1917-ci ilin sonlarında yaradılmağa başlayan Bakı Sovetinin qırmızı qvardiyası dekabr ayında
400
nəfərdən ibarət idi. İnqilabçı fəhlə və əsgərlər hesabına 1918-ci il yanvarın əvvəllərinə qırmızı qvardiyanın sayı
3500 nəfərə çatdırıldı. Xəzər dəniz donanmasının 200-300 nəfərlik matros dəstəsi Bakı
Sovetinin əsas dayaqlarından biri sayılırdı.
106
Şəhərdə olan Rus Milli Şurası da öz silahlı dəstəsini yaratmağa
çalışırdı. Bakıda eyni zamanda erməni-daşnak qüvvələri cəmləşməkdə idi. Erməni Milli Şurası və
"Daşnaksutyun" partiyasının
yerli
rəhbərləri
silahlı dəstələrin
yaradılmasında çox fəal idi.
107
Belə
dəstələrin
təşkili və formalaşması uzun vaxt tələb
etdiyindən Rusiyadan 36-cı Türküstan atıcı alayı
göndərildi.
Əksəriyyəti inqilabçı
əsgərlərdən ibarət olan alay etibarlı qüvvə
hesab olunurdu, üstəlik, onun komandir
heyəti digər hərbi hissələrin təlimatçısı
rolunu oynaya bilərdi. Hərbi hissələrin
fəaliyyətini təmin etmək üçün xüsusi
mühəndis-tikinti idarəsi yaradıldı
ki, onun da tərkibində 5 tikinti dəstəsi, 4 fəhlə
arteli var idi. Toplanmış dəstələr 1-ci
beynəlmiləl
alayın tərkibində cəmləşdirilirdi. 1918-ci il martın əvvəllərində S.Şaumyan Moskvaya göndərdiyi
teleqramda yazırdı kı, Bakı Sovetinin qoşunları 7 min bolşevik və 4 min erməni silahlısından
ibarətdir. Tədqiqatçıların fikrincə, burda ilk növbədə ermənilərin sayı qəsdən kiçildilmişdir. Xəzər hərbi
donanmasından 200-400 matros Bakıdakı
mart
hadisələrində
fəal
iştirak
etmişdi.
Müxtəlif
siyasi
partiya
və
hərəkatların, qeyri-
azərbaycanlılardan ibarət milli şuraların silahlı dəstələrinin birləşdirilməsi nəticəsində Bakı Soveti qoşunlarının
sayı 7500 nəfərə çatdırıldı. Ermənistan Respublikası Tarix İnstitutunun keçmiş direktoru
akademik Hrant Avetisyan yazırdı ki, Bakıda "Sovet hakimiyyəti uğrunda Qafqaz ordusunun dörd briqadası -
25 tabor və 18 min qırmızı qvardiyaçı vuruşurdu; qırmızı qvardiyaçıların 70 %-i ermənilər idi". Ehtimal
ki, o, milli Azərbaycan qüvvələrinə qarşı duran bütün qüvvələri qırmızı qvardiyaçılar kimi hesablamışdır:
Erməni Milli Şurasına tabe olan dəstələr, "Daşnaksutyun" partiyasının dəstələri və s. Ədəbiyyatda qeyd
olunur ki 1918-ci ilin əvvəlində Bakıda "erməni korpusunun 4 min döyüşçüsü var idi".
Toplanmış qüvvələr 4 briqada və əlavə hissələrdən ibarət 1-ci korpus tərkibində fəaliyyət göstərməli idi.
Aprelin 20-də Erməni Milli Şurasına tabe olan hissələrin Qırmızı Orduya qatılması barədə qərar qəbul edildi.
Bu isə yeni hərbi hissələr yaratmağa imkan verdi. Bununla belə, ermənilər öz əllərində müəyyən sayda hərbi
hissə cəmləşdirməyə çalışırdılar. Aprelin 26-da İnqilabi Müdafiə Komitəsi ilə Erməni Milli Şurasının
birgə
iclasında belə qərar qəbul edildi ki, 2-ci erməni ehtiyat piyada alayı ləğv edilsin, onun şəxsi heyəti Amazaspın
taboruna verilsin. Amazaspın taboru əsasında Qırmızı Ordunun 16-cı və 17-ci taborları təşkil edildi.
108
Sonralar
1918-ci il erməni vəhşiliklərini araşdırmaq üçün yaradılan fövqəladə istintaq komissiyasının sədri
A.Novaski
yazırdı ki, Qubada qırğınlar törədən Amazaspın dəstəsində "iki minə yaxın adam var idi, onlara "Daşnaksutyun"
partiyasından olan ermənilər rəhbərlik edirdi".
