Ulduz Yanvar 2016 Layout 1
Yüklə 0,9 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi 36 ULDUZ
- ULDUZ
‐ Həmsədrlərdən müsahibə götürmək istəyirəm. ‐ Niyə? – kişi təəccüblə soruşdu. ‐ Suallarım var, cavabını yazıb qəzetə verəcəm. ‐ Niyə? – Deyəsən, qocanın tərs damarı tutmuşdu. Qıza elə gəldi ki, nə soruşursa soruşsun, o, elə hey «niyə» deyib dayanacaqdı. ‐ Bəs buranın adamları hardadı? ‐ İməciliyə gediblər. Adını da jurnalist qoymusan, xəbərin yoxdu? Bizimkilər Moskva prospektini abadlaşdırırlar, ağac əkirlər, qazonları sulayırlar. Həmsədrləri tapmaq istəsən, həftənin cüt günləri iməciliyə get. ‐ Bəs tək günləri? ‐ Tək günləri burda rus sektorunun uşaqlarına milli rəqslər öyrədirlər. Bir azdan gələcəklər, istəsən, onlardan da müsahibə ala bilərsən… Boğunuq, alaqaranlıq zirzəmiyə necə anlaşılmaz hisslərlə düşmüşdüsə, eləcə də oradan çıxdı. Hələ də təslim olmaq istəmirdi, məyusluqdan yaxa qurtarmaq üçün üz tutacağı sonuncu ünvana – bloklara qoşulmayanların partiyasının qərargahına tərəf cumdu. Hərçənd ki, bu partiya haqqında çox az məlumatı vardı, onlar yalnız seçkidən‐seçkiyə boy göstərir, sədrləri mandat alan kimi səslərini içlərinə salıb heç yerdə görünmür, heç kimlə dinib‐ danışmırdılar. Dillərində əzbər olan bir sözü təkrar eləməkdən zövq alırdılar – «biz bloklara qoşulmuruq». Elə partiyanın binası da üzvlərinin xarakterinin göstəricisi kimi şəhərin böyük parkının kənarında tənha monastıra oxşayırdı. O, tərəddüdlər içində bura gəlsə də, binanın ətrafında xeyli avtomobilin dayandığını və insanların tələm‐tələsik ora‐bura vurnuxduğunı görüb sevincəyə düşdü. Yəqin, sədr içəridədir, ya da idarə heyətinin iclasıdır, – deyə düşündü. Sual vermək istəyən jurnalist üçün bundan yaxşı fürsət ola bilməzdi. Elə rastına çıxan birinci şəxs də həqiqətən binada möhtəşəm bir tədbirə hazırlıq getdiyini təsdiqlədi. Müsahibə üçün gəldiyini eşidəndəsə adam gülməkdən özünü zorla saxladı. «Nə partiya, canım, bura ancaq seçkilər yaxınlaşanda partiya olur, qalan vaxtları «xeyir‐şər» evi kimi işlədirik. Elə indi də hörmətli bir kişinin cümə axşamına hazırlaşırıq», ‐ dedi. «Bəs bloklara qoşulmayanları hardan tapmaq olar?» sualını verməyə də lüzum qalmadı… «Yəqin, indi seçicilərinə Moskva konfetləri paylayırlar. Yaxşı olar ki, seçki vaxtı gələsiniz» ‐ adam yarızarafat, yarıciddi qımışa‐ qımışa əlavə elədi. Artıq yaxasını məyusluqdan qurtarmağın yeri yox idi, indən belə nəyəsə cəhd eləmək də mənasız görünürdü – belə qismətin sadəcə bir adı vardı – məğlubiyyət. Әl bulamadığın işin, başlamadığın mübarizənin, sadəcə olaraq etmək istədiyin cəhdlərin məğlubiyyəti. Başını aşağı salıb addımlarını yeyinlətdikcə «Gənclər qəzeti»nin qoca redaktorunun sözləri beynini döyəcləyirdi: «Bizim oxuculara iki şey lazımdır: teatr və sirk. İndi özün seç!..», «Qız uşağısan, ağıllı ol, bığlı‐saqqallı kişilərin girişmədiyi işlərlə niyə başını ağrıdırsan?», «Qızım, hər ehtimala qarşı bu bileti götür. Vallah, yaxşı tamaşadı…» Başını qaldıranda özü də hiss eləmədən lap yaxınlığından keçdiyi Gənclər teatrını gördü. Teatrın qarşısındakı iri, rəngli afişada «Samuel Bekket «Kreppin son lent