Varolmanэn Dayanэlmaz Hafifliрi
Yüklə 1,43 Mb.
|
|
Kadınlara müthiş çekici gelmeye başladı ve öрrencilerden biri ona aşık oldu. Işte böylece inanılmayacak kadar kısa bir süre içinde yaşamının arka planı tümüyle deрişti. Kısa bir süre öncesine kadar orta sınıfın yüksek gelir grubundan birinin oturabileceрi bir apartman katında uşaрı, karısı ve kızıyla birlikte oturuyordu; şimdiyse kentin eski mahallelerinden birinde, her gece öрrenci sevgilisi ile birlikte olduрu küçücük bir dairede. Sevgilisine, onu o otelden bu otele gezdirerek eşlik etmek zorunda deрildi artık; onunla kendi dairesinde, başucu masasında kendi kitapları ve kül tablası duran kendi yataрında sevişebilirdi. Iddiasız bir kızdı, fazla gösterişli de deрildi ama Franz'a, Franz'ın çok yakın bir geçmişte Sabina'ya duyduрu hayranlık gibi bir hayranlık duyuyordu. Franz bundan hoşlanmamazlık etmedi. Sabina'yı gözlüklü bir öрrenciye deрişmeyi için için bir çaptan düşme saydıysa bile, doрuştan iyi bir insan olduрundan kızı sevmeyi, ona yakınlık duymayı becerdi ve ona hiçbir yere aktarmak fırsatını bulamadıрı bir baba sevgisi sundu. (Öyle ya, Marie-Anne her zaman için kızından çok Marie-Claude'un bir kopyası gibi davranmıştı.)
istediрini söyledi. Marie-Claude başını salladı. "Ama boşanmamız senin için ne fark eder ki! Bütün mal mülk sende kalsın." "Mal mülk önemli deрil benim için," dedi kadın. "Peki, nedir önemli olan?" "Aşk," dedi karısı gülümseyerek. "Aşk mı?" dedi Franz şaşkınlıkla. "Aşk bir meydan savaşıdır," dedi Marie-Claude, gülümsemeyi sürdürerek. "Ve ben savaşı sürdürmek niyetindeyim. Sonuna kadar."
savaşmaya niyetim yok," dedi ve çıkıp gitti. ::::::::::::::::: 10 Cenevre'de dört yıl oturduktan sonra Sabina, Paris'e yerleşti, ama orada da melankoliden kurtulamadı. Ona ne olduрunu soracak olsalar, kendisi de cevap vermekte güçlük çekerdi.
aрırlık belirten eрretilemelere başvurmak eрilimindeyizdir. Bir şeyin bizim için büyük bir yük olduрunu söyleriz. Ya taşırız bu yükü ya da beceremez, okkanın altına gideriz, bu yükle didişir, kazanır ya da kaybederiz. Ya Sabina -sahi ne olmuştu ona? Hiç. Içinden terk etmek geldiрi için bir erkeрi terk etmişti. Erkek onun peşinden mi gelmişti? Ondan intikam almaya mı çalışmıştı? Hayır. Sabina'nın dramı aрırlıрın deрil hafifliрin dramıydı. Onun payına düşen yük deрil, varolmanın dayanılmaz hafifliрiydi. O zamana kadar ihanetleri heyecan ve neşeyle doldurmuştu içini. Çünkü yeni ihanet serüvenlerinin yolunu açıyordu önünde. Peki, ya bütün bu yolların bir sonu varsa? Insan ana-babasına, kocasına, ülkesine, aşkına ihanet edebilirdi ama ana-baba, koca, ülke ve aşk elden gidince -ihanet edilecek ne kalıyordu geriye? Sabina çevresinde bir boşluk hissediyordu. Ya bu boşluk, bütün ihanetlerinin varacaрı yerse? Doрal olarak bunun farkına varmamıştı şimdiye kadar. Nasıl varabilirdi ki? Peşine düştüрümüz hedefler hep bir parça sislerle örtülüdür. Evliliрi özleyen genç kız bilmediрi bir şeyi özler. Ün peşinde koşan gencin ün denen şey hakkında en ufak bir bilgisi yoktur. Attıрımız her adıma anlamını veren şey o adım hakkında hiçbir şey bilmememiz gerçeрidir. Sabina ihanet etmeye duyduрu isteрin ardında yatan hedefin farkında deрildi. Varolmanın dayanılmaz hafifliрi -hedef bu muydu? Cenevre'den ayrılması onu bu hedefe iyice yaklaştırmıştı.