May ayında geniş miqyaslı döyüşlərə hazırlaşan Bakı Sovetinin hərbi rəhbərliyi səfərbərliyin müddətini
uzatdı ki, yeni hərbi hissələr yaradılsın. Mayın
sonlarında Bakıda 19-cu və 20-ci
taborlar yaradıldı, Xüsusi hücum bölüyü
və dəmir
bölük təşkil edildi. Nəticədə
döyüşçülərin ümumi sayı 18 min nəfərə
çatdı. Bakı XKS- nin hərbi-dəniz işləri
üzrə xalq komissarı Q.N.Korqanovun
1918-ci il mayın 22-də RSFSR Xalq
Komissarı Sovetinə göndərdiyi məruzədə
qeyd edilirdi ki, yaradılmış 19
batalyonun tərkibində 18 min döyüşçü var, 20-
ci tabor və bəzi hissələr
yaradılmaqdadır.
1983-cü ildə Moskvada çap edilmiş "SSRİ-də
vətəndaş müharibəsi və hərbi intervensiya" kitabında Bakı Sovetinin qüvvələri iyunun əvvəllərinə 18 min nəfər
döyüşçü, 19 top, 3 zirehli qatar, bir neçə hidroplan, 4 kanoner gəmisi və 3 silahlı ticarət gəmisindən ibarət ordu
kimi göstərilir (Sovet Rusiyasından göndərilmiş 4 zirehli avtomobil, 13 təyyarə və 6 top çıxılmaqla).
106
Дарабади П.Г. Военные проблемы. с.92.
107
Дарабади П.Г. Военные проблемы, с.106-107.
108
Süleymanov M.S. Qafqaz İslam Ordusu, s.66.
42
Bakı Fəhlə, Əsgər və Matros Deputatları Soveti İcraiyyə Komitəsinin 1918-ci il 24 may qərarı ilə Bakı və
ətraf rayonlarda "hərbi hazırlıq dərsləri icbari mütləq və ümumi" elan edildi.
Qərbə doğru irəlilədikcə bolşevik-erməni qoşunları erməni kəndlərinin sakinlərindən hərbi hissələr təşkil
edir, onların bir qismini ordu tərkibinə qatır, digər qismini isə yerli dəstələr kimi saxlayırdılar.
Qaraməryərn
döyüşündə ətraf erməni kəndlərinin silahlı sakinləri də iştirak edirdi. Şamaxı və Kürdəmirdə müsəlman əhalidən
silahlar yığılır, erməni kəndlərinin əhalisi isə hərbi dəstələr şəklində toplanıb silahlandırılırdı.
Şamaxı ətrafındakı döyüşdə erməni kəndlərinin əhalisi 800 nəfərlik tabor təşkil etmişdi.
Erməni Milli Şurası və "Daşnaksutyun" partiyasının fəalları döyüş getməyən bölgələrdə də hərbi hissələr
yaratmağa çalışırdılar. Misal üçün, Gəncədə pulemyotlara malik 600 nəfərlik erməni taboru təşkil edilmişdi.
Fransanın Rusiyadakı səfiri Nulens 1918-ci il iyunun 10-da Fransa xarici işlər naziri Stefan
Pişona
məruzə edirdi ki, "regionda ermənilər müttəfiqlərə sadiq qalan yeganə xalqdırlar. Ermənilər Bakı, Dərbənd və
Petrovskun sahibləridir. Onların burada qoşunları var: 10 mini təşkil olunub, 15 min nəfəri pərakəndədir. Digər
erməni qruplaşmasında 20 min nəfər var: onlar İrəvan dağlarma çəkilən Qars ordusunun
qalıqlarıdır". Bu məruzədən aydın olur ki, Qırmızı Ordudan başqa erməni dəstələri pərakəndə halda
mövcud olmuş, üstəlik, keçmiş çar ordusunun Diyarbəkir bölgəsində fəaliyyət göstərmiş hərbi hissələrindən
qalan 20 minə yaxın erməni Cənubi Qafqaza keçmişdir.
B.Şeboldayev Sovet Rusiyası hərbi-dəniz işləri üzrə xalq komissarına göndərdiyi məktubunda yazırdı ki,
iyunun 10-da Bakı Sovetinin əsas zərbə qüvvəsi olan korpusda 4 atıcı briqada (12.000-13.000 süngü), 3 yüzlük
süvari, topçu və çevik qüvvələr var.
Rusiyadan əlavə qüvvələr almağa çalışan S.Şaumyan 1918-ci il iyunun 14-də V.Leninə
göndərdiyi teleqramda qeyd etmişdi ki, iyunun 10-da Hacıqabuldan yürüşə başlayan sovet qoşunlarının tərkibində
on min
döyüşçü var. Rəqəmləri kiçiltməklə əlavə qüvvə almağa çalışan S.Şaumyana Rusiyadan canlı qüvvə göndərmək
qeyri-mümkün idi: vətəndaş müharibəsi cəbhələrində bolşeviklərin vəziyyəti ağır idi. Şaumyan isə
vəziyyəti
düzəltmək üçün 2-3 nizami diviziya və 25 min dəst hərbi geyim istəmişdi.
