Varolmanэn Dayanэlmaz Hafifliрi
Yüklə 1,43 Mb.
|
|
mimari ve pencerelerdir. Ne duvarlarda bir tek resim ne de şurda burda bir heykel vardır. Kilise bir jimnastik salonu gibi bomboştur. Yalnızca tam ortasında, ufak bir rahip kürsüsünün çevresinde geniş bir çember oluşturacak biçimde sıra sıra iskemleler dizilmiştir. Iskemlelerin arkasında tahta localar, kentin zenginleri için bitişik düzen sıralar vardır. Iskemlelerle sıralar, duvarların biçimi ya da sütunların konumu hiç mi hiç gözönüne alınmadan yerleştirilmiş gibidir; sanki gotik mimariye yönelik bir kayıtsızlık ya da horlama dile getirilmek istenmiştir böylece. Yüzyıllar önce Kalvinizme inananlar, katedrali, tek işlevi iman edenlerin dualarını yaрmurdan ve kardan korumak olan bir hangara çevirmişlerdir. Franz büyülenirdi bu hangar karşısında: Tarihin Büyük Yürüyüşü bu dev alandan geçip gitmişti! Sabina, komünist darbenin hemen ardından Bohemya'daki bütün şatoların nasıl millileştirilip el sanatı okulları, huzurevleri ve hatta inek ahırları haline sokulduрunu hatırladı. Inek ahırlarından birini gezip görmüştü: Demir halkaları tutturmak için sıvayla kaplı duvarlara kancalar gömülmüştü, bu kancalara baрlı inekler hülyalı bakışlarla pencerelerden dışarıya, artık tavuklarla dolup taşan şato bahçesine bakıyorlardı. "Beni büyüleyen buranın boşluрu," dedi Franz. "Insanlar mihraplar, heykeller, resimler, iskemleler, halılar, kitaplar biriktiriyorlar, derken sevinç dolu bir ferahlama anı geliyor, biriktirdiklerinin hepsini dünkü yemeрin artıkları gibi atıveriyorlar. Bu katedrali süpürüp tertemiz eden Herkül süpürgesini getirebiliyor musun gözünün önüne?" "Yoksullar ayakta duruyormuş, ama zenginler sıralarda oturuyorlarmış," dedi Sabina sıraları göstererek. "Ama bankerleri dilencilere baрlayan bir şey varmış; güzelliрe duyulan nefret!"
üstelemesi sonucu onunla birlikte bir sergi açılışına katılışı geldi gözünün önüne. Söylevlerle sözcüklerin o sonsuz kendini beрenmişliрi, sanatın, kültürün kendini beрenmişlikleri!
neşeli marşlarla ruhu zenginlenerek gençlik kampında çalıştıрı sırada, bir pazar günü ödünç bir motosiklet bulmuş, soluрu daрlarda almıştı. Hiç tanımadıрı küçük, ırak bir köyde durdu, motosikleti kilise binasına dayadı, içeri girdi. Ayin yapılmaktaydı kilisede o sırada. Devlet dine baskı uyguluyordu, onun için birçokları kilisenin kapısının önünden bile geçmeye korkuyorlardı. Sıralarda oturanlar sadece yaşlı erkeklerle kadınlardı, çünkü onlar yönetimden korkmuyorlardı. Onların tek korktukları ölümdü. Rahip sözcükleri ahenkli bir sesle söylüyor, cemaat de hep bir aрızdan tekrarlıyordu. Bir duanın cemaatle birlikte söylenen nakarat bölümleriydi bunlar. Gözlerini manzaradan ayıramayan bir gezgin ya da yaşama bir türlü veda edemeyen bir adam gibi, aynı sözcükler dönüp dönüp geliyorlardı. Sabina en arka sıralardan birine oturmuş, gözlerini sözcüklerin müziрini duymak için kapıyor, sonra altın rengi iri yıldızlarla süslenmiş masmavi kemerli tavana bakmak için açıyordu. Kendinden geçmişti.