Mektup Tomas'ın oрlundandı. Nasıl olmuşsa olmuş, Sabina'nın kim olduрunu öрrenmiş, adresini bir yerlerden bulmuş, 'babasının en yakın dostu'na yazmaya karar vermişti. Ona Tomas'la Tereza'nın ölümlerini haber veriyordu. Son iki-üç yıllarını bir köyde geçirmişlerdi, Tomas oradaki devlet çiftliрinde şoförlük yapıyordu. Zaman zaman arabayla komşu kasabaya inip geceyi ucuz bir otelde geçirdikleri oluyordu. Yol inişli çıkışlıydı, bindikleri kamyonet bir yere çarpmış ve dik bir yokuştan aşaрı yuvarlanmıştı. Cesetleri tanınmaz haldeydi. Polis kazadan sonra frenlerin son derece aşınmış olduрunu saptamıştı. Haberin etkisinden bir türlü kurtulamıyordu Sabina. Geçmişiyle arasındaki son baр da kopmuştu. Eski alışkanlıрı uyarınca, bir mezarlık gezintisi yaparak sakinleşmeye karar verdi. En yakını Montparnasse Mezarlıрı'ydı. Her bir mezarın başucunda küçük evler, minyatür şapeller duruyordu bu mezarlıkta. Sabina, ölüler başuçlarına saray taklitleri kondurulmasından neden hoşlansınlar ki, diye düşündü. Mezarlık, kendini beрenmişliрin taşa dönüşmüş haliydi. Ölünce akıllanacaklarına, mezarlık sakinleri yaşadıkları zamankinden daha da ahmaklaşmışlardı. Anıtları ne kadar önemli kişiler olduklarını belirtmek için dikilmişti. Burada gömülü olanlar babalar, kardeşler, oрullar ya da nineler deрil, yalnızca kamusal önemi olan kişiler; unvanları, dereceleri, nişanları olan kişilerdi; şuradaki postacı bile seçtiрi meslekle, toplumsal yeriyle -saygınlıрıyla- gösteriş yapıyor, övünüyordu. Bir mezar sırası boyunca yürürken, bir gömme töreni için toplanan kişileri fark etti. Cenaze yöneticisinin eli kolu çiçek doluydu, cenazeye katılan herkese bu çiçeklerden veriyordu. Sabina'ya da bir tane uzattı. Sabina cenazecilere katıldı. Bir sürü anıtın yanından dolaşıp geçerek henüz üzerine mezartaşı konmamış mezarın yanına vardılar. Sabina çukurun üzerine eрildi. Çukur son derece derindi. Çiçeрi içine attı. Zarif taklalar atarak süzüldü indi, tabutun üzerine kondu çiçek. Bohemya'da mezarlar bu kadar derin deрildi. Paris'te yapılar nasıl daha yüksekse, mezarlar da daha derindi. Gözü mezarın yanıbaşmda duran taşa ilişti. Tüyleri ürperdi ve aceleyle eve döndü. Bütün gün o taşı düşündü. Onu neden bu kadar ürkütmüştü o taş?
ölüler bir daha dışarı çıkamazlar artık.
ha taşla, ne fark eder? Fark şu; mezarın üzeri taşla örtülmüşse bu, ölmüş kişinin bir daha dönüp gelmesini istemiyoruz anlamına gelir. O aрır mezartaşı ölüye: "Olduрun yerde kal!" der.
üzeri toprakla örtülüydü, topraktan çiçekler, hafifçe mezarın üzerine doрru eрilen bir akaрaç çıkıyordu. Köklerle çiçekler babasının ölüsüne mezardan kaçış yolu saрlıyorlardı. Babasının üzeri taşla örtülmüş olsa, öldükten sonra onunla hiç konuşamayacak, aрaçlarda kendisini baрışlayan sesini hiç duyamayacaktı Sabina.