1918-ci il iyunun 26-da Moskvada Ümumrusiya Hərbi Komissarlıq bürosunun təlimatçılarından birinin
Trotskinin adına yazdığı məruzəsində qeyd edilirdi ki, Bakıya böyük hərbi qüvvə göndərilməlidir; gələcəkdə 23
min nəfərlik ştatı olan diviziyanın 9 min nəfərdən ibarət əsas hissəsi Moskvada təşkil edilməli və Bakıda tam
formalaşdırılmalıdır. Diviziya iki həftə ərzində yaradılmalı idi. Bu təklif Hərbi Dəniz
İşləri Xalq Komissarlığının əməliyyat bölməsinin rəisi S.İ.Aralov tərəfindən dəstəklənsə də, icrası mümkün
deyildi.
Rusiyadan canlı qüvvə sarıdan kömək gəlməyəcəyini görən S.Şaumyan yerli imkanları axtarıb-arayırdı.
1918-ci il iyunun 21-də Bakıda "dəmir dəstə", iyunun 22-də sovet taboru adlı hərbi hissə yaradılmağa başladı.
İyunun 30-da 1893-1897-ci il təvəllüdlü kişilərin hərbi mükəlləfiyyəti elan edildi. Bununla yanaşı 1900-1917-ci
illərdə hərbi xidmətdə olmuş dənizçilərin səfərbərliyi də elan edildi və onun əsasında dənizçi taboru yaradıldı.
Lakin yaradılan hərbi hissələr ştatdan aşağı say tərkibinə malik idi: siyahıya almanların cəmi 30 %-ni toplamaq
mümkün oldu.
109
S.Şaumyanın əmri ilə şəhərdə silahlı yoxlamalar keçirilir, erməni və ruslar tutularaq cəbhəyə
göndərilirdi. Başda V.F.Poluxin olmaqla 170 nəfərlik dənizçi dəstəsinin Bakıya gəlişi də vəziyyəti
dəyişə bilmədi.
Bakı Sovetinə qoşulan L.Biçeraxovun dəstəsində 1500 nəfərdən çox döyüşçü var idi.
İyulun əvvəllərində cəbhədə vəziyyətin kəskinləşməsi nəticəsində Bakı qırmızı təlimatçılar
məktəbinin
şəxsi heyəti cəbhəyə göndərildi. Bu dövrdə Muğanda toplanmış 5-6 minlik silahlı qüvvəni Qafqaz
İslam
Ordusuna qarşı vuruşmağa sövq etmək üçün 2 min nəfərlik qoşun göndərilmişdi. Onun tərkibi 200 nəfər rus,
300 iranlı, 1500 ermənidən ibarət idi. Lakin Sura-Qarabulaq kəndləri arasında Kür çayı üzərindəki
keçidlər
uğrunda döyüşdə türk-Azərbaycan qoşunları tərəfindən məğlub edilən bu qüvvələr geri çəkildilər. İyulun 1-nə
olan vəziyyəti təsvir edən general Denstervilin qeydlərinə görə, vuruşan Qırmızı Ordunun sayı azı
on minə çatırdı.
İyulun 19-da Petrovun 780 nəfərlik dəstəsi Bakıya gəldi. Artıq iyulun 20 və 23-də Şaumyan teleqramlar
vuraraq Moskvadan yeni hərbi hissələr istədi. Bakının qeyri-türk millətlərındə millətçi-şovinist hisslər oyatmaq
üçün müxtəlif çağırışlar səsləndirilir, vərəqələr paylanır, "vəhşi Türkiyəyə qarşı",
"nifrətamiz türk zorakılıqlarına qarşı" birgə mübarizə aparmağı təbliğ edilirdi. İyulun 23-24-də Rusiyadan
Bakıya silah və sursat çatdırıldı, lakin onları paylamaq üçün qüvvə yox idi, mövcud qoşunlarda
isə ruh düşkünlüyü açıq-aydın sezilirdi. Bu səbəbdən iyulun 26-dan başlayaraq Şaumyan
Lenindən təkidlə nizami hərbi hissələrin göndərilməsini istəyirdi.
110
İyulun sonlarında Qırmızı Orduya əlavə mükəlləfiyyət elan olundu, bu dəfə 1883-1892-ci illər təvəllüdlü
kişilər orduya çağırılırdılar. Нəmçinin sosialist inqilabçı partiyaların dəstələri, çar ordusunun istefada ehtiyatda
olan mühəndis və texniki hissələrinin zabit və əsgərləri Qırmızı Orduya cəlb olundu.
109
Кадишев А. Б. Интервенция, с.112.
110
Süleymanov M.S. Qafqaz İslam Ordusu, s.242-243.
43
Dostları ilə paylaş: |