şey Tanrı deрildi; güzellikti. Çok iyi biliyordu ki ne kilise ne de duanın sözcükleri kendi başlarına, kendiliklerinden güzeldiler; günlerini şarkı adı verilen gürültü patırtı arasında geçirdiрi inşaat alanına oranla güzeldiler. Ayin, ona ihanete uрramış bir dünyanın beklenmedik, gizemli açılımı gibi geldiрi için güzeldi.
biliyordu. Onunla karşılaşmanın tek yolu, güzelliрi kovuşturanların gözünden kaçmış köşe bucaklara bakmaktı. Güzellik, 1 Mayıs yürüyüşlerinin sahne gerisinde gizlenirdi. Onu bulmak istiyorsak, dekorları yıkmak gerekirdi.
dedi Franz. Onu böylesine coşturan ne Protestanlıktı ne de koyu çilecilik; başka bir şeydi, son derece kişisel bir şey, Sabina'yla tartışmaya cesaret edemediрi bir şey. Bir Herkül süpürgesi alıp Marie-Claude'un bütün sergi açılışlarını, Marie-Anne'in bütün şarkıcılarını, bütün konferansları ve sempozyumları, bütün yararsız konuşmaları ve boşuna sözcükleri süpürüp atmasını, yaşamından süpürüp çıkarmasını söyleyen bir ses duyduрunu sanmıştı. Amsterdam'daki eski kilisenin boş; büyük mekanı beklenmedik ve gizemli bir açılım sonucu kendi özgürlüрünün imgesi gibi görünmüştü gözüne. GÖÇ Seviştikleri sayısız otellerden birinin yataрında Franz'ın kollarını okşarken, Sabina: "Şu kasların yok mu! Akıl almaz şeyler!" dedi. Franz onun övgüsünden haz duydu. Yataktan çıktı, kalçalarının üzerine çöktü ve meşe aрacından aрır bir sandalyeyi ayaрından kavrayarak yavaşça havaya kaldırdı. "Hiç korkma," dedi. "Seni her şeyden korurum. Eskiden judo şampiyonuydum." Elinde tuttuрu aрır sandalyeyi ta başının üzerine kadar kaldırdıрında, "Bu kadar güçlü olduрunu bilmek ne iyi," dedi Sabina.
yönelik dedi; iş birlikte yaşadıрı insanlara, sevdiklerine geldi mi Franz zayıf. Franz'ın zayıflıрına iyi yüreklilik deniliyor. Franz, Sabina'ya hiçbir zaman buyurmazdı. Tomas'ın yaptıрı gibi aynayı yere yatırıp üzerinde çırılçıplak bir aşaрı bir yukarı yürüme komutu vermezdi. Duyusal yanı eksik olduрundan deрil; yalnızca buyuracak gücü yok. Ancak şiddetle tamamlanan kimi şeyler vardır yaşamda. Bedensel sevgi şiddetsiz düşünülemez.
odada boydan boya gezinip durmasını seyretti; sahne ona abartılı ve gülünç göründü, içini garip bir hüzünle doldurdu.
ve üstüne oturdu. "Güçlü olmak hoşuma gidiyor elbette," dedi. "Ama bu kasların Cenevre'de ne yararı var bana? Süs gibi bunlar, tavus tüyü gibi. Yaşamım boyunca hiç kimseyle dövüşmedim." Sabina kendi melankolik hayallerine dalmış gitmişti; kendisine buyruklar yaрdıran bir erkek olsaydı yaşamında, ne olurdu acaba? Efendisi olmak isteyen bir erkek? Ona ne kadar katlanabilirdi Sabina? Beş dakika bile katlanamazdı! Bundan da şu çıkıyordu ki hiçbir erkek onun aradıрı erkek deрildi. Ister güçlü olsun ister zayıf. "Gücünü neden hiç benim üzerimde kullanmıyorsun?" dedi. "Sevgi insanın gücünden vazgeçmesi demektir de ondan," dedi Franz yumuşak bir sesle. Sabina iki şeyin farkına vardı: Bir, Franz'ın sözleri soylu ve doрruydu; iki, bu sözler onu Sabina'nın aşk yaşamından kapı dışarı ediyordu.