komşu kasabaya gidip, geceyi ucuz bir otelde geçiriyorlardı. Mektubun burası dikkatini çekmişti. Mutluydular demek ki. Tomas'ı yaptıрı tablolardan biri olarak gözünün önüne getirdi bir kere daha; önde Don Juan, naif bir ressamın elinden çıkma geniş bir sahne dekoru ve dekordaki bir çatlaрın ardından görünen şey, Tristan. Tristan olarak ölmüştü, Don Juan olarak deрil. Sabina'nın ana-babası aynı hafta ölmüşlerdi. Tomas ile Tereza aynı saniye. Birden müthiş özledi Franz'ı Sabina. Ona mezarlık gezintilerinden sözettiрinde, Franz tiksintiyle ürpermiş, mezarlıkların kemik ve taş yıрınları olduklarını söylemişti. Aralarında hemen o an bir anlaşamama uçurumu açılmıştı. Montparnasse Mezarlıрı'nı gezdiрi güne kadar Franz'ın demek istediрini anlayamadı Sabina. Ona karşı bu kadar sabırsız davrandıрı için pişmandı. Belki de daha uzun süre birlikte olsalar, kullandıkları sözcükleri anlamaya başlarlardı Sabina'yla Franz. Sözcük daрarları yavaş yavaş, ürkek ürkek, utangaç aşıklar gibi birbirine yaklaşır, birinin müziрi ötekinin müziрiyle kaynaşmaya başlardı: Ama artık çok geçti.
oradan oraya gezeceрini biliyordu; çünkü burada ölecek olsa üstüne bir taş örteceklerdi ve hiçbir yeri kendine yuva bellemeyen bir kadın için bütün alıp başını gitmelerin sonuna geldiрini düşünmek dayanılmazdı.
gözlüklü kızı da tanıyorlardı. Ama hiçbiri Sabina'yı bilmiyordu. Franz, karısının, dostlarına Sabina'dan sözettiрini sanmakla yanılmıştı. Sabina güzel bir kadındı, Marie-Claude herkesin onları birbirleriyle karşılaştırıp durmalarını istemiyordu.
ne bir resim, ne bir desen, ne de onun bir fotoрrafını istemişti. Sonuçta, Sabina yaşamından tek bir iz bile bırakmadan çıkıp gitmişti. Yaşamının en harikulade yılını onunla birlikte geçirdiрini gösterecek elle tutulur en ufak bir kanıt parçası bile yoktu. Ona sadık kalma isteрini daha da güçlendiriyordu bu yalnızca. Bazen apartman dairesinde birlikte otururlarken, kız gözlerini okuduрu kitaptan kaldırır, ona soran bir bakış fırlatır: "Ne düşünüyorsun?" diye sorardı.
akla uygun bir cevap bulurdu Franz, ama aslında Sabina'yı düşünüyordu.
ilk okuyup onunla tartışan kız olurdu. Ama Franz'ın tek düşündüрü Sabina'nın makale konusunda neler söyleyeceрi idi. Her yaptıрını Sabina için, Sabina'nın yapılmasını isteyeceрi biçimde yapıyordu.
öрrenci sevgilisine en ufak bir kötülük etmeyecek olan Franz'ın da çok işine geliyordu. Sabina kültünü aşktan çok din olarak besliyor, pekiştiriyordu. Hatta, o dinin teolojisine bakacak olursanız, kızı ona yollayan da Sabina'ydı. Dünyevi aşkıyla dünyevi olmayan aşkı arasında eksiksiz bir uyum vardı demek ki. Üstelik, eрer dünyevi olmayan aşkı (teolojik nedenlerle) yüksek dozda anlaşılmazlık ve kavranamazlık içerecekse (sadece yanlış anlaşılan sözcükler sözlüрünü ve uzanıp giden ters anlamalar dizinini hatırlamamız yeter), dünyevi aşkı gerçek bir karşılıklı birbirini anlama üzerine kuruluydu. Öрrenci sevgili Sabina'dan çok daha gençti ve yaşamının müzikal örgüsü ancak kaba çizgileriyle belli olmuştu henüz; Franz'ın kendisine saрladıрı her ezgi parçasına dört elle sarılıyordu. Franz'ın Büyük Marş'ı onun da imanıydı artık. Şimdi müzik onun için yeni bir Dionizyak esrimeydi. Sık sık birlikte dans etmeye gidiyorlardı. 'Gerçek yaşıyorlardı' ve yaptıkları hiçbir şey gizli deрildi. Dostları, meslektaşları, öрrencileri ve tanımadıkları kişilerle birlikte olmaya özen gösteriyorlar, onlarla oturmayı, içmeyi, sohbet etmeyi seviyorlardı. Sık sık Alp Daрlarına geziye çıkıyorlardı. Franz eрilir, kız sırtına atlayıp çıkar, Franz çocukluрunda annesinin öрrettiрi uzun Almanca şiiri baрıra baрıra söylerken kırlarda koşarlardı. Kız neşeyle kahkahalar atar, Franz'ın boynuna yapışırken bir yandan da onun bacaklarına, omuzlarına, ciрerlerinin gücüne hayran olurdu.
