Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi №2(14)
Yüklə 275,5 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 89
88 № 2 (14) Yay 2015 ki, yuxuda bir adamın ölməyini görmək onun uzun yaşayacağına işarə imiş. Biraz sanki rahatlandı. Ayağa qalxıb hamam otağına keçdi. Əlini-üzünü, başını yudu. İki gün sonra atası Bakıya gələcəkdi. Atasını qarşılayacaq və bir neçə günü onunla bir yerdə olacaqdı. İndi o günü səbirsizliklə gözləyirdi.. Ə Ə Ə Göydən yerə od ələnirdi. Nəfəs almaq yaşamaq qədər çətin idi. Avtobusa çatmaqdan ötrü yüz metr qaçdığım üçün paçamın arası, belim, qoltuğumun altı yamanca tərləmiş, ağ rəngli, ucuz sintetik köynəyim dərimə yapışmışdı. Avtobusa minib başqa yerlər dolu olduğu üçün qırmızı köynək, ağ rəngli ətək geyinmiş, sarışın, azca kök və olduqca gözəl olan, sağ ayağı gipsə salınmış qızın yanına əyləşdim. Əlimlə yaxamı dartıb içəri üfürməyə başladım ki, tərim qurusun, sərinləyim. Özümə gələndən sonra kitabımı açdım və oxumağa başladım. Olduqca kədərli bir roman idi və mən bütünlüklə əsərin içində itib-batmış, harada olduğumu unutmuşdum. İctimai nəqliyyatdan istifadə etdiyim zaman azca ucadan oxuyuram ki, səs-küy içimdən oxumağa maneə olur. Məni kitabdan yanımda əyləşmiş qızın səsi ayırdı. Ağlayırdı. İlk öncə fikir verməməyə çalışdım. Düşündüm ki, yəqin ayağı ağrıyır, ona görə hisslərinə hakim ola bilmir. Mənim də başıma gəlib. Dişim ağrıdığından gecə səhərə yatmamış, uşaq kimi ağlamışam. Yenidən kitaba qayıtdım. Ancaq nə illah edirdimsə diqqətimi cəmləyə bilmirdim. Qızın totuq əlləri ilə üzünü qapamağa çalışması, səs eləməmək üçün nəfəsini içində saxlamağı qanımı qaraltdı. Uşaqlıqdan adətim var, bir insan ağladımı laqeyd ola bilmirəm, əlimdən gələn qədər kömək etməyə, yardımçı olmağa çalışıram. Bəzən səbəbini bilməsəm də həmin adama qoşulub ağlayıram, Həmin adam ən qatı düşmənim olsa belə biganə qala bilmərəm. Diqqətlə qıza baxanda anladım ki, o fiziki yox, mənəvi ağrı çəkir. Fiziki ağrı çəkənlə, məni ağrı çəkən fərqli tərzdə ağlayırlar. Fiziki ağrı çəkənlər üzlərini turşudurlar, mənəvi ağrı çəkənlər isə ya hıçqıraraq ağlayır, ya da göz yaşları səssiz-səssiz yanaqlarından süzülür. Düşündüm ki, bəlkə qohumlarından, ata-anasından kimsə vəfat edib, ya da sevdiyi insandan ayrılıb, bəlkə iti-pişiyi ölüb. Mənim itim öləndə bir həftə depressiya keçirmişdim. Bəlkə də həlli olmayan və ya çox çətin olan bir problemi var, bəlkə də, bir kimsəsi yoxdu, yetim qızdı. İnsanın ağlına yüz fikir gəlir o an. Təsəvvürümdə canlandırdım ki, qız yetimdi, gedəcək yeri yoxdu. Mən də onu evimizə aparıram. İlk öncə valideynlərim qəzəblənir və mən çox Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 89 təsirli bir nitq söyləyib onları razı salıram, qız da bizlə yaşamağa başlayır, sonra o qıza aşiq oluram, o da mənə. Evlənirik və uşaqlarımız