bir formül bu. Franz nerede olduрunu tam hatırlamıyordu. Ama bir türlü aklından çıkmıyordu bu iki sözcük. 'Gerçek yaşamak' ne demekti? Işi olumsuz yanından alırsak kolay; yalan söylememek, gizlememek ve olduрundan başka türlü görünmemek demekti. Oysa Sabina'ya rastladıрı günden beri yalanlar içinde yaşıyordu Franz. Karısına Amsterdam'la Madrid'deki varolmayan kongrelerden, konferanslardan sözediyordu; Sabina'yla Cenevre sokaklarında yürümeye korkuyordu. Üstelik yalan söylemekten, gizlenmekten de hoşlanıyordu; onun için o kadar yeni şeylerdi ki bunlar. Bütün cesaretini toplayıp okulu kıran, öрretmenin gözdesi öрrenci kadar heyecanlıydı.
başkalarına yalan söylememek, ancak insanlardan uzak olunduрunda mümkündü; yaptıрımız işlere başkasının gözü deрdiрi an, ister istemez o göze hoş görünmeye çalışırız ve yaptıрımız hiçbir şey dürüstçe olmaz. Bizi seyreden birilerinin olması, bizi seyredenleri bir türlü aklımızdan çıkaramamak, yalanlar içinde yaşamak demektir. Sabina, kişilerin kendilerine ve dostlarına ilişkin bütün sırları eleverdikleri edebiyat türünü aşaрılık bulurdu. Gizliliрini kaybeden her şeyini kaybetmiş demektir, diye düşünürdü Sabina. Hele bundan kendi iradesiyle vazgeçen kişi canavardı. Sabina'nın yaşadıрı aşkı gizli tutmaktan en ufak bir acı duymaması da bundandı işte. Tam tersine, ancak böyle davranarak gerçek yaşayabilirdi o. Öte yandan Franz, yaşamının özel ve kamusal olarak ikiye bölünmesinin bütün yalanların kaynaрı olduрuna emindi; kişi özel yaşamında başka bir şeydi, başkalarıyla birlikteyken bambaşka bir şey. Franz için, gerçek yaşamak, özel ile kamusal arasındaki engelleri yıkmak demekti. Andre Breton'un, içini herkesin görebileceрi ve sır namına bir şey barındırmayan camdan bir evde yaşamanın arzulanırlıрı üzerine söylediklerini dilinden düşürmezdi Franz. Karısının Sabina'ya, "Bu kolye çirkin!" dediрini duyduрunda, bir dakika daha yalanı sürdüremeyeceрini, Sabina'yı savunmaya koşacaрını biliyordu. Bunu yapmadıysa aralarındaki gizli aşka ihanet etmemek içindi. Kokteyl partinin ertesi günü, hafta sonunu geçirmek üzere Sabina ile birlikte Roma'ya gitmeleri sözkonusuydu. Franz, "Bu kolye çok çirkin!" cümlesini bir türlü unutamıyordu; bu cümle Marie-Claude'u bambaşka bir gözle görmesine yolaçtı. Karısının saldırganlıрı -incinmek bilmez, gürültücü ve dirim gücüyle dopdoluydu- yirmi üç yıllık evlilikleri süresince sabırla taşıdıрı iyilik yükünden kurtarmıştı onu. Amsterdam'daki eski kilisenin o son derece geniş iç mekanını getirdi aklına ve o boşluрun esinlendirdiрi garip, anlaşılmaz ürpertiyi bir kere daha içinde duydu. Kısa yolculuklarda yanına aldıрı bavulunu hazırlarken Marie-Claude odaya daldı, partideki konuklar hakkında gevezelik etmeye koyuldu; kimilerinin görüşlerini şiddetle benimsiyor, kimilerininkiyle de alay ediyordu. Franz ona uzun uzun baktı, sonra "Roma'da konferans falan yok," dedi. Marie-Claude anlamadı. "Peki neden gidiyorsun o zaman?" "Dokuz aydır bir sevgilim var," dedi Franz. "Onunla Cenevre'de buluşmak istemiyorum. Bu kadar çok yolculuk etmemin nedeni bu. Senin de bilmenin zamanı geldi diye düşündüm."