işgali altındaki ülkelere beslediрi garip sempatiydi. Işgalin yıldönümünde, Cenevre'deki bir Çek grubunun düzenlediрi anma toplantısına katıldılar. Oda hemen hemen boştu. Konuşmacının yapay dalgalı kırlaşmış saçları vardı. Dinlemeye gelmiş birkaç hevesliyi bile sıkan uzun bir konuşma yaptı. Fransızcayı doрru ama oldukça aksanlı konuşuyordu. Zaman zaman bir noktayı vurgulamak için dinleyenleri tehdit edercesine, işaret parmaрını havaya kaldırıyordu.
mutluluktan kendinden geçmiş gülümsüyordu. Franz kır saçlı işaret parmaрıyla hayranlık uyandıran zarif adama baktıkça onu gitgide daha çok bir haberci, kendisiyle tapındıрı tanrıça arasında bir aracı gibi görüyordu. Gözlerini, on beş Avrupa ve bir tane de Amerikan otelinde, Sabina'nın üzerindeyken kapadıрı gibi kapadı.
Banyoya gitti, pijamalarını giydi ve Tomas'ın yanına uzandı. Tomas uyuyordu. Tereza onun yüzüne eрildi, öperken saçlarından tuhaf bir koku geldiрini fark etti. Bir daha, bir daha kokladı. Ancak aşaрıdan yukarıya, köpek gibi kokladıktan sonra anladı bu kokunun ne olduрunu; bir kadının cinsel organlarının kokusu.
O, onlardan çok daha erken uyanıyordu, ama onları rahatsız etmeyi göze alamıyordu. Sabırsızlıkla çalar saatin zilini bekliyordu, çünkü bu ona onların yataklarına sıçrama hakkı veriyordu. Üzerlerinde koşup oynuyor, burnuyla aрzıyla onları dürtüklüyordu. Bir süre bunun önüne geçmeye çalıştılar, onu yataktan aşaрı ittiler ama o, onlardan daha inatçı çıktı ve sonuçta kendi haklarını korudu. Tereza son zamanlarda güne Karenin tarafından karşılanmaktan son derece hoşlandıрını fark etmişti. Uyanmak Karenin için katışıksız bir zevkti; dünyaya geri döndüрünü her keşfedişinde toy, yalın bir şaşkınlık gösteriyordu; bu ona gerçekten keyif veriyordu. Tereza ise büyük bir isteksizlikle, gözlerini kapalı tutarak, günü uzaklaştırmak istercesine uyanıyordu. Işte şu anda Karenin holde durmuş, tasmasıyla kayışının asılı olduрu şapkalıрa dikmişti gözlerini. Başını tasmadan geçiriverdi ve birlikte alışverişe çıktılar. Süt, tereyaрı, ekmek ve bir de her zamanki gibi Karenin'in sabah çöreрini alacaklardı. Daha sonra, aрzında çöreрi Tereza'nın yanısıra tin tin yürürken başını gururla bir o yana bir bu yana çeviriyordu, sokaktan geçenlerin ilgisinden pek hoşnuttu.
uzanıp yatar, Tomas'ın kendisini fark etmesini bekler sürüne sürüne onun yanına gider, hırlayıp havlar, sanki Tomas çöreрini onun aрzından çekip almak istiyormuş gibi yapardı. Her gün aynı şey olurdu. Evin içinde beş dakika kadar kovalamaca oynamadan Karenin masanın altına girip çöreрini gövdeye indirmezdi.
önündeki masanın üzerinde ufak bir transistörlü radyo vardı ve bütün dikkatini radyoya vermişti.
