329
əzanlar muğam üstündə sədalanmışdır.
Azərbaycan muğamı ona görə bənzərsizdir ki,
bir tərəfdən dini musiqiyə əsaslandığı kimi, o
biri tərəfdən də aşıq musiqisinə, aşıq sənətinə
söykənərək inkişaf etmişdir.
Azərbaycan şeir mətnləri, onun bölgüləri,
ahəng
qanunu
və
digər
özünəməxsus
cəhətləri,
bu
dilin
rəngarəng
çalarları
Azərbaycan muğamına çox şey bəxş etmişdir.
Muğam öz yolu ilə, aşıq sənəti öz yolu ilə
inkişaf etdiyi halda, bəstəkarlarımız hər iki
qaynaqdan, muğam və aşıq sənəti qaynaq-
larından yaradıcı şəkildə faydalanaraq ölməz
operalar, baletlər, simfoniyalar yaratmışlar.
Azərbaycan milli musiqisinin inkişafı
sahəsində, heca vəznli, ana dilli şeirimizin
püxtələşməsində
klassiklərimiz
böyük
fədakarlıqlar göstərmişlər. Böyük bəstə-
karımız Üzeyir bəy Hacıbəyov, dünya şöhrətli
müğənnimiz Bülbül, eləcə də, böyük
yaradıcılıq yolu keçmiş Qara Qarayev, Fikrət
Əmirov və başqaları muğam və aşıq sənətinə
dərindən bələd olmuşlar. Daha doğrusu,
dünyaşöhrətli sənətkarlarımız uşaqlıqdan
muğam və aşıq sənəti mühitində yetişmişlər.
330
Azərbaycan xalq musiqisi vahid bir
qaynaq olub, iki əsas qola ayrılır: Saz havaları
və muğamlar. Əgər birincilər saza bağlıdırsa,
ikincilər tara bağlıdır. Öz növbəsində bunlar
da daxilən ayrı-ayrı hissələrə bölünür.
Saz havaları mahnı və rəqsə, muğamlar
isə rəng, təsnif və xalis muğamlara (vəznsiz
musiqiyə) ayrılır. Deməli, bu saz havalarında
muğam, muğamlarda saz havaları ünsürləri və
motivləri axtarmaqda səhv etmirik. Hələ
vaxtilə Ü.Hacıbəyov yazırdı: “Rast”, “Şur”,
“Segah”, “Şüştər”, “Çahargah”, “Bayatı-
Şiraz”, “Humayun” Azərbaycan musiqisinin
yeddi əsas ladıdır. Bunlardan Azərbaycanda
ən çox yayılanlar “Şur” və “Segah”dır.
Xalqımız arasında çox yayılmış bu iki
məşhur muğamın saz havaları ilə əlaqəsi
inkaredilməz
faktdır.
Uzun
müddətli
müşahidələrimizə və mütəxəssislərlə əlaqəli
X A L Q M U S İ Q İ S İ
A Ş I Q S Ə N Ə T İ
X A L Q M U Ğ A M L A R I
M a h n ı
R ə q s
R ə n g l ə r
T ə s n i f l ə r
X a l i s
m u ğ a m l a r
331
tədqiqlərimizə
əsasən deyə bilərik ki,
yurdumuzun Qərb zonasında “Segah”a, Şərq
zonasında isə “Şur”a meyl daha güclüdür.
Aşıq
sənəti
–
ümumilikdə
aşıq
yaradıcılığının canıdır, qanıdır, sözün əsl
mənasında, onun həyatıdır. Hər kəsi aşıqlıq
sənətinə
yönəldən,
ilk
növbədə
onun
məlahətli səsidir, onu aşıq kimi formalaşdıran
əlindəki sazıdır. Aşığı sazsız təsəvvür etmək
çətindir. Aşığı bu sənətin beş ünsürü
formalaşdırıb,
müstəqil
sənətkar
kimi
yetişdirib, sənət meydanına çıxarıb:
1.
Səs – avaz;
2.
Saz – musiqi;
3.
Şeir – mahnı;
4.
Rəqs və ya tərzi-hərəkət;
5.
Aktyorluq və natiqlik;
Professor Bülbül qeyd edirdi ki, ifa
zamanı beş ünsürlə yanaşı, nəqarət və
diringilərin də özünəməxsus rolu vardır.
Bu sinkretik sənəti təkmilləşdirən və
inkişaf etdirən improvizasiyadır.
Ladlar muğamın kökləridir, buna aşıq
sənətində sazın kökləri deyilir. Üzeyir
Hacıbəyov yazır ki, “ladlar üzərində vokal və
332
çalğı gəzişməsi (improvizasiya)” musiqi
ifadələrini xanələrə tətbiq etməyə qoymur.
1
Aşıq sənətinin varlığı improvizasiyadır.
Hər bir aşıq improvizator olduğu üçün ifa
zamanı sazın əsas ahəngi qalmaqla, saz
havasını bənzərsiz edir, yəni aşıq hər bir
havaya yeni çalarlar əlavə edir və yaxud da
havanın bitkin formasını ifa zamanı
dəyişdirir. Şərti olaraq sinkretik aşıq sənətini
strategiya hesab etsək, improvizasiya onun
tez-tez dəyişən taktikasıdır. Bu strategiyanın
arsenalından taktiki gedişlər edən hər bir
improvizator aşıq öz istedad və qabiliyyətinə
görə istifadə edir. Bax, sinkretik aşıq
sənətinin sirli-sehrli, tədqiqata möhtac nöqtəsi
buradadır.
Sinkretik aşıq sənətinin döyünən ürəyi
imrovizasiyasıdır.
Aşığı
fərqləndirən
məlahətli səsidir və bir də oxumaqla,
çalmaqla bağlı onun improvizasiyasıdır.
İmprovizasiya sinkretik aşıq sənətinin işlək və
dəyişkən mühərrikidir.
Hər bir saz havasının kökü bir muğama
bağlıdır. Muğamlarla saz havasını bənzərsiz
1
Üzeyir Hacıbəyov. Azərbaycan xalq musiqisinin əsasları. AEA
Nəşriyyatı, Bakı, 1950, səh 103
Dostları ilə paylaş: |