Yazıçı-publisist, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü m əsləhətçi redaktor
Yüklə 0,59 Mb. Pdf görüntüsü
|
17 qalan, günd əlik heç bir idman hərəkəti ilə məşğul olmayan və piyada g əzintidən uzaq qaçan işçilərdə, o cümlədən sürücülər- d ə və s. peşə adamlarında bu xəstəlik baş qaldıra bilər. Aldı- ğım məlumatlara görə insanlar bəzi daxili xəstəliklərə tutulan zaman, el əcə də mühüm daxili orqanların normal işləməmə- sind ən də bu xəstəliyə düçar ola bilərlər. M ən “Qozbeli qəbir də düzəltməz” atalar sözünü eşitdiyim ilk vaxtlarda onu “Qozbeli q əbir düzəldər” ifadəsi kimi başa düşüb çox sevinirdim. Ür əyimdə deyirdim ki, Allah heç kimə belə bir çətin v əziyyəti göstərməsin, belə anı yaşatmasın. Ancaq nə etmək olar. Heç olmasa fiziki qüsurlu bu insanlar n əhayət ki, o dün- yada qam ətlərini düzəltməyə şans qazanırlar. Lakin sonralar “Elm v ə həyat” jurnalında dərc olunmuş bir məqaləni oxuyan- dan sonra m ənə bəlli oldu ki, mən güclü yanılmışam. Belə ki,Yaponiyada qazıntılar zamanı 2000 il bundan əvvəllərə aid olan bir q əbirdə qozbel adamın sümükləri aşkarlanıb. Həmin ınsanın sümükləri dəqiqliklə laboratoriya və tibbi-eksperti- zadan keçib. N əticədə alimlər müəyyən ediblər ki, iyirmi əsr vaxt keçm əsinə baxmayaraq vəfat etmiş həmin insanın bel sümüyünd əki əyrilik (qozbellik) əlamətləri bir millimetr belə düz əlməyib. Deməli qozbel elə həmişə qozbeldir, istər bu dün- yada, ist ərsə də o dünyada. Göstərdiyimiz misalda bel sü- müyünd ə olan əyrilik real həyatda necə idisə, dəfn olunandan sonra da uzun ill ərdə də həmin vəziyyətdə qalıb. Yaşadığımız dünyada təkcə fiziki cəhətdən deyil, mənə- viyyatca, əqidəcə “qozbel” adamlarla demək olar ki, hər gün rastlaşırıq “Qozbellik” xəstəliyinə tutulan bu cür insanlar bu gün d ə aramızda bizimlə bir sırada addımlayır. Bizimlə bir yerd ə yaşayır, işləyir, bizimlə danışıb söhbət edir və s. Nə ata- ana n əsihəti, nə ağsaqqal-ağbirçək öyüdü, nə dost-qardaş məs- l əhəti, nə müəllim, tərbiyəçi-psixoloqlarımızın istifadə etdik- l əri müasir metod və texnologiyalar bu işə kömək edə bilmir. 18 H ətta hüquq-mühafizə əməkdaşlarının mənfi xarakterli bu insanların düzəlməsi üçün sərf etdikləri vaxt da hədər gedərək heç bir s əmərəli nəticəsini verə bilmir. Bir sözlə bütün cəmiy- y ət belə insanların xarakterində və əməlində olan bu “qozbel- lik” x əstəliyini çox çalışsa və ciddi cəhdlər göstərsə də onu düz əltməyə nail ola bilmir. Bu növ insanlar dünyalarını dəyişə- n əcən özlərində olan bu fiziki və ya mənəvi qüsuru düzəltmək d ə istəmir. Onu özləri ilə birlikdə o dünyaya aparmalı olurlar. Dem əli ailə, məktəb və mühüt tərəfindən düzəldilə bilməyən, əqidəsi saf olmayan həmin qrup insanları bu işıqlı və gözəl dü nyamızda düzəltmək mümkün deyildir. Onda heç qəbir də onlarda olan bu əyriliyin düzəldilməsi kimi bu cür çətin və mə- suliyy ətli işi yerinə yetirməyi öz boynuna götürmək istəməz. Bunu m ən təxminən 30 il bundan əvvəl rəhmətlik