Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi
Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi
Yüklə 4,52 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 109
- ...- Dəvə, dəvəli, dəvəli! Dəvə əməliyyatı!..
Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 109 yeməyini pilətədə isidər, hərdən də maşınına minib sevişməyə gedərdi onunla. Amma bu sevişmə daha olmurdu deyəsən. Çünki Sara xanım yaşlaşmışdı və yaşlaşdıqca da üz-gözü də qırışmağa başlamışdı.) -Alə, mını qan tutdu ki! – bunu da qəciyib quru ağaca dönərək əsim- əsim əsən İmirin qolundan tutan Rail müəllim dedi. Sonra da Abasquliyevin işarəsi ilə quruyub qaxaca dönmüş İmirin qolundan tutub tualetə apardı, qurnanı açıb üzünə su vurdu. -Qqqoy əəəlimin qqqanının yuuuyum... – Əlini suyun altına tutan İmirə təəccüblə baxdı Rail və bilmədi gülsün, ya ağlasın.... Üstündən iki gün keçəndən sonra o redaktor-professor kafedrada yanına gəlmiş, qolunu boynuna salmış, bir kənara çəkib asta səslə demişdi: -Səni burdan qovacaqdım, qurban olasan İsmayıl müəllimə. Düzdür, o mənə bir söz deməyib, amma bilirəm ki, xətrini çox istəyir – eloğlusunuz axı! Get. Daha səninlə işim yoxdur. Dediyim kimi, loyal, dövlətin siyasətinə toxunmayan yazılar yaz gətir, çap edim. Hətta sənin imzanı tanıtmaq üçün məqalələrinin altınnan öz imzamı da qoyaram: qoşa imzayla çap etdirərik yazılarını!.. Hə, necədir səninçün?! Və professor ondan aralanıb gedəndə qəfil geri dönmüş, bahalı pencəyinin altından geydiyi qolsuz ağ köynəyin qabağında bərq vuran qızılı qalstukunu sol əli ilə sığallaya-sığallaya demişdi: -Kstati, araşdırmışam, rəhmətlik atan Löhraz biz tərəfdəndir – mən də amasiyalıyam. Yəni burda, institutda bizə ermənistanlılar deyərlər... Ananın o tərəfdən olmağına baxma, sənin damarında bizim qanımız axır... (Hələ tələbəlik illərindən institutda, bütün ölkədə olduğu kimi, yerlibazlığın olduğunu eşitmişdi. “Ermənistanlılar”, “qarabağlılar”, “qazaxlılar”, “cənublular”, “gürcüstanlılar”, “naxçıvanlılar” və sair bu kimi adlar altında yerlipərəstliyin olduğunu bilirdi. Amma bu xəstəliyin lap “elmi” səviyyəyə çatdığına inanmazdı.) Bundan sonra onlar dostlaşmışdılar. Hətta İmirin məqalələri, doğrudan da professor Abasqulu Abasquliyevin (o redaktor- professorun adı-soyadı beləydi) imzası ilə şərikli çıxmağa başlamışdı. Amma bu “travma” – ürək döyüntüsü ömürlük qalmışdı İmirdə... (Bu “travma” sözünü ilk dəfə dostu Rahil müəllimdən eşitmişdi. Üç dost – Rahil, Tofiq Qəhrəmanov və İmir Tofiqgilin Yuxarı Dağlıdakı darısqal evlərində görüşəndə belə-belə sözlərdən çox işlədərdilər.) ...Evlərinin çavıstanında gizlənmişdi. Həyətdə isə anasını, itlərini, inəklərini dəyənəyin altına salıb tappatap döyürdülər... O özünü bu dəyənək zərbələrindən qoruya bilsə də, ürəyini qoruya bilmədi. Bir də gördü ki, sinəsinin sol tərəfində nədisə gup-gup vurur. (Onda o, ürək döyüntüsünün nə olduğunu anlamırdı.) Elə vururdu ki, az qalırdı onu top kimi qaldırıb yerə çırpsın... Nənəsi necə deyərdi o qədim 110 № 4 (20) Qış- 2016 el sözünü? “Zərb zəyərəkdən zəy çıxardar.” Onda, o uşaq olanda... “Yox! Yox! Yox!!! Mən o vaxtlarımı xatırlamaq istəmirəm! İstəmirəm! İstəmirəm!