Úàâèäè õàòûðëàðêÿí
95
Qızın üst parçadan ibarət hücumuna qarşı qüvvətli bir canlı
bir cavab bulmaqdan aciz qalan Peyğəmbər nə diyor:
Halbuki saysız işıqlar
O qaranlıqdan parlıyor
Görüb duyduğun varlıqlar
O heçlikdən feyz alıyor.
Bu cavabda bir tərəfdən şiddətli hiddət, bir tərəfdən zəfə və
iczə əlamət görünməyormu? Burada Peyğəmbər sadə və açıq bir
hücuma qarşı müdafiəkar qaldıqda rəmzi yardıma çağırır. Sakin
idealından əmin birisi heç bir zaman bu dərəcəyə varmaz.
Qızın eşqdən bəhs etdiyi bir anda həyatının mənasını və məf-
kurəsini düşünmüş birisi dəxi mədrəsə və monastrlarda yaşayan
din mütəəssibləri kibi güstax bir cavab verməz. Heç bir şey anla-
mayanlar, öz məntiqlərinə inanmayan, fəlsəfədən nəsibi olmayan
mənlə (molla)lar onlara hücum edənlərə qarşı təkfir ilə müdafiədə
bulunarlar. Ha böylə Peyğəmbər də hiddətini saxlaya bilməyib:
Çəkil artıq sərsəmlədin,
“Rəf” ol da sus, ah, uğursuz!
Mərmər köksdəki qəlbin
Daş bütlər qədər şüursuz...
Deməklə məntiqsizliyin son dərəcəsinə varır. İştə zəfi-müt-
ləq! İczi-mütləq!
Əcəba Şəmsanın:
Şimdi mələk derkən mana
Bu təhqir bilməm ki neçin?
Deməsilə o böyük ağızdan qayət küçük çıxan sözlərin ən doğ-
ru qiyməti anlaşılmayormu?
Artıq Peyğəmbər dutmaq istədiyi mövqeini bir parça da qayib
edir; “Şərəf xala” kibi hədyan söyləməyə başlayır:
Úàâèäè õàòûðëàðêÿí
96
Çəkil, bu da azdır sana
Çünki şeytan bir mələksin...
Nə qədər gülünc bir hiddət! Bu təşbihə bax, kinayəyə bax!
Əcəba arxadaşı Nədimə ilə dərdlşən qızın yenə də eşqinə sa-
diq qalması ilə:
...o gözlər daima
Söndürür məndəki kini
Deməsi nə qədər alicənabanə, nə qədər yüksək bir sima ərz
ediyor.
İştə burada Şəmsa, əvvəldə söylədiyimiz kibi, Peyğəmbərdən
qat-qat yüksək olaraq meydana çıxıyor.
Şəmsanın özünə gəldikdə onun bəzi intiqamçılar kibi bir kur-
tizanka saymaq olmaz. Şəmsaya sadə bir kurtizanka demək əsəri
tamamilə anlamamaq deməkdir. Əcəba onun açıqca Peyğəmbərə
elani-eşq etməsimi onu kurtizanka göstəriyor? Xayır! Şəmsanın
təsvirində Cavid hiç də aldanmamış. Yaratmaq istədiyi bir ideal
mütəəssibin qarşısında qadınlıqda olan bütün şəfqət, qısqanclıq və
qəzəblə dolu bir qız olmalıydı. Əks halda əsər son dərəcə naqis
çıxacaqdı. İştə bu nöqtədə Cavid müvəffəq olmuşdur.
Şəmsanın dəfəatilə təhqir edilsə yenə də sevdiyi adama yar-
dım etmək istədiyi onun şəfqət dərəcəsini göstərmiyormu? Şəm-
sanın sevgisini anlamaq üçün şu parçayı oxuyalım:
Əvət, bizdə nə çox şair,
Onlara bir zənbil xurma,
Ya şərab, ya bir altun ver,
Mədh edərlər səni... Amma
O düşmandır yaltaqlığa
Həp kindən, qərəzdən qaçar.