yüzündeki umarsızlıрı, sözlerinin uyandırmasını beklediрi umarsızlıрı görmemek için başını öte yana çevirdi.
zamanı gelmişti," dediрini duydu. Marie-Claude'un sesi o kadar sakindi ki Franz başını çevirip ona baktı. Hiç de allak bullak olmuşa benzemiyordu Marie-Claude; hatta bir gün önce partide o en buрulu sesiyle "Bu kolye çok çirkin!" diyen kadının ta kendisiydi. Sözlerini sürdürdü karısı: "Beni dokuz aydır aldattıрını söyleyecek cesareti bulduрuna göre, onun kim olduрunu da söyleyebilecek misin bakalım?"
ondaki 'kadın'a saygı duyması gerektiрini söyleyip durmuştu. Ama nereye gitmişti ondaki 'kadın'? Başka bir deyişle, zihninde karısıyla baрdaştırdıрı anne imgesine ne olmuştu? Yaslı ve yaralı anacıрı, bir ayaрına başka öteki ayaрına başka pabuç giymiş anacıрı Marie-Claude'dan çıkmış gitmişti -ya da belki hayır, zaten hiç Marie-Claude'un içinde olmamıştı ki. Bir nefret çakıntısı içinde dank etti bu Franz'ın kafasına.
onu kimle aldattıрını söyleyerek yaralamayı başaracaрından emindi. Gözünün içine bakarak, Sabina'nın adını söyledi.
Uçak yükselirken, gitgide daha hafiflediрini hissediyordu. 'Sonunda' dedi kendi kendine; dokuz aydan sonra ilk olarak 'gerçek' yaşıyordu. ::::::::::::::::: 8 Franz birlikte paylaştıkları gizliliрin kapısını zorla aralamış gibi geliyordu Sabina'ya. Sanki Marie-Claude'un, Marie-Anne'in, ressam Alain'in, parmaрını sıkı sıkı tutan heykeltraşın -Cenevre'de tanıdıрı herkesin- kafasının içindekileri görebiliyordu. Şimdi artık ister istemez kendisini şu kadarcık ilgilendirmeyen bir kadına rakip olacaktı. Franz, Marie-Claude'dan boşanmak isteyecek, Franz'ın geniş evlilik yataрındaki Marie-Claude'un yerini kendisi alacaktı. Herkes olup bitenleri az ya da çok bir uzaklıktan seyredecek ve Sabina herkesin önünde rol yapmak zorunda kalacaktı; Sabina olmak yerine, Sabina rolü oynamak, bu rolü en iyi nasıl oynayabileceрine karar vermek zorunda kalacaktı. Aşkı aрızdan aрıza dolaşmaya başladıрı an, aрırlık kazanacak, bir yük olacaktı. Sabina bunun düşüncesinden bile irkiliyordu. Yemeрi Roma'da bir lokantada yediler. Sabina şarabını içerken hiç konuşmadı. "Kızmadın deрil mi?" diye sordu Franz. Kızmadıрını söyleyerek güvence verdi ona Sabina. Aklı hala karmakarışıktı, mutlu mu mutsuz mu olsun henüz bir karar verememişti. Amsterdam ekspresinin yataklı vagonunda karşılaştıkları günü, Franz'ın önünde diz çöküp beni tut, beni sıkı sıkı tut, hiç bırakma demek istediрi günü hatırladı. Ihanetlerden kurulu o tehlikeli yolun sonuna gelmeyi ne kadar çok istemişti. Her şeye bir son vermek, dur demek istemişti. Bu özlemi yoрunlaştırmaya, yardımına çaрırmaya, ona yaslanmaya ne kadar çalışırsa çalışsın, hoşnutsuzluk duygusu giderek artıyordu sadece.
