Akademikin Son eseri
Yüklə 0,89 Mb. Pdf görüntüsü
|
verəsən? Ağına-bozuna baxmadan iftira üyüdən, dünyanın xəbərsizliyindən istifadə edib bütün tarixi saxtalaşdıran adamlara, özlərini alim adlandıran parabeyin düşmənlərə nə qədər düz yol göstərəsən? Onsuz da Allahın bacısı oğlu gələ və yazdıqlarının hamısı Quran ayəsi kimi, inkaredilməz həqiqət ola, yenə düşmən, lətifələrdəki deyingən və inad arvadlar kimi, dediyini deyəcək, çünki onlar həqiqət axtarmır, onlara həqiqət lazım deyil. Vicdanları qarşısında hesabat verəsi olsalar, məlum olacaq ki, nəyin düz, nəyin əyri olduğunu onlar da bilir. Bilirlər, ancaq bildikləri düzü yox, öz mühitlərinin, böyüklərinin tələb etdiyi yalanları deyirlər. Yalan şəxsi müstəvidə onların çörək ağacı, ictimai müstəvidə milli ideologiyalarıdır. Bir dövlət öz özülünü saxta ideologiya və uydurma tarix üzərində qurandan və illər uzunu bunu dünyanın beyninə hər vasitə ilə yeridəndən sonra sözün ona nə təsiri ola bilər? Dəfələrlə demişəm, mən elmin siyasət alətinə çevrilməsini və əl quzusuna dönməsini qəbul etmirəm; bu işlərə ürək ağrısıyla baxıram, yeri gələndə, bildiyim həqiqətlər uğrunda vuruşmağı da bacarıram, bundan ləzzət alıram. Lakin indi məni düşündürən gündəlik siyasət yox, elmi işlərim, yarımçıq və çap olunmamış kitablarımdır. Cavanlar bizim nələr çəkdiyimizi anlamırlar. İndiki mübarizələr bir yana, mən ömrüm boyu faşizmlə vuruşmağımdan da ləzzət almış, ölkəni xilas etməyimlə, dö- şümdəki Qızıl Ulduzla qürur duymuşam. Sonra uğrunda vuruşduğum SSRİ faşizmdən az seçilən yol tutdu, mənim xalqıma xəyanət elədi və şükür ki, bunun cəzasını da çəkdi. Yoxdur artıq. Rusiyaya zorla birləşdirilmiş, işğal edilmiş ölkələr, xalqlar ayrılıb müstəqillik yolunu tutdular. Tarixin məntiqinə uyğun, qaçılmaz bir sonluqdur, ədalətin bərpasıdır. Bu müstəqillik mübarizəsinin fəallarından və nüfuzlu liderlərindən biri olmaqdan gözəl bir şey təsəvvürə gətirə bilmirəm. Bir-birini əvəz edən ölkə başçılarının fərasətsizliyi, beynəlxalq basqılar nəticəsində müharibədə ağır itkilər verdik, ancaq xalq müstəqillik yolundan dön- mədi. Vaxtilə Siyasi Büro üzvlüyünə və ölkənin ən yüksək vəzifələrindən birinə yüksəlmiş, sonra Qorbaçovun qısqanclığı üzündən, eynilə Nərimanov kimi, Moskvada vurulmuş, lakin yalnız özünəməxsus bir ustalıqla onu gözləyən ölümdən yayınıb vətəninə – Bakıya və burda öz yetişdirdiklərindən də üz görməyəndə doğulduğu əyalət şəhərinə sığınan ağsaqqalın ölkəni fəlakətdən xilas etmək üçün Bakıya dəvət edilməsinin əsas təşəbbüskarlarından biri mən oldum. Bu, doğru, yoxsa yanlış addım idi, deməyə çətinlik çəkirəm. Seçim qalmamışdı. Ona güvənir və hər şeyin tezliklə yaxşılığa doğru dəyişiləcəyinə inanıram. İnşallah, həyat yanılmadığımı göstərir. Bəyəm o gəlməsə, mən indi belə arxayınlıqla elm haqqında düşünə, əsas işimlə məşğul ola bilərdim? Bəzi ağzıgöyçək liderciklər, illərlə dəhlizlərdə, çayxanalarda boşboğazlıqla məşğul olub elmi işlərini bir tərəfə çıxara bilmədiklərinə görə Akademiyanı gözdən salmaq üçün bacardıqlarını elədilər. İmkanları olsa, o boyda tarixi binaları da satardılar. Belələri hardan biləcək elmin dəyərini? Evdə bişməyib, qonşudan gəlməyib! İnsan da bu qədər nankor olar, çörəyini yediyi elm mərkəzini belə amansızca dağıtmaq istəyər? Elçibəy də yuma bilmədi onların ağzını... Əlbəttə, Ağsaqqal