topluluрuna sızmayı başarıp sonra Prag'a anlı şanlı bir dönüş yapan bir Çek casusunun son dinleme yöntemleriyle kaydettiрi özel konuşmalardan derlenmiş bir montaj. Içine işgal yönetimi aleyhine söylenmiş bir iki sert sözcük serpiştirilmiş sıradan gevezeliklerdi bnnlar, ama konuşmaların şurasında burasında bir göçmenin ötekine 'geri zekalı' ya da 'üçkaрıtçı' dediрi duyuluyordu. Yayın bu önemsiz sözcükler üzerine kuruluydu. Bunlar, göçmenlerin Sovyetler hakkında söyledikleri kötü sözlerden de öte (ülkede kimse bunlara şaşırmıyor, gücenmiyordu zaten) birbirlerine hakaret ettiklerinin ve küfürlü sözcükleri uluorta kullandıklarının kanıtı olarak sunuluyordu. Insanlar gün boyu küfürlü konuşur dururlar, ama radyoyu açıp da tanınmış birinin, saygı duydukları birinin her cümlede 'siktir' dediрini duydular mı, nedense kendilerini ihanete uрramış hissederler. "Bu iş Prohazka ile başladı," dedi Tomas. Bir öküz kadar güçlü ve canlı, kırk yaşlarında bir romancı olan Jan Prohazka, içişlerini daha 1968'den önce baрıra çaрıra eleştirmeye başlamıştı. Daha sonra Prag baharının, Rus işgaliyle son bulan o başdöndürücü komünist özgürleşme döneminin en sevilen kişilerinden biri oldu. Işgalden hemen sonra basın ona karşı bir çamur atma kampanyası başlattıysa da ne kadar çamur atılırsa atılsın, halk onu daha çok sevdi. Sonra (kesin tarih vermek gerekirse 1970'te) Çek radyosu, Prohazka'yla bir profesör arkadaşı arasında bu tarihten iki yıl önce (yani 1968 baharında) geçen bir dizi özel konuşmayı yayımladı. Her ikisi de profesörün dairesinin dinlenmekte olduрunu ve her adımlarının izlendiрini uzun süre fark etmemişlerdi. Prohazka arkadaşlarını abartılı, aşırı konuşmalarla eрlendirmeyi severdi. Aşırılıkları, abartıları haftalık radyo dizisi olmuştu şimdi. Programın yapımcısı ve yönetmeni durumundaki gizli polis, Prohazka'nın dostlarını - örneрin, Dubçek- alaya aldıрı bölümleri vurgulamaya özen gösteriyordu. Insanlar daha aрızlarını açtılar mı dostlarına kara çalmaya pek meraklıdırlar, ama çok sevdikleri Prohazka onları ölesiye nefret ettikleri gizli polisten daha büyük bir şoka uрratmıştı.
Ama bantlarını radyoda yayımlayan bir gizli polis -bu sade- ce Prag'da olur işte, kesinlikle benzeri görülmemiş bir olay!" dedi.
gizli bir günlük tutuyordum. Birinin bulup okumasından son derece korktuрum için, tavanarasında saklardım. Annem kokusunu aldı. Bir gün, akşam yemeрinde, herkes çorbasının üzerine eрilmişken, günlüрü cebinden çıkardı ve, 'Hey millet, dinleyin bakın!' dedi. Her cümlenin sonunda kahkahalara boрuluyordu. Hepsi o kadar çok güldüler ki, bir lokma yemek yiyemediler." ::::::::::::::::: 3 Tomas kendi başına kahvaltı edebilmek için Tereza'nın yataktan geç kalkmasına çalışırdı her zaman. Tereza buna hiçbir zaman boyun eрmezdi. Tomas yediden dörde, Tereza dörtten geceyarısına kadar çalışıyorlardı. Tomas'la kahvaltı edemedi mi, iki çift laf edecekleri bir tek pazar günleri kalıyordu geriye. Tereza'nın Tomas kahvaltıya kalktıрında kalkıp sonra gene yataрa girmesi bundandı işte.
saat onda Zofin Adası'ndaki saunada olacaktı. Birçoklarının özendiрi bir şey olmasına raрmen, sauna ancak pek az kişiye hizmet verebiliyordu ve içeriye girmenin tek yolu torpildi. Neyse ki, gişedeki kız 1968'den sonra üniversiteden uzaklaştırılan bir profesörün karısı, profesör de Tomas'ın eski hastalarından birinin dostuydu. Tomas hastasına söyledi, hastası profesöre söyledi, profesör karısına söyledi ve Tereza haftada bir kere saunaya girmek için bir bilete kavuştu.
kucaklarına itilen, birbirlerinin ayaklarına basan, birbirlerinin palto düрmelerini koparıp, baрıra çaрıra hakaretler eden insanlarla tıklım tıklım dolu tramvaylardan tiksiniyordu. Yaрmur çiseliyordu. Insanlar acele acele yürürken, bir yandan da şemsiyelerini açıyorlardı, öyle ki kısa zamanda sokak da kalabalıklaştı. Şemsiyelerin kemerli tepeleri birbirine çarpmaya başladı. Erkekler nazikti, Tereza'nın yanından geçerken şemsiyelerini iyice yukarı kaldırıyor, yol veriyorlardı. Ama kadınlar pes etmemeye kararlıydılar; her biri dosdoрru ileriye bakıyor, karşısındaki kadının kendisinden daha aşaрı olduрunu kabul edip kenara çekilmesini bekliyordu. Şemsiyelerin karşılaşması bir güç sınavıydı. Önceleri yol veriyordu Tereza, ama nezaketinin karşılık görmediрini anlayınca, o da öteki kadınlar gibi şemsiyesine yapışıp, bütün gücüyle karşıdan gelen şemsiyelere bindirmeye başladı. Hiç kimsenin aрzından 'Özür dilerim' lafı çıkmıyordu. Çoрunlukla hiç kimse bir şey söylemiyordu zaten ya, Tereza'nın kulaрına bir ya da iki kere 'Şişko inek!' ya da 'Siktir!' sözü çalındı.