bir müəllim dostumun dilind ən eşitdiyim real həyatda olmuş bir əhvalatla izah etm əyə çalışacağam: HAŞİYƏ. Əslən Şabran (keçmiş Dəvəçi) rayonundan olan r əhmətə getmiş həmin müəllim dostum sağlığında belə söhbət edirdi: “M ən 1951-ci ildə Quba Dövlət Müəllimlər İnstitutu- nun fizika-riyaziyyat fakult əsini fərqlənmə diplomu ilə bitirib D əvəçi rayonuna təyinat aldım. İlk müəllimlik fəaliyyətinə qonşu kənddə olan 7-illik məktəbdə başladım. 1941-1945-ci il müharib əsinin ağrı-acısı hələ də bizi tam tərk etməmişdi. Lakin k ənddə həyat səviyyəsi hələ çox aşağı olsa da vəziyyət yaxşılaşmağa doğru gedirdi. M ən işə başladığım ayın sonunda ilk əmək haqqımı aldım. H əmin pulun az hissəsini cari xərclər üçün özümdə saxladım. Qalan çox hiss əsinə bir kisə arpa və bir kisə buğda alıb onu d əyirmana aparıb un çəkdirdim. Unu ata yükləyib kəndə gətir- dim. Ovqatım çox yüksək idi. Böyük sevinc və şadlıq hissi sanki m əni aquşuna almışdı. Qan-tər içində yükü kənddə evi- miz ə boşaldanda yoldan keçən həmkəndlilərimdən biri gəlib çıxdı. O, bu səhnəni görüb mənə yaxınlaşdı. Qaşqabağını 19 tök ərək salamsız-kəlamsız soruşdu: -Mü əllim, burda nə edirsən, nə alıb gətirmisən? M ən hörmət əlaməti olaraq həmkəndlimin qabağına yüyürdüm. Gül ər üzlə ona : -Bu gün m əktəbdə süftə maaşımı verdilər, həmin pulla bir kis ə arpa və bir kisə buğda aldım. Dəyirmanda üyüdüb evə g ətirdim. Elə atdan yükü boşaldırdım ki,siz gəlib çıxdınız. “- H ə... Görürəm ki, bala bu iş sənin üçün heç də yaxşı olmayacaq. S ənin bu hərəkətin axırda özün üçün bir çox ç ətinliklər yaradacaqdır, cavan oğlan.”-deyib acıqlı halda köksünü ötürdü. M ən təəccüblə: -Niy ə?- deyə soruşdum. O, qaşlarını düyünləyib mənə t ərəf yaxınlaşdı və daha sərt tərzdə belə cavab verdi: - Ona gör ə ki, sən alıb dətirdiyin bu undan ləzzətli çörək bişirtdirib yeyəcəksən. Lakin bu kənddə unu olmayan digər insanlar hamı acından öləcək. Sən isə qan-tərin içində öz əlinlə q əbir qazıyaraq onları bir-bir dəfn etməyə məcbur olacaqsan. M ən əvvəlcə hirsləndim. Lakin özümü güclə saxlayaraq ona tay olmaq ist əmədim. Səbrimi cilovlayıb cavab verdim: - Əzizim, indi kənddə heç acından ölən yoxdur. Allaha şükürlər olsun ki, günbəgün vəziyyətimiz də yaxşılaşır. Bu gün-sabah k ənddə əmək günlərinə görə məhsul paylanmasına da başlanacaq. Deyirlər bu il kolxoz gəlirlə işlədiyinə görə kolxoz üzvl ərinə yaxşı əmək günü də hesablanıb. Bir də siz özünüz bir tövl ə mal-qara saxlayırsınız, böyük bağ-bostanınız var. Gündüz hamınız kolxozda əmək günü qazanır, axşamlar is ə arvad-uşaq evdə xalça toxuyur. Görülən bu qədər faydalı işin qarşısında fikir eləməyə dəyərmi ? Qəm yeməyin, tezliklə h ər şey yoluna qoyulacaq. K əndçim söhbət zamanı öz buraxdığı səhvini nəhayət ki, başa düşdü. Mənə heç nə deməyib yoluna davam etdi. “O əhvalatı eşitdiyim vaxdan bu yana mənim qarşıma dostumun söyl ədiyi bu əhvalatın mənfi qəhrəmanına bənzər neçə-neçə Yüklə 0,59 Mb. Dostları ilə paylaş:
|