345
təcnisin evi yaxşı qurulub”. Bu cümlə ustad
aşığın təcnisinə verilən ən yaxşı qiymət hesab
olunub, çünki aşıqlar təcnisi memarlıq əsəri
kimi gözəl quruluşu olan bir binaya
bənzədiblər. Onun hər yaxşı tapılmış, sərrast,
dürüst qafiyəsini təcnis binasının bəzəyinə,
yaraşığına
oxşadıb
qiymətləndiriblər.
Doğrudan da, kamil aşığın məharəti təcnisdə
bilinir. Hər aşıq, hər sənətkar təcnis yarada
bilməyib. Axı, təcnisin nəinki bəndləri,
misrası, hətta, sözlə söz arasında da daxili,
möhkəm bir əlaqə olmalıdır. Əks təqdirdə, o,
dərin bədii ifadə verə bilməz, nə düşüncəyə,
nə də hissə təsir göstərə bilməz.
Təcnisə bir janr kimi cinas qafiyəli
bayatılarımız ilkin bir qaynaq olmuşdur.
Cinas qafiyələrin klassik nümunələri şifahi
xalq yaradıcılığının ən qədim nümu-nələrində,
xüsusilə, bayatılarda özünü göstərir. Məsələn:
Əzizim, suca hanı?
Suyun tək suca hanı?
Mən ləbin təşnəsiyəm,
Götürsə su cahanı.
Maraqlıdır ki, şifahi xalq poeziyasının
əsas yaradıcısı olan analar cinas qafiyələri də
346
məhz doğma ana dilində olan sözlərdən
yaratmışlar:
Ördək göldə üzüşür,
Çalxalanır, üzüşür,
Yel əsir, tel dağılır,
Kölgə düşür, üz üşür.
1
-
- bayatısında və yüzlərlə digər bayatılarda
bunu görmək mümkündür. Bayatılarımızdakı
bu lirizm və gözəl bədii ifadə, təsvir
vasitələri, incə, kamil qafiyələr aşıq şeirində
də öz əksini tapmışdır. Aşıqlar baya-
tılarımızdan
və
digər
xalq
şeir
nümunələrindən istifadə ilə aşıq şeirinin
klassik
nümunələrini
yaratmışlar.
İlk
nümunələri bayatılarımızdan başlayan cinas
qafiyələr aşıq şeirinə keçdikcə təcnislər
şəklinə düşmüş və yeni formalar qazanmışdır.
Təcnis müstəzad şeir növü yaranana
qədər bu yaradıcılıq prosesi uzun çəkmiş,
sazla əlaqədə yol keçmiş yeni bir şeir şəkilləri
qazanmışdır ki, bunlardan ən maraqlısı
başlanğıcını yazılı poeziyadan alan şəkildən
şəkilə düşən, yeni məzmun qazanan müstəzad
qoşma və müstəzad təcnis şeir forması yeni
məzmunda meydana çıxmışdır.
1
Sədnik Paşa Pirsultanlı, Ozan-aşıq sənətinin nəzəri məsələləri,
Bakı, “Ozan”, 2002, səh 29
347
XVI-XVIII əsrlərdə şifahi və
yazılı poeziyamızda təcnis
a) XVI əsrdə Dirili Qurbani
yaradıcılığında təcnis şeir şəklinin
görüntüləri
Aşıq poeziyası ilə yazılı poeziyanın əla-
qəsindən
danışan
akademik
Feyzulla
Qasımzadə burada indiyə qədər işlənməmiş,
yerinə düşən gərəkli bir ifadə işlədir. Alim
“şifahi aşıq poeziyası”
1
ifadəsini işlədir. Aşıq
yaradıcılığı,
aşıq sənəti, doğrudan da,
folklorumuzun canıdır. Daha obrazlı şəkildə
desək,
folklorumuzun
həyatıdır.
Aşıq
yaradıcılığı – folklorun yaradıcısı, daşıyı-
cısıdır. Hərəkətdə olan aşığın yaradıcılığı
canlı folklordur. Bu mənada şifahi aşıq
poeziyası ifadəsi yerinə düşür və onun yazılı
poeziya ilə qoşa qanad olduğu diqqət
mərkəzinə çəkilir.
Aşıq şeirində təcnisin ilk nümunəsinə
Dirili Qurbani yaradıcılığında təsadüf olunur.
Dirili Qurbaninin təcnisi sadə təcnisdir, onun
qoşma variantıdır. Yəni, Dirili Qurbani
1
Feyzulla Qasımzadə. “XIX əsr Azərbaycan ədəbiyyatı tarixi”.
Bakı, “Maarif” nəşriyyatı, 1974, səh 34
348
qoşmanın qafiyələrini cinas kəlmələrdən
qurmaqla
onun
sadə
təcnis
şəklini
yaratmışdır. Demək, təcnisin sadə növü ilk
dəfə aşıq şeirimizdə XVI əsrdə meydana
gəlmişdir. Elə buna görə də Dirili Qurbanini
hələlik aşıq şeirində təcnisin ilk yaradıcısı
kimi qəbul etməliyik.
Qurbani
öz
təcnislərini
ustalıqla
yaratmışdır. Onun demək olar ki, ilkin tapdığı
cinas qafiyələr, sonralar dönə-dönə həm aşıq,
həm də bu səpkidə yazan şairlərimizin
təcnislərinə dərin təsir buraxmışdır. “Üz indi”,
“Yara yüz”, “Bir də yaz” rədifli təcnislərin
təkcə adını çəkmək kifayətdir. Məharətlə
qoşulmuş bu təcnislərdə həm gözəl cinas
qafiyələr, həm də dərin lirizm, böyük
məhəbbətin tərənnümü vardır:
Gözəllər yığılıb, qıya baxanda,
Zülfü dal gərdəndə qıya baxanda,
Nigar pəncərədən qıya baxanda,
Ömrümün rişəsin bircə üz indi.
Çox gözəl əlamətdir ki, Qurbaninin
cinasları məhz azərbaycanca kəlmələrdən
qurulmuş incə qafiyələrdir. O, “Yara yüz”
sözlərindən dörd mənada, “bir də yaz”
kəlmələrindən dörd, “üz indi” sözlərindən də
Dostları ilə paylaş: |