Şəmsa ruhuna tamamilə uyan bir məşuq! Özü “Hicaz ölkə-
sində nadir” bir çiçək, “həm şeir və həm də şair” olmaqla bərabər
Úàâèäè õàòûðëàðêÿí
97
məşuqini görmək istəyən yüksək ruhlu bir qız! Lakin onu bir şey
incidir:
Əfsus bütləri, Kəbəyi
Həp rədd edər, iştə bəla!
Əcəba burası olmazsa idi nə qədər Şəmsanın könlünü sonsuz
eşq həyəcanları dolduracaqdı. Bunu yenə də əfv etmək olur. Fəqət
qadın için ondan da qorxunc bir cəhət meydana çıxıyor.
Həp pək sevər Xədicəyi
Bunu əfv edəməm əsla.
Şəmsa sevgilisini eyi tanıyor. Və ona etdiyi mərhəmət onun
qanına susamış kahinlər və rəislərin önünü almaqda qız heç bir
zaman ona xor baxmaq istəməyor. Onun için “Qorxub da savuş-
muş... “Miskin!” dinildikdə qız rədd edir: “Yox o qorxaq deyil əs-
la, yanlış...” deyir. Şəmsanın nüfuzu böyükdür. İşbu nüfuzu rəis-
lər böylə hiss ediyorlar. İkinci Rəisin özü bunu inkar edəməyor:
Bitirirkən qılıncla həp işini
Gəldi Şəmsa, o anda tutdu bəni
Öncə pək qızdı, sonra yalvardı
Onu pəncəmdən aldı, qurtardı.
Məlum ki, İkinci Rəis digərlərindən daha canşikar olmaq istə-
yordu, fəqət Şəmsa kibi afətin qarşısında əyilməmək iqtidarında
da olamazdı.
Əcəba, onu sevən İkinci Rəisi intixab etməyən, zəmanının
cəlalını artıra biləcəyi bir halda hamının nifrətinə səbəb olan bir
şairi sevən qız rəislər qibtəsinə səbəb olmayacaqmı?
Zatən İkinci Rəisin kinayə sözündən hər iki məna çıxıyor:
Ah o, ağ pənbə bir göyərçin ki,
Ulu Peyğəmbərin bənimsədiyi
Úàâèäè õàòûðëàðêÿí
98
Yuca göylərdə, baği-cənnətdə
Bir mələk yox şu hüsni-surətdə...
Şəmsanın mədəni duyğuları da yox deyil. Bir çox insani
fədakarlıqlar göstərib Peyğəmbəri qurtarmış, ona acımış olduğu
için yarasını sarmış və bu gün nüsrət zamanı Peyğəmbər Şəm-
sanın özünü deyil, bəlkə bütün elini və sevgili yurdunu çeynəmək
və puç etmək istəyor. Bu zaman artıq qadınlıq, sevgi duyğularına
yer yox. Ətrafını sarmış olan dəhşət onun da əsabını sarsıtmış,
onu da Peyğəmbərə qarşı kin ocağına döndərmişdi. Bu zaman
əski sevgi intiqam hissi, yurdunun namus duyğusu dolmuş. O,
keçmişi yalnız təəssüflərlə xatırlayır:
Acımasaydım ona
Əvət bu gün sağ qalmazdı,
Bəyəndiyi qadınlarla
Zövqə, cünbüşə dalmazdı...
İmdisə hər kəs Peyğəmbərin qarşısında boyun əyməkdə ikən,
bütün Məkkə xəlqində tərəddüdlər, tədbirlər, çarə düşüncələri
göründüyü ən ağır bir vəzifəyi, yəni hər kəsin fəlakəti səbəbini rəf
etmək, yurdunu həqirlikdən qurtarmaq için vəd ediyor:
Vətəndaşlar! Onun qanı
Yalnız bənim boynumadır.
Heç təlaş etməyin, onu
Bir qız öldürməyə qadir...
İki gənc qardaşım, babam
Onun əmrilə məhv oldu,
Heç unutmam bir il tamam
Anam saçlarını yoldu.
Əlavə ümumin sızlamaqda olduğu halına uyğun gəlmək,
onlar ilə yekrəng olmaq için söylənmiş; ən doğru səbəblərdən
birisi daha dərindir. Səbəb ictimai və kütləvi bir ədavətdir:
Dostları ilə paylaş: |