145
që kryesisht zbatohet në Francë, parashikojnë një hierarki ku në majë të piramidës gjendet e
drejta e autorësisë mbi veprën. Kjo vlen për shembull për të drejtën gjermane. Edhe kjo formë
është për t’u lavdëruar pasi në disa sisteme, si për shembull ai i copyright-it, e drejta e
autorësisë shpesh harrohet. Dyshimet më të mëdha në këtë rast paraqiten në ato vepra që
prodhohen nëpërmjet
work made for hire. Për shkak të përfshirjes së një numri të madh
autorësh dhe të vështirësive praktike të vendosjes së autorësisë mbi vepër për secilin prej tyre,
sistemi i copyright-it parashikon se, vepra që prodhohen në bazë të ëork made for hire, do të
kenë autor personin që mbledh të gjithë krijuesit, autorët etj. Përjashtimisht, mund të
parashikohen me anë të kontratave disa përjashtime për autorë të caktuar, bazuar mbi kritere
të ndryshme si për shembull fama e autorit në publik
473
. Ky sistem është i ngjashëm me veprat
kolektive që së fundi ka parashikuar dhe Ligji ynë për të drejtën
e autorit
474
.
Parimi i autorësisë mbi vepër krijon detyrime të forta ndaj palëve të treta, përdoruesve të
veprës si dhe bashkëkontraktuesve të autorit. Detyrimi i parë është që përdoruesit kanë është
që të shkruajnë dhe të përmendin emrin e autorit në çdo kopje apo formë tjetër të përdorimit
të veprës
475
. Detyrimi që kanë përdoruesit bie nëse vërtetohet se autori ka deklaruar në formë
të shkruar se heq dorë nga e drejta për t’u përmendur autorësia, në përputhje me natyrën e
veprës dhe përdorimin e saj, thotë Ligji
476
. Deklarimi me shkrim vlen për palët e treta në
mënyrë që ato të mos mbahen përgjegjëse për shkelje të të drejtës jopasurore të autorit. Në
dukje, krijohet përshtypja se dhënia e deklaratës është përfundimtare dhe se autori nuk e
revokon dot atë. Kjo do të binte ndesh me karakterin e të drejtës jopasurore të autorit. Autori
mund ta revokojë deklaratën e tij, në zbatim të parimit të autorësisë. Natyrisht, nuk
përjashtohet mundësia e dëmshpërblimit të përdoruesve nëse ata do të angazhojnë fonde për
të respektuar vullnetin e autorit. Së dyti, për shkak të rëndësisë së të drejtës që autori pranon
të heqë dorë, Ligji për të drejtat e autorit kërkon që dorëheqja të jetë e formalizuar me shkrim.
Në këtë mënyrë, sigurohet që vullneti i autorit është dhënë në mënyrë të plotë dhe pa ekuivok.
Së treti, duket se ligji i kufizon rastet kur autori mund të heqë dorë nga përmendja ose shkrimi
i emrit të tij, kur thotë se deklarata do të bëhet “në përputhje me natyrën e veprës dhe
përdorimin e saj”. Kjo dispozitë kërkon një sqarim të mëtejshëm nga ana e ligjit, për të
kuptuar se cilat janë veprat që u drejtohet ligji. Mund të hamendësohet se një lloj vepre që
mund të preket nga kjo dispozitë janë veprat audiovizuale ose grafike, të cilat mund të kenë
shumë autorë dhe një subjekt i caktuar që ka porositur veprën dhe që merr përsipër
përgjegjësinë e botimit të saj.
Çështja e dorëheqjes nga autorësia mbi vepër është shtruar historikisht dhe vijon të
trajtohet edhe sot, në lidhje me botimin e veprave në formë anonime. Është mjaft e njohur
473 Mary LaFrance, “Copyright Law”, Thomson West, 2008, f. 61.
474 Shih paragrafin mbi autorësinë më sipër.
475 Pika 2 e nenit 22 të Ligjit për të drejtat e autorit.
476 Po aty.