İstəmirəmmmmmmmmmmm mmmm!!!..................................” Öz bağırtısı başqa səslərə qarışıb qulağını deşirdi. Qulaq verib o yad səsləri dinlədi. ...- Dəvə, dəvəli, dəvəli! Dəvə əməliyyatı!.. Yanından ötən bir polis maşınındakı ratsiyadan gəlirdi bu səs. Bir azca sakitləşən ürəyinin guppultusu təzədən başladı. Sol əli ilə bərk-bərk tutduğu sükanın üstünə sağ əli ilə döyəcləyə-döyəcləyə bağırdı:“Nə, nə dedi?! Dəvə, Dəvəli?! Dəvə əməliyyatı?! Sən öl düzmüş müşahidəm! Oğraşlar direktorun otağında aparat quraşdırıbmışlar... Yıxıldı Nanabəyimin evi... Yaxşı bəs niyə saxlamadı məni? Niyə ötüb keçdi?.. Noolsun e sən də? Bu keçib qabağımı kəsəcək dar bir yerdə, o 31-də gələn də arxadan diriyib dalıma də!.. Bəlkə basım bu qruntovoy yola?..“ Qarşıdan bir torpaq yol ayrılırdı. İstədi maşını sala o yola, ürəyi gəlmədi.“Yoox, maşını zay eliyərəm... Nə zülmnən almışam bunu. ” ...Bir həftə idi ki, bu cənub şəhərində idi. İşlədiyi institutun buradakı filialına dövlət imtahanı götürməyə təhkim olunmuşdu. İmtahanları uğurla başa vurdu. Kəsmək istədiyi yeddi uşağın hamısının valideyni özünü alataş çatdırdılar filialın direktoru Hüseyn Dəvəlinin kabinetinə. (Dəvəli əvvəlcədən imkanlı ailələrdən olan tələbələrin siyahısını ona vermişdi.) Hərəsi 500 dollardan “doğdular.” Bu 500-ün hərəsindən 200 onun özünə qaldı, qalanları da Dəvəlinin cibinə getdi... “Bu Dəvəli də oğraş adamdı ha! Doğuzduran mən, hazırına nazir bu it oğlu. Yarı da bölmədi heç olmasa... Hardan gəldi ağlıma bu söhbət? Nə yaxşı... Ürəyim bir balaca sakitləşən kimi oldu... Vay-vay-vay! Ağlım gedib Dəvəli sukaya, heş güzgüyə baxmamışam! Xavarın vaar, oğraş 31-in burnun dirəyib götümə ki! Bas qaza görüm ə! Sənin bajıı s...m!” (“Doğmaq”, “doğuzdurmaq”, “qusmaq”, “düş bura”, “əlinə vermək”, “tıs eləmək”, “maralı hürkütmək” kimi kəlmələr institut müəllimlərinin arasında işlənən jarqonlar idi. Hələ Sovet vaxtı qəbula düşəndə bir-biri ilə bu jarqonlarla danışardılar ki, ətrafdakılar başa düşməsin. Yaxud bir tələbəni semestr imtahanından kəsəndə “kəndiri kəsirəm” – yəni tələbəyə “2” verirəm – kimi sözlərdən istifadə edirdilər. Kağız vermək, nömrə yazmaq qorxulu idi. Ən yaxşısı jarqondu. İmtahan gedəndə yanında oturan assistentinə - adətən işi onların əli ilə görürdülər – jarqonla sözlər deyirdi, ya da kağıza yazıb ötürürdü:”Bu laxdı, ya loxdu?” Yəni mənası beləydi ki, bu tələbə pul verəndir, oxuyub özü qiymət alandır?.. Adətən oxuyan uşaqlarla işləri olmurdu, çünki onlar zəhlətökən olurdular – pul verməməkləri bir yana, dekana, hətta rektora şikayət-zad eləyirdilər. Yüklə 4,52 Mb. Dostları ilə paylaş:
|