Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi №2(14)
Yüklə 275,5 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 73
72 № 2 (14) Yay 2015 yox ey, bax bunu görərsiniz – baş barmağını iki barmağının arasından göstərdi. Kəklik: – Onu apar arvadına göstər, tərbiyəsiz! – Bu il nə olursa olsun, “Komsomol”a çatmalıyıq və hələ ötməliyik də! Kəklik: – Çatmağa çatarıq, ancaq ötməyi ağlım kəsmir. – Niyə ötmürük ki!? Nəyin əskikdir? Kəklik: – Ötsək, iştanımızın dalındakı qırmızı yamağı görünəcək, ona görə. Anladın!? Dursun: – Sənin dilinin zadını... Bu heynidə üzüm sahəsinin başında sarı “PAZ” avtobusu tozanaq qaldırıb saxladı, içindən kostyum-qalstuklu 8-9 kişi düşdü. Dursun nimdaş, düyməsiz pencəyinin yaxasını qaydaya salıb avtobusa tərəf cumdu. Kəklik Simavərə səsləndi: – Yoxlama görən kimi gör altına necə batırır. Qaç qabaqlarına! Gopla ki, hər hektardan filan sentner üzüm gözləyirik, əməkçilərimiz sovet xalqına öz töhfəsini vermək üçün gecə-gündüz əlindən gələni edəcək... Görüm qırılsın elə bu sovet xalqını – bizi diz üstə qoydu. -Ağız nə qədər yeyirmiş bu sovet xalqı! Eşşək kimi işləyirik, yenə də qarnı doymur bu gözü çıxmış xalqın! Gör nə qədər çiçəyi burnunda qız-gəlinimiz qısır qaldı bu üzümlüklərdə... Simavər: – Aaz dilini dinc saxla, vallah səni qazamata salacaqlar. Qız, deyəsən bu gələnlər yoxlamaya oxşamır axı. Əllərində nəysə yekə çamadanları var...Bəlkə yenə tilvizordandılar? Məktəblilərdən kimsə görünür üzüm yığımına ilk dəfəydi gəlirdi. Tənək yarpağının üstündəki göydaş tozunu Kəkliyə göstərib soruşdu: – Xala, bu göy şey nədir? Simavər önlüyü ilə uşağın əlini silib, istehza ilə: – Baldı dayna bala, dürməklə, ye! Zəhərdi, zəhər! Yesən, evlənəndə uşağın olmayacaq! Üzüm yemə! – dedisə də, bir gözü gələn qonaqlarda idi. Kəklik cızdan çıxıb üzüm dolu vedrəni sahənin başındakı badyaya töküb gələnlərin yanına dartındı. Sədr gələn qonaqlara çatıb, “Ay xoş gəlmisiniz, buyurun, buyurun...” – əl uzadıb bir-bir görüşdü. Gələnlərin içində şux geyimli olanı qaşqabağını salladı: – Cərə gəldik, cəhənnəmə gəldik... Ver vedrələri görək! Hardan başlayaq? Dursun çaşdı: – Zad eləginən.., nə verim dedin? – Vedrə! – Şeyi neynirsiniz? – Burda neyləyərlər, çalıb-oxumayacağıq ki! Üzüm yığacağıq! – Qanammadım... – Əşşi yoldan tutub göndəriblər ki, üzüm yığaq! Sədr işin nə yerdə olduğunu indi anlayıb bağırd: – Kəklik, ay Kəklik! Kəklik düz sədrin arxasında dayanmışdı. – Bu gədələrin hərəsinin əlinə bir şey ver – vedrə, hərəsinə də bir cız, qoy üzüm yığsınlar. Kəklik: – Bu kostyumda, qalstukda da üzüm yığarlar heç? – A sənin zadın qurusun! Sənə nə var olar, ya olmaz! Yoldaş Səlimov “olar” deyirsə, demək olar! Sonra üzünü qonaqlara tutdu: – Kimsiniz, anışdıra bilmədim sizi... – Qara yola, qara saata rayonunuza toya gəlmişdik – musiqiçilərik. Ağdamdan gəlmişik. Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 73 Yolda milislər bizi tutub basdı avtobusa ki, – “prokurorun göstərişi var – rayonda üzüm yığımı vaxtı toy eləmək qadağandır, gedin üzüm normanızı yığın, axşam isə gedib toyunuzu çalarsınız”... Sədri gülmək tutdu, Ay alım ağrını belə prokuror. Ə.., ə, kişi belə olar ey! Vallah yoldaş Əzizov kimilər olmasa, Kəklik kimilərin qaqqıltısı bu hökuməti çoxdan yıxıb dağıtmışdı. Simavər tənəklikdən Kəkliyə çığırdı: – Az, nooldu, kimdilər? Kəklik: – Manıslardır, indi çalajaxlar... A Simavər, Göyərçini, Qumrunu, Tovuzu da çağır gəlin bura... Müğənni: – Ə bunların hamısı quşdu ki... Kəklik ona çəpəki baxıb üstünə cöjüd: – “Quş sənin anandı! Müğənni iki addım geri çəkildi: – “Xala, türkün məsəli... – Ə, belə türkün də, lap sənin də... – Hamınızın adı quş adıdır, elə demək istəmişdim... Kəklik lap özündən çıxdı: – Nədi, ot-ələf adı qoysunlar? Bəlkə yemilik, quzqulaq, xincilovuz, çiriş qoyaq adımızı?! Yoxsa, inək, keçi, qoyun..? Dursun: – Qudurma ay qız! Həddini bil! Kişilərdən ayıbdır. Amma Çiriş, yaxşı oğlan adıdır... – Onda nəvən olanda adını Çiriş qoyarsan! Nağaraçı ağ kapron dərili nağarasını açanda nəzərlər günəş şüasından parıldayan nağaraya yönəldi. Dursun əlini əlinə vurdu: – Bu nə nağaradı əyə, burdan baxanda, o yanı görünür. Buna zopa vursan ortadan bölünər. Nağaraçı: – Əmi bu rus nağarasıdır, bunu əllə çalırlar, çubuqla yox. – Bir şapalaq vur görüm, ə o urvatsız rus zadına. Deyirlər onların elə hər zadı belə nazik olur. Nağaraçı ritmik bir nömrə nümayiş etdirdi. Sədr çönüb, “Aaaz Qumru, şeyin səsi ora gəlir!?” qışqırdı. Qumru: – Yox a sədr, elə-belə bir dıppıltı gəldi. Kəklik ayaqyoluna gedəndə bundan gur səs çıxarır, - üzümlükdəki qız-gəlinlərin hamısı şaqqanaq çəkib gülüşdülər. Sədr: – Uşaqların birini yolla o uşaqəmizdirən Qoşəllədi, nə zibildi, onun yanına – atla gedib nağaraçı Canbaxışı ayıqdırsa diri tutub gətirsin bura. Qumru: – Baş üstə, Dursun qağa! Musiqiçi, başqa sənət yoldaşını istəməz. Odur ki, nağaraçı nigarançılıqla soruşdu: – Əmi sizin bu qoşalülə dediyiniz də nağaraçalandır? – Yox, Qoşəllə briqadirimizdir – əl buyruqçumuzdur. Bax Canbaxış, özün görəcəksən necə nağaraçalandır. Aradan bir xeyli keçdi. Musiqiçilər çalğı alətlərini yerbəyer edənədək dəstəyə iki atlı yaxınlaşdı – biri Qoşəllə, digəri isə Canbaxış idi. Sədr Qoşəlləni görcək üstünə çımxırdı: – Ə, lülə, sən yenə arvadların tumanının yanını kəsdirib durmusan? Ədə, vallah bu kənddə sənə oxşayan bir uşaq doğulsa ha, səni xıncım-xıncım edəcəklər. Camaat qız- gəlini, arvadlarını etibar edib işə göndərir, sən də bütün günü onların tuman soyunmağına, uşaq əmizdirməyinə baxırsan, ay ütük!? Qoşəllə: – Yoldaş sədr, Tovuz bacı xahiş elədi ki, yemək yeyənə qədər körpəni saxlayım... Yüklə 275,5 Kb. Dostları ilə paylaş:
|