçun
120
Dostları ilə paylaş: |