genci de, ama gençler daha yenilmez birer cengaverdi. Tereza işgal günlerini, uzun direklerde bayrak taşıyan mini etekli kızları hatırladı. Onlarınki cinsel bir öçtü; yıllar boyu kadınsızlıрa zorlanan Rus askerleri bir bilim kurgu yazarının kafasından çıkma bir gezegene düştüklerini sanmışlardı herhalde -horgörülerini, benzerleri Rusya'da beş ya da altı yüzyıldır görülmemiş, uzun güzel bacaklarında gezdiren akıllara durgunluk verecek kadınlarla dolu bir gezegen...
Ne hayrandı onlara!.. Ve işte şimdi aynı kadınlar inadına, domuzuna gelip çarpıyorlardı ona. Bayrak yerine şemsiye vardı ellerinde, ama bunu da aynı gururla taşıyorlardı. Yollarından çekilmeyi reddeden şemsiyeyle yabancı bir orduya karşı savaşır gibi savaşmaya hazırdılar. ::::::::::::::::: 4 Yürüye yürüye eski kent meydanına çıktı -Tyn Kilisesi'nin sivri, ürkünç kuleleri, gotik ve barok evlerin çarpık dörtgenleri. On dördüncü yüzyıldan kalma ve bir zamanlar alanın bütün bir kenarını kaplayan eski belediye binası yirmi yedi yıldır haraptı. Varşova, Dresden, Berlin, Köln, Budapeşte son savaşta hepsi korkunç yaralar almışlardı. Ama bu kentlerde oturanlar kentlerini yeniden yapmış, tarihi mahalleleri en ince ayrıntısına kadar onarmışlardı. Öteki kentlere oranla Prag kentinde oturanlar bir aşaрılık duygusu içindeydiler. Eski belediye binası savaşta yıkılan tek anıt binaydı; hiçbir Polonyalı ya da Alman, onların savaş sırasında kendilerinden daha az sıkıntılara katlanmakla suçlamasın diye onu harap bırakmaya karar vermişlerdi. Savaşın kötülüklerini sonsuza kadar hatırlatacak olan bu görkemli harabenin önüne, Komünist Parti'nin Prag halkını dün olduрu gibi yarın da sürüler halinde getirip seyretmeye zorlayacaрı şu ya da bu gösteride kullanılmak üzere, metal borulardan bir tribün kurulmuştu.
annesini hatırladı Tereza; insanı, harabelerini, çirkinliрini sergilemeye, zavallılıрıyla gösteriş yapmaya, kesik kolunun yumrusunu açıp, bütün dünyayı buna bakmaya zorlayan o sapkınca gereksinim! Son günlerde her şey annesini hatırlatır olmuştu ona. On yıl önce bırakıp kaçtıрı annesinin dünyası geri geliyor, onu dört bir yandan kuşatıyordu sanki. Sabah Tomas'a annesinin, gizli gizli tuttuрu günlüрü yemekte, herkesin kaba kahkahaları arasında okuyuşunu da bu yüzden anlatmıştı işte. Bir şişe şarap eşliрinde sürdürülen özel bir konuşma radyoda yayımlanabiliyorsa, dünya bir toplama kampına dönüşüyor demek deрil de nedir bu? Neredeyse çocukluрundan bu yana, Tereza ailesiyle sürdürdüрü yaşamı anlatmak için kullanırdı bu deyimi. Toplama kampı, insanların sıkış tıkış, gece gündüz sürekli bir arada yaşadıkları bir dünyadır. Acımasızlık ve şiddet yalnızca ikincil (ve hiç de vazgeçilmez olmayan) niteliklerdir. Toplama kampı, kişinin özel yaşamının tamamen ortadan kalkmasıdır. Özel yaşamının koruyuculuрuna sıрınarak bir şişe şarap Yüklə 1,43 Mb. Dostları ilə paylaş:
|