onların tayı deyil, elmin, alimin, yazıçının, mədəniyyətin nə demək olduğunu yaxşı bilir. Elə Sovet dövründə də beləydi! Bu nadanlar qanmırlar ki, elm, ədəbiyyat, sənət bu gün xalqın mövcudluğunun və mübarizəsinin özülündə dayanır; bunu dərk etməmək də cahilliyin və ya milli düşüncə yoxsulluğunun başqa bir şəklidir. Təəssüf ki, son illərdə bəzi ümidlərimizi özümüz öz əlimizlə dəfn etdik. Qarabağın əldən getməsi xalqın belini əydi. Axı bunlar ölkə idarə edə bilməzdilər. Qorbaçov elə bil qəsdən irəli verirdi Vəzirovla Mütəllibovu. Biz axı hamını tanıyırdıq, kimin nə yuvanın quşu olduğunu, nə iş görə biləcəyini əvvəlcədən deyirdik. Mənim köhnə dostum Elçibəy nə yatdı ki, nə yuxu görsün! İdeallarının və yolunun düzgünlüyü ermənipərəst böyük güclərə sərf etmirdi; gərək bunu başa düşəydi və buna uyğun hərəkət edəydi. Xalq Cəbhəsinin hakimiyyətə gəlməsinə sevinmişdim, ancaq elə ilk addımlardan ümidlərimin doğrulmadığını gördüm. Kənarda dayanıb irad tutmaqla iş aşmaz və sidq ürəklə kömək etməyə çalışırdım. Elçibəyin mənə sayğısına sübhə ola bilməzdi. Son görüşümüzdə özü çıxdı qapıya. Birbaşa mətləbə keçdim. Aramızda təxminən belə bir dialoq oldu. Mən: – İlk işin Qarabağ müharibəsini bitirmək olmalıdır. Elçibəy: – Bitirəcəyik! Mən: – Bu yolla? – Əsəblərim yerindən oynamışdı. – Siz neyləyirsiniz? Beş-altı generalımız var. Allahın bizə hədiyyəsidir. Onu niyə qoymursunuz işləməyə? Elçibəy: – General sərhədləri bərkitməkdən, müdafiə tədbirlərindən, səngərdən danışırdı. Xalq buna dözər? Biz vaxt itirmədən Qarabağı təmizləməliyik. Mən: – Yaxşı arzudur, ancaq peşəkar hərbçinin sözünü qulaqardına vurmayın; böyük təcrübəsi var. Onun əleyhinə mitinq keçirməkdənsə imkan verin, qoyun öz bildiyi kimi qursun ordunu. Ordusuz bir iş görmək olmaz. Elçibəy: – Siz mürəkkəbləşdirirsiniz məsələni, bəy! General məsələsi məndən əvvəl olub. Mən: – Amma ona qarşı mitinqi sənin cəbhəçilərin edib. O general sənə lazım olacaq. Elçibəy: – Bu, xalq müharibəsidir, bəy. Mən: – Xalqı qarışdırma bu işə! Elçibəy: – Xalq onsuz da işin içindədir. Mən: – Silahsız xalq neyləyəcək! Bir halda ki, savaşı tez bitirmək istəyirsən, onda yenə bu işi peşəkar hərbçiyə tapşır. Danışaram onunla. Ora dağlıq yerdir, çevik hərəkət edən, yüngül texnikası olan bir neçə mobil dəstə məsələni həll edər. Mən də qoşula bilərəm. Elçibəy güldü: – Sizə icazə vermərik! – Mən zarafat eləmirəm. Mənə 200 nəfər usta motosiklet sürən, 200 qayıqlı motosiklet və mükəmməl silahlanmış atıcı ver, qalanı ilə işin olmasın. Prezident arxayınlıqla: – Bu işi bizim yeni müdafiə nazirimizlə görərsiz. Mən: – Kimdir o? Elçibəy: – Cəbhəçiləri qoyub başqasına tapşırmarıq bu işi. Mən: – Sən generalları uşaq-muşağın ayağına vermə! Olmadı da! Hər şeyi oyun- oyuncağa çevirmək olmaz. Demokratiya ayrıdır, dəmokratiya ayrı. İş o yerə gəlib ki, Elmlər Akademiyasını da ləğv edib satışa çıxarmaq istəyirsiniz. Elçibəy: – Bu, adicə bir təklifdir. – Amma hökumət başındakılardan belə bir təklif eşidilirsə, bu bütün elmimizi, alimlərimizi gözdən salır... Ordudur, elmdir – peşəkar işidir. Cəbhəçi oldu- olmadı... Bunu deyib vidalaşmadan çıxıb getdim... Mənə qalsa, gərək Elçibəy prezident olmayaydı. Fikir, ideya sahibi olmaq ayrıdır, müharibə edən ölkəni idarə etmək ayrı... Yüklə 0,89 Mb. Dostları ilə paylaş:
|