27
Bir dəfə mənim maĢınımın təkəri buraxdı. Təkəri yamamaq
üçün təmir emalatxanasına gətirdim. Həyat yoldaĢım və bir
oğlum da mənimlə idilər. Hava elə isti idi ki, kölgədə belə
durmaq olmurdu. Təmir emalatxanasının yanındakı su
köĢkündən su alıb içirdik. Su köĢkünün yanında bir darvaza
vardı və onun yanında bir kiĢi dayanmıĢdı. O, mənə yaxınlaĢıb
dedi:
- Cənab, bir bura gəlin.
Mən darvazadan içəri girdim. Qapının arxa tərəfində yekə
bir çəllək var idi.
Qoca mənə:
- Sizin içdiyiniz suyu bax bu çəlləkdən götürürlər – dedi.
Ola bilsin sizə bir ziyanı dəyməsin. Amma o uĢağa bu sudan
verməyin, yazıqdır, xəstələnər.
Sonra o mənə hasara alınmıĢ (əlcəzairlilər hasar çəkməyi
necə də sevirlər) imarətin sahibi olduğunu söylədi və bizim
haralı olduğumuzu soruĢdu. (Qoca sir-sifətimizdən qəribə
olduğumuzu hiss etmiĢdi). Mən Sovet ölkəsindən gəldiyimizi
və özümün müəllim olduğumu söylədim. O mənə:
- Axı siz rusa oxĢamırsınız – dedi. Ruslar sarıbəniz
olurlar.
Mən:
- Siz düz buyurursunuz – dedim. Biz sovet vətəndaĢıyıq,
lakin rus deyilik. Sovet ölkəsində yüzdən artıq millətin və
xalqın nümayəndələri yaĢayırlar. Biz azərbaycanlıyıq.
KiĢinin gözləri sanki iĢıqlandı.
- Siz müsəlmansınız, eləmi? – deyə soruĢdu.
Dedim:
- Bəli azərbaycanlılar müsəlmandırlar. Bəs siz bunu
haradan bilirsiniz?
O, dərin köks ötürərək bizi evinə dəvət etdi. Mən
tələsdiyimizi bildirib, ona təĢəkkür etdim. Sonra o, evdən
kimisə səslədi. Evdən cavan bir qız çıxdı. Ona ərəbcə müraciət
etdi. BaĢa düĢdüm ki, qıza deyir ki, qonaqlar üçün su gətir. Heç