yazısı» sözləri həkk olunmuşdu. Daha inadkarlıq göstərməyə, müqavimətə, tərəddüdlərə vaxt yox idi. Tamaşanın başlamasına dəqiqələr qalırdı. …İşıqlar söndü, pərdələr qalxdı. Taqətdən düşmüş qoca sıx tüstü‐dumanın arasından çıxaraq düz səhnənin ortasında dayanıb, sınıq‐ salxaq maqnitofonunu işə saldı… İyul 2014 Qeyd: İlk dəfə çap olunan bu hekayə 2014‐cü ildə Avrasiya Yazarlar və Azərbaycan Yazıçılar birliklərinin təşkilatçılığı ilə keçirilmiş III Beynəlxalq Mahmud Kaşğarlı Hekayə Müsabiqəsinin ölkə seçimlərində ikinci mükafata layiq görülüb. Aylıq ədəbiyyat dərgisi 36
Yanvar 2016
Şeir həmişə bu dünyanın özü kimi qəribə ‐ liklərlə səni özünə cəlb edir. Eyniliklər səni yorur‐ hər səhər işə getməyin də, işdən qayıtmağın da, salam verib salam almağın da, yatmağın da, yuxudan ayılmağın da, tele vizi ‐ yaya baxıb eyni musiqiləri dinləməyin də, yas yerində mollanın eyni avazla eyni sözləri oxumağı da, cibində bir qara qəpiyin olmayıb dünyanın üzünə tüpürməyin də yorur səni… Baş götürüb bu zalım dünyadan qaçmaq, bir ‐ yolluq yaxanı qurtarmaq istəyirsən. Və birdən… Səhər, sübh çağı günəş doğur. Hər gün gördüyün günəşdi, amma sənə sanki təzə doğulmuş kimi görünür. Ürəyində o günəş boyda bir günəş şölələnir və bütün varlığını sirli, sehirli bir işıq bürüyür. Nola gər əmvatə ehya versə sübhün dəmləri, Zikri‐ləlindir kim, eylər dəmbədəm təkrar sübh. Bir müsəvvirdir ki, zərrin kilk ilə hər gün çəkər, Səfheyi‐gərdunə nəqşi‐arizi –dildar sübh. (Sübhün dəmləri ölüləri diriltsə, təəccüblü deyil, ləl dodağının zikridir ki, hər an sübh onu təkrar eləyir… Sübh bir rəssamdır ki, hər gün göy üzünə qızıl qələmlə yar yanağının şəklini çəkir‐Məhəmməd Füzuli) Təzə şeir də günəşi və hər gün doğulan sübhü xatırladır sənə. Vüqar Әlisoyun şeirlərini oxuyanda da bir təzəlik, kimsəni təkrar etməyəcəyi bir tərz, yalnız özünün dünyaya orijinal baxışını ifadə edən poetik bir duyum hiss elədim. Onun şeirləri səndə belə bir təsəvvür yaradır ki, bunlar adilikdə qeyri‐adiliyi görmək, anda zamanı hiss etmək canatımından doğub. Şairliyin birinci əlaməti elə bu qeyri‐adiliyi poeziyaya gətirmək hünərindən yaranır. Vüqar Әlisoy hər şeirində buna cəhd edir və ilhamının gücü, potensial imkanları nəyə çatırsa, o məqama yetə bilir. Yatanda Ürəyini açıq qoy, Birdən yuxu aparar Xəyalına gələrəm. Birdən Tanrı, nəhayət, Gülər bir gün üzümə; Gözündə uyuyaram, Könlündə dincələrəm… Zahirən adi sevgi şeiridir. Amma bu adiliyin nizamını pozan şeirin ilk misralarıdır ki, sonra gələn misralar ilk dalğanın ardınca yüyürən dalğalar kimi onu sona yetirir. Vüqar Әlisoyun şeirlərinin təzəliyini, mübaliğə olmasın, bənzərsizliyini mən mövzu seçimində yox, mövzuya yeni rakursdan yanaşmaqda görürəm. O, sevgidən yazanda da, insanın bu ali, müqəddəs hissini poeziya dili ilə ifadə edəndə də çalışır ki, şablonlardan qaçsın. Hər sevgi təzədir və hər sevginin sənə aşıladığı hiss də təzə olmalıdır. Həsrətdən, ayrılıqdan çox yazırlar, amma Vüqar Әlisoyun bu həsrət şeiri ifadə tərzinə görə həsrətin təzə bir variantını yaradır, hardasa bu şeir Әli Kərimin «Qayıt» şeiri ilə səsləşir: 37
Yanvar 2016
Yüklə 0,9 Mb. Dostları ilə paylaş:
|