olur. Ya da qız qəddar bir mafiyanın əlinə keçib, bir xeyli borcu var, qaytarmasa öldürəcəklər, mən də qıza kömək olmaq üçün bütün kitablarımı satıb həmin pulla qumar oynayıb bir xeyli pul qazanaraq qızın borcunu qaytarıram. Sonra qız mənə aşiq olur, evlənirik, uşaqlarımız olur. Həmin an ağlıma bir neçə belə variant gəldi. Ümumiyyətlə xəyal qurmağı sevən insanam. O qədər belə xəyyallar qurmuşam. Sayı-hesabı yoxdu. Cavabsız suallar sümüyə dirənən bıçaq kimi dirənmişdi beynimə. Qızla danışmasaydım, heç cür kömək edə bilməyəcəkdim. Cəsarətimi toplamaq üçün üç dəfə dərindən nəfəs alıb-verdim. Bir neçə dəfə udqundum və ikimizin eşidəcəyi bir səs tonu ilə qıza dedim: -Xanım, bayaqdan sizə fikir verirəm və ağladığınızı görürəm. Bu mənim içimi parçalayır. Sizə kömək etmək istəyirəm. Lütfən məni yanlış anlamayın. Qız başını qaldırıb ağlamaqdan qıpqırmızı olmuş gözlərini gözlərimə zillədi və heç nə dəmədən daha da şiddətlə ağlamağa başladı. Sanki, qəlbimə dağ çəkdilər, qarnıma xəncər soxdular. “Bu qızın dərdini-azarını mənə ver, ilahi. Sən ki, heç kəsi daşıdığından artıq yüklə yükləməzsən, tanrım”, - dedim öz-özümə. Özümü toparlayıb davam etdim: -Bilirəm, bir insan cəmiyyət içində ağlayırsa, demək ki, dərdi balaca deyil. Bəlkə də, çox böyük bir acınız var, ən yaxın adamınızı itirmisiniz, bəlkə də məni kiməsə bənzətdiniz və yaranız təzələndi. Hər şey ola bilər. Çox xahiş edirəm, mənə danışın, əlimdən gələn qədər kömək edəcəyəm sizə. Qız mənə cavab vermədən ağlamağa davam edirdi. Bilmirdim nə edim. -Siz iradəli və güclü olmalısınız. Acınız nədirsə bir gün mütləq dinəcək, yaralarınızın yeri qaysaqlanacaq. İnsan torpaq kimi olmalıdı, əzildikcə bərkiməlidi. Heç nəyə görə həyatdan küsməyə dəyməz. Ümid sonda ölür. İnsanı öldürməyən acı onu gücləndirir. Xahiş edirəm ağlamayın daha. Silin gözlərinizi. Qız mənim dediklərimi eşitmirmiş kimi başını aşağı salıb ağlamağında idi. Beynimi işə salıb bir zamanlar çox oxuduğum və heç bir xeyrini görmədiyim fərdi inkişaf kitablarından sitatlar xatırlamağa çalışdım, çox təəssüf ki, ağlıma bu şablon, təsirini itirmiş cümlələr gəldi: -Hansı vəziyyətdə olursanız olun, sizin yerinizdə olmaq istəyən milyonlarla insan var. Günəşin doğduğu an qaranlığın ən qatı olduğu zamandan bir az sonrakı zamandı. Ağlamayın xahiş edirəm. Danışın mənə. Xoşbəxtlik paylaşdıqca çoxaldığı kimi,bədbəxtlik də paylaşdıqca azalır. Qız, nəhayət, başını qaldırdı, dünyanın bütün kədərini sorub canına çəkmiş gözləri ilə mənə baxdı. Ağlamaqdan yanaqları və burnu qızarmışdı, dayanmadan burnunun suyunu içəri çəkirdi. Nəsə demək istəyirdi, ancaq nəyəsə görə tərəddüd edirdi. -Xahiş edirəm çəkinməyin, mənə inana bilərsiniz. Qəlbimə ümid doldu, hiss etdim ki, qız danışmaq istəyir. Nəyahət, danışdı, səsi xoş və məlahətli idi. Yüklə 275,5 Kb. Dostları ilə paylaş:
|