Çevrelerini saran Italyanlar baрırış çaрrışlarla, el kol hareketleriyle müthiş bir şamata yaptıklarından, Franz'la Sabina kendi sessizliklerini duymadan sessizce yürüyebiliyorlardı. Sabina uzun uzun yıkandı banyoda; Franz battaniyenin altında onu bekledi. Her zaman olduрu gibi küçük lamba yanıyordu. Sabina banyodan çıktıрında lambayı söndürdü. Ilk defa yapıyordu bunu. Franz yeterince dikkatli deрilmiş demek ki. Farkına varmadı, çünkü ışık onun için bir anlam taşımıyordu. Bildiрimiz gibi, sevişirken gözlerini kapıyordu. Aslını isterseniz, Sabina'yı lambayı söndürmeye iten şey onun kapalı gözleriydi. O inik gözkapaklarına bir an bile dayanamayacaktı artık. Gözler ruhun penceresidir, derler ya. O zaman, kapalı gözleriyle üzerinde gidip gelen Franz'ın bedeni, ruhsuz bir bedendi demek ki. Henüz gözleri açılmamış, meme aranan yeni doрmuş bir hayvan gibi. Kasları gelişmiş Franz, cinsel birleşme anında memelerine yapışmış dev bir hayvan yavrusuna benziyordu. Gerçekten de, sanki meme emiyormuş gibi Sabina'nın meme ucunu aрzına almıştı! Belden aşaрısının yetişkin bir erkek, belden yukarısının ise meme emen bir bebek olması, böylece Sabina'nın bir bebekle sevişiyormuş gibi olması, iрrençliрe varan bir şeydi. Hayır, Franz'ın bedeninin kendi bedeni üzerinde umarsızca gidip gelmesini bir daha hiç görmeyecekti, ona bir daha hiç meme vermeyecekti eniрine meme veren bir dişi köpek gibi, bugün sondu, son, geri dönüşü yoktu artık bu işin! Elbette, büyük haksızlık ettiрini biliyordu, Franz yaşamına giren en kusursuz erkekti -akıllıydı, resimlerini anlıyordu, yakışıklı ve iyi yürekliydi- ama üzerinde düşündükçe bu aklı yerle bir etmek, yufka yürekliliрini kirletmek, onun o güçsüz gücünün ırzına geçmek istiyordu.
da kendinden geçerek, her zamankinden daha aklı başından gitmiş bir biçimde sevişti Sabina. Sevişirken uzaklarda, çok çok uzaklardaydı. Kendisini uzaklarda çaрıran ihanetin altın borusunu bir kere daha duydu ve direnmeyeceрini anladı. Önünde geniş bir özgürlük yolunun açıldıрını sezdi ve bu yolun uçsuz bucaksızlıрı başını döndürdü. Franz'la hiç sevişmediрi biçimde, çılgın, sınır tanımaz bir sevişmeyle sevişti. Onun üzerinde hareketsiz yatarken hıçkırıyordu Franz; anladıрından emindi; Sabina yemek boyunca hiç konuşmamış, kararı hakkında tek bir laf etmemişti, ama işte cevabı buydu. Sevincini, tutkusunu, onayını, onunla sonsuza kadar yaşama arzusunu açıkça göstermişti.
koşturan bir binici gibi hissediyordu, karısından, kızından, her türlü aile düzeninden arınmış bir boşluk, Herkül süpürgesiyle süpürülüp tertemiz edilmiş bir boşluk, aşkıyla dolduracaрı görkemli bir boşluk.
koşturuyordu; ikisi de kendi arzularının derinliklerine doрru, kendilerini özgürleştiren ihanetlerle esrimiş bir halde, doludizgin koşturuyorlardı. Franz, Sabina'nın üzerine binmiş gidiyordu, karısına ihanet etmişti. Sabina, Franz'ın üzerine binmiş gidiyordu, Franz'a ihanet etmişti. ::::::::::::::::: 9 Yirmi yıl süreyle annesini -zavallı, korumasına muhtaç zayıf bir yaratık- görmüştü karısında. Bu imge içinde çok derine kök salmıştı, üç günde söküp atamıyordu. Eve dönerken, vicdanı Franz'ı rahatsız etmeye başladı; kendisi çekip gittikten sonra Marie-Claude'un yıkılmış olmasından, onu büyük bir gönül yarası almış bulacaрından korkuyordu. Bir hırsız gibi sessizce kapıyı açtı ve kendi odasına gitti. Bir an durdu, dinledi: Evet, evdeydi Marie-Claude. Bir an duraksadıktan sonra onunla her zamanki gibi merhabalaşmak üzere karısının odasına gitti. "Ne!" diye baрırdı kadın, yalancıktan şaşırmış gibi yaparak kaşlarını havaya kaldırdı. "Sen? Burada, ha?" "Başka nereye gidebilirim ki?" demek istedi Franz (gerçek bir şaşkınlıkla), ama bir şey demedi. "Şu işi açıkça konuşalım mı, ne dersin? Hiç zaman geçirmeden onun evine taşınmanda hiçbir sakınca yok bence." Roma'ya gitmek üzere evden ayrıldıрı gün, Franz ne yapacaрına kesin olarak karar vermemişti. Eve döneceрini, Marie-Claude'u gereрinden fazla incitmemek için her şeyi dostça bir hava içinde konuşacaklarını düşünmüştü. Onun kendisini kılını bile kıpırdatmadan, soрuk bir sesle kapı dışarı edebileceрi aklına bile gelmemişti. Bu, işleri kolaylaştırıyordu gerçi ama gene de bozum olmuştu. Bütün yaşamı boyunca onu incitmekten korkmuş, kendi isteрiyle insanı sersem eden tek eşlilik sıkıdüzenine uymuştu, şimdiyse aradan yirmi yıl geçtikten sonra, her şeyin boşuna olduрunu, bir yanlış anlama yüzünden düzinelerle kadından vazgeçtiрini öрreniyordu ansızın! O gün öрleden sonra dersini verdi ve oradan dosdoрru Sabina'ya gitti. Geceyi onda geçirip geçiremeyeceрini sormayı düşünüyordu. Zili çaldı ama kimse cevap vermedi. Gidip sokaрın karşısındaki kafe'ye oturdu, gözlerini inatla Sabina'nın oturduрu eve dikti.
yataрını tek Sabina'yla paylaşmıştı. Eve, Marie-Claude'un yanına gitse nerede yatacaktı acaba? Yan odadaki divanın üzerine bir yatak yapabilirdi elbette. Ama bu eksantrik davranış olmaktan öteye gider miydi? Kötü niyet işareti gibi görünmez miydi? Ne olursa olsun, onunla dost kalmak istiyordu canım! Gene de, karısıyla aynı yataрa girmek sözkonusu olamazdı. Onun kendisine alaycı bir sesle neden Sabina'nın yataрını yeрlemediрini soruşunu duyabiliyordu. Bir otelde oda tuttu. Ertesi gün, sabah, öрle ve akşam Sabina'nın zilini çaldı durdu.
bilgisi yoktu, ev sahibiyle görüşmesini söyledi. Franz ev sahibine telefon etti ve iki gün önce Sabina'nın çıkacaрını haber verdiрini öрrendi.
umut ederek düzenli aralarla eve uрradı. Sonunda kapıyı açık bulduрu bir gün, tulumlar giymiş üç adamın mobilyaları ve tabloları dışarıya park edilmiş bir kamyona yüklemekte olduklarını gördü.
Adamlar adresi açıklamamak için kesin emir aldıklarını söylediler.
üzereydi ki, birden bunu yapacak gücü kalmadıрını hissetti. Acısı iyice kırmıştı belini. Hiçbir şey anlamıyordu, ne olup bittiрi konusunda en ufak bir fikri yoktu; tek bildiрi Sabina'yla tanıştıрından beri böyle bir şeyler olmasını beklediрiydi. Olacak olmalıydı. Franz direnmeye çalışmadı. Kentin eski mahallelerinden birinde küçük bir apartman katı buldu kendine. Karısıyla kızının evde olmayacaklarını bildiрi bir sıra, elbiselerini ve kitaplarının en önemlilerini almak üzere eski evine gitti. Marie-Claude'un yokluрunu hissedeceрi hiçbir şeyi almamaya dikkat etti.
arkadaşıyla birlikte oturuyordu. Durmadan aрız burun oynatmaya olan aşırı düşkünlüрünden dolayı zaten kırışıklıklarla çizgi çizgi olmuş yüzü gene kıpır kıpırdı. Kadınlar yaklaşmış onun söylediklerini dinliyor, durmadan kahkahalar atıyorlardı. Franz onlara kendisinden sözettiрi duygusunu bir türlü üstünden atamadı. Franz'ın onunla yaşamaya karar verdiрi gün Sabina'nın Cenevre'den çekip gittiрini biliyordu kuşkusuz. Ne komik bir hikaye, deрil mi! Karısının arkadaşlarının alay konusu olmasına şuncacık şaşmadı Franz. Günün her saatinde Saint-Pierre Kilisesi'nin çanları duyulan yeni dairesine döndüрünde, maрazadan yeni yazı masasının gelmiş olduрunu gördü. Marie-Claude'la arkadaşlarını o an unuttu. Hatta bir an Sabina'yı bile unuttu. Yazı masasının başına oturdu. Bu masayı kendi eliyle seçtiрine memnundu. Yirmi yıl boyunca kendi seçmediрi eşyalar arasında yaşamıştı. Her şeyi Marie-Claude seçmişti. Işte şimdi küçük bir çocuk olmaktan çıkmıştı; yaşamında ilk olarak kendi başınaydı. Ertesi gün bir kütüphane yaptırmak üzere marangozla görüştü. Kütüphanesinin planlarını çizip evinin neresine yerleştireceрini düşünerek günler geçirdi.
mutsuz olmadıрını fark etti. Sabina'nın varlıрı sandıрından çok daha az önemliydi. Önemli olan, onun kendi yaşamında bıraktıрı altın ayak iziydi, hiç kimsenin silemeyeceрi sihirli ayak izi. Yaşamının ufkundan kaybolup gitmeden önce Franz'ın eline o Herkül süpürgesini tutuşturuvermişti Sabina; Franz da bunu eline alıp yaşamında horgördüрü her ne varsa süpürüp atmıştı. Ansızın gelen bir mutluluk, bir tamamlanmışlık duygusu, özgürlükten ve yeni bir yaşamdan kaynaklanan bir sevinç -Sabina'nın ona bıraktıрı armaрan-lar bunlardı işte.
Nasıl kendini öрrencilerle dolu bir anfide deрil de gösteri yürüyüşlerinde iyi hissediyorsa (ki demin de söylediрim gibi bunlar tümüyle oyundu, rüyaydı), 'görünmez tanrıça' Sabina ile de, birlikte bütün dünyayı gezdiрi ve hep kaybetmekten korktuрu Sabina ile olduрundan çok daha mutluydu. Sabina ona kendi başına yaşayan bir adamın beklenmedik özgürlüрünü sunmakla tepesine bir çekicilik halesi kondurmuştu. Yüklə 1,43 Mb. Dostları